Έλλη Λαμπέτη: Σπάνιες φωτογραφίες και στιγμές της ηθοποιού που πέθανε σαν σήμερα το 1983!

Σαν σήμερα το 1983  έφυγε από τη ζωή η μεγάλη μας ηθοποιός Έλλη Λαμπέτη. Πέθανε σε νοσοκομείο της Αμερικής όπου είχε μεταφερθεί λίγες εβδομάδες πριν προκειμένου να αντιμετωπίσει το καρκίνο που είχε κάνει μετάσταση… Ο καρκίνος χτύπησε την πόρτα της ηθοποιού το 1969. Πηγαίνει στην Αμερική όπου εκεί κάνει εγχείριση, ολική μαστεκτομή και επιστρέφει στην Ελλάδα προσπαθώντας να το ξεπεράσει. Δυστυχώς ο καρκίνος επανέρχεται 11χρόνια μετά με συνεχείς μεταστάσεις…

Ο γνωστός συλλέκτης Άρης Λουπάσης έχει δημοσιεύεσει σπάνιες φωτογραφίες από τις δυνατές στιγμές της ζωής της Έλλης Λαμπέτη… της ηθοποιού με το μεγάλο ταλέντο, τα μελαγχολικά μάτια και το πιο χαριτωμένο και γοητευτικό ψεύδισμα

Μιχάλης Κακογιάννης -Έλλη Λαμπετη: Ο βραβευμένος και σημαντικός σκηνοθέτης γνώρισε την Έλλη στο Σύνταγμα το 1950 όταν περπατούσε με τον τότε σύζυγό της και μεγάλο θεατρανθρωπο Μάριο Πλώριτη ο οποίος ήταν και ο καλύτερος του φίλος. Την ερωτεύτηκε με την πρώτη ματιά όμως δεν της το είπε ποτέ ακόμη και όταν χώρισε με τον φίλο του γιατί η μεγάλη ηθοποιός ερωτεύτηκε τον Δημήτρη Χορν. Συνεργαστηκαν για πολλα χρονια στο σινεμα και στο θεατρο με μεγαλη επιτυχια και οπως ο ίδιος είχε αναφέρει σε συνεντεύξεις του, ανυπομονουσε να ερθει το πρωί για το γύρισμα και τις πρόβες να δει τα μάτια της, να μυρίσει το άρωμα της, ακόμη και η ανάσα της του είχε γίνει απαραιτητη..Μια γυναίκα που την ερωτεύτηκε τρελά το θεατρικό σανίδι, ο φακός, οι άντρες, το κοινό..Έμειναν δυο καλοι φιλοι και συνεργατες, ο χαμός της ομως το 1983 ήταν ένα γεγονός που του στοίχισε πολύ και δεν ξεπέρασε ποτέ..

Η Έλλη Λαμπετη με τον γοητευτικό ζεν πρεμιέ και ταλαντούχο Μιχάλη Νικολινακο στο Φεστιβάλ των Καννων το 1959 με την ταινία στην οποία πρωταγωνιστουσαν “Το τελευταίο ψέμα” του σημαντικού Μιχάλη Κακογιάννη. Άλλη μια μεγάλη ερμηνεία της αξεπέραστης ηθοποιού με τα μαγικά θλιμμένα μάτια και μια παρουσία “αερινη” και “βελούδινη”.. Η σκηνή από την ταινία όπου σβήνει το τσιγάρο με το χαρτονόμισμα έχει μείνει στην ιστορία του Ελληνικού σινεμά..

Ο γάμος με τον Μάριο Πλωρίτη

Αύγουστος 1950, Άγιος Δημήτριος Λουμπαρδιαρης : Η Ελλη Λαμπετη παντρεύεται τον μεγάλο Θεατρανθρωπο Μάριο Πλωριτη. Ο γάμος αυτός λήγει μετά από τρία χρόνια όταν η μαγική ηθοποιός ερωτεύεται κεραυνοβολα τον μέγιστο Δημήτρη Χορν.Η φιλία τους όμως θα παραμείνει αληθινή και αυθεντική μέχρι το τέλος της Έλλης..

