Έλενα Μεγγρέλη: «Ονειρεύομαι τη στιγμή που όλοι θα γιορτάζουν την αγάπη ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας»

Χαμογελαστή, ευγενική, αποφασισμένη να πετύχει τους στόχους της και να διαλύει τα γκρίζα σύννεφα που κατά καιρούς εμφανίζονται φτιάχνοντας τη δική της άνοιξη ακόμα και μέσα στον χειμώνα, η Έλενα Μεγγρέλη θυμίζει ηρωίδα βγαλμένη από κάποιο παραμύθι. Ζει στο κέντρο, της αρέσει να διαβάζει, προσπαθεί να βλέπει 1 θεατρική παράσταση κάθε εβδομάδα, λατρεύει να κοιτά τον κόσμο από ψηλά και νιώθει ευγνώμων που μπορεί να κάνει αυτό που αγαπά, να ασχολείται με την υποκριτική.

Την συναντήσαμε στον λόφο Αρδηττού ένα απόγευμα Παρασκευής και μας μίλησε με μεγάλη χαρά για τον ρόλο της και αρκετό ενθουσιασμό για τα Αλβανικά που χρειάστηκε να μάθει. Μας είπε ακόμα για τις παραστάσεις που έδινε στον δρόμο πριν χρόνια, τη ζωή πάνω σε ξυλοπόδαρα αλλά και το πόσο την επηρεάζουν όσα συμβαίνουν γύρω μας, από τον κορονοϊό μέχρι τον πόλεμο στην Ουκρανία. 

Πως προέκυψε η συμμετοχή σου στη “Σκοτεινή θάλασσα”;

Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κάνει πολλή τηλεόραση. Είχα κάνει πριν χρόνια στις “Καλές δουλειές” έναν μικρό ρόλο με την Ρένα Εσκενάζυ. Μετά έκανα τις “Ηρωίδες” που παρότι ήταν μια πάρα πολύ ωραία σειρά είχε άδοξο τέλος. Και τώρα ήρθε η ΄”Σκοτεινή θάλασσα”. Χτύπησε το τηλέφωνό μου μέσα στην καραντίνα – δε θυμάμαι σε ποια ακριβώς φάση γιατί έχω χάσει λίγο την αίσθηση του χρόνου – ήταν η Ηρώ Γάλλου που μου είπε ότι θα ήθελε να κάνω δοκιμαστικό για δυο ρόλους. Ο ένας ήταν η Ναταλία. 

Έστειλα το tape μου αλλά πέρασε πάρα πολύς καιρός οπότε φαντάστηκα ότι δεν έπαιζε το ενδεχόμενο να με πάρουν. Μετά από αρκετό καιρό χτύπησε τελικά το τηλέφωνο και ήταν πάλι η Ηρώ Γάλλου που μου είπε ότι πήρα τον ρόλο της Ναταλίας. Έκανα μια ανάγνωση με τον Γρηγόρη Καραντινάκη, τον Βασίλη Καρφή και τους άλλους συντελεστές και κάπως έτσι έκλεισε αυτή η τόσο όμορφη δουλειά.

Επομένως δεν ήταν επιλογή σου να μην κάνεις πολύ τηλεόραση;

Όχι, ήταν κάτι που έτυχε. Δεν είναι κάτι που επεδίωξα, απλά έτυχε.

Η σύμπραξη με την Ναταλία πως είναι; Μοιάζει να είναι ένας κόντρα ρόλος στην Έλενα,

Ναι ισχύει. Τη Ναταλία όμως την συμπάθησα εξ αρχής. Η Ναταλία είναι ένας άνθρωπος που έχει ένα ιδεώδες και έναν “στόχο” που τον εξυπηρετεί μέχρι τέλους χωρίς όμως να πατά επί πτωμάτων. Για εκείνη, το παν ήταν να κάνει οικογένεια. Επειδή αυτό ερχόταν σε κόντρα με τη σεξουαλική της ταυτότητα, βρήκε έναν τρόπο με τον Ηρακλή που είχε το αντίστοιχο “εμπόδιο” μέσα από την αγάπη, να το ξεπεράσουν και να καταφέρουν να δημιουργήσουν μια πολύ ευτυχισμένη οικογένεια. Η οικογένειά τους, πέρα από τα ψέματα και τις ίντριγκες που συμβαίνουν λόγω της εξαφάνισης της Άννας, είναι πολύ ευτυχισμένη. Έχουν μια ποιότητα ζωής η Ναταλία, ο Ηρακλής και τα παιδιά τους.

