Η Κύπρια ηθοποιός και πρωταγωνίστρια στο «Δαχτυλίδι της φωτιάς», Έμιλυ Κολιανδρή φωτογραφίζεται πρώτη φορά περιμένοντας το δεύτερο παιδί της και μιλάει στο «Down Town» και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για όλα όσα άλλαξαν και συνεχίζουν να μεταβάλλουν τη ζωή της, κάνοντάς την ακόμη πιο ευτυχισμένη. Σε ένα από τα διαλείμματα της πρόβας της για τον «Βυσσινόκηπο» του Τσέχωφ που θα ανέβει σε λίγο καιρό στη «Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών» της Αθήνας μιλάει για τα παιδιά της και τον σύζυγό της, Χρήστο Λούλη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Οι πρόβες για μία τόσο απαιτητική παράσταση είναι συνήθως εξαντλητικές. Κουράζεσαι εύκολα στην κατάστασή σου;
Ναι, είναι κουραστικές – σκέφτεσαι συνέχεια, ταλαιπωρείσαι. Προσπαθείς να εξελιχθείς και ο κόπος είναι φυσιολογικός. Γιατί είναι δύσκολο να βρεις τις συνθήκες που θα σε πάνε παρακάτω, αν δεν στύψεις το μυαλό σου. Από την άλλη, τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολα στην κατάστασή μου, λόγω εγκυμοσύνης. Ευτυχώς έχω τον Χρήστο (σ.σ. τον ηθοποιό και σύζυγό της, Χρήστο Λούλη), που παίζουμε μαζί, οπότε με προσέχει κι εκείνος, αλλά και οι υπόλοιποι συνάδελφοι. Δεν χτυπιέμαι πάνω-κάτω, αλλά κουράζομαι.
Πόσο μηνών είσαι;
Είμαι 5 μηνών και πάω στον έκτο.
Έχεις ήδη έναν γιο, τον Αλέξανδρο. Αυτή τη φορά θα είναι κοριτσάκι;
Ναι, το δεύτερο παιδί μας, κατά 95%, όπως λέει και ο γιατρός μας, θα είναι κοριτσάκι. Πολύ χαίρομαι γι’ αυτό!
Βρήκατε όνομα που θα του δώσετε;
Όχι ακόμα! Ξέρεις, την πρώτη φορά που έμεινα έγκυος, δεν είχαμε βρει όνομα και είπαμε με τον Χρήστο «κάτσε να μεγαλώσει λίγο πρώτα, να ξεπεταχτεί και μετά να δούμε ποιο όνομα του ταιριάζει». Ευτυχώς το «Αλέξανδρος», το όνομα του πατέρα μου, ταίριαζε στον μικρό κι έτσι του το δώσαμε. Το ίδιο θα κάνουμε και τώρα. Πάντως δεν είναι ότι είμαι συντηρητική ή κρατάω όλα τα έθιμα και τις παραδόσεις.
Γενικότερα, δεν είσαι των παραδόσεων;
Κοίτα, είμαι μοντέρνος άνθρωπος, όμως ζω μία συμβατική ζωή. Είμαι παντρεμένη, ο γάμος μου ήταν θρησκευτικός, γιορτάζω οικογενειακά τα Χριστούγεννα και το Πάσχα, αλλά δεν είμαι παραδοσιακή με την έννοια ότι έχω ιεροτελεστία και τελετουργία στην καθημερινότητά μου. Πιστεύω όμως σε ωραία πράγματα, όπως ο θεσμός της οικογένειας και του γάμου.
Ο ερχομός του δεύτερου παιδιού σας, ήταν κάτι που θέλατε, το προγραμματίσατε ή ήρθε απρόοπτα;
Θα σου πω, έχω την άποψη ότι κανείς δεν πρέπει να μεγαλώνει μόνος του. Ήθελα ο γιος μας να έχει ένα αδερφάκι. Όσοι μεγαλώνουν μοναχοπαίδια, έχουν ένα βαθμό αναπηρίας, σαν κάτι να τους λείπει. Ακόμα κι αν δεν έχεις καλή σχέση με τα αδέρφια σου, είναι πάντα μία αναφορά όταν θα φύγουν οι γονείς. Ήθελα, λοιπόν, ο μικρός να μη μεγαλώσει μόνος του, να έχει έναν άνθρωπο στον κόσμο.
