Έλενα Μακρή: “Όταν ο μεγάλος μου γιος αρρώστησε με κορονοϊό φοβήθηκα. Δεν τρομοκρατήθηκα”

Μια από τις πιο chic κυρίες της ελληνικής showbiz και εκδότρια του περιοδικού Hello, η Έλενα Μακρή, έγραψε στο blog της το “Elena’s Diary” την εμπειρία της όταν ο μεγάλος της γιος αρρώστησε από κορονοϊό! Η Έλενα Μακρή έγραψε την εμπειρία της με την περιπέτεια υγείας του γιους της, λέγοντας πως φοβήθηκε μεν αλλά δεν τρομοκρατήθηκε.

Διάβασε όσα έγραψε

Καταρχήν ανήκω σε εκείνους που έχουν χάσει πλέον την αίσθηση των ημερών. Ποια μέρα έχουμε; Είναι Δευτέρα; Μπορεί όμως και να είναι 25η Μαρτίου και μάλιστα Σαββατοκύριακο που είναι ακόμα πιο άδεια η πόλη και λείπουν όλοι σε εκδρομή.

Ζω πλέον σε μια έρημη γειτονιά που τα αυτοκίνητα ακούγονται όλο και πιο αραιά, μόνο πολλά σκυλιά, άπειρα πλέον και τα μόνα ευτυχισμένα που επιτέλους οι ιδιοκτήτες τους βρήκαν λίγο χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους και να τα πάνε ατέλειωτες μοναχικές βόλτες.

Έχω χάσει τις ώρες του ύπνου. Ανέκαθεν ήμουν άνθρωπος που λάτρευα την νύχτα και απολάμβανα ταινίες ή έγραφα όταν όλοι παρέδιδαν σώμα και πνεύμα στον Μορφέα και εγώ ήμουν το μόνο ζωντανό ατίθασο πνεύμα που διάβαζε, δούλευε έγραφε, δημιουργούσε ιδέες, κατέστρωνε σχέδια για το μέλλον.

Τώρα πλέον με την τελευταία 20ημερη καραντίνα απορυθμίστηκε τόσο πολύ το ήδη ατίθασο βιολογικό μου ρολόι ώστε πλέον είναι συντονισμένο με το ωράριο ιδιοκτήτη νυχτερινών μπαρ στο Φαληράκι της Ρόδου μήνα Αύγουστο.

Το σοκ ήταν μεγαλύτερο όταν ο μεγάλος μου γιος από την πρώτη μέρα τη καραντίνας αρρώστησε με κορωνοϊό! Ναι, φοβήθηκα. Όχι, δεν τρομοκρατήθηκα, ίσως γιατί δεν είχαμε παρακολουθήσει ακόμα την τραγική πορεία της Ιταλίας και της Ισπανίας.

Ίσως επίσης επειδή ήταν όλα πολύ ήπια για ένα αγόρι 22 χρόνων που έκανε μόνο 2 μέρες υψηλό πυρετό και την υπόλοιπη εβδομάδα η θερμοκρασία του έφτανε μέχρι το 38 και έπεφτε με απλά αντιπυρετικά.

Είχε εξάντληση, είχε λίγο βήχα αλλά μέχρι εκεί, για αυτό άλλωστε και δεν είχα κάνει τα καταστροφικά σενάρια που συνήθως πλάθω στο μυαλό μου!

Η μόνη παρενέργεια την επόμενη εβδομάδα ήταν ένας επώδυνος στομαχόπονος ο οποίος επίσης ήταν σύμπτωμα, όπως μας είπε ο γιατρός, αυτού του νέου ύπουλου ιού.

Ωστόσο το σύστημα Διαχείρισης Λοιμωδών που εφαρμόστηκε στο σπίτι λειτούργησε σωστά: Μάσκες, γάντια και άλλοι κανόνες αποστείρωσης ακολουθήθηκαν κατά γράμμα και η απομόνωση -εξορία του γιου μου ωσάν άλλος Κολοκοτρώνης στο Μπούρτζι -σε λουξ όμως κατάσταση- απέδωσε, ενώ η εικόνα με εμένα να κλαίω αφού τον συναντούσα μόνο στις αντικριστές βεράντες (Ελληνίδα μάνα γαρ) με έκανε οικογενειακό viral.

Επίσης είχα επιτυχία και στις αλλεπάλληλες επικοινωνίες μέσω face time, ήμουν ευρηματική ενδυματολογικά, ντυμένη διαστημικά, κάτι σαν αστροναύτης με ρόμπα, μάσκα γάντια και ροζ παντόφλα-πασούμι όταν περνούσα λαθραία έξω από τον χώρο του για να ελέγξω αν έφαγε από τον δίσκο που του αφήσαμε σε στυλ a la prison, έξω από το κελί του.

Αυτός φώναζε, εκλιπαρούσε να εξαφανιστούμε όλοι από το σπίτι διότι ο ιός θα μπορούσε να μεταφερθεί σε όλους μας, ο μικρός του αδελφός δεν το κουνούσε από δίπλα του αφού θεωρούσε ηθικό καθήκον να κολλήσει και αυτός, (αν και αυτό δεν έγινε ποτέ!) και γενικώς με όλα τα παραπάνω περάσαμε υπέροχες οικογενειακές στιγμές. Κάθε φορά που έβλεπα στην τηλεόραση το εικονίδιο #ΜένουμεΣπίτι και έλεγαν όλοι μελιστάλαχτα, «ευκαιρία να βρεθούμε με τα παιδιά μας», εμείς με τον άντρα μου κοιτιόμασταν με απόγνωση, αφού ζούσαμε το δικό μας Κωσταλεξι, ή νοιώθαμε σαν να είμασταν στον πόλεμο και να κρύβαμε αντάρτες στο πλυσταριό.

