“Εθνική Ελλάδος”: Μάθε, γιατί μας άρεσε τρελά!

“Εθνική Ελλάδος”… Μία σειρά που πραγματικά αξίζει κανείς να δει και αν κρίνω από την πρεμιέρα της, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να της χαρίσουν την ψήφο της προτίμησής τους και πολύ καλά έκαναν (η σειρά σημείωσε με σαρωτικό Λάκη απέναντι κατά μέσο όρο 29,5% και στα νεανικά κοινά 34,5%, πράγμα που σημαίνει πως άνευ “Τσαντιριού” απέναντι, θα “χτυπάει” 40άρια!).

Ο Γιώργος Καπουτζίδης επέστρεψε και είναι στα καλύτερά του ή μάλλον για να ακριβολογώ αυτή η τηλεοπτική πρόταση που μας κατέθεσε, προσωπικά πιστεύω πως είναι μακράν ότι καλύτερο έχει κάνει μέχρι σήμερα στην ελληνική τηλεόραση. Είναι μακράν ότι καλύτερο ακόμα και από το λατρεμένο “Παρά Πέντε”, γιατί πολύ απλά είναι κάτι τόοοοσο διαφορετικό.

Σε αυτό το νέο του τηλεοπτικό βήμα ο Γιώργος εμφανίστηκε περισσότερο ώριμος, συνειδητοποιημένος και προβληατισμένος όσο ποτέ. Βέβαια, όπως και στις προηγούμενες δουλειές του, έτσι και σε αυτή την δουλειά το σενάριό του είναι ένα κέντημα και αυτό κανείς δεν μπορεί να του αμφισβητήσει.

Είτε σου αρέσει ο Γιώργος και οι δουλειές του, είτε όχι, σαφέστατα και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει το ταλέντο που έχει στη συγγραφή και στον τρόπο που δημιουργεί κάθε φορά τις δικές του ιστορίες. Εξακολουθεί δε να είναι και ο μαέστρος της ατάκας.

Ο Γιώργος με την “Εθνική Ελλάδος” τολμά. Τολμά να μας παρουσιάσει μία σειρά που δεν είναι κωμωδία, που δεν είναι ούτε δράμα, αλλά που ουσιαστικά είναι ένα dramacomedy. Είναι μία σειρά που ισορροπεί πάνω στο τεντωμένο σχοινί των συναισθημάτων και αυτό για να το επιχειρήσει κανείς θέλει τόλμη.

Πρόκειται για μία σειρά που ισορροπεί πάνω στο γέλιο και στο δάκρυ, πάνω στο γλυκό και στο πικρό… Πρόκειται για μία σειρά που θέλει να σε κερδίσει με έναν πιο δύσκολο, πιο εσωτερικό τρόπο, απ ΄ότι ίσως σε κέρδιζε μία καθαρόαιμη κωμωδία. Παρόλα αυτά αυτή η γλυκόπικρη γεύση που αισθάνεσαι ενώ την παρακολουθείς είναι με ευφυία μοιρασμένη όπως ακριβώς θα έπρεπε.

Ομως, η “Εθνική Ελλάδος” δεν με κέρδισε για όλα αυτά που μέχρι τώρα σου έχω πει… Η “Εθνική Ελλάδος” με κέρδισε και για δύο πολύ σημαντικούς λόγους. Γιατί ο δημιουργός της επίσης τολμά να αγγίξει το θέμα της διαφορετικότητας και να στρέψει την πένα του ενάντια στο ρατσισμό. Ενάντια στο ρατσισμό κάθε μορφής…

Και επειδή οι μέρες που ζούμε είναι και… σκοτεινές και πονηρές και άκρως επικίνδυνες, είναι σημαντικό να θυμίζουμε με κάθε τρόπο, πως το τέρας του ρατσισμού δεν μπορεί να μας σκιάσει όσο έντονα κι αν βρυχάται.

Σε ότι αφορά δε στη διαφορετικότητα, πραγματικά δεν θυμάμαι στα χρόνια της σύγχρονης, ιδιωτικής τηλεόρασης, να έχει υπάρξει έστω και μία οικογενειακή σειρά – από τις εκατοντάδες που έχουν βγει στον αέρα – που να έχει τολμήσει να μας παρουσιάσει μία οικογένεια στην οποία να υπάρχει ένα παιδί, ένας γονιός, ένας θείος που να είναι άτομο με ειδικές ανάγκες ή μάλλον πιο σωστά με ειδικές ικανότητες.

