Δάνης Κατρανίδης: Δεν θα ελεγα όχι σε έναν τέταρτο γάμο!

Ο Δάνης Κατρανίδης μιλά στο κυπριακό περιοδικό Omikron και τον Πιερή Παναγή για όλες εκείνες τις εκπλήξεις της ζωής που τον έκαναν να αναθεωρήσει και να πιάσει το νήμα από την αρχή. Αφηγείται ιστορίες από τα παιδικά του χρόνια, αναφέρεται στο γάμο του με την Μίρκα Παπακωνσταντίνου, ενώ δεν αποκλείει και το ενδεχόμενο να ντυθεί για ακόμη μία φορά γαμπρός.

Ο πατέρας του είχε δικό του εργοστάσιο μια μικρή βιοτεχνία επιπλοποιίας της εποχής όπου περνούσε πολλές ώρες. Ο μικρός Δάνης έγινε λοιπόν ο μόνιμος συνοδός της μητέρας του και την ακολουθούσε στις 3 μεγάλες της αγάπες: στο σινεμά, το θέατρο και τη θάλασσα. «Κόλλησα την αγάπη και για τα τρία. Μου έλεγε να κάτσω να διαβάσω και όταν τελείωνα πηγαίναμε θέατρο ή σινεμά. Ή τη θυμάμαι που καθόταν και έπλεκε και άκουγε θέατρο στο ραδιόφωνο κάθε Δευτέρα».

Και ως μοναχοπαίδι; Του έκαναν όλα τα χατίρια;
«Μεγάλωσα κάτω από πολύ αυστηρές αρχές αλλά παράλληλα με έκαναν να νιώθω ελεύθερος. Ήθελαν αυτό που θα διάλεγα να το έκανα με την καρδιά μου».

Με τη Μίρκα γνωρίστηκαν στη σχολή του Θεοδοσιάδη. Ανάμεσα στους ρόλους, στις πρόβες και στις παραστάσεις ξεκίνησαν τα πρώτα καρδιοχτύπια. Και πριν καλά-καλά το καταλάβουν έγιναν απαραίτητοι ο ένας για τον άλλο. «Όταν είμαι ερωτευμένος, παραδίνομαι. Αμαχητί…. Ερωτευμένος που έχει αυτοέλεγχο δεν είναι ερωτευμένος. Ο έρωτας σημαίνει ότι είσαι και κατακτημένος. Όλο αυτό που μοιάζει ένα γλυκό μαρτύριο, μια έλλειψη, που πέφτεις σε ένα στερητικό σύνδρομο αν δεν δεις τον άλλο, που σου λείπει και που νιώθεις σαν εξαρτημένος είναι έρωτας».

Και στο ρόλο του ωραίου; Εγκλωβίστηκε ποτέ; «Δεν είχα εικόνα του εαυτού μου. Μπορεί να έπαιξα και ρόλους του ζεν πρεμιέ αλλά αυτοί που έδωσαν την αφορμή να ξεπεταχτώ πάνω από το μέσο όρο των ηθοποιών της γενιάς μου ήταν άλλοι ρόλοι, διαφορετικοί. Ο Κομπέρ, ας πούμε, στο Καμπαρέ ήταν ένα ερμαφρόδιτο πλάσμα όπου καλά-καλά δεν φαινόταν το πρόσωπό μου από το μακιγιάζ. Ή στο Αμαντέους. Δεν μου έπεφταν οι ρόλοι του ωραίου, ούτε τους επιδίωξα. Πάντα είχα την τάση να κάνω το διαφορετικό».

Η μοναξιά δεν τον τρομάζει; Δεν αποζητά μια συντροφιά; «Όχι δεν μου λείπει μια συντροφιά. Λέω κάποια στιγμή στο έργο που κάνουμε τώρα με την Παναγιώτα Βλαντή, το «Σκηνές από ένα Γάμο». «Μην πιστέψεις ποτέ ότι μπορείς να απομακρύνεις τη μοναξιά. Μπορείς μονάχα να εφεύρεις μια συντροφικότητα σε διάφορα επίπεδα αλλά δεν είναι παρά μυθοπλασίες».

Και άλλον ένα γάμο; Θα επιχειρούσε να ανέβει τα σκαλιά της εκκλησίας για τέταρτη φορά;
«Έχω βγάλει τη λέξη ποτέ από το λεξιλόγιο μου γιατί η ίδια η ζωή με έχει διαψεύσει. Δεν ξεκίνησα ξέροντας ότι θα κάνω τρεις γάμους. Έγιναν για διαφορετικούς λόγους αλλά ο στόχος μου ήταν ένας: να κάνω οικογένεια και παιδιά. Η ζωή όμως είναι γεμάτη εκπλήξεις και αυτό είναι και το ωραίο της αλλά και το μαρτύριο της».