Μετά το πρώτο παιδί, φαντάζομαι ότι η ζωή σας μπήκε ξανά σε μία ροή. Πιστεύεις ότι το δεύτερο θα φέρει ξανά ανατροπές στην καθημερινότητα ή όλα θα είναι πιο εύκολα, επειδή το έχετε ξαναπεράσει όλο αυτό;
Πραγματικά, δεν έχω ιδέα! Στο πρώτο παιδί έπαθα ένα σοκ η αλήθεια είναι. Άλλαξαν πολλά στην καθημερινότητά μου και δεν περίμενα αυτές τις αλλαγές. Δεν τις φαντάστηκα ποτέ. Τώρα, με το δεύτερο, νομίζω ότι θα είναι πιο εύκολα, αλλά δεν θέλω να κάνω καμία σκέψη και γι’ αυτό δεν κάνω καμία προετοιμασία για τίποτα. Όλα θα γίνουν στην πράξη, εκείνη τη στιγμή. Χθες, ας πούμε, που ήταν Παρασκευή, γυρίσαμε με τον Χρήστο πολύ κουρασμένοι και οι δύο από τις πρόβες. Ξέραμε όμως ότι είχαμε λίγες ώρες να κοιμηθούμε, αφού το Σάββατο ο μικρός ξυπνάει και πάλι νωρίς. Κάτσαμε να δούμε λίγη τηλεόραση και, σε κάποια στιγμή, γυρίζω στον Χρήστο και του λέω: «είσαι έτοιμος γι’ αυτό που έρχεται; Το έχεις σκεφτεί καλά;». «Καθόλου!», μου απαντάει. «Ούτε κι εγώ! Γιατί το κάνουμε τότε;», τον ρωτώ και μου απαντά: «Γιατί όχι; Από φόβο δεν θα κάνουμε δεύτερο παιδί;». Και είχε δίκιο! Οπότε θα δούμε τι θα γίνει και θα τα αντιμετωπίσουμε όλα στην ώρα τους…
Σε αγχώνει το πότε θα επιστρέψεις επαγγελματικά, μετά τον τοκετό;
Όχι. Ίσα-ίσα που το περιμένω πώς και πώς. Τα τελευταία χρόνια ζω για να δουλεύω. Έκανα τρεις παραστάσεις τον χρόνο και, στα ρεπό μου, Δευτέρες και Τρίτες, κατέβαινα στην Κύπρο για γυρίσματα. Δεν έχω ξεκουραστεί καθόλου! Οπότε χαίρομαι πολύ που θα έχω αυτή τη δικαιολογία για να κάνω ένα break από τη δουλειά μου και να αφοσιωθώ στην οικογένειά μου και στο μωράκι μας που έρχεται.
Οι οικονομικές απαιτήσεις όμως θα αυξηθούν κατά πολύ, λόγω του μωρού…
Δεν πιστεύω ότι τα παιδιά θέλουν πάρα πολλά. Εμείς οι ίδιοι έχουμε μάλλον δημιουργήσει αυτή την ψευδαίσθηση. Νομίζω ότι πιο πολύ η δική μας παρουσία παίζει ρόλο και η δέσμευσή μας απέναντί τους, παρά το οικονομικό κομμάτι. Άμα έχεις ήδη ένα παιδί, έχεις ήδη αρκετά έξοδα. Οπότε δεν δημιουργούνται φοβερές ανάγκες, αν φέρεις στον κόσμο άλλο ένα. Αυτό που με αγχώνει όμως κάπως, είναι ότι κάνω μία εντελώς ασταθή και αβέβαιη δουλειά. Δεν είμαι ποτέ σίγουρη ότι θα έχω και του χρόνου δουλειά. Αλλά θα τα καταφέρουμε!
Έχετε ελεύθερο χρόνο με τον Χρήστο, για να τον περάσετε όπως παλιά;
Όχι. Τον βλέπω πλέον στις πρόβες της παράστασης και τα λέμε εκεί (γελάει). Κατά τα άλλα, ο χρόνος μας είναι ελάχιστος. Βρισκόμαστε και στο σπίτι και λέμε τα βασικά. Λειτουργούμε λες και είμαστε μια ομάδα μπάσκετ. Μιλάει ο προπονητής στους παίκτες και αυτοί εκτελούν. Το πάμε λίγο προγραμματισμένα. Κι από την άλλη, όταν είμαστε και οι δύο σπίτι, είμαστε συνεχώς πάνω από τον Αλέξανδρο. Δεν πειράζει όμως. Γιατί έτσι τον επιθυμείς τον άλλο πιο πολύ! Σου λείπει και τον διεκδικείς ξανά!
Έχεις πει ότι ο έρωτας φεύγει στο πρώτο εξάμηνο. Γιατί είσαι ακόμα με τον Χρήστο;
(γελάει) Ναι, είπα κι εγώ μία κουβέντα… Αυτό κάπου το είχα διαβάσει. Κι επίσης, πως αν έχεις για πολύ καιρό αυτό το πρώτο αίσθημα μέσα σου, μπορεί να είναι καταστροφικό. Γιατί δεν μπορεί να έχεις ένα μόνιμο σφίξιμο στο στομάχι και στην καρδιά κάθε φορά που πας να τον συναντήσεις, ούτε να ζεις για πάντα στο κόκκινο. Θα τρελαθείς και θα οδηγηθείς στη σχιζοφρένεια! Τα πράγματα με τον καιρό ησυχάζουν και το πάθος καταλαγιάζει. Αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι δεν τον αγαπάς. Γιατί αυτό που νιώθεις μετουσιώνεται σε βαθιά αγάπη και μεγάλα συναισθήματα. Υπάρχουν άνθρωποι που μόλις περάσει ο πρώτος έρωτας και η ένταση, το καταστρέφουν και φεύγουν για να βρουν κάποιον άλλο και να το ζήσουν από την αρχή. Δεν τους κατηγορώ. Τους καταλαβαίνω. Όπως και την απιστία την καταλαβαίνω.
Τη συγχωρείς;
Όχι, δεν είπα αυτό! Προς Θεού! Πιο μικρή είχα παντιέρες, είχα κόκκινες γραμμές κι έλεγα «δεν μπορεί να λες ότι αγαπάς τον άλλο και να τον απατάς». Κι όμως, το βλέπουμε γύρω μας ότι γίνεται!
Πότε κατάλαβες ότι ο Χρήστος είναι το άλλο σου μισό;
Το κατάλαβα από τον πρώτο χρόνο που ήμασταν μαζί, μη σου πω και πιο νωρίς. Από μικρά πράγματα που επιβεβαίωναν συνεχώς την επιλογή μου το να είμαι με αυτό τον άνθρωπο και να τον βάλω στη ζωή μου. Κι όσο περνάει ο καιρός, αυτό δυναμώνει! Βλέπω πως είναι μαζί μου στη δουλειά, στο σπίτι, με τον γιο μας. Είναι ένας υπέροχος πατέρας!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