Ωστόσο κάτι που θα πρέπει να μας κάνει όλους να μπούμε σε σοβαρές σκέψεις σχετικά με αυτό τον νέο ιό και στο πως μεταδίδεται, είναι πως ο γιος μου αφού πέρασαν οι 15 μέρες νοσηλείας του και ήταν εντελώς ασυμπτωματικός, στις 19 μέρες έκανε το τεστ και βρέθηκε πάλι θετικός (!), αν και με φθίνουσα καμπύλη ιού. Αν δηλαδή κάποιος δεν έχει την συναίσθηση να παραμείνει σπίτι του προφυλαγμένος και να μην βγει χωρίς να κάνει τεστ ακόμη και αν έχουν περάσει σχεδόν είκοσι μέρες, υπάρχει κίνδυνος να μεταδώσει τον ιό και σε άλλους.

Επιμύθιο: ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΠΙΤΙ, ΦΕΡΘΕΙΤΕ ΥΠΕΥΘΥΝΑ

Οι ημέρες που μένουμε στο σπίτι περνούν: δουλεύουμε από το σπίτι, υπακούμε πιστά και κάνουμε αυτό που πρέπει αυτή την στιγμή να κάνουμε για το καλό όλων.

Είναι αδιανόητη η αφόρητη γκρίνια κάποιων που δεν συνεργάζονται.

Στα σπίτια μας μένουμε. Με περιορισμένες κινήσεις σαφέστατα. Αφού έζησε η Άννα Φράνκ δυο χρόνια σε μια σοφίτα υπό αδιανόητες συνθήκες και καθεστώς τρόμου μάλλον μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς νομίζω δυο (ελπίζω) μήνες αγκαλιά με τα παιδιά μας και συντροφιά την τηλεόραση ή ένα βιβλίο.

Έχω διαβάσει άπειρα άρθρα διακεκριμένων συγγραφέων και δημοσιογράφων από τότε που ξέσπασε αυτή η άνευ προηγούμενου, επιστημονικής φαντασίας ιστορία στα κεφάλια όλων μας. Κάποια άγγιξαν πραγματικά και μου μετέδωσαν με συγκεκριμένο αριθμό λέξεων και χωρίς να πλατειάζουν ή να τρομοκρατούν και χωρίς να καταλήγουν μελό, αλλά αντίθετα με στοιχεία, πως τίποτα δεν θα είναι το ίδιο μετά από τον κορωνοϊό και πως πρόκειται ξεκάθαρα για πολεμική σύρραξη με έναν εχθρό ενάντια σε όλους μας.

Το ότι πιθανότητα τιμωρούμαστε ως είδος για τις τακτικές μας και τις επιπτώσεις που έχουν μάλλον είναι σωστό, όπως σωστός είναι και ο παγκόσμιος φόβος που μας έχει κυριεύσει όχι μόνο για τον φονικό ιό, αλλά και για το μέλλον της οικονομίας των κρατών από όπου εξαρτόμαστε όλοι μας. Αυτός ο φόβος είναι εξίσου απόλυτα δικαιολογημένος, υπάρχει πιο ανθρώπινο συναίσθημα από τον πόνο και τον φόβο;

Τα τελευταία 8 χρόνια της ζωής μου έχω ζήσει πολύ έντονα συναισθήματα που πολλές φορές με έχουν οδηγήσει στο να ανακαλύψω πόσο αποθηκευτικό χώρο δυνάμεων έχω κρυμμένο σε ώρα ανάγκης. Δύναμη που επιστρατεύτηκε και βγήκε στην επιφάνεια όταν νόμιζα πως έφτασα στον πυθμένα του τούνελ της στεναχώριας που με ρουφούσε.

Ψυχικός πόνος συνδυασμένος με φόβο, ένα πραγματικά απαίσιο συναίσθημα που έρχεται και φεύγει συχνά στα μεγάλα μου προβλήματα, αυτά που κρύβονται όταν οι άλλοι σε βλέπουν με ωραίο καθημερινό χαμόγελο και νομίζουν για σένα βαίνουν ‘’όλα μια χαρά’’.

Στο βιβλίο που είχα γράψει, η ηρωίδα μου έλεγε συχνά πως στα δύσκολα σηκωνόταν και συνέχιζε, όπως όλοι μας, γιατί δεν είχε άλλη επιλογή.

Πράγματι δεν έχουμε άλλη επιλογή. Έτσι θα κάνουμε όλοι, σήμερα και αύριο και την επόμενη μέρα.

Όπως μου λέει και κάποιος, θα πηγαίνουμε μέρα-μέρα, ξέροντας πως είμαστε ήδη μέσα στα κύματα και κολυμπάμε σε έναν καινούργιο, άγνωστο κόσμο…

Έλενα

ΥΓ: Διάβασα κάτι όμορφο που έγραψε ο Tom Ford στο Instagram και θέλω να το μοιραστώ μαζι σας: «Νομίζω, το πιο σημαντικό πράγμα είναι ότι όλο αυτό θα περάσει, θα φύγει και εμείς θα επιβιώσουμε! Οι ζωές μας μπορεί να έχουν μεταμορφωθεί και οι δουλειές μας το ίδιο, αλλά όλοι είμαστε ταλαντούχοι και θα τις δημιουργήσουμε ξανά»- Τοm Ford.

Πηγή: Elena’s Diary