Το γεγονός όμως πως κρύβεται από τον περίγυρό της δεν την κάνει να αισθάνεται και μια καταπίεση;

Ναι αλλά δεν κρύβεται από τον σύντροφό της. Εκεί είναι και η συμπάθειά μου απέναντί της. Δεν το επικροτώ σε καμία περίπτωση αλλά το βρίσκω με έναν τρόπο συγκινητικό το ότι ένας άνθρωπος που είχε μια δυσκολία, βρήκε έναν άλλο άνθρωπο που είχε μια αντίστοιχη δυσκολία, σε μια μικρή επαρχιακή πόλη και μαζί δημιούργησαν μια πολύ όμορφη οικογένεια. Σίγουρα θα ήταν πολύ πιο γενναίο από την πλευρά και των δυο, να είναι ανοιχτοί από την αρχή για τη σεξουαλικότητά τους, να βγουν από τη ντουλάπα και να πουν “αυτοί είμαστε”.

Επειδή η ελληνική κοινωνία όμως, ακόμα και σήμερα, θεσμικά και νομοθετικά δεν δίνει βήμα για τη δημιουργία οικογένειας στους ομοφυλόφιλους , βρίσκω συγκινητική τη “συμμαχία” αυτών των δυο ατόμων να κάνουν το όνειρό τους πραγματικότητα, σε καμία περίπτωση δεν εννοώ συγκινητικό το ψέμα ή το “κρύψιμο¨ της σεξουαλικής ταυτότητας κάποιου.

Κατά τα άλλα,  ονειρεύομαι τη στιγμή που ο κάθε άνθρωπος θα βιώνει ανοιχτά τη σεξουαλικότητά του και θα γιορτάζει την αγάπη του και την οικογένειά του ανεξαρτήτως φύλου και σεξουαλικής ταυτότητας.

Η Έλενα έχει κοινά στοιχεία με την Ναταλία;

Η αλήθεια είναι πως δεν έχω πολλά κοινά με την Ναταλία. Αυτό όμως που έχουμε κοινό είναι πως ακόμα και όταν κάτι που θέλουμε να κάνουμε φαντάζει αδύνατο, τελικά θα βρούμε έναν άλλο τρόπο για να το πετύχουμε. Άλλωστε, όπως έχει πει και ο Ελύτης, “την Άνοιξη αν δεν την βρεις, την φτιάχνεις”. Αυτό είναι το μότο μου στη ζωή. Σίγουρα δεν το κάνω τόσο πετυχημένα όσο η Ναταλία αλλά, το προσπαθώ. 

Το όνειρο της Ναταλίας όπως σου είπα ήταν η δημιουργία οικογένειας. Θέλει κότσια να κάνεις οικογένεια, θέλει κότσια να φέρεις παιδιά και να είσαι έτοιμος να αντιμετωπίσεις της συνέπειες αν κάποια στιγμή αυτό που έχεις χτίσει καταρρεύσει. Η Ναταλία είναι ένας άνθρωπος που φαίνεται πως, αν αυτό που έχει φτιάξει με τον Ηρακλή καταρρεύσει κάποια στιγμή, θα έβγαινε να αντιμετωπίσει τις συνέπειες. Ναι μεν κρύβεται αλλά το κάνει τόσο όσο ώστε να προστατεύσει τα παιδιά της και αυτό που έχει δημιουργήσει. Αν κάποια στιγμή όλο αυτό καταρρεύσει, μπορεί να σταθεί και να πάρει την ευθύνη και να εξηγήσει σε όλους και κυρίως στα παιδιά της γιατί έκανε ότι έκανε.

