Ειρήνη Κολλιδά: Δεν με ευχαριστεί να βλέπω το Survivor

Η Ειρήνη Κολλιδά ήταν η πιο δυνατή παίκτρια του «Survivor 1», σύμφωνα με τα στατιστικά στοιχεία, μέχρι να αποχωρήσει ξαφνικά, λόγω του τραυματισμού της. Ήταν η «μαμά» των «Μαχητών», η «δημοφιλής γυμνάστρια», αλλά και η γυναίκα εκείνη που όταν άκουγε το όνομα «Αλέξανδρος» -του γιου της- βούρκωνε. Σήμερα, μιλάει στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη -εκτός από το παιχνίδι- για τη σχέση της με τον γιο της, τον πατέρα της που έχασε, τον έρωτα.

Πριν λίγο καιρό, έγραψες ένα post στο Facebook και καταφέρθηκες κατά της παραγωγής του «Survivor», λέγοντας πως «η παραγωγή δεν νοιάστηκε στιγμή εάν εγώ μπορώ να ανταπεξέλθω στις υποχρεώσεις μου. Εάν πονάω και πώς τα βγάζω πέρα. Όλη αυτή η συμπεριφορά μου έχει αφήσει μια πικρία..».

Δεν έχω να πω κάτι παραπάνω από αυτά που έγραψα τότε. Πιστεύω ότι δεν υπάρχει λόγος να διυλίζεται το θέμα και να δώσω συνέχεια. Ακόμη κι αυτό, τότε, το έγραψα επειδή τα μηνύματα που κόσμου ήταν πάρα πολλά. Ήθελαν μία απάντηση από εμένα και την έδωσα. Ήθελα να ξέρουν την αλήθεια μου.

Εγώ οφείλω, όμως, να σε ρωτήσω: Ισχύει πως η παραγωγή δεν έφερε καμία ευθύνη για τη σωματική ακεραιότητα των παικτών κι αυτός ήταν ένας από τους όρους στο συμβόλαιό που υπογράψατε;

Θα σου πω κάτι και θα το αφήσουμε εκεί. Ο κάθε άνθρωπος πρέπει να κάνει τη δουλειά του, αυτή την οποία γνωρίζει. Εγώ είμαι γυμνάστρια. Δεν είμαι ούτε δικηγόρος, ούτε συμβολαιογράφος.

Σήμερα, πώς είναι η κατάσταση της υγείας σου; Επανήλθες πλήρως μετά το ατύχημα;

Όχι, όχι. Τα πλευρά που έσπασα έδεσαν και μέσα σε ένα τρίμηνο δεν πονούσα καθόλου. Το ξέχασα, δηλαδή. Όμως, μου παρουσιάστηκαν διάφορα θέματα υγείας, που δεν είναι αμελητέα, τα οποία αντιμετωπίζω ακόμα και σήμερα και θα υπάρχουν και στο μέλλον. Είμαι πεισματάρα, δεν το βάζω κάτω και θα το παλέψω. Αυτά τα θέματα προήλθαν από το τρακάρισμα.

Αυτό πρώτη φορά το λες… Έχεις κάποιο σοβαρό πρόβλημα;

Ναι, το ένα ειδικά πρόβλημα είναι σοβαρό. Όμως, δεν θέλω να αναφερθώ λεπτομερώς, να πω τι και πώς. Βασικά, Αλέξανδρε, δεν θέλω να γεμίσω τον κόσμο με αρνητική ενέργεια, να βγαίνω και να κλαίγομαι. Επιλέγω την αισιόδοξη πλευρά των πραγμάτων. Προτιμώ να κάνω τους άλλους να χαμογελούν, παρά να με λυπούνται. Γι’ αυτό δεν μιλάω γι’ αυτά.

Πολλοί συμπαίκτες σου, μετά το παιχνίδι, έκαναν διάφορες «αρπαχτές» ανά την Ελλάδα. Εσένα δεν σε είδαμε κάπου. Απείχες από όλα αυτά συνειδητά;

Δεν μου αρέσει η λέξη «αρπαχτή», είναι λίγο βαριά. Δεν θα κρίνω τις επιλογές των άλλων. Δικαίωμά τους, για εκείνους που το έκαναν, δεν είναι κακό. Εμένα μου πρότειναν κάποια πράγματα και δεν με είδατε σε αυτά, γιατί δεν με εξέφραζαν. Εγώ είμαι άνθρωπος που αγαπά τα καινούρια βήματα, που τολμάει. Δεν φοβάμαι να κάνω κάτι που δεν έκανα χθες. Όπως είδα και τον Γιώργο Αγγελόπουλο ότι πήρε μέρος στο «Τατουάζ» – κι ας μην είναι ηθοποιός. Μαγκιά του και πολύ καλά έκανε. Κι εγώ θα έπαιζα σε σίριαλ, αν μου το πρότειναν. Δεν είμαι ηθοποιός, αλλά θα δοκίμαζα αν θα μπορούσα.

