Ελένη Ράντου: Το “Κωνσταντίνου και Ελένης”, η ηλικία της και το ταξίδι που τη σημάδεψε!

Η Ελένη Ράντου είναι μία από τις πιο καταξιωμένες ηθοποιούς της χώρας μας, που καθώς εκτός από το αστείρευτο ταλέντο έχει και ιδιαίτερη αδυναμία στη δουλειά της. Στο βιογραφικό της θα συναντήσεις δεκάδες συμμετοχές στην τηλεόραση, το θέατρο και τον κινηματογράφο με τις περισσότερες από αυτές να έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες. Βέβαια, απόλυτη προτεραιότητα της ηθοποιού αποτελεί η 24χρονη κόρη της, Νικολέττα, καρπός του έρωτά της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.

Η γνωστή ηθοποιός παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό “People” και ήταν άκρως αποκαλυπτική.

-Κανένα “Μπράβο” λες στον εαυτό σου;

Πολύ σπάνια. Και αυτό δεν θα είναι για δουλειές, αλλά για συμπεριφορές. “Μοράβο” που φέρθηκα νηφάλια, που δεν έχω πια τόση παρόρμηση, που κατανοώ περισσότερα. Αλλά στη δουλειά, εκεί όχι. Εκεί, μεγαλώνοντας έχω ακόμα πιο υψηλές απαιτήσεις από μένα και ένα ανικανοποίητο. Αυτό το “Ελένη”, μπορείς να το κάνεις και καλύτερα”.

-Λες την ηλικία σου;

Εντάξει, δεν την βγάζω και με πανό στο Σύνταγμα, αλλά ξέρω ότι είμαι πια μεσήλικας. Και με στενοχωρεί που λαχταρώ να κάνω πράγματα και βλέπω ότι το σώμα δεν μπορεί να ακολουθήσει. Λέω “Γιατί, ρε π@@@τη μου;” αλλά την ίδια στιγμή νιώθω και ευγνώμων που έχω φτάσει εδώ. Για πες, γιατί το ρωτάς…

-Γιατί στα 20 θέλεις να ερωτευτείς παράφορα, στα 30 να πετύχεις επαγγελματικά, εκεί κοντά στα 40 να κάνεις οικογένεια. Στα 50 plus τι θέλεις;

Στα 50 σκέφτεσαι να είσαι ψηλά στα μάτια των δικών σου ανθρώπων,και, κυρίως, του παιδιού σου. Να είσαι καλά γιατί πρέπει να το φροντίσεις. Να είσαι σημαντικός για να του μάθεις κάτι σημαντικό. Να προσφέρεις και όχι να πάρεις. Γιατί πια σου έχουν χαριστεί και σου έχουν δοθεί πράγματα, που πρέπει με κάποιον τρόπο να τα επιστρέψεις. Επίσης, μαζί με το παιδί σου πρέπει να φροντίσεις και τους γονείς σου. Είσαι πια αυτός που δίνει και όχι αυτός που παίρνει…

–Θυμάσαι την τελευταία φορά που δοκίμασες κάτι το οποίο δεν σου άρεσε και άλλαξες γνώμη;

Θα σου πω. Την Αγγλία την σιχαινόμουν. Και βαρέθηκα να ζω σχεδόν δύο μήνες το χρόνο εκεί. Έχω ένα σπίτι, στο Μπράιτον, και έχει τύχει να πάω ακόμα και 4 φορές σε έναν χρόνο. Λόγω δικής μου τρέλας. Εκεί, λοιπόν, επειδή συνυπάρχουν πολύ διαφορετικοί πολιτισμοί, τόλμησα πράγματα που δεν θα τα φανταζόμουν ποτέ. Από φαγητά που σιχαινόμουν μέχρι νέες φιλίες και ανθρώπους. Και αυτό μου έκανε καλό. Πέρσι, επίσης πήγα σε ένα ταξίδι στην Αιθιοπία.

Εκεί σε ένα pavilion, πάνω στη θάλασσα, έπαιζε ένα αφρικανικό τραγούδι και για κάποιον λόγο, ενώ ήμασταν μια παρέα ατόμων, διάλεξαν εμένα να μου μάθουν το χορό. Δεν μπορείς να φανταστείς τι τρελή χαρά ένιωσα! Ούτε ήξερα ποια είμαι, ούτε τι κουβαλάω πίσω μου. Ήρθαν όλοι αυτοί οι χαρούμενοι άνθρωποι και μου έδειξαν να χορεύω αφρικάνικα, βγάζοντας ήχους από το στόμα. Έγινα ξανά 15 χρονών. Κάτι τέτοιες στιγμές λοιπόν, νιώθεις πως ακόμα μπορείς να εκπλήξεις τον εαυτό σου.

-Το να σε ρωτάει πλέον κάποιος για το “Κωνσταντίνου και Ελένης” είναι από τις πιο βαρετές ερωτήσεις;

Υπάρχει και πιο βαρετή, να με ρωτούν για τον άντρα μου! Έχω σκυλοβαρεθεί. Οπότε ρώτα με ό,τι θέλεις.

-Πόσες γενιές πιστεύεις θα μεγαλώσει ακόμα αυτή η σειρά;

Κοίταξε να δεις, όταν το κάναμε ούτε το είχαμε σκεφτεί ούτε το εκτιμούσαμε ιδιαίτερα. Με τα χρόνια το εκτίμησα. Όχι γιατί έχει αντέξει στο χρόνο, αλλά γιατί έχει μια φρεσκάδα και μια αλήθεια, στοιχεία που λείπουν από τις σημερινές κωμωδίες. Είμαι σίγουρη πως το “Κωνσταντίνου και Ελένης” είναι πλέον τα ελληνικά “Φιλαράκια”. Το οποίο έγινε και ερήμην μας, το κέφι μας πήγαμε να κάνουμε… Από τότε δεν έχω δει “next step” στην κωμωδία.