Όντας με τον Ηρακλή, η Ναταλία δεν αποποιείται τη σεξουαλικότητά της. Συνεχίζει να έχει σεξουαλική ζωή όπως και εκείνος. Στο συντροφικό πλαίσιο είναι καθαροί και ανοιχτοί ο ένας με τον άλλον και αυτό προσωπικά το θεωρώ σπουδαίο στη μεταξύ τους σχέση. Το πρόβλημα ξεκινάει όταν οικογένειες φτάνουν να περνάνε τα χρόνια, να τελειώνουν σχέσεις και ζωές και να μην έχουν γνωριστεί ποτέ οι άνθρωποι ουσιαστικά μεταξύ τους. Η Ναταλία και ο Ηρακλής μπορεί να λένε ψέματα στους άλλους αλλά μεταξύ τους είναι απόλυτα ειλικρινείς και δεν έχουν απωθημένα. 

Στην εξαφάνιση της Άννας η Ναταλία έχει παίξει κάποιον ρόλο;

Αυτό δε μπορώ να το πω ακόμα. Θα τα πούμε οκτώ επεισόδια μετά.

Στη σειρά βλέπουμε τη Ναταλία να είναι αρκετά προστατευτική με την Άννα και να κρατά τα μυστικά της ακόμα και όταν εκείνη έχει πια εξαφανιστεί, Εσύ με τους φίλους σου πως είσαι;

Aυτό είναι κάτι που μου αρέσει στην Ναταλία. Είναι αρκετά προστατευτική με τα παιδιά της, την ιδιωτική της ζωή, τις σχέσεις, τους φίλους της… Προσπαθώ να είμαι προστατευτική με τους φίλους μου. Τελευταία, έχω αρχίσει να γίνομαι προστατευτική και με τον εαυτό μου, κάτι που δεν είχα. Οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγεις. Την οικογένεια δεν τη διαλέγεις, τους εραστές ψυχολόγοι και ψυχίατροι λένε ότι δεν τους διαλέγεις, τους φίλους όμως τους διαλέγεις. Γι’ αυτό προσπαθώ να είναι πολύ προστατευτικοί μαζί τους όπως είναι και εκείνοι με εμένα.

Αυτό το κατάλαβα όταν δυο χρόνια πριν πέρασα μια πολύ μεγάλη δυσκολία και κατάλαβα ότι τελικά δεν ήμουν μόνη μου. Ήταν εκεί όταν χρειάστηκαν ένα δίχτυ προστασίας. Χωρίς να τους το ζητήσω, ήταν εκεί και με έπιασαν όταν έπεσα.

Η ενασχόλησή σου με το θέατρο, αν δεν κάνω λάθος, ξεκίνησε όταν ήσουν ακόμη στο σχολείο και πήρες μέρος σε μια πειραματική θεατρική ομάδα. Τι σε έκανε να μπεις σε αυτή την ομάδα;

Ήταν μια τυχαία συγκυρία. Δεν ήμουν από “καλλιτεχνικό” σπίτι. Ο πατέρας μου ήταν δημοσιογράφος και η μητέρα μου δημόσιος υπάλληλος. Η ιδέα της μεταμόρφωσης μέσα από τους ρόλους μου δημιούργησε μια αίσθηση χαράς και οικειότητας. Γενικότερα είμαι πολύ εσωστρεφής σαν άνθρωπος. Όταν βρίσκομαι μέσα σε ένα πλαίσιο και μου δώσεις μια οδηγία, είμαι πιο άνετη και χαλαρή, πιο δημιουργική.

Όλο ξεκίνησε πολύ αφύσικα αλλά πολύ οργανικά σαν πορεία. Μαζευόμασταν, ντυνόμασταν και αυτοσχεδιάζαμε. Έλεγε ο ένας, άνοιγε ένας άλλος ένα βιβλίο και ψάχναμε, παίρναμε ένα ερέθισμα, φτιάχναμε αυτοσχέδιες παραστάσεις.

Παίζατε και στον δρόμο…

Ναί! Ήταν πολύ παράδοξη η αρχή αλλά πολύ μαγική και πολύ συλλογική. Ο καθένας έφερνε το δικό του στοιχείο και τις δικές του ιδέες και τα ενσωματώναμε στην παράσταση, τα δοκιμάζαμε, τα απορρίπταμε. Κάποιοι φίλοι είχαν πάει σε ένα σεμινάριο στην Γαλλία – αυτό τότε θεωρούνταν πολύ μεγάλο πράγμα – και ξαφνικά κάναμε όλοι σωματικό ζέσταμα.

