«Δεν είχα περιθώριο να πενθήσω. Έπρεπε να πάω και να αγκαλιάσω τα παιδιά», είχε εξομολογηθεί η Δώρα Τσαμπάζη λίγο μετά τον θάνατο του συζύγου της και δις αργυρού Ολυμπιονίκη στο Τάε Κβον Ντο, Αλέξανδρου Νικολαΐδη. Μια απώλεια που συγκλόνισε όχι μόνο λόγω του νεαρού της ηλικίας του Ολυμπιονίκη, αλλά και για τη στωικότητα με την οποία αντιμετώπισε την ασθένειά του.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η σύζυγός του, Δώρα Τσαμπάζη, υποψήφια ευρωβουλευτής με τον ΣΥΡΙΖΑ-Π.Σ., περιγράφει εκείνες τις στιγμές, τον τρόπο με τον οποίο μίλησε στα παιδιά, αλλά και το μεγάλο της βήμα, να θέσει υποψηφιότητα για την Ευρωβουλή.
Συμμετείχατε εθελοντικά σε δράσεις σε δομές φιλοξενίας ασυνόδευτων ανηλίκων. Μιλήστε μας για αυτή την εμπειρία.
Ήταν πολύ λυτρωτικό για μένα να είμαι κοντά σε αυτά τα παιδιά που η ζωή τούς έχει φερθεί τόσο σκληρά. Ειδικά τον πρώτο καιρό που και εγώ βίωνα το δικό μου πένθος, η αγκαλιά τους υπήρξε πολύ παρηγορητική. Παρακολουθώ την πορεία τους από τότε και χαίρομαι που πολλά από αυτά τα ασυνόδευτα προσφυγόπουλα ενώθηκαν με τις οικογένειές τους. Νιώθω βαθιά συγκίνηση για τον χρόνο που πέρασα μαζί τους και που με τίμησαν με την αγάπη και την αγκαλιά τους. Και θα συνεχίσω προς αυτήν την κατεύθυνση, να στηρίζω τα παιδιά όλου του κόσμου.
Πώς γνωριστήκατε με τον σύζυγό σας;
Γνωριστήκαμε στη Θεσσαλονίκη. Εγώ εργαζόμουν ως αθλητικογράφος, αυτός ήταν γνωστός αθλητής και κάποια στιγμή γνωριστήκαμε μέσω ενός κοινού μας γνωστού.
Συγγνώμη που σας φέρνω σε άβολη θέση. Θα θέλαμε να μας μιλήσετε για εκείνες τις στιγμές που συνειδητοποιήσατε ότι θα τον χάσετε…
Σε τέτοιες περιπτώσεις η δύναμη του μυαλού και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης δεν σε αφήνουν να διαχειριστείς εύκολα την πληροφορία. Εγώ απλώς αποφάσισα να είμαι δυνατή για τα παιδιά μου, γιατί στο άμεσο μέλλον θα βασίζονται αποκλειστικά σε μένα και κυρίως για να περάσει ο άνθρωπός μου τους τελευταίους του μήνες με πολλή αγάπη, φροντίδα και αξιοπρέπεια.
Έχετε δεχτεί bullying ή σεξουαλική παρενόχληση;
Έχω δεχτεί σεξιστικά και υποτιμητικά σχόλια από άντρες συναδέλφους. Όμως, παρόλο που ήμουν πολύ νέα όταν μπήκα στο αθλητικό ρεπορτάζ (28 χρόνων), ύψωνα τα τείχη μου και δεν άκουγα τις φωνές. Ίσως, αν είχα την ωριμότητα που έχω σήμερα, στα 41 μου, να τα είχα αντιμετωπίσει εντελώς διαφορετικά. Τότε απλώς αδιαφορούσα. Τώρα μπορεί να είχα ακολουθήσει και τη νομική οδό.
Συνήθως ρωτάμε ποια ήταν η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή των συνεντευξιαζομένων. Σε εσάς θα ρωτήσω ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη.
Χωρίς αμφιβολία, η γέννηση των παιδιών μου. Δεν συγκρίνεται τίποτα με αυτό. Δεν μπορεί να περιγραφεί το συναίσθημα, το πώς νιώθεις όταν δημιουργείς μια νέα ζωή.
Στενοχωρηθήκατε που ο Αλέξανδρος δώρισε τα μετάλλιά του και δεν έμειναν στα παιδιά σας;
Το αντίθετο, ένιωσα πολύ περήφανη για αυτήν του την κίνηση και επιλογή. Αν σωθεί και βοηθηθεί έστω και ένα παιδί με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν, θα είναι κάτι πολύ σπουδαίο και θα εξηγήσω και στα παιδιά μου πόσο σημαντικός και σπουδαίος ήταν ο πατέρας τους και πόσο σπουδαία ήταν αυτή του η κίνηση. Εξάλλου, οι πλειοδότες επέστρεψαν τα μετάλλια στην οικογένειά του και εμείς στη συνέχεια τα δωρίσαμε σε μουσεία, οπότε πάλι ανήκουν στην οικογένεια. Σημασία είχε η κίνηση και το γεγονός πως βοηθήθηκαν τόσα παιδιά.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