Δέκα χρόνια χωρίς τον Νίκο Κούρκουλο! Η συγκλονιστική εξομολόγηση της κόρης του Μελίτας

Δέκα χρόνια πέρασαν από το θάνατο του Νίκου Κούρκουλου και όλοι τον θυμούνται ως ένα μεγάλο ηθοποιό και τον πιο γοητευτικό ζεν πρεμιέ που πέρασε από το ελληνικό θέατρο και τον κινηματογράφο. Οι τελευταίες μέρες της ζωής του, λόγω του καρκίνου ήταν δύσκολες, αλλά εκείνος στάθηκε ηρωικά απέναντι στο πεπρωμένο του… Η κόρη του Μελίτα Κούρκουλου (από το γάμο του με την Μελίτα Κουτσογιάννη), αδελφή του Άλκη Κούρκουλου θυμάται με νοσταλγία τον πατέρα της και αποκαλύπτει όσα δεν ξέραμε για εκείνον.

Το καλοκαίρι του 2003, ο Νίκος Κούρκουλος έκανε μια από τις λίγες δημόσιες εμφανίσεις μετά την ασθένεια του και βρέθηκε στις Σπέτσες και στο γάμο της κόρης του Μελίτας. Τότε όλοι σχολίαζαν πόσο ακμαίος και δυνατός έδειχνε. Ο “σκληρός” του κινηματογράφου μάλιστα, έκλαψε από συγκίνηση στο γάμο της κόρης του. Έτσι, ακριβώς θέλει να τον θυμάται και εκείνη δυνατό και γεμάτο συναίσθημα. 10 χρόνια μετά το θάνατό του, η Μελίτα δεν θέλει να μιλά για τις τελευταίες μέρες του πατέρα της, αλλά για όλα όσα την έκαναν να χαίρεται.

“Θυμάμαι τον πατέρα μου να λέει σε εμένα και στον Άλκη “ό,τι θέλετε να κάνετε στη ζωή σας, πρέπει να είστε οι καλύτεροι”. Όταν ήμασταν μικροί, μας είχε πάει μια μέρα βόλτα στην Ομόνοια, στους λούστρος, τα λουστράκια όπως έλεγε. Ήταν τρία λουστράκια στη σειρά και ο ένας είχε ουρά από κόσμο. Μας είπε ότι ακόμη και λούστροι να γίνεται, να είστε πρώτοι”, είπε και συμπλήρωσε: “Στο σπίτι με φώναζε πάντα κόρη, γιατί έχω το ίδιο όνομα με την μητέρα μου και ήθελε να μας ξεχωρίζει. Το χαϊδευτικό ξεκίνησε από τον αδελφό μου τον Άλκη, που όταν γεννήθηκα, ο πατέρας έλεγε “κάναμε κόρη” και με τη σειρά του ο αδελφός μου φώναζε “κόλη”. Έτσι μου έμεινε το κόρη”.

Τέλος, η Μελίτα Κούρκουλου μιλά και για τα καλοκαίρια που περνούσε με τον πατέρα της στην Κινέτα. “Ο πατέρας μου ήταν άνθρωπος του θεάτρου, θα ήθελε και ο ίδιος να τον τιμούν όλοι για το έργο που έχει αφήσει στο ελληνικό θέατρο. Όταν ήμασταν μικροί γύριζε πάντα αργά στο σπίτι, την ώρα που κοιμόμασταν. Την απουσία του, την αναπλήρωνε τα καλοκαίρια. Μετά το Πάσχα το θέατρο ήταν κλειστό και περνούσε όλη την ώρα μαζί μας. Τρεις μήνες μέναμε στο εξοχικό μας στην Κινέτα, όπου ήμασταν συνέχεια μαζί”.