Πόσο διαφορετικό είναι το να παίζεις στον δρόμο από το να παίζεις στη σκηνή ενός θεάτρου;

Έχω πολλά χρόνια να παίξω στον δρόμο. Δε συγκρίνονται αυτά τα δυο. Στον δρόμο δεν έχεις παρασκήνια. Το παρασκήνιό σου είναι η ενέργειά σου. Το παίζω/δεν παίζω είναι η στιγμή που θα πατήσεις διαφορετικά στο πεζοδρόμιο ή την πλατεία και θα βάλεις με έναν νοητό τρόπο τα όρια της “¨σκηνής” σου. Είναι επίσης πολύ διαφορετικό γιατί στον δρόμο οι παρεμβάσεις, οι παρεμβολές, οι αντιδράσεις, μπορεί να είναι από τις πιο συγκινητικές μέχρι τις πιο αυθάδεις. Είναι απρόβλεπτος ο δρόμος. 

Στο θέατρο θα πας, θα παίξεις, θα τελειώσεις και, ή θα σε χειροκροτήσουν ή θα σε γιουχάρουν. Δε θα ανέβουν στη σκηνή, ούτε θα σου πετάξουν κάτι. Ο δρόμος έχει ένα απρόβλεπτο κομμάτι και ένα κομμάτι πολύ πολιτικό. Είναι μια πολιτική πράξη το να πεις, “εγώ τώρα παίρνω ένα κομμάτι από τον δημόσιο χώρο και κοιτάξτε με, ακούστε με”.

Λίγο μετά νομίζω ασχολήθηκες και με τα ξυλοπόδαρα. Πως είναι να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά και πόσο εύκολο είναι να ισορροπήσεις εκεί πάνω;

Είναι πολύ ωραίο να βλέπεις τον κόσμο από ψηλά. Είναι μαγικό. Μαγικό είναι επίσης να έχεις αυτή την αίσθηση της ισορροπίας γιατί, κάθε δευτερόλεπτο μπορείς να τσακιστείς και κάθε δευτερόλεπτο που δεν τσακίζεσαι, ανεβάζει την αδρεναλίνη σου και σε κάνει να νιώθεις μια άλλου είδους ικανοποίηση.

Σαν άνθρωπος είμαι πολύ αδέξια. Με έναν περίεργο όμως τρόπο πάντα το είχα με την ισορροπία. Μπορεί λοιπόν πατώντας στη γη να μην τα πηγαίνω καλά αλλά, με τα ξυλοπόδαρα και την ισορροπία το είχα και είναι κάτι που μου έχει μείνει. Μου αρέσει να ανεβαίνω σε ψηλά κτήρια, να σκαρφαλώνω. Μου αρέσει να κοιτάω από ψηλά. Είμαι και μικροκαμωμένη, οπότε το να κοιτάω τα πράγματα από ψηλά πάντα μου έδινε μια διαφορετική θέαση. Θυμάμαι ότι μου άρεσε να δουλεύω με τα ξυλοπόδαρα στις συναυλίες, γιατί είχα πάντα την καλύτερη θέα.

Σου λείπει αυτό;

Ναι, μου λείπει. Μου λείπει η αίσθηση του να είμαι κάπου ψηλά. Κάποιες φορές ονειρεύομαι ότι κάνω ξυλοπόδαρα και βλέπω τα πάντα από πολύ ψηλά.

Εργάστηκες όμως και στο παιδικό θέατρο.

Ναι, η πρώτη μου δουλειά ήταν σε μια παράσταση για παιδιά, στο τρένο στο Ρουφ. “Η Κοντορεβυθούλα” λεγόταν η παράσταση. Γινόταν μια ακρόαση. Εμένα μου την έστειλε ένας φίλος και τον ευχαριστώ πολύ γι’ αυτό. Η Τατιάνα Λύγαρη ζητούσε ένα κορίτσι για τον ρόλο της Κοντορεβυθούλας. Πήγα στην ακρόαση αλλά, νόμιζα ότι δεν τα έχω πάει καλά. Το βαγόνι μου θύμισε πολύ τον δρόμο και άρχισα να παίζω με την αίσθηση ότι βρίσκομαι στον δρόμο.

