Μια εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη παραχώρησε η Εριέττα Κούρκουλου στο διαδικτυακό περιοδικό Go by Gonimotita και τη Φλώρα Κασσαβέτη.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η 28χρονη κόρη του αείμνηστου Νίκου Κούρκουλου βιώνει μια από τις πιο όμορφες περιόδους της ζωής της, καθώς σε λίγους μήνες θα γίνει για πρώτη φορά μητέρα. Η Εριέττα Κούρκουλου είναι έγκυος και ανυπομονεί να κρατήσει στην αγκαλιά της τον γιο της μαζί με τον σύζυγό της, Βύρων Βασιλειάδη.
Στη συνέντευξή της, η Εριέττα Κούρκουλου μιλάει για την απόφασή της να δημιουργήσει οικογένεια σε νεαρή ηλικία, αποκαλύπτει τι ερωτεύτηκε στον άντρα της ζωής της, ενώ αναφέρεται και στον θάνατο του πατέρα της.
Η απόφαση για δημιουργία οικογένειας σε νεαρή ηλικία
«Οι πρώτες συζητήσεις που κάναμε με τον Βύρωνα όσον αφορά την απόκτηση ενός παιδιού, έγιναν όταν ήμουν εγώ 24 ετών. Εκείνος, όντας 16 χρόνια μεγαλύτερός μου, αισθανόταν έτοιμος να γίνει πατέρας. Εγώ τότε ήθελα να ολοκληρώσω κάποιες δικές μου φιλοδοξίες, οι οποίες θα ήταν πιο δύσκολα υλοποιήσιμες μετά τον ερχομό ενός παιδιού. Συμφωνήσαμε λοιπόν να περιμένουμε και ξεκινήσαμε τις προσπάθειες μετά την ολοκλήρωση του μεταπτυχιακού μου στην Νέα Υόρκη, όταν ήμουν πια 26 και εκείνος 42.
Εγώ μεγάλωσα με δυο γονείς που ήταν πολύ ερωτευμένοι ο ένας με τον άλλον και μας προσέφεραν απλόχερα την αγάπη και την υποστήριξη που είχαμε ανάγκη ως παιδιά. Αυτό το περιβάλλον λειτούργησε ως έμπνευση για μένα, με αποτέλεσμα να θελήσω αρκετά νωρίς να δημιουργήσω τη δική μου οικογένεια. Βασικό ήταν, βέβαια, το ότι είχα την τύχη να γνωρίσω τον κατάλληλο άνθρωπο» τόνισε η Εριέττα Κούρκουλου.
Η τρυφερή εξομολόγηση για τον σύζυγό της, Βύρωνα Βασιλειάδη
Εσύ ήσουν βέβαιη ότι αυτός ήθελες να είναι ο πατέρας του ή των παιδιών σου;
Ήμουν βέβαιη ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος με τον οποίο ήθελα να μείνω για πάντα.
Ποια ήταν τα χαρακτηριστικά που σε έκαναν να το καταλάβεις αυτό;
Βασικά είναι… υπέροχος άνθρωπος. Είναι ένας άνθρωπος που κατάλαβα από την πρώτη μέρα ότι ξέρει να αγαπάει αληθινά και να προτεραιοποιεί τους ανθρώπους του, όσο απασχολημένος και αν είναι.
Από τη σχέση που έχει με τους φίλους του, κατάλαβα ποιος είναι. Είναι μια παρέα 4 παιδιών, οι οποίοι είναι μαζί από το σχολείο και έχουν την πιο δυνατή σχέση που έχω δει ποτέ μου. Επειδή εγώ έχω καταφέρει να κρατήσω μόνο μια σχολική φιλία, ξέρω πόσο δύσκολο είναι να διατηρηθούν αυτές, ειδικά όταν η φάση ζωής και οι προτεραιότητες του καθενός είναι διαφορετικές. Από τη δύναμη της σχέσης τους κατάλαβα ότι ο Βύρων είναι ένας άνθρωπος που βάζει την οικογένειά του (γιατί αυτό είναι οι φίλοι του για εκείνον) πάνω από το οτιδήποτε άλλο. Πάντα έβρισκε χρόνο για εκείνους και, όταν μπήκα κι εγώ στην ζωή του, το ίδιο έκανε και για εμένα.
Είναι ο πιο φροντιστικός άνθρωπος που έχω γνωρίσει. Είναι σαν να είναι έγκυος και ο ίδιος. Είναι πάντα μαζί σε όλες τις επισκέψεις μου στον γιατρό και σε ό,τι άλλο έχει να κάνει με το παιδί μας. Δεν υπάρχει φορά που να μην έχει έρθει μαζί μου σε εξέταση ούτε πριν ούτε μετά την εγκυμοσύνη.
Όμως τι ήταν αυτό που αρχικά σε έκανε να τον ερωτευτείς;
Τον ερωτεύτηκα για πολλούς λόγους. Ο ένας από αυτούς ήταν ότι τα είχε πολύ καλά με τον εαυτό του. Είχε φοβερή αυτοπεποίθηση ως άντρας. Εγώ πάντα αντιμετώπιζα δυσκολίες στις προηγούμενες μου σχέσεις λόγω της οικονομικής μου επιφάνειας. Για τους περισσότερους άντρες ήταν δύσκολο να δεχτούν τη δική μου οικονομική και οικογενειακή κατάσταση χωρίς να αισθάνονται ανασφάλεια. Τον Βύρωνα δεν τον έπιασα ποτέ να αισθάνεται μειονεκτικά ούτε να απειλείται από αυτό.
