Πριν μερικές εβδομάδες, ένα βίντεο με μια πιανίστρια να στέκεται μπροστά σε ένα ιπτάμενο πιάνο περιστοιχισμένο από μπαλόνια πάνω από τα Τέμπη έκανε τον γύρο του διαδικτύου. Η πιανίστρια αυτή, δεν είναι άλλη από την Έλενα Ξυδιά που μαζί με τον συνεργάτη και καλό της φίλο Πασχάλη Μάντη έχουν δημιουργήσει ένα πρότζεκτ με σκοπό την ανάδειξη της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς του τόπου μας.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η ίδια, μιλώντας στο TLIFE περιγράφει αυτή της την εμπειρία, τα όνειρα που κάνουν με τον συνεργάτη της να καταφέρουν να προβάλλουν της ομορφιές της Ελλάδας σε όλο τον κόσμο, αλλά και για το πως η μουσική βοηθά στην ψυχική μας υγεία.
Σε ποια ηλικία ήρθες για πρώτη φορά σε επαφή με το πιάνο;
Ασχολούμαι με το πιάνο από την ηλικία των 5 περίπου ετών. Είμαι πάρα πολύ τυχερή γιατί, η μαμά μου με έστρεψε στις Τέχνες από τόσο πολύ μικρή ηλικία. Η ίδια, αποφάσισε να μάθει πιάνο σε πολύ μεγαλύτερη ηλικία, υπήρξα εγώ η καθηγήτριά της και μπορώ να πω ότι τα πήγε περίφημα.
Παρότι λοιπόν όταν ήμουν μικρή η μητέρα μου δεν είχε κάποια επαφή με τις Τέχνες, ήθελε να δει που έχω κλήση. Δοκιμάσηκα στον χορό, σε διάφορα μουσικά όργανα, τη ζωγραφική, ακόμα και με το θέατρο ασχολήθηκα μια περίοδο. Την ευχαριστώ πραγματικά πάρα πολύ που μου έδωσε την ευκαιρία να δω τι είναι αυτό που με εκφράζει.
Και τι ήταν αυτό που σε έκανε μέσα από όλα αυτά να ξεχωρίσεις το πιάνο;
Η μουσική σου δίνει τη δυνατότητα της απόλυτης έκφρασης των συναισθημάτων σου. Ποτέ δε με ενδιέφερε να “ακουστώ”. Μου αρκούσε πάντα το να βρίσκομαι μόνη μου στο δωμάτιό μου, με τα ακουστικά μου και να ολοκληρώνω ένα έργο. Αυτό με γέμιζε ευτυχία. Επίσης, όταν έχεις τη μουσική δε μένεις ποτέ μόνος σου. Είναι μια παρέα που έχεις πάντα μαζί σου, σε οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιαδήποτε συναισθηματική κατάσταση κι αν βρίσκεσαι. Όταν κάθομαι στο πιάνο ηρεμώ, νιώθω ευτυχισμένη. Και αυτό το συναίσθημα που νιώθω όταν είμαι στο πιάνο είναι που με κέρδισε σε αυτό.
Ωστόσο, σπούδασες και Οικονομικά και μάλιστα για ένα διάστημα ασχολήθηκες με τον συγκεκριμένο τομέα.
Ναι. Σπούδασα Οικονομικά. Για μια εξαετία περίπου ασχολήθηκα με τον συγκεκριμένο τομέα αλλά η μουσική υπήρχε πάντα στη ζωή μου. Η μόνη περίοδος που θα έλεγα ότι μπήκε στην άκρη η μουσική ήταν στην Δευτέρα και Τρίτη Λυκείου λόγω Πανελληνίων. Αφού λοιπόν για έξι χρόνια ασχολήθηκα με τον τομέα των Οικονομικών, κάποια στιγμή αποφάσισα ότι στη ζωή μας πρέπει να κάνουμε αυτό που αγαπάμε. Το πιο σημαντικό για μένα είναι να έχουμε την ψυχική μας ηρεμία. Έτσι πήρα την απόφαση να παραιτηθώ και να κάνω επάγγελμά μου το χόμπι μου.
