Ε. Μανωλίδου: ”Στην εφηβεία, είχα πολλά υπαρξιακά!”

Η Ευγενία Μανωλίδου, σε συνέντευξη που έδωσε στο ”Πρώτο Θέμα”, μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, την ενασχόλησή της με την μουσική και τον πρώην σύζυγό της, Θοδωρή Μανωλίδη!

Πώς ξεκίνησε να παίζει πιάνο; ”Μικρή θυμάμαι είχα πολύ ενέργεια μέσα μου, δύσκολα καθόμουν σε ησυχία. Προκειμένου, λοιπόν, οι γονείς μου να βρουν τη δική τους, μου πήραν ένα πιάνο ν’ ασχολούμαι. Δεν ήμουν ούτε 5 ετών. Κόλλησα αμέσως με το πιάνω, γιατί όπως αποδείχθηκε διέθετα το απόλυτο μουσικό αφτί.”

Ποιες δυσκολίες έζησε στην εφηβεία και πώς τις ξεπέρασε; ”Όταν ήμουν 14 ετών χάσαμε τον πατέρα μου. Στεναχωρήθηκα πολύ, αλλά το μέγεθος της απώλειάς του, το συνειδητοποίησα δυο χρόνια μετά. Η σύνθεση ήταν ένας τρόπος να απαλύνω αυτήν την απουσία. Από τα 16 έως τα 19, έγραφα διαρκώς στίχους. Σε τετράδια, σε καθρέφτες, στα χέρια, μέχρι και σε χαρτί τουαλέτας με μολύβι ματιών. Έβαζα κασετόφωνο πάνω πάνω στο πιάνο, τραγουδούσα για όνειρα, έρωτες, γνωριμίες, ευσεβείς πόθους και τα ηχογραφούσα. Η φωνή μου δεν είναι φάλτσα, αλλά ωραία φωνή δεν είχα ποτέ.”

Γιατί ήθελε τόσο έντονα τότε, να καταγράφει την έμπνευσή της; ”Θυμάμαι την μανία μου εκείνα τα χρόνια να την καταγράφω. Ήταν πάρα πολύ σημαντικό για μένα. Ήταν τόσο πολύ έντονες οι καταστάσεις που βίωνα, οι ψυχικές διακυμάνσεις κατά την εφηβεία μου, οι προβληματισμοί μου. Είχα πολλά υπαρξιακά, ήταν μια φάση που έπρεπε να καταλήξω, να βρω μια κατεύθυνση.”

Τι την συμβούλευε η μητέρα της και τι έκανε τελικά η Ευγενία; ”Η μητέρα μου, με παρότρυνε να κάνω κάτι σχετικό με τις δημόσιες σχέσεις, αξιοποιώντας τις πολλές ξένες γλώσσες που ήξερα. Μα, εγώ έγραφα τραγούδια. Μου έλεγε: ”Πρέπει να βρεις μια δουλειά για να μπορείς να ζήσεις, γιατί με την μουσική δεν θα μπορείς!” Στη μητέρα μου ποτέ δεν άρεσε η επαγγελματική μου ενασχόληση με τη μουσική. Δεν την κατάλαβε ποτέ. Όταν ξεκίνησα να κάνω συναυλίες, μόνο τότε αντιλήφθηκε τι κάνω. Όταν είδε ανθρώπους να με χειροκροτούν.”

Πώς γνώρισε τον ζωγράφο Θοδωρή Μανωλίδη και πόσο γρήγορα ηρθε ο γάμος; ”Στα 21 μου προερχόμουν από μία κακή σχέση. Πολλή ζήλεια, πολλή ένταση. Ένα μεσημέρι συνοδεύω τη μητέρα μου σε ένα γεύμα με φίλους. Στην παρέα της υπήρχε ένας άντρας, που άρχισε να μου μιλάει για ζωγραφική, ποίηση, λογοτεχνία κι ο οποίος ενθουσιάστηκε όταν του είπα ότι γράφω μουσική στον ελεύθερό μου χρόνο. Εκεί ουσιαστικά έγινε το κλικ. Τώρα πώς από το κλικ έφτασα να τον παντρευτώ και να κάνω δύο παιδιά μέσα σε λίγους μήνες, αυτό δεν μπορώ να το απαντήσω. Το ξέρω, ήμουν πολύ μικρή. Εκεί όμως άγγιξα και τα άκρα για πρώτη φορά στη ζωή μου. Το ήρεμο παιδάκι που άκουγε τη μαμά του γνωρίζει έναν άνθρωπο, με τον οποίο είχε αρκετά μεγάλη διαφορά ηλικίας και όχι μόνο αλλάζει ζωή, αλλά και ήπειρο! Το 1995 αποχαιρετώ την Ελλάδα κι έμεινα με τον Θοδωρή στην Νέα Υόρκη.”

Πώς ήταν η ζωή της εκεί; ”Το πρώτο πράγμα που μπήκε στο σπίτι ήταν το πιάνο. Πρώτα πήραμε πιάνο και μετά κρεβάτι. Θυμάμαι τα πρώτα Χριστούγεννα στη Νέα Υόρκη, ήταν καταθλιπτικά. Το σπίτι δεν είχε ακόμα έπιπλα , το χριστουγεννιάτικο δέντρο δεν είχε βάση, το στήριζα σε δύο ντενεκέδες με μπογιά, γιατί βάφαμε ακόμη τους τοίχους και το διαμέρισμα ήταν γενικά πολύ κρύο.

Θυμάμαι τότε είχα επηρεαστεί και στυλιστικά. Έκανα κότσους, βαφόμουν έντονα, φορούσα γυαλιά, ταγέρ, κοστούμια, άφηνα τον εαυτό μου να φαίνεται αρκετά μεγαλύτερη, ώστε να μειώσω την ηλικιακή διαφορά με τον σύζυγό μου και την παρέα μας. Πολύ σύντομα όμως, ήρθαν τα παιδιά, ο Αλέξανδρος το 1996 και η Θεοδώρα το 1998 και όλα μπήκαν σε έναν ρυθμό.”