Δήμητρα Βαμβακούση: Η γνωριμία με τον Γιώργο Αγγελόπουλο, το ταξίδι προς τη μητρότητα και οι απώλειες που τη σημάδεψαν

Για τη γνωριμία της με τον Γιώργο Αγγελόπουλο και το ταξίδι προς τη μητρότητα μίλησε η Δήμητρα Βαμβακούση σε πρόσφατη συνέντευξή της.

Η πρώην παίκτρια του Survivor, μέσα σε όλα όσα είπε στο περιοδικό ΟΚ! και τον Μιχάλη Ροδόπουλο, αναφέρθηκε και στην ημέρα του γάμου της την οποία διαδέχθηκε ο θάνατος της μητέρας του Γιώργου Αγγελόπουλου, αλλά και στις τραγικές απώλειες που έχουν σημαδέψει τη δική της ζωή.

Πως αισθάνεσαι με αυτή την πρωτόγνωρη και μοναδική εμπειρία για κάθε γυναίκα, να φέρνει στον κόσμο ένα πλάσμα;

Αισθάνομαι ευλογημένη γιατί υπάρχουν πάρα πολλές γυναίκες που προσπαθούν. Δε μου πέρασε στιγμή από το μυαλό να πράξω διαφορετικά επειδή δεν ήμουν έτοιμη. Ήμασταν στα σκαριά της σχέσης μας με τον Γιώργο και δεν είχα προλάβει να τον γνωρίσω καλά, λόγω και των υπόλοιπων συνθηκών και δυσκολιών που επικρατούσαν παράλληλα.

Όμως, δεν επιλέγεις τη στιγμή που θα γνωρίσεις έναν άνθρωπο, τυχαίνει και βρίσκεται μπροστά σου. Εγώ τότε ήμουν σε μια φάση να οργανώσω τα επαγγελματικά μου, προκειμένου να μπορέσω να νιώσω στην πορεία πιο ολοκληρωμένη σε αυτόν τον τομέα και να στηρίξω την οικογένειά μου. Δεν είμαι από τις γυναίκες που τα περιμένουν όλα στο χέρι. Θέλω να είμαι αυτόνομη, ανεξάρτητη και να στηρίζομαι στα πόδια μου.

Είμαι πάρα πολύ τυχερή που ο Γιώργος μπορεί να με στηρίξει σε αυτό, παρ΄ όλο που δεν είχα μια δύσκολη εγκυμοσύνη με ζαλάδες, εμετούς και τέτοια συμπτώματα. Ήταν όμως μια δύσκολη περίοδος για άλλους λόγους, και από τη δική μου πλευρά και από τη δική του. Ο Γιώργος μου επιτρέπει να μη δουλεύω, οπότε σαφώς έχει δημιουργήσει το ιδανικό περιβάλλον για να έχω μια τέλεια εγκυμοσύνη.

Πως έτυχε και γνωριστήκατε; 

Όταν γύρισα στην Ελλάδα, σε ένα διάλειμμα από το σχολείο που δίδασκα στη Σαουδική Αραβία, είχα ανάγκη να πάω σε μια εκκλησία. Τότε, είχαν αρχίσει να ακούγονται διάφορα για τον πατέρα Δημήτριο Λουπασάκη, τον πνευματικό μας. Τον γνώριζα πριν φύγω. Μάλιστα, στη Σαουδική Αραβία παρακολουθούσα σε live streaming τις λειτουργίες της Κυριακές. Το είχα ανάγκη. Είχα πάει λοιπόν σε μια γιορτή στους Αγίους Ισιδώρους, όπου ο Γιώργος διακονούσε εκεί.

Του έστειλα μήνυμα στο Instagram για να μάθω πληροφορίες για τον πατέρα Δημήτριο, επειδή βαλλόταν πολύ και στεναχωριόμουν. Μου απάντησε να μην ανησυχώ. Όταν ξαναήρθα κάποια στιγμή στην Ελλάδα, ανταμώσαμε στο ίδιο μέρος και ανθρώπινα ήπιαμε έναν καφέ. Και κάπως έτσι βρεθήκαμε.

Δεν ήξερα πολλά για εκείνον. Προσπαθώ τώρα να δω αναδρομικά όλα εκείνα τα επεισόδια του 2017 σιγά σιγά. Τελικά, μέσα σε λίγες μέρες αποφάσισα να επιστρέψω και να εγκατασταθώ στην Ελλάδα. Δεν προλάβαμε όμως να κάνουμε πολλή παρέα και μας βρήκαν οι φωτογράφοι.

Μα ήξερες ότι είναι αναγνωρίσιμος

Δεν είχα καταλάβει πόσο. Όταν άρχισα να το αντιλαμβάνομαι, προσπάθησα να το διαχειριστώ. Για τον Γιώργο είναι κομμάτι της δουλειάς του και της καθημερινότητάς του, για μένα ήταν πρωτόγνωρο.

Δεν ήσουν εξοικειωμένη με τη δημοσιότητα δηλαδή.

Όχι, δεν ήμουν. Δεν είχα πρόβλημα να με βγάλουν μια φωτογραφία με τον Γιώργο επειδή πίναμε έναν καφέ. Στην αρχή, όταν γνωρίζεις τον άλλον, δεν τρέχει απαραιτήτως κάτι. Ο Γιώργος ήταν πολύ προσεκτικός και με αντιμετώπισε με σεβασμό.

Και ξαφνικά, ένα βράδυ διασκεδάζετε στα μπουζούκια, στη Νατάσα Θεοδωρίδου, και σας φωτογραφίζουν μαζί.

Πήγαμε για ένα ποτό σαν άνθρωποι και μας φωτογράφισαν,

Ο γάμος σας τελέστηκε την Κυριακή 24 Σεπτεμβρίου με εσένα εγκυμονούσα νύφη και σε λιγότερο από 24 ώρες μετά η μητέρα του Γιώργου έφυγε από τη ζωή. Ήταν ένα συναισθηματικό roller coaster απόλυτης χαράς και θρήνου μέσα σε μια μέρα. 

Τρέχαμε για να προλάβουμε τον χρόνο. Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος συστέλλεται και άλλες που διαστέλλεται. Είχα ανάμεικτα συναισθήματα. Εντέλει, δε μπόρεσε να έρθει στην εκκλησία. Το ήθελε πάρα πολύ. Την αγάπησα την μητέρα του Γιώργου. Τη γνώρισα με την ασθένειά της, ήταν μια πάρα πολύ δυναμική γυναίκα. Βίωσα έντονα την απώλειά της. Χαίρομαι που πριν φύγει μου είχε δώσει την ευχή της και είχε προλάβει να μάθει και για το μωράκι μας.

Οι τραγικές απώλειες έχουν στιγματίσει και το δικό σου παρελθόν, από τα πρώτα χρόνια της ζωής σου. Ήσουν 7 ετών όταν έχασες την αδελφή σου από καρκίνο, αργότερα τη στενή σου φίλη και το 2019 τον μπαμπά σου. Ο χρόνος μπορεί να απαλύνει το πένθος, αλλά η οριστική απουσία ξεπερνιέται;

Όταν έχεις τον Χριστό μέσα σου, που είναι η αγάπη, η ελπίδα και η γέννηση που ετοιμαζόμαστε να γιορτάσουμε αυτές τις μέρες, εστιάζεις στο τώρα και σε αυτό που έρχεται. Υπάρχει η πίστη ότι δεν είμαστε σε μια τετελεσμένη ζωή, αλλά ότι είναι ένα πέρασμα για την επόμενη.