Πόσο εύκολο είναι να πάρει κάποιος μια τέτοια απόφαση;
Καθόλου εύκολα. Το να είσαι μουσικός στην Ελλάδα του 2022 και να περιμένεις να βιοποριστείς από αυτό, είναι εξαιρετικά δύσκολο. Δεν υπάρχουν θέσεις εργασίας. Τα τελευταία χρόνια, αυτά της καραντίνας, επιδείνωσαν το πρόβλημα. Ωστόσο, νομίζω ότι αν αγαπάς πραγματικά τη μουσική, αξίζει να το προσπαθήσεις και στο τέλος, είμαι σίγουρη θα ανταμειφθείς. Ο τολμών νικά δε λένε;
Η αποκλειστική ενασχόληση με το πιάνο για κάποιον, ειδικά στην Ελλάδα, δε φαντάζει και τόσο εύκολη υπόθεση. Σωστά;
Ακριβώς. Ειδικά για τους πιανίστες τα πράγματα είναι πιο δύσκολο. Στις ορχήστρες, υπάρχει μόνο ένας πιανίστας σε αντίθεση με όσους παίζουν βιολί ή κάποιο άλλο μουσικό όργανο. Το πιάνο ήταν πάντα μια δύσκολη υπόθεση. Είναι επίσης πολύ διαφορετικό το να σου αρέσει να διδάσκεις το μουσικό όργανο που παίζεις από το να σου αρέσει να το ερμηνεύεις. Προσωπικά, δε μου αρέσει τόσο η διδασκαλία. Αυτό έκανε ακόμη πιο δύσκολη την κατάσταση.
Κατάφερα όμως σήμερα να συνεργάζομαι με το εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης. Το γραφείο μου, όπως μου αρέσει να το λέω, είναι κάτω από τον ιερό βράχο, και όλα εξελίσσονται πολύ όμορφα.
Όταν ήρθε η πρόταση για να συνεργαστείς με το εστιατόρια του Μουσείου της Ακρόπολης, πως ένιωσες;
Υπέροχα. Πάντα πίστευα στις ικανότητές μου. Παρότι ήμουν σχετικά άπειρη και ήταν πρόκληση να αναλάβω μια τέτοια δουλειά, αποδείχθηκε ότι καλώς το δοκίμασα. Στο εστιατόριο του Μουσείου της Ακρόπολης ερμηνεύω ένα τετράωρο πρόγραμμα, το οποίο απαιτεί πολύ κόπο και διάβασμα, αλλά νομίζω το αποτέλεσμα που προσφέρουμε είναι πολύ αξιόλογο.
Για να βγει ένα τέτοιο πρόγραμμα, πόσες ώρες εξάσκησης χρειάζονται;
Η μελέτη δεν τελειώνει ποτέ. Πάντα υπάρχουν έργα για να ανακαλύψεις. Η μουσική είναι απεριόριστη, ανεξάντλητη. Στο Μουσείο προτιμάμε τους μεγάλους Έλληνες συνθέτες – με τους οποίους ομολογώ ότι δεν είχα ιδιαίτερη επαφή – καθώς ταιριάζουν απόλυτα με την αύρα του χώρου και μαζί δένουν οδηγώντας σε ένα άρτιο αποτέλεσμα.
Το πρότζεκτ για την ανάδειξη της φυσικής και πολιτιστικής κληρονομιάς, ήταν δική σου ιδέα;
Ήταν μια δική μου ιδέα και του φίλου μου και σκηνοθέτη Πασχάλη Μάντη. Πρόκειται για έναν εξαιρετικό άνθρωπο και καλλιτέχνη και πραγματικά τον ευχαριστώ πάρα πολύ για όσα μου έχει προσφέρει. Είμαστε μια ομάδα που δέσαμε πάρα πολύ γρήγορα. Συνδυάσαμε τις γνώσεις μας και τις ιδέες μας και έχουμε φτάσει σήμερα να έχουμε γίνει γνωστοί στο ευρύ κοινό με ένα καθόλου εμπορικό μουσικό όργανο. Παντρέψαμε την εικόνα με τη μουσική και δημιουργήσαμε αυτό το πρότζεκτ μέσω του οποίου προβάλλουμε σε όλο τον κόσμο τις ομορφιές της χώρας μαςμοι και είμαστε πάρα πολύ περήφανοι και χαρούμενοι γι’ αυτό.
