Κανείς δεν μπορεί να πιστέψει πως η φωνή των Cranberries έσβησε για πάντα. Η Dolores O’Riordan, πέθανε ξαφνικά στο Λονδίνο στα 46 της χρόνια και ο καλλιτεχνικός κόσμος και οι θαυμαστές της βυθίστηκαν στην θλίψη. Στα τέλη του 2001 και στα 3ο της χρόνια είχε κάνει κατάθεση ψυχής στην εφημερίδα Καθημερινή, μιλώντας για την απότομη δόξα, το πέμπτο άλμπουμ των Granberries, την αγάπη και τη μητρότητα.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
H συνέντευξη όπως ακριβώς είχε δημοσιευθεί στην Καθημερινή από την δημοσιογράφο Σάντυ Τσαντάκη
Η Ντολόρες Ο’ Ραϊόρνταν μας απασχολεί εδώ και μία δεκαετία με τις κακοτυχίες της. Σπάει το γοφό της στο σκι, αποπειράται να αυτοκτονήσει, πάσχει από ανορεξία, μπαίνει εκτάκτως στο νοσοκομείο από υπερκόπωση, εξαφανίζεται από προσώπου γης. Η φωνή της, όμως, λειτουργεί σαν καταλύτης. Μόνον έτσι μπορούν να δικαιολογηθούν τα 33 εκατομμύρια άλμπουμ που έχει πουλήσει το ιδιόρρυθμο τετραμελές συγκρότημα. Ειδικά τώρα που οι Cranberries επιστρέφουν, υπάρχει σίγουρα ένας πολύ καλός λόγος για να την ξαναθυμηθούμε. Η «K» άκουσε όλα τα τραγούδια του καινούργιου -και πέμπτου κατά σειρά- δίσκου που ηχογραφήθηκε στο Δουβλίνο με ενδιαφέρον. Αλμπουμ ρυθμικό, μελωδικό, δυσκολοχώνευτο, γι’ αυτό και διεγερτικό. Ο τίτλος; «Ξυπνήστε και μυρίστε τον καφέ» («Wake up and smell the coffee»). Από την περασμένη εβδομάδα κυκλοφορεί και στην Ελλάδα.
Ποια είναι τελικά η 30χρονη σήμερα Ντολόρες; Η μικροκαμωμένη, απρόβλεπτη, ανορεξική, πολυτάλαντη, όσο και δισεκατομμυριούχος πρωταγωνίστρια ή η «μικρή» Ιρλανδή που έκανε την μπαλάντα σύνθημα ζωής; Αν αληθεύουν όσα ακούμε για την περιοδεία τους, την άνοιξη, στην Ευρώπη, δεν αποκλείεται να διαπιστώσουμε τις αλλαγές και λάιβ.
Για την πρώτη γνωριμία με την επιτυχία: «Στην αρχή είχαμε τρελαθεί όλοι. Οταν πιάνεις απότομα στα χέρια σου τόσα χρήματα, αρχίζεις και κάνεις περίεργες σκέψεις, όπως «μου αρέσει αυτό το τζιν. Θέλω να αγοράσω 18 ίδια παντελόνια». Το σημαντικότερο όλων για μένα ήταν ότι μπορούσα επιτέλους να προσέξω τη διατροφή μου. Μέχρι τότε τρεφόμουν αποκλειστικά με ψητές πατάτες και φασόλια».
Για τη μουσική βιομηχανία: «Σε αυτή τη δουλειά, όλοι θέλουν ένα κομμάτι από σένα και στο τέλος δεν κρατάς τίποτα για τον εαυτό σου. Το πρόβλημα είναι ότι όλοι θέλουν να σε χρησιμοποιήσουν. Κανείς, ακόμη και οι άνθρωποι που βρίσκονται δίπλα σου, δεν σε αγαπά πραγματικά. Το μόνο που ήθελα ήταν λίγη αγάπη. Αργησα, αλλά την βρήκα».
Για τη δόξα: «Η δόξα είναι κάτι αλλόκοτο. Δεν μπορείς να την αγγίξεις, πόσο μάλλον να την δεις, ούτε καν να την πάρεις μαζί σου όταν πεθάνεις. Κι όμως, εξουσιάζει ολόκληρη τη ζωή σου. Ολότελα ξένοι σε πλησιάζουν στο δρόμο και σε αποκαλούν σκύλα. Οχι, δεν είμαι καθόλου εξοικειωμένη με την ιδέα».
Για το ρόλο της μητέρας: «Μια και μόλις γέννησα το δεύτερο παιδί μου, ξέρω ότι με ενδιαφέρει πρωτίστως να μεγαλώσω σωστά τα παιδιά μου, να δώσω μερικές συναυλίες και κάποιες συνεντεύξεις. Θα ακολουθήσω το παράδειγμα της Ανι Λίνοξ ή της Κρίσι Χάιντ. Με τη μητρότητα, αυτομάτως ξεχνάς και κάθε είδος εθισμού».
Για τον ορισμό της ευτυχίας: «Πήρα τη ζωή μου πίσω και δεν αποτελώ πλέον ένα ακόμη προϊόν. Με αντιμετωπίζουν επιτέλους σαν ανθρώπινο ον. Η μυρωδιά του καφέ αρκούσε για να ξυπνήσω».
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
Κράτα το
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