Ήμουν παντού σε όλο το βαγόνι. Μόνο στο ταβάνι δεν είχα σκαρφαλώσει. Όταν έφυγα, είχα την αίσθηση ότι δεν τα πήγα καλά γι΄αυτόν τον λόγο. Με πήρε όμως τηλέφωνο η Τατιάνα Λύγαρη και μου είπε ότι πήρα την πρώτη μου δουλειά. Εκεί έπαιξα ακόμα μια παράσταση, “Τα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να πετούν”. Η συνεργασία μας θα συνεχιστεί φέτος σε μια παράσταση για ενήλικες αυτή τη φορά.

Τα παιδιά είναι πιο αυστηροί κριτές από τους ενήλικες;

Τα παιδιά είναι πιο αυθόρμητα. Θα πουν κάτι, την ώρα που συμβαίνει, ακριβώς όπως το σκέφτονται. Μοιάζει λίγο με τον δρόμο. Ένα παιδί δε θα συγκρατηθεί. Τα παιδιά δεν έχουν φίλτρα.

Έχει τύχει να ακούσεις κάτι, όσο βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή και να κομπλάρεις ή κλείνεις τα αυτιά σου στο κοινό;

Ακούω τα πάντα. Αλλά όχι, δεν έχει τύχει ποτέ να “παγώσω” με κάτι που άκουσα. Πάνω στη σκηνή είμαι πιο ψύχραιμη από ότι είμαι στη ζωή μου. Την ώρα της παράστασης έχω έναν μοναδικό στόχο, να πάει παρακάτω η ιστορία.

Λες ότι στη σκηνή είσαι πιο ψύχραιμη απ’ ότι είσαι στη ζωή σου. Παρ’ όλα αυτά πρέπει να σου πω ότι δείχνεις αρκετά ψύχραιμη σαν άνθρωπος.

Αλήθεια; Eυχαριστώ πολύ (γέλια). Παθαίνω κάτι μικρούς πανικούς σαν άνθρωπος. Εκεί είναι που έρχονται και βοηθάνε οι φίλοι. Δεν θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ψύχραιμο. Κατά καιρούς με βλέπω να κολυμπάω σε θάλασσες πανικών. Προσπαθώ όμως να μένω ψύχραιμη γιατί και οι εποχές είναι πολύ περίεργες. Ειδικά τώρα τελευταία. 

Συνήθως κρατάω μέσα μου πολλά πράγματα τα οποία αργότερα “ξεσπούν” με αυτοάνοσα δερματικά. Κάθε φορά που στρεσάρομαι και προσπαθώ να μην το δείξω, βγαίνει αλλιώς.

Να φανταστώ ότι και η περίοδος της καραντίνας σε επηρέασε πολύ;

Στην πρώτη καραντίνα ήταν σαν να έκανα μια κάθοδο στην κόλαση του Δάντη. Πέρασα από όλα τα στάδια διαχείρισης του πένθους. Με επηρέασε σε προσωπικό, επαγγελματικό και κοινωνικό επίπεδο. Ήταν πάρα πολύ δύσκολη η πρώτη καραντίνα. Από ένα σημείο και μετά, διάβασα πάρα πολύ. Όταν ήρθε το στάδιο της αποδοχής – που άργησε – με θυμάμαι να είμαι στο κρεβάτι – εκεί πέρναγα το μεγαλύτερο μέρος της μέρας – να διαβάζω, να τρώω… Σε εκείνο το στάδιο έκανα και γυμναστική… Είχα μια φοβερή άρνηση στο να αποδεχτώ αυτό που συμβαίνει.

Πέρασα πρώτα το στάδιο του τρόμου και μετά χαλάρωσα. Είπα ότι πρέπει να αποδεχτώ ότι αυτό είναι. Έκανα τη νύχτα -μέρα. Έχασα την αίσθηση του χρόνου. Αυτό που με ενεργοποιούσε ήταν η γάτα μου. Έβλεπα ότι υπάρχει φύση, ζωή, ότι υπάρχει ακόμα ο κόσμος. Μετά ήρθε η αποδοχή. Σε εκείνο το στάδιο πέρασα – δε θα πω ωραία – ανεκτά. Διάβασα τα άπαντα του Σάλιντζερ που είναι ο αγαπημένος μου συγγραφέας και πριν δεν προλάβαινα. Διάβασα πολύ, είδα πολλές ταινίες…

Στη δεύτερη καραντίνα, ήμουν πιο χαλαρή. Έκανα συγκρότημα με τους γείτονές μου, βρήκα συγκάτοικο και κάναμε μαζί γυμναστική. Άρχισα να πηγαίνω βόλτες, να τρέχω… Δεν είχα τρέξει ποτέ πριν στη ζωή μου. Προσπάθησα να βρω τρόπους για να μη με πάρει πάλι από κάτω.

