Με μια υπέροχη φωτογραφία όταν ήταν μωρό στην αγκαλιά της μητέρας της Σύλβας Ακρίτα, το πρώτο, ή το δεύτερο Πάσχα της ζωής της, η Έλενα Ακρίτα μοιράστηκε μαζί μας μνήμες από το Πάσχα των παιδικών χρόνων της!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Διάβασε ένα απόσπασμα από τις γλυκές πασχαλινές ευωδιές και μνήμες της γνωστής δημοσιογράφου και σεναριογράφου!
“ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ τέτοιες μέρες επίμονα παρεισφρύει στην καθημερινότητα το ρήμα «θυμάμαι»!
Για κάποιον λόγο, η Πασχαλιά είναι συνυφασμένη με των παιδικών χρόνων τις μνήμες τις ανεξίτηλες. Το χθες συντρίβει το σήμερα, εξωραΐζεται, καλλωπίζεται, βάζει τα καλά του και εισβάλλει σαν τον κατακτητή μες στην καρδιά και το μυαλό”.
“Θυμάμαι», λοιπόν… Ή μάλλον θυμάμαι… Βγάζω τα εισαγωγικά από το ρήμα και γυρίζω πίσω… Τότε που φορούσα κόκκινα κοκαλάκια με πασχαλίτσες στα καλοχτενισμένα μαλλάκια… Τότε που μας αγόραζαν καινούργια παπούτσια για το Πάσχα. Τότε που νιώθαμε πολύ περήφανοι γιατί αγόρια και κορίτσια φυλούσαμε σκοπιά τον Επιτάφιο.
Θυμάμαι τη ζύμη που ετοίμαζε η γιαγιά μου για τα κουλουράκια. Τι απίστευτη ηδονή! Να χώνεις τα χέρια σ΄ αυτή τη μαγική πλαστελίνη και να «πλάθεις κουλουράκια με τα δυο χεράκια».
Ξεκινούσα πάντα με μεγαλεπήβολα σχέδια. Ότι θα φτιάξω λαγουδάκια, μαργαρίτες, σπιτάκια. Αλλά επειδή «απεξανέκαθεν» δεν έπιαναν και πολύ τα χέρια μου, συμβιβαζόμουνα γρήγορα με πιο εφικτούς στόχους: κοτσίδες, καρδούλες και στρογγυλά μηδενικά.
Κι όταν έβγαιναν ζεστά ζεστά απ΄ τον φούρνο η γιαγιά τα έβαζε στην καλή πιατέλα, τη Ρόζενταλ, και μου τα έδινε να τρατάρω (Μικρασία αθάνατη!) την οικογένεια. Στην οποία και δεν υπήρχε περίπτωση να μην επισημάνω ποια είναι τα δικά μου. Έπρεπε να διασφαλίσω τον θαυμασμό τους καθώς άκουγα το θεϊκό τραγάνισμα στο στόμα τους: «Όλα τα κουλουράκια είναι ωραία, αλλά της Έλενας είναι τα καλύτερα! Δώσε μου άλλη μια καρδούλα… μμμμμ!!!!»
ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΑΥΓΑ πάλι τα έπαιρνε εργολαβία η μαμά. Κανένας στην οικογένεια δεν πετύχαινε τόσο τέλεια το ομοιόμορφο λαμπερό χρώμα. Το οποίο και έπρεπε να είναι απαραιτήτως κόκκινο. Μάχη έδινα για να την πείσω να βάψουμε και κίτρινα, πράσινα, μπλε. Μάχη χαμένη.
Η μαμά ήταν αμετακίνητη στο παραδοσιακό κόκκινο αυγό. Η μόνη παραχώρηση που έκανε ήταν οι χαλκομανίες. Η τελευταία πινελιά στα άψογα αυγά της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164