Η εφημερίδα ΕΘΝΟΣ είναι καθημερινή απογευματινή εφημερίδα που εκδίδεται στην Αθήνα. Κυκλοφόρησε για πρώτη φορά το 1930, διακόπηκε κατόπιν απόφασης στρατοδικείου κατά την περίοδο της δικτατορίας, στις 4 Απριλίου 1970 και επανακυκλοφόρησε το 1981 ως η πρώτη έγχρωμη, ταμπλόιντ εφημερίδα στην Ελλάδα, εισάγοντας την ανάλογη τεχνολογία στον ελληνικό χώρο των εκτυπώσεων, προκαλώντας επανάσταση στον ημερίσιο και αργότερα εβδομαδιαίο Τύπο. Δημιουργός του ήταν ο Αλέκος Φιλιπόππουλος…
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αν μπει κανείς στη “Βικιπαίδεια”, αυτή είναι η περιγραφή που συναντά σε ότι έχει να κάνει με το ΕΘΝΟΣ… Όμως, εγώ σήμερα αποφάσισα να σου μιλήσω όχι γι ΄αυτό το ΕΘΝΟΣ, αλλά για το δικό μου ΕΘΝΟΣ… Για το ΕΘΝΟΣ που αγάπησα και το οποίο δυστυχώς δεν υπάρχει πια… Τουλάχιστον έτσι όπως εγώ το έζησα κι έτσι όπως υπήρχε μέχρι και σήμερα.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΙΑ… Αυτές τις τρεις λέξεις επαναλαμβάνω μέσα μου διαρκώς τις τελευταίες ημέρες, μπας και το συνειδητοποιήσω, αλλά μάλλον θα μου πάρει χρόνο…
Γιατί μετά από σχεδόν 20 χρόνια, αλήθεια μου είναι πολύ δύσκολο να πιστέψω πως έφτασε το ΤΕΛΟΣ… Ένα τέλος το οποίο αναμφισβήτητα δεν μπορούσα ποτέ να φανταστώ πως θα γραφόταν με τέτοιο τρόπο. Ναι, μπορούσα να με φανταστώ να φεύγω από την εφημερίδα, γιατί ίσως κάποια στιγμή να έκλεινε ο κύκλος της συνεργασίας μας (συμβαίνουν αυτά στις συνεργασίες….)! Ναι μπορούσα να φανταστώ να φεύγω από την εφημερίδα έχοντας απολυθεί ή και παραιτηθεί! Ναι μπορούσα να φανταστώ πως μπορεί και να μην έφευγα ποτέ, γιατί μέσα από εκεί θα έφτανα στι σημείο να πάρω μέχρι και σύνταξη! Ναι, μπορούσα να με φανταστώ να συνεργάζομαι με την εφημερίδα ακόμα και ως συνταξιούχος…
Αλήθεια, όμως, δεν μπορούσα να φανταστώ πως 20 χρόνια μετά, θα ερχόταν η μέρα που δεν θα ξανά πήγαινα στο ΕΘΝΟΣ γιατί το ΕΘΝΟΣ δεν θα υπήρχε… Γιατί η ιδιοκτησία θα αποφάσιζε να κατεβάσει ρολά και να βάλει μία τελεία στην πορεία μίας από τις πιο ιστορικές εφημερίδες αυτού του τόπου και όλοι μας να βρεθούμε με… ταχύρυθμες διαδικασίες στο δρόμο.
Την πόρτα του ΕΘΝΟΥΣ ,λοιπόν, την πέρασα στα είκοσι και κάτι και αφού είχα φύγει από την ΑΠΟΓΕΥΜΑΤΙΝΗ (άλλη ιστορική εφημερίδα η οποία δεν υπάρχει πια…)! Τότε τα χρόνια εκείνα που γύρω-γύρω από το ΕΘΝΟΣ υπήρχαν σχεδόν μόνο χωματόδρομοι και χωράφια… Είχα απίστευτο άγχος… Στο πρώτο μου ραντεβού με τον Αντώνη Πρέκα, – τον διευθυντή τότε του τηλεοπτικού ρεπορτάζ της εφημερίδας και φυσικά και διευθυντή του “TV Εθνους”-, είχα τόση ταχυπαλμία που η καρδιά μου πήγαινε να σπάσει…
Βλέπεις, το να περάσω τις πόρτες μίας τόσο μεγάλης εφημερίδας και να διεκδικήσω μία θέση ανάμεσα σε καταξιωμένους συναδέλφους που ήταν,ήδη, εκεί, ήταν για μένα ένα μεγάλο στοίχημα… Ένα στοίχημα το οποίο κατάφερα να κερδίσω, με την έννοια ότι με εμπιστεύτηκαν και μου έδωσαν την πολύτιμη ευκαιρία που έψαχνα.
Το ΕΘΝΟΣ το αγάπησα… Γρήγορα έγινε το δεύτερο σπίτι μου… Αγάπησα και τους περισσότερους συναδέλφους με τους οποίους δύο δεκαετίες τώρα συνεργάστηκα. Ηταν μία απαιτητική, αλλά αγαπησιάρικη εφημερίδα… Αλλωστε, οι εφημεριδάδες είμαστε και πιο ρομαντικοί και άρα και πιο συναισθηματικοί!
Για όλους μας το ΕΘΝΟΣ ήταν το δεύτερο σπίτι μας. Δουλέψαμε σκληρά… Από το πρωί τρέχαμε στο ρεπορτάζ για να πάει 10.00 και 11.00 το βράδυ να φύγουμε και όλα αυτά φυσικά αν δεν “έσκαγε” κάτι, γιατί τότε κυρίως τα παιδιά από το Πολιτικό, το Οικονομικό, το Ελεύθερο ρεπορτάζ, μπορεί να έμεναν στο γραφείο μέχρι και χαράματα.