Θα ήθελες να παίξεις κι εσύ το «Τατουάζ»;

Ναι, πολύ. Γιατί όχι; Θα ήθελα να ασχοληθώ με την τηλεόραση, το ραδιόφωνο, ακόμα και στην υποκριτική θα μπορούσα να δοκιμαστώ. Μου αρέσουν οι προκλήσεις. Αλλά η πρώτη μου προτεραιότητα είναι ο γιος μου, ο Αλέξανδρος.

Ο μικρός σε έβλεπε στο παιχνίδι;

Ναι, με έβλεπε. Και φέτος, επειδή εγώ δεν βλέπω το «Survivor 2», κατεβαίνει στη γιαγιά του και το παρακολουθεί!

Πώς είναι η σχέση σας;

Ο Αλέξανδρος είναι 4,5 ετών. Είναι ένα πολύ γλυκό πλάσμα, τρυφερό, με δική του προσωπικότητα κι έντονο χαρακτήρα. Ο γιος μου είναι ο άντρας της ζωής μου. Τι άλλο να σου πω; Ότι είμαι ερωτευμένη μαζί του; Και λίγο θα ήταν, μπροστά σε αυτά που νιώθω γι’ αυτόν. Είναι όλη μου η ζωή!

Είναι εύκολο να μεγαλώνεις μόνη σου ένα παιδί;

Καθόλου εύκολο, αλλά η ευθύνη είναι τεράστια και γίνεσαι θυσία για το παιδί σου. Είναι πολύ δύσκολο, πρέπει να είσαι 100% εκεί. Όμως, είναι τόση η αγάπη μου, που υπερκαλύπτει κάθε δυσκολία. Θέλω να είναι καλά κι ευτυχισμένος! Tα υπόλοιπα, μπροστά στο παιδί μου, είναι ψιλά γράμματα…

Φοβήθηκες ότι δεν θα τα κατάφερνες να τον μεγαλώσεις μόνη σου;

Η ευθύνη ενός παιδιού, όταν δεν τη μοιράζεις, είναι τεράστια. Σχεδόν τρομακτική. Όμως ποτέ δεν λύγισα, ούτε φοβήθηκα. Πάντα πίστευα στον εαυτό μου. Ακόμη και πριν από 1,5 χρόνο που έχασα τον μπαμπά μου -και ήταν σαφώς πολύ δύσκολο να το διαχειριστώ- μπροστά στο παιδί έπρεπε να φαίνομαι καλά. Δεν έχουμε περάσει άλλη δυσκολία από τότε. Αλλά δεν ήθελα να φανώ αδύναμη μπροστά στο παιδί, ούτε να είμαι λυπημένη. Θρηνούσα μέσα μου, αλλά το κράταγα για να μην το καταλάβει ο μικρός και στεναχωρηθεί. Ήταν πολύ δύσκολη στιγμή για μένα.

Τι θυμάσαι από τον πατέρα σου;

Τους τρόπους του, τις αρχές του, την αξιοπρέπειά του. Το πόσο κύριος ήταν και πόσο δοτικός πατέρας. Ήταν πάντα εκεί για εμάς και κάναμε πράγματα μαζί: Δραστηριότητες, εκδρομές – ήταν δημιουργικός άνθρωπος. Έπιαναν τα χέρια του, έκανε μαστορέματα. Ως παιδί ήμουν αγοροκόριτσο. Έτρεχα στα χωράφια, σκαρφάλωνα πάνω στα δέντρα, φτιάχναμε σπιτάκια με τους φίλους μου, έπαιζα με φυσοκάλαμα κι έπειτα γύριζα σπίτι, με μελανιές, γρατζουνιές, αίματα. Ήμουν πολύ δυναμικό παιδί, αλλά έλιωνα όταν έπεφτα στην αγκαλιά του μπαμπά μου. Ο πατέρας μου ήταν και είναι το ιδανικό πρότυπο ανδρός για μένα! Κι ακόμα δεν το έχω συναντήσει σε άλλον άνθρωπο που πέρασε από τη ζωή μου.

Πιστεύεις ότι είναι εύκολο για μια μητέρα που έχει ένα μικρό παιδί, να φτιάξει εύκολα τη ζωή της;

Ο άνθρωπος που θα σταθεί δίπλα μου, θέλω να αγαπάει και να σέβεται τον Αλέξανδρο. Καλός ο έρωτας, χρειάζεται στη ζωή μας, μου αρέσει όταν ερωτεύομαι, όμως πάνω από όλα είμαι μητέρα κι έπειτα γυναίκα! Αλλά δεν καταδικάζω τον εαυτό μου, αν προκύψει κάτι καλό. Εννοείται ότι θα έφτιαχνα τη ζωή μου.