Ένα ταξίδι στη Νέα Υόρκη, στα μέσα του Ιούνη, ήταν αναμενόμενο να δώσει ερεθίσματα για πολλά θέματα, πρόσωπα και καταστάσεις που αξίζουν να μαθευτούν και να περιγράψει κανείς. Ένα βράδυ λοιπόν, στην αυλή ενός μπαρ στην περιοχή Little Italy του Manhattan, βρεθήκαμε να καθόμαστε μια παρέα Ελλήνων, που κάποιοι μεταξύ μας μόλις που γνωριζόμασταν.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αμέσως ξεχώρισα την λεπτεπίλεπτη φιγούρα μιας κοπέλας και όχι άδικα. Συνομιλώντας μαζί της, έμαθα πως είναι μπαλαρίνα και πως κατάφερε να επιλεγεί ανάμεσα σε χιλιάδες χορευτές, από το φημισμένο American Ballet Theater, το οποίο είναι μία από τις κορυφαίες ομάδες κλασικού μπαλέτου στον κόσμο και να διδάξει σε διάφορα τμήματά του μάλιστα! Ο λόγος για την Έσθερ Μιγιόνη, που αποκαλύπτεται στο TLIFE και μιλά για τα καλά και τα δύσκολα του χορού, αλλά και για το πώς κατάφερε τελικά να κάνει το χόμπι της επάγγελμα, ενώ η καριέρα της έδειχνε πως είχε πάρει εντελώς διαφορετική πορεία.
Πώς ξεκίνησε η αγάπη σου για τον χορό;
Θυμάμαι την μαμά μου να λέει ότι από τριών χρονών στις παιδικές παραστάσεις, πάντα έπαιρνα πολύ θερμά το ρόλο που μου είχαν αναθέσει. Έχει πλάκα να δεις ότι στα βίντεο από τις τότε παραστάσεις τα πιο πολλά παιδάκια πάνω στη σκηνή βαριούνται, χασμουριούνται, χαιρετούν γονείς, χάνουν τα βήματά τους. Αντιθέτως, βλέπεις εμένα πάνω στη σκηνή να είμαι το παιδάκι που έχει πάρει το ρόλο του πολύ στα σοβαρά. Για καλή μου τύχη, η μαμά μου κατάλαβε πολύ νωρίς την αγάπη μου για τον χορό και από τότε με έγραψε στην πρώτη μου σχολή χορού.
Πίστευες μικρότερη ότι μια μέρα θα ασχολιόσουν επαγγελματικά με το χορό;
Η αλήθεια είναι ότι δεν είχα φανταστεί ποτέ οτι θα ασχολιόμουν επαγγελματικά με το χορό. Παρόλο που λάτρευα τον χορό, το είχα στο μυαλό μου πάντα σαν ενα χόμπι. Μάλιστα, στη γ’ γυμνασίου, αναγκάστηκα να σταματήσω οποιαδήποτε άθληση για ένα μεγάλο χρονικό διαστήμα λόγο μιας ασθένειας που πέρασα. Μετά από αυτό και μπαίνοντας στο λύκειο όπου οι απαιτήσεις μεγάλωναν, δεν το είχα καθόλου στο μυαλό μου. Είχα δρομολογήσει τον εαυτό μου προς άλλες κατευθύνσεις που θεωρητικά υπόσχονταν ένα καλύτερο μέλλον.
Η Νέα Υόρκη πώς προέκυψε;
‘Οταν αποφοίτησα από την Επαγγελματική Σχολή Χορού, Μοριάνοβα Τράστα και δεδομένου τις οικονομικής δυσχέρειας που επικρατούσε στην Ελλάδα, οι γονείς μου με παρότρυναν να φύγω στο εξωτερικό. Σκοπός μου λοιπόν, ήταν να βρω ένα πτυχίο που θα εμπλούτιζε τις γνώσεις μου στη θεωρία και στη τεχνική του μπαλέτου αλλά ταυτόχρονα και στη διδασκαλία. Έτσι, βρήκα αυτό το μεταπτυχιακό στο New York University (NYU) σε συνεργασία με το American Ballet Theatre. Συμπλήρωσα την αίτηση κι έπειτα από συνεντεύξεις και μία ακρόαση, έγινα δεκτή με υποτροφία. Νιώθω τρομερά τυχερή καθώς χωρίς τη στήριξη της οικογένειας μου και των φίλων μου δεν θα μπορούσα να τα είχα καταφέρει.
Επηρεάστηκες καθόλου από την μεγάλη οθόνη που έδειχνε το αμερικανικό όνειρο;
Σίγουρα είχα την Άμερικη πολύ ψηλά στο μυαλό μου. Είναι μια χώρα που πραγματικά σου ανοίγει πολλές πόρτες και κυρίως το μυαλό. Παρολ’ αυτά, το να πάω στην Αμερική ήταν μια πολυ συνειδητή απόφαση, αφού βασικό και ίσως μοναδικό κριτήριο μου ήταν το πανεπιστήμιο και το μεταπτυχιακό που επέλεξα να σπουδάσω.