Δουλεύαμε όλοι με πάθος και μεράκι… Θέλαμε όλοι μας για το τμήμα στο οποίο είχαμε ενταχθεί να φέρουμε το καλύτερο. Ήμασταν ανά πάσα ώρα και στιγμή σε ετοιμότητα… Δουλέψαμε όλες τις αργίες… Ανήμερα Πρωτοχρονιάς, Δεκαπενταύγουστο, Πάσχα, 25η Μαρτίου, 28η Οκτωβρίου…Έτσι συμβαίνει στις εφημερίδες και μαθαίνεις από ένα σημείο και μετά να μην σε νοιάζει.
Δουλέψαμε όταν δεν ήμασταν και στα καλύτερά μας… Δουλέψαμε άρρωστοι στο γραφείο… Δουλέψαμε άρρωστοι κι από το σπίτι… Δουλέψαμε όλες οι μαμάδες ενώ ήμασταν έγκυες μέχρι τελευταία στιγμή… Τόσο τελευταία; Που οι αρχισυντάκτες μας και οι διευθυντές μας φοβόντουσαν μην μας… σπάσουν τα νερά στο ΕΘΝΟΣ… Δουλέψαμε έχοντας δίπλα μας πολλές φορές και τα παιδιά μας, τα οποία μπορεί να μην είχαμε που να τα αφήσουμε, αλλά στην εφημερίδα έπρεπε να πάμε…
Γι ΄αυτό σου λέω, η εφημερίδα αυτή ήταν το δεύτερο σπίτι μου, ήταν το δεύτερο σπίτι μας… Εκεί όλοι μαζί ζήσαμε πολύτιμες στιγμές… Ζήσαμε πολλές στιγμές επιτυχίας, αγωνίας, έντασης… Στιγμές πλημμυρισμένες με γέλια και φωνές, αλλά και καβγάδες. Στιγμές που μας έμαθαν τι πάει να πει ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΟΣ. Στιγμές με τις οποίες σιγά-σιγά ωριμάσαμε δημοσιογραφικά και καταφέραμε να χτίσουμε μία καριέρα. Με άλλα λόγια; Στο ΕΘΝΟΣ ζήσαμε μία ολόκληρη ζωή…
Εκεί όλοι μαζί… Εκεί δεμένοι σαν μία μεγάλη οικογένεια… Άλλωστε όλα αυτά τα χρόνια περνούσαμε σαφέστατα τις περισσότερες ώρες του 24ωρου στην εφημερίδα και όχι στο σπίτι μας, δίπλα στις οικογένειές μας.
Τώρα ,λοιπόν, που ήρθε το τέλος μίας ολόκληρης ζωής, δεν θα ξεχάσω τα γέλια μας, ούτε τους καβγάδες μας… Δεν θα ξεχάσω τις αποστολές… Δεν θα ξεχάσω το κυνήγι του ρεπορτάζ… Δεν θα ξεχάσω τις ατελείωτες κουβέντες γύρω-γύρω από τα γραφεία και στο καπνιστήριο…
Δεν θα ξεχάσω τον Θανάση να μου λέει “Νανσού τα κείμενα, κλείνουμε…” ή το άλλο το φοβερό: “Μην την εκνευρίζετε πρέπει να κλείσω το περιοδικό και μου χρωστάει ύλη”! Παρέα περάσαμε πολλά, αλλά καταφέραμε να τερματίσουμε με το κεφάλι ψηλά! Δεν θα ξεχάσω τον Βαγγέλη, ο οποίος καλούνταν να κάνει το… θαύμα και 3.000 λέξεις που του έδινα, προσπαθούσε να τις χωρέσει μέσα σε ένα “σαλόνι” ,δηλαδή, μέσα μόνο σε ένα δισέλιδο.
Δεν θα ξεχάσω την μονίμως αγχωμένη Κλαρίτσα μου. Δεν θα ξεχάσω την πάντα φωνακλού σαν κι εμένα και επαναστάτρια Μαρία μου, τον διαρκώς ανήσυχο, οξυδερκή και… Λονδρέζο Δημήτρη μου (για το χιούμορ του Λονδρέζος, γιατί κατά τα άλλα είναι από το τιμημένο Αγρίνιο, μαζί με τον Θανάση, όπου εννοείται πως για τον Θανάση τουλάχιστον, σαν το Αγρίνιο δεν έχει!
Δεν θα ξεχάσω την Χρυσούλα μου, το πάντα ευγενικό Κατερινάκι μου, την φουριόζα Αναστασία που την είχαμε στο βαρύ πυροβολικό στα δύσκολα, μιας και γυναίκα δύο μέτρα και με τακούνι καλό είναι να την σκιάζεσαι…
Δεν θα ξεχάσω ΚΑΝΕΝΑΝ… Ακόμα κι όλους εκείνους με τους οποίους κατά καιρούς διαφώνησα έντονα! Γιατί όπως και να το κάνουμε 20 χρόνια είναι πολλά κι επιλέγω να κρατήσω μέσα μου μόνο τα καλύτερα.
Θα μου πεις προς τι το… μνημόσυνο και ίσως να είναι αργά για δάκρυα… Αλλά να, είναι που το είχα ανάγκη να τα γράψω όλα αυτά. Είναι που όλες αυτές τις ημέρες μόλις φέρνω στο μυαλό μου την εφημερίδα μου, βουρκώνουν τα μάτια μου. Γιατί για μένα και για όλους μας δεν κλείνει ο Πήγασος! Για μένα και για όλους μας, κλείνει η εφημερίδα μας!
Αυτά και συγνώμη αν έγινα μελό!!!!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