Το άλλο που με έκανε να τον ερωτευτώ ήταν η επιμονή του. Όπως είπα και στον λόγο που έδωσα την ημέρα του γάμου μας, «ο Βύρων αποφάσισε ότι θα γίνω γυναίκα του» και το πιστεύω αυτό ειλικρινά. Γενικά είναι άνθρωπος που ό,τι βάλει στόχο το καταφέρνει και αισθάνομαι πολύ τυχερή που αποτέλεσα κι εγώ έναν από αυτούς. Όταν γνωριστήκαμε ήμουν σε σχέση, με αποτέλεσμα να μην ενδιαφερθώ για αρκετό καιρό. Εκείνος, όμως, έκανε υπομονή και η υπομονή αυτή απέδωσε.
Η Εριέττα Κούρκουλου για την απώλεια του πατέρα της, Νίκου Κούρκουλου από καρκίνο και οι κρίσεις πανικού
Εσύ ήσουν 13 και ο αδερφός σου 8, όταν πέθανε ο πατέρας σου Νίκος Κούρκουλος. Έχεις βιώσει, όμως, για αρκετά χρόνια και το κομμάτι της νόσησής του. Θες να μου μιλήσεις για τα συναισθήματά σου τότε; Πώς αισθάνεται ένα παιδί όταν ο γονιός του αρρωσταίνει σοβαρά;
Η αλήθεια είναι πως ήταν άρρωστος για περισσότερα από 6 χρόνια. Εγώ, όταν ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία, ήμουν 6 χρονών και ο αδερφός μου ακόμα μωράκι. Στην αρχή δεν μου εξήγησαν τι συμβαίνει. Δε μου είπαν δηλαδή ότι ῾῾ο μπαμπάς έχει καρκίνο῾῾. Καταλάβαινα απλά ότι ήταν άρρωστος λόγω των συχνών επισκέψεών του στο νοσοκομείο. Κάποια περίοδο μάλιστα, μετακομίσαμε στο Λονδίνο για να ολοκληρώσει εκεί τις θεραπείες του και χρειάστηκε να μας βγάλουν από το σχολείο για αρκετούς μήνες.
Δε σε προετοίμασε κανείς για την απώλεια;
Ευτυχώς ο πατέρας μου, με τον οποίο είχαμε πολύ στενή σχέση, ήταν ένας άνθρωπος που μου μιλούσε πολύ. Μου μίλαγε από μικρή, σαν να ήμουν ενήλικας. Σε ό,τι αφορά την ασθένειά του, με προετοίμασε με τον τρόπο του για το τι θα μπορούσε να συμβεί. Για το ότι υπήρχε πιθανότητα να είναι απών δηλαδή, όταν εγώ θα μεγάλωνα. Άρχισε από νωρίς να μου βάζει αυτήν την ιδέα. Φυσικά για ένα παιδί, όλο αυτό αποδομεί την αφέλεια και την ανεμελιά που συνήθως κυριαρχούν σε αυτή την ηλικία. Εγώ αισθάνομαι ότι εξαιτίας της ασθένειας και της απώλειας του πατέρα μου έχασα το μεγαλύτερο κομμάτι της παιδικής μου ηλικίας.
Δεν έλαβες ψυχολογική υποστήριξη μετά τον θάνατο του μπαμπά σου;
Όχι. Μου είχαν προτείνει τότε από το σχολείο να μιλήσω σε ψυχολόγο, αλλά ήμουν αρνητική σε αυτό. Γενικά αντιμετώπισα το γεγονός της απώλειας του πατέρα μου αγνοώντας την. Πάνω στην εφηβεία μου ξέσπασα σε μια φαινομενική καλοπέραση, αντί να ξεσπάσω στα κλάματα. Κάπνιζα, έπινα και έβγαινα με τις λάθος παρέες. Η αυθόρμητη αντίδραση στον θάνατο του πατέρα μου ήταν να αρχίσω να ζω στα άκρα, αντί να κλειστώ στον εαυτό μου ή να πάθω κατάθλιψη. Ακολούθησα, δυστυχώς, τον δρόμο της δύσκολης εφηβείας (η μητέρα μου φυσικά πέρασε πολύ δύσκολα τότε με όλο αυτό) και με αυτόν τον τρόπο, έθαψα τη θλίψη μου και απέφυγα προσωρινά τον πόνο του χαμού του μπαμπά μου, τον οποίο λάτρευα όσο τίποτα στον κόσμο.
Σου βγήκε όμως το τραύμα αργότερα;
Φυσικά! Αρκετά χρόνια αργότερα, μου χτύπησαν την πόρτα οι κρίσεις πανικού. Ξαφνικά, χωρίς να καταλαβαίνω τον λόγο ή να περνάω κάποιο στρεσογόνο γεγονός, άρχισα να παθαίνω καθημερινές κρίσεις πανικού. Στην αρχή προσπάθησα να το αντιμετωπίσω μόνη μου, αλλά σταδιακά άρχισε να εμποδίζει τη λειτουργικότητά μου και αποφάσισα να ζητήσω τη βοήθεια της μητέρας μου. Εκείνη με καθοδήγησε σε έναν ψυχολόγο, με τον οποίο ξεκίνησα να κάνω συνεδρίες.
Λες ότι πάλεψες μόνη για έναν χρόνο. Είσαι τύπος που το κάνει συχνά αυτό;
Δυστυχώς ή ευτυχώς είμαι άνθρωπος που ό,τι μπορώ το αντιμετωπίζω μόνη μου. Πρέπει να φτάσω στα όριά μου για να ζητήσω βοήθεια. Όταν προέκυψε η ασθένεια του πατέρα μου, δεν ήθελα να επιβαρύνω τους γονείς μου με τις δικές μου ανησυχίες και από τότε μάλλον μου έγινε συνήθεια…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