Έχετε βρεθεί σε αρκετά μέρη της Ελλάδας ωστόσο, η εμφάνισή σας στα Τέμπη έγινε viral. Το περιμένατε όλο αυτό που ακολούθησε;
Για να είμαι ειλικρινής, ναι. Ειδικά ο Πασχάλης, μου το έλεγε συνέχεια. Ήταν κάτι που το οργανώναμε αρκετούς μήνες και από την πρώτη στιγμή έλεγε ότι θα γίνει θέμα καθώς πρόκειται για κάτι που δεν έχει ξαναγίνει – όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και το εξωτερικό.
Στόχος μας είναι κάθε φορά να προσπαθούμε να κάνουμε το κάτι παραπάνω. Δόξα τω Θεώ μέχρι στιγμής το καταφέρνουμε.
Πόσο εύκολο είναι όμως να παίζεις πιάνο στον αέρα;
Όταν το σκεφτήκαμε την πρώτη φορά γελάσαμε. Το να “πετάξουμε” με το πιάνο, φαινόταν και σε εμάς τους ίδιους αστείο. Το θέμα όμως είναι να έχεις την ιδέα. Αμ έχεις την ιδέα θα βρεις τον τρόπο να την υλοποιήσεις. Ευτυχώς έχουμε αρκετές πρωτότυπες ιδέες…
Υπήρξαν στιγμές που να ένιωσες φόβο όση ώρα βρισκόσουν στον αέρα;
Η ιδέα να πετάξω με το πιάνο ήταν του Πασχάλη. Όταν μου είπε τι είχε στο μυαλό του είπα, “οκ, ας το κάνουμε”. Το συνειδητοποίησα όταν έφτασα στο σημείο και είδα όλη την κατασκευή που είχε στηθεί για να ανέβω. Φυσικά είχαν ληφθεί όλα τα μέτρα ασφαλείας, δεν κινδύνεψα στιγμή. Δίστασα μόνο για μερικά δευτερόλεπτα πριν ανέβω. Από τη στιγμή όμως που ανέβηκα, τα ξέχασα όλα και το διασκέδασα πραγματικά.
Χρειάστηκε να μείνω κρεμασμένη για πάνω από δυο ώρες, οπότε από κάποια στιγμή και μετά ένιωθα τόσο άνετα που άρχισα να βγάζω φωτογραφίες με το κινητό μου, να χαιρετάω τον κόσμο, να κάνω βίντεοκλήσεις… Έγινα ένα με το σκηνικό.
Είχες καταλάβει πόσος κόσμος βρισκόταν από κάτω και σε παρακολουθούσε;
Δεν το είχα αντιληφθεί. Ήταν δύσκολο από το σημείο που βρισκόμουν να γυρίσω και να κοιτάξω.Με ενημέρωσαν μετά. Είναι λόγικό όμως ο κόσμος να έχει μια τέτοια αντίδραση. Όποιος κι αν έβλεπε στον ουρανό ένα πιάνο στον αέρα κρεμασμένο από πολλά μπαλόνια, θα στεκόταν για να το χαζέψει.
Το αστείο είναι ότι ο κόσμος αγχωνόταν πολύ περισσότερο από μένα μη τυχόν πέσω. Χαρακτηριστικά θα σου πω ότι κάποια στιγμή έσκυψα πάνω από το πιάνο για να κάνω το κλείσιμο και άρχισαν να φωνάζουν γιατί νόμιζαν ότι κάτι έπαθα, φοβήθηκαν ότι λιποθύμησα. Όλα όμως πήγαν καλά και τους ευχαριστώ όλους γιατί ήταν πραγματικά πολύ θερμό κοινό.
Έχετε σκεφτεί ποιο θα είναι το επόμενο εγχείρημά σας;
Οι ιδέες και οι προτάσεις αυτή τη στιγμή είναι πάρα πολλές. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίσουμε με τη δημιουργία αντίστοιχων βίντεο σε άλλες περιοχές και δήμους. Παράλληλα όμως θα κάνουμε και μια παράσταση εξίσου καινοτόμα για τα ελληνικά δεδομένα. Θα είναι μια παράσταση με ολογράμματα. Θα δούμε ένα ολογραμματικό πιάνο και εμένα σε ολόγραμμα… Ανυπομονούμε πάρα πολύ γι’ αυτό.