Υπάρχει όντως τόσος ανταγωνισμός, όσος βλέπουμε στις ταινίες στις σχολές χορού ή στα πανεπιστήμια;
Ο ανταγωνισμός είναι όντώς μεγάλος καθώς το επίπεδο των φοιτητών είναι πολύ υψηλό. Σκέψου οτι στη χρονιά μου, ένα μεγάλο ποσοστό των φοιτητών εγκατέλειψε τις σπουδές κατά την διάρκεια της χρονιάς. Μπορεί να ακούγεται λίγο τρομαχτικό αλλά άπαξ και συνηθίσεις αυτούς τους γρήγορους κι ανταγωνιστικούς ρυθμούς η ανταμοιβή είναι πολύ μεγάλη. Δεδομένου ότι δεν θεωρώ τον εαυτό μου ανταγωνιστικό, στην αρχή δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ σε αυτούς τους ρυθμούς και σε αυτή τη νοοτροπία. Ο υγιής ανταγωνισμός όμως σε “αναγκάζει” να εξελιχθείς και σε πάει μπροστά.
Ποιο ήταν το κανονικό σου επάγγελμα και πόσο δύσκολα πήρες την απόφαση ν’ αλλάξεις καριέρα;
Όταν τελείωσα το σχολείο, έφυγα για την Άγγλια όπου έκανα το Bachelor και το Master σε Film Production και Marketing Communications αντίστοιχα. Δούλεψα στο Λονδινο σε ενα Fashion PR Agency και πριν επιστρέψω στην Ελλάδα αποφάσισα να κάνω ενα εθελοντικό ταξίδι στην Βραζιλία, όπου πέρασα ένα μήνα δουλεύοντας με παιδιά σε ορφανοτροφεία και με παιδιά που είχαν μολυνθεί από τον ιο του ΗΙV. Κοιτάζοντας τον χρόνο πίσω, συνειδητοποιώ ότι αυτό το ταξίδι/εμπειρία έπαιξε κομβικό ρόλο στην απόφασή μου ν’ ασχοληθώ επαγγελματικά με τα παιδιά.
Μετά από αυτό γύρισα στην Ελλάδα και δούλεψα τρία χρόνια σε συμβουλευτική εταιρεία στο κομμάτι της διαχείρησης κρίσης, ενώ παράλληλα ξεκίνησα ξάνα το μπαλέτο σαν hobby. Οι δασκάλες μου, βλέποντας την πειθαρχία και την αφοσίωσή μου σε αυτό, με παρότρηναν να ασχοληθώ επαγγελματικά με το χορό. Τότε ήταν που μπήκε το μικρόβιο για τα καλά μέσα μου. Σκέφτηκα οτι θα ήταν ωραίο να συνδυάσω την αγάπη μου για τα παιδιά με την αγάπη μου για τον χορό. Όντας μεγάλη (για το χορό) η απόφαση να’ αλλάξω καριέρα ήταν πολύ δύσκολη καθώς θ’ άφηνα μια σίγουρη και πετυχημένη (επαγγελματικά και οικονομικά) καριέρα για κάτι που δεν ήξερα πως θα εξελιχθεί. Ειδικά σε μια περίοδο που η ανεργία στην Ελλάδα αυξανόταν με ταχύτατους ρυθμούς. Ήταν για μένα ένα ρίσκο που έπρεπε να πάρω. Δεν είμαι άνθρωπος που κάνω επιπόλαιες σκέψεις. Mου πήρε τρία χρόνια να πάρω την απόφαση να παραιτηθώ από τη δουλειά μου και να δωθώ 100% σε αυτό. Θεωρώ ευλογία να μπορείς να κάνεις το χόμπι σου επάγγελμα.
Πώς κατάφερες να διδάξεις στο Αmerican Ballet Theatre;
Στο “ναό” του American Ballet Theatre μπήκα αρχικά ως φοιτήτρια. Είχα την τύχη να διδαχτώ την τέχνη του μπαλέτου από πολύ καταξιωμένες προσωπικότητες όπως τον Sascha Radetsky. Δούλεψα πολύ σκληρά με αποτέλεσμα να πάρω πολύ καλές συστατικές επιστολές από τους ίδιους τους καθηγητές μου στο American Ballet Theatre. Όταν τελείωσα το πτυχίο, μου πρότειναν να δουλέψω ως Teacher Assistant στις πρώτες τάξεις του μπαλέτου, όπου δέχτηκα εννοείται χωρίς δεύτερη σκέψη.
Πώς είναι για μια Ελληνίδα να εργάζεται στη Νέα Υόρκη και μάλιστα σε μια τόσο απαιτητική θέση;
Η αλήθεια είναι ότι στην Νέα Υόρκη δεν ένιωσα ποτέ ξένη. Είναι μια τόσο πολυπολιτισμική πόλη που από την πρώτη στιγμή ένιωσα πολύ οικεία. Αυτό που ίσως με δυσκόλεψε λίγο στην αρχή ήταν να προσαρμοστώ στους γρήγορους και ανταγωνιστικούς ρυθμούς της πόλης. Όσον αφορά τη θέση μου στο American Ballet Theatre, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ τυχερό που μπόρεσα να βρεθώ μέσα σε αυτό το χώρο. Είναι ένα πολύ απαιτητικό περιβάλλον στο οποίο δουλεύουν χορευτές παγκόσμιου βεληνεκούς. Στην Αμερική δίνουν έντονη βαρύτητα στο πώς θα διδάξεις ένα παιδί. Είναι για μένα τρομερή εμπειρία να βρίσκομαι μέσα σ’ένα τέτοιο περιβάλλον και να μαθαίνω από τους καλύτερους.
Ποιες είναι οι μεγαλύτερες θυσίες που έχεις κάνει για τον χορό;
Ξεκίνησα να ασχολούμαι ξανά με τον χορό όταν επέστρεψα στην Ελλάδα. Για να μπορέσω να φτάσω σε ένα επαγγελματικό επίπεδο, έπρεπε να κάνω προπόνηση κάθε μέρα (και μερικές φορές και τα Σαββατοκύριακα) για τουλάχιστον 3 ώρες κάθε βράδυ μέτα από τη δουλειά μου. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να έχω ελάχιστη κοινωνική και προσωπική ζωή. Όμως η αφοσίωσΉ μου και η αγάπη μου για το μπαλέτο είναι τέτοια που δεν το έβλεπα σαν θυσία. Ίσα ίσα ήταν κάτι που με γέμιζε και με ολοκλήρωνε. Θυσία ίσως θεωρώ το γεγονός ότι αποφάσισα ν’ αφήσω πίσω αγαπημένους μου ανθρώπους προκειμένου να κυνηγήσω το όνειρό μου στην Αμερική.
Τι θα πρότεινες στα κορίτσια που θέλουν ν’ ασχοληθούν επαγγελματικά με τον χορό;
Αν μπορούσα να γυρίσω το χρόνο πίσω, αυτό που θα άλλαζα θα ήταν να ακολουθούσα τ’ όνειρό μου και να μην σταματούσα ποτέ να ασχολούμαι με το χορό. Αυτό λοιπόν που θα πρότεινα στα κορίτσια αλλά και στα αγόρια που θέλουν να γίνουν μια μέρα μια Osipova ή ένας Vasiliev, είναι να μην παρατήσουν ποτέ το στόχο τους παρ’ όλες τις δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν. Όπως είναι γνωστό είναι ένας χώρος που απαιτεί πολύ πειθαρχία, υπομονή και αφοσίωση. Όμως ο χορός έχει πολλά παρακλάδια, με τα οποία μπορεί να ασχοληθεί κανείς, δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα γίνεις μόνο χορευτής/τρια. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από καλούς δασκάλους, χορογράφους, χοροθεραπευτές, ιστορικούς.
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου και το μεγαλύτερο όνειρό σου σχετικά με τον χορό;
Στόχος μου είναι να πάρω όσο περισσότερη εμπειρία μπορώ από την Αμερική, να γυρίσω πίσω στην Ελλάδα και να μεταφέρω τις γνώσεις μου και τις εμπειρίες μου εδώ. Το να διδάξω χορό σε παιδιά αλλά και σε ενήλικες και ν’ ανοίξω τη δική μου σχολή χορού ήταν πάντα ένα όνειρο αλλά αυτό που επιθυμώ πιο πολύ είναι να γίνω ένα ενεργό μέλος στην ανάπτυξη του μπαλέτου στην Ελλάδα. Η Ελλάδα έχει πολύ μεγάλη προοπτική στο τομέα της τέχνης και θα ήθελα πολύ να δω μεγάλους Έλληνες χορευτές να χορεύουν και να χορογραφούν σε μεγάλες σκηνές. Επίσης θεωρώ ότι ο χορός θα έπρεπε να προσφέρεται σε όλα τα σχολεία και να έχουν πρόσβαση σε αυτόν, όλα τα παιδιά. Εκτός των άλλων ο χορός βοηθά στην ανάπτυξη του σώματος, διεγείρει τη φαντασία, βελτιώνει και εμβαθύνει τον συναισθηματικό κόσμο. Στην Αρχαία Ελλάδα ο χορός θεωρούταν ως το καλύτερο όπλο για την ανθρώπινη ανάπτυξη.
Κράτα το
Κράτα το
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