Το ότι έχεις σπουδάσει Κοινωνιολογία σε βοηθά στον τρόπο που προσεγγίζεις τους ρόλους;

Πολύ. Μέσα από την Κοινωνιολογία έχω αποκτήσει μια γενικότερη οπτική των πραγμάτων. Έχω ένα φίλτρο και όλα περνάνε από εκεί. Η κοινωνική τάξη  του ρόλου, το κοινωνικό background, ακόμα και το σε ποια περιοχή μπορεί να μένει, η σχέση με τους γονείς, το ψυχολογικό background… Η Κοινωνιολογία είναι ένα άθροισμα της λαογραφίας, της εγκληματολογίας, της ψυχολογίας… Ναι, με έναν τρόπο οι γνώσεις Κοινωνιολογίας επηρεάζουν τον τρόπο προσέγγισης των ρόλων.

Δουλεύεις όμως και σε σχολεία. Θες να μου πεις τι ακριβώς κάνεις εκεί;

Έχω θεατρικές ομάδες. Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι σε ένα πρόγραμμα του Εθνικού Θεάτρου που λέγεται “το θέατρο στο νέο σχολείο”. Τα προηγούμενα τρία χρόνια είχα θεατρικές ομάδες σε σχολεία στην επαρχία σε όλη την Ελλάδα. Είχα σχολεία στην Κάλυμνο, τη Ρόδο, την Πάτρα, την Κόρινθο, την Κρήτη… Πήγαινα μια φορά την εβδομάδα σε κάθε σχολείο. Φέτος, είμαι σε ένα καινούργιο πρόγραμμα – πάλι με το Εθνικό θέατρο – που πάμε σε σχολεία της Αττικής και κάνουμε βιωματικά θεατρικά εργαστήρια σε εφήβους σε σχέση με την παράσταση της εφηβικής σκηνής του Εθνικού Θεάτρου.

Τα παιδιά πως αντιμετωπίζουν το συγκεκριμένο εργαστήριο; Υπάρχει ακόμα η αντίληψη ότι πρόκειται για την ώρα του παιδιού;

Όχι, καμία σχέση. Πριν λίγες μέρες, ήμουν σε ένα σχολείο στο Μενίδι και όταν τελείωσα τους ζήτησα να μου πουν τις εντυπώσεις τους, πως λειτούργησε μέσα τους όλο αυτό. Ένα παιδί τρίτης Γυμνασίου μου είπε ότι ένιωσε σαν να έκανε γιόγκα. Τα καλλιτεχνικά μαθήματα έχουν καταργηθεί και νομίζω ότι ειδικά στους εφήβους λείπουν πάρα πολύ. Τα έχουν ανάγκη. Συνέχεια μας λένε το πόσο πολύ θα ήθελαν να είναι έτσι όλα τα μαθήματα και να γίνονται όλα με τέτοιο τρόπο.

Το εκπαιδευτικό σύστημα δυστυχώς δε δίνει στα παιδιά τη δυνατότητα να πάρουν θέση στα πράγματα, να εκφραστούν, να δημιουργήσουν, να πειραματιστούν, να αναπτύξουν την κριτική τους σκέψη. Έρχονται λοιπόν οι κώδικες και τα εργαλεία του θέατρου και τους δίνουν την ελευθερία που ένιωσα και εγώ όταν στην εφηβεία μου βρήκα έναν τρόπο να συνδεθώ με τους άλλους ανθρώπους και το κοινωνικό γίγνεσθαι. Προσωπικά, ακόμα και σήμερα, βρίσκω λύσεις σε θέματα που με ταλανίζουν καιρό μέσα από μια παράσταση.

Τι είναι για σένα το θέατρο; 

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό είναι “η μεγάλη μου αγάπη”. Για μένα είναι η πιο όμορφη δουλειά στον κόσμο. 