Η τελευταία της συνέντευξη στη εκπομπή της ΕΡΤ “Παρασκήνιο”

Η καριέρα της

Το 1941 έδωσε εξετάσεις έπειτα από παρότρυνση του θείου της και απέτυχε, τόσο στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, όσο και στη σχολή Κοτοπούλη. Η ίδια η Μαρίκα Κοτοπούλη όμως, αναγνώρισε το ταλέντο της και την έκανε δεκτή στη σχολή της. Άλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη, όταν διάβασε το βιβλίο “Αστραπόγιαννος” του Αριστοτέλη Βαλαωρίτη. Πρώτη της θεατρική εμφάνιση το 1942 στο έργο “Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο” του Γκέρχαρτ Χάουπτμαν. Η συνεργασία της με το Θέατρο Τέχνης το διάστημα ’46-’48, είναι αυτή που την καθιερώνει ως εξαίρετη ηθοποιό. Ξεχώρισαν οι ερμηνείες της στον “Γυάλινο κόσμο”, στην “Αντιγόνη” και στο πρώτο ανέβασμα του “Ματωμένου Γάμου” στην Ελλάδα, παράσταση για την οποία έγραψε τη γνωστή πλέον μουσική ο Χατζηδάκις. Ακολούθησαν οι συνεργασίες της με τον θίασο της Κατερίνας (1948) και το Εθνικό Θέατρο (1948). Από το 1949 ανήκει στο θίασο του Κ. Μουσούρη, όπου οι μεγαλύτερες επιτυχίες της ήταν το “Πεγκ καρδούλα μου” και η “Κληρονόμος”, έργα που ξανανέβασε αρχές ’60. Το 1952 συγκροτεί με τον Δημήτρη Χορν και τον Γιώργο Παππά τον θίασο Λαμπέτη – Παππά – Χορν και από το 1956 τον θίασο Λαμπέτη-Χορν. Ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία κλασικά έργα, όπως το “Νυφικό κρεβάτι”, “Αριστοκρατικός δρόμος”, “Το παιχνίδι της μοναξιάς” και περιόδευσαν σε Αίγυπτο, Κωνσταντινούπολη και Κύπρο.

Μετά τον χωρισμό της με τον Χορν το 1959, συνεχίζει τη θεατρική της πορεία τη δεκαετία ’60 με δικό της θίασο, με μεγαλύτερή της επιτυχία το “Λεωφορείο ο πόθος” (της είχε στείλει και συγχαρητήρια επιστολή ο Σεφέρης) και το “Πέπσι” εμπορικά (έκανε 400 παραστάσεις, αριθμό ρεκόρ για την εποχή). Όμως η πιο ώριμη επαγγελματική δεκαετία της ήταν του ’70, παρ’ όλα τα προσωπικά της προβλήματα. Ανέβασε με εξ ίσου μεγάλη επιτυχία από μιούζικαλ (“Ιρμα”, 1972) μέχρι Τσέχωφ (“Βυσσινοκηπος”, 1974 με Παπαμιχαήλ). Το 1977 συνεργάστηκε στη “Φθινοπωρινή ιστορία” με τον Μάνο Κατράκη, που επιπλέον τους συνέδεε βαθιά φιλία. Ανεπανάληπτες οι ερμηνείες της στο “Δεσποινίς Μαργαρίτα”, στη “Φιλουμένα Μαρτουράνο” και στα “Μονόπρακτα”. Τελευταία της παρουσία στο Θέατρο ήταν το 1981 στο έργο “Σάρα – Τα παιδιά ενός κατώτερου Θεού”, υποδυόμενη με επιτυχία την κωφάλαλη Σάρα. Και στον ελληνικό κινηματογράφο οι επιτυχίες της δεν ήταν λίγες, ιδιαίτερα στο “Κορίτσι με τα μαύρα”, “Κυριακάτικο ξύπνημα” αλλά και στην “Η Κάλπικη λίρα”.