Οι κόρες σου έχουν δει κάτι από όλα αυτά που έχεις κάνει;
Επειδή είναι πολύ μικρούλες, αυτό που αντιλαμβάνονται δεν είναι σίγουρα η έκταση που έχει πάρει το θέμα αλλά το γεγονός ότι η μαμά τους “πέταξε” στον ουρανό με μπαλόνια. Ενθουσιάστηκαν. Κάθε φορά βέβαια σχολιάζουν τα βίντεο, το πιάνο, το που πάει η μαμά τους…
Εκείνες έχουν δείξει να έχουν κάποιο ενδιαφέρον προς τη μουσική και το πιάνο;
Στο σπίτι μας υπάρχει το πιάνο σε όλα τα μεγέθη και είδη. Βέβαια και οι δυο κόρες μου είναι πολύ μικρές ακόμη. Είναι 2,5 και 5 ετών. Δεν τις έχω βάλει ακόμα στη διαδικασία εκμάθησης αλλά αν είναι κάτι που τους αρέσει, σαφέστατα θα τις ενθαρρύνω να ασχοληθούν με αυτό.
Θεωρείς ότι τα παιδιά είναι απαραίτητο να έρχονται σε επαφή με τις Τέχνες;
Θα σου μιλήσω για την Τέχνη με την οποία έχω καταπιαστεί εγώ, τη μουσική. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι τα ωδεία βγάζουν πολύ καλά παιδιά. Δύσκολα θα δεις ένα παιδί ωδείου να μπλέκει. Πέρα από τη μουσική, σε αυτά διδάσκεται η πειθαρχεία και μια διαφορετική συναισθηματική ανάπτυξη που μακάρι να μπορούσαν όλα τα παιδιά να δεχθούν αυτή την παιδεία.
Στην Ελλάδα, οι γυναίκες πιανίστριες αναλόγικά με τους άντρες θα λέγαμε ότι μειονεκτούν σε αριθμό;
Έχουμε συνηθίσει να λέμε “ο πιανίστας” και να βλέπουμε άντρες. Είναι κάτι αντίστοιχο με τους μάγειρες και τους σεφ. Δύσκολα θα δεις γυναίκα να στέκεται στο πιάνο ενός ξενοδοχείου αλλά δεν ισχύει ότι οι άντρες είναι περισσότεροι σε αριθμό. Υπάρχουν πολλές αξιόλογοι συνάδελφοι.
Έχεις σκεφτεί να δοκιμάσεις μια διεθνή καριέρα πιανίστα;
Με τον Πασχάλη έχουμε δεχθεί αρκετές προτάσεις από το εξωτερικό. Αυτή τη στιγμή έχουμε προτάσεις από τρεις χώρες προκειμένου να κάνουμε κάτι αντίστοιχο με αυτό που κάνουμε στην Ελλάδα.
Δυστυχώς πέρυσι λόγω κορονοϊού δεν καταφέραμε να υλοποιήσουμε ένα ταξίδι που είχα οργανώσει για τη Ρώμη αλλά ελπίζω ότι φέτος θα τα καταφέρουμε.
Θέλω κλείνοντας να μου πεις τι εύχεσαι για το μέλλον σου.
Αυτό που εύχομαι μέσα από την καρδιά μου είναι να έχουμε όλοι μας υγεία. Τα παιδιά όλου του κόσμου να είναι ευτυχισμένα. Σαφώς έχω και προσωπικές φιλοδοξίες. Θα ήθελα να επεκτείνουμε το πρότζεκτ μας όσο γίνεται περισσότερο, να χαρίσουμε στον κόσμο περισσότερες όμορφες εικόνες και να προβάλλουμε αυτή τη φυσική ομορφιά του τόπου μας σε όλο τον πλανήτη.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
Ρούχα: Έλενα Κυρίτση
Η φωτογράφηση έγινε στον Πολυχώρο Άπολις (Άλσος Αγίου Δημητρίου, Πετρούπολη)
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