Ευαγγελία Αραβανή: Μιλά για την απώλεια του μπαμπά της, τις δυσκολίες της τηλεόρασης και την προσωπική της ζωή!

Η Ευαγγελία Αραβανή αναμφισβήτητα αποτελεί μία από τις πιο όμορφες γυναίκες χωρίς ωστόσο να μένει μόνο σε αυτό. Τα τελευταία χρόνια έχει κάνει στροφή στην καριέρα της και από το modeling έχει βρεθεί να παρουσιάζει επιτυχώς διάφορα προγράμματα στην τηλεόραση. Η ξανθιά καλλονή έχει μεγάλη αδυναμία στην δουλειά της και προσπαθεί πάντα να δίνει τον καλύτερό της εαυτό. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την προσωπική της ζωή, καθώς στη σχέση της είναι πολύ περιποιητική και ο άλλος αποτελεί την απόλυτη προτεραιότητά της.

Η Ευαγγελία παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό “Beaute” και μίλησε μεταξύ άλλων για τις δυσκολίες που συνάντησε στο modeling, την έκθεση της προσωπική της ζωή, αλλά και για  άγνωστες πτυχές του χαρακτήρα της.

“Μου αρέσουν τα ταξίδια. Το ζώδιό μου είναι συνδεδεμένο με τα ταξίδια. Ενώ μου αρέσουν τα ταξίδια δεν θα μπω στην διαδικασία να οργανώσω ή να επιδιώξω να γίνει ένα ταξίδι. Ίσως επειδή με το modeling ταξίδεψα πολύ, πάντα μόνη μου. Στη δουλειά μας τα ταξίδια είναι είναι πολύ μοναχικά. Κάθε φορά που έμπαινα στο αεροπλάνο έλεγα: “πότε θα περάσουν οι μέρες να γυρίσω πίσω;” Έβλεπα γύρω μου παρέες ή οικογένειες να ταξιδεύουν μες στην καλή χαρά, και εγώ ήμουν πάντα μόνη σαν την καλαμιά στον κάμπο. Αυτός είναι και ο λόγος που αρχικά είμαι επιφυλακτική στην προοπτική ενός ταξιδιού. Όταν όμως ταξιδεύω με παρέα, και έχουν οργανώσει άλλοι το ταξίδι, περνάω ωραία.

Δεν θυμάμαι πότε συνειδητοποίησα ότι είμαι ωραίο κορίτσι. Ποτέ δεν με είδα έτσι. Από το σχολείο όμως υπήρχε κάτι που με κυνηγούσε, το ότι δηλαδή ήμουν “η ωραία της τάξης”. Το ακούω στα αυτιά μου πολλά χρόνια τώρα, όμως πάντα με ενοχλούσε λίγο, με την έννοια του ότι είμαι και κάτι άλλο εκτός από ωραία. Πολλές συμμαθήτριές μου με αντιμετώπιζαν με λίγη ζήλια, ενώ υπήρξα ένα παιδί που καλά-καλά δεν το έπαιρνες χαμπάρι. Επειδή με έλεγαν “η ωραία” ένιωθα ντροπή, και ήθελα να περνάω όσο πιο απαρατήρητη γίνεται.

Η δουλειά στην τηλεόραση συχνά απαιτεί να είσαι διεκδικητικός και καθόλου διακριτικός. Δεν το έχω. Καθόλου. Πολλές φορές κλείνομαι και με αγγίζουν-περισσότερο από ότι θα έπρεπε- κάποια πράγματα που λέγονται ή γράφονται. Υπήρξε στιγμή που είπα στον εαυτό μου “δεν κάνεις γι’αυτό, παρ’το απόφαση!.

Έχω αδυναμία στον μπαμπά μου. Τον χάσαμε πριν από 4 χρόνια. Έφυγε σε ένα εξάμηνο, στα 52 χρόνια του. Τα τελευταία 8 χρόνια ζούσε μόνιμα στην Λευκάδα. Τον έβλεπα Πάσχα και καλοκαίρι. Δεν τον έζησα πολύ. Δεν είχα τη σχέση εξάρτησης “πατέρα-κόρης” και επειδή του έχω μοιάσει ως χαρακτήρας, αυτό επιτείνει την αδυναμία μου. Ήταν πολύ καλός μπαμπάς. Υπήρξε πρότυπο για μένα. Δεν μου αρέσει να κάνω σχέδια ή όνειρα. Ειδικά μετά τον θάνατο του πατέρα μου, έμαθα πως δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει. Απολαμβάνω κάθε μέρα σαν να μην υπάρχει αύριο. Ζω στο τώρα, το σήμερα.

Η ήρεμη προσωπική ζωή είναι για μένα μια καλή βάση, μου δίνει ασφάλεια. Είμαι ένα χαρούμενο κορίτσι, όμως πολλές φορές, επειδή επηρεάζομαι από εξωτερικούς παράγοντες, γίνομαι ευάλωτο”.