Η “Νίκη” του Γιώργου Καπουτζίδη έχει ,λοιπόν, ένα τέτοιο παιδί, ένα παιδί με ειδικές ικανότητες, ένα γλυκό πλάσμα που κατάφερε να αγγίξει τις καρδιές μας.

Μέχρι τώρα, όλες οι τηλεοπτικές οικογένειες της ελληνικής μυθοπλασίας, ήταν τόοοοσο λουστραρισμένες, όσο είναι οι οικογένειες στα διάφορα τηλεοπτικά σποτ, που κάθονται το πρωί στο τραπέζι και αλείφουν περιχαρής μία ώρα το βούτυρο πάνω στη φρυγανιά, με το μαλλί της μαμάς 7.00 το πρωί κάγκελο – κομμωτηρίου και τον μπαμπά τόσο… φρεσκαδούρα που ούτε ο Λάμπρος Κωνσταντάρας στο “Κάτι κουρασμένα παλικάρια” δεν είχε τέτοια θεαματικά αποτελέσματα κι ας χρησιμοποιούσε φιλετάκια! Βέβαια τότε θα μου πείτε δεν είχε ανακαλυφθεί και το… ιαλουρέν!

Και μιας και η συζήτηση έφτασε στη “Νίκη”, οφείλω να ομολογήσω πως λάτρεψα σε αυτό το ρόλο την Σμαράγδα Καρύδη, η οποία θεωρώ πως όπως ο Γιώργος Καπουτζίδης έτσι κι εκείνη εμφανίστηκε στους δέκτες μας στη μετά “Ντάλια” εποχή, υποκριτικά περισσότερο ώριμη.

Η Σμαράγδα κατάφερε να μας πείσει πως είναι η γυναίκα, η μαμά, η αδελφή, η πρώην σύζυγος της διπλανής μας πόρτας. Ναι, το ταλέντο της και το ταμπεραμέντο της είναι τόσο τεράστια που μας έπεισε με την ίδια ευκολία, όπως μας έπεισε πριν από 8 χρόνια στο ρόλο της “Ντάλιας Χατζηαλεξάνδρου”.

Η πιο ώριμη μαμά Σμαράγδα ,λοιπόν, μου αρέσει πάρα πολύ. Θεωρώ πως έχει προχωρήσει υποκριτικά παρακάτω η Σμαράγδα από την οποία πάντα περιμένει κανείς πολλά… Με οτιδήποτε λιγότερο δεν συμβιβαζόμαστε. Και επίσης εκτιμώ, πως αυτός ο ρόλος της “Νίκης” θα γράψει τηλεοπτική ιστορία όπως έγραψε κάποτε και η “Ντάλια”. Θα γράψει ιστορία ως μία γυναίκα του σήμερα με τα άγχη της, τις ανασφάλειές της, τα αδιέξοδά της, αλλά και τα όνειρα που δεν σταματά στιγμή να κάνει.

Και επειδή θέλω να είμαι με όλους ακριβοδίκαιη και η Κωνσταντίνα Μιχαήλ ήταν υπέροχη σε αυτό το τηλεοπτικό comeback της. Ηταν αληθινή, ήταν ανατρεπτική, ήταν μία άλλη Κωνσταντίνα Μιχαήλ από αυτή που είχαμε συνηθίσει να βλέπουμε μέχρι τώρα.

Βέβαια, πρέπει να πω πως περιμένω με αγωνία να δω και την τέταρτη της παρέας την πρωτοεμφανιζόμενη ουσιαστικά, Μαριέλλα Σαββίδου. Μία κοπέλα από την Κύπρο με ένα βιογραφικό που “κόβει την ανάσα”, με απίστευτη θετική ενέργεια και χαμόγελο και με ένα ταλέντο στο οποίο πίστεψαν από το πρώτο δευτερόλεπτο τόσο ο Γιώργος Καπουτζίδης, όσο και ο σκηνοθέτης Αντώνης Αγγελόπουλος. Το μόνο που μένει είναι να γνωρίσουμε και να πιστέψουμε και όλοι εμείς σε αυτό το φρέσκο ταλέντο.