Έχουν υπάρξει περίοδοι που να έχεις μείνει εκτός θεάτρου;

Φυσικά. Και τώρα, δεν έχω θέατρο. Μου λείπει πολύ. Πολλές φορές, όταν δεν παίζω στο θέατρο, βλέπω στον ύπνο μου ότι παίζω σε παραστάσεις. Καλά, στην καραντίνα γινόταν χαμός, έβλεπα ότι έδινα διπλές (γέλια).

Πως φαντάζεσαι τον εαυτό σου καλλιτεχνικά στο μέλλον;

Δεν με φαντάζομαι κάπως γιατί ζούμε σε περίεργες εποχές και ούσα γυναίκα τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα. Ούσα δε, και σε μια ηλικία τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο. Επιλέγω λοιπόν να μην ονειρεύομαι πράγματα. Πορεύομαι μέρα με τη μέρα και λέω ευχαριστώ για το ότι είμαι υγιής, ασφαλής και κάνω μια δουλειά που αγαπώ. Δε μου αρέσει να ονειρεύομαι γιατί φοβάμαι τη σφαλιάρα. 

Πιστεύεις πως οι επιλογές ρόλων για μια γυναίκα, όσο μεγαλώνει, λιγοστεύουν σε σχέση με αυτές που έχει ένας άντρας;

Δραματουργικά μιλώντας, οι αντρικοί ρόλοι – μιλάω σε σχέση με γυναίκες που έχουν περάσει μια ηλικία – είναι περισσότεροι. Οι γυναίκες είμαστε και περισσότερες στο επάγγελμα και επομένως και ο ανταγωνισμός που έχουμε να αντιμετωπίσουμε είναι τεράστιος. Είναι δύσκολο από μόνο του να είσαι γυναίκα αλλά είναι και ο χρόνος που είναι αμείλικτος. Ένας άντρας που μεγαλώνει θεωρείται ώριμος. Μια γυναίκα που μεγαλώνει, ξαφνικά πρέπει να πάει να τρυπηθεί, θεωρείται ότι έχει περάσει η μπογιά της. Ειδικά σε μια εποχή εικονοπλαστική όπως αυτή που ζούμε, το κάνει ακόμα πιο δύσκολο όλο.

Ανταγωνισμό έχεις βιώσει στο θέατρο;

Η δουλειά του ηθοποιού είναι ανταγωνιστική από τη φύση της. Ο ανταγωνισμός όμως έχει και ένα καλό, σε βάζει στη διαδικασία του να μην επαναπαύεσαι ποτέ. Προσπαθείς να εξελίσσεσαι συνέχεια. Ο ανταγωνισμός με κάνει να προσπαθώ ακόμα περισσότερο για το καλύτερο. Πάντα υπήρχαν άνθρωποι γύρω μου που μπορεί να ήταν καλύτεροί μου. Δε προσπαθώ λόγω ανταγωνισμού να φτάσω κάποιον ή να γίνω κάποιος άλλος, όχι. Ο εαυτός μου παραμένω αλλά έχω ένα έναυσμα και ένα κίνητρο να μην επαναπαύομαι και να προσπαθώ πάντα για το καλύτερο. Αυτό είναι που με κρατάει δημιουργική και ζωντανή.

Ήσουν έτσι και ως παιδί; Ήθελες να είσαι πάντα σε εγρήγορση;

Σαν άνθρωπος ήμουν πάντα υπερκινητική. Αλλά από τη στιγμή που μπήκα στο κομμάτι της υποκριτικής βρήκα την αγάπη για την εξέλιξη σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μου. Πιο πριν δεν υπήρχε κάτι που να με πορώσει. Με το θέατρο ανακάλυψα αυτή μου την πλευρά. Μέχρι τότε με ενδιέφερε να περνάω καλά με τους φίλους μου, να κάνω τις βόλτες μου…. Το θέατρο με έκανε να θέλω να γίνομαι καλύτερη και μέχρι σήμερα δε μου έχει φύγει.

Επαγγελματικά ετοιμάζεις κάτι άλλο;

Όχι αλλά είμαι ανοιχτή σε προτάσεις (γέλια). Και ο κινηματογράφος είναι κάτι που μου αρέσει πολύ. Έχω κάνει κάποιες ταινίες μικρού μήκους αλλά θα ήθελα να δοκιμαστώ και σε μια μεγάλου μήκους ταινία. Θα δούμε τι θα φέρει η ζωή.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος