Ευδοκία Ρουμελιώτη: Συγκινεί για τον θάνατο της μητέρας της – «Είμαι μια άλλη, δε ξαναγέλασα ποτέ όπως όταν ζούσε»

Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε η Ευδοκία Ρουμελιώτη μέσα από τη νέα της συνέντευξη.

Η ηθοποιός μίλησε στο Monopoli.gr και στη Στέλλα Χαραμή για τον θάνατο της μητέρας της, τον οποίο 12 χρόνια μετά δεν έχει καταφέρει να ξεπεράσει, για τη στενή σχέση που είχαν οι δυο τους, αλλά και για το πως άλλαξε η ζωή της εκ τότε.

«Την έχασα πριν από 12 χρόνια: σε μια στιγμή, έλειψα για λίγο από το δωμάτιο και ξαφνικά δεν υπήρχε. Συνέβη ένα μήνα μετά το γάμο μας με το Νικηφόρο. Παρόλα αυτά, δεν περνάει μέρα που να μην την σκέφτομαι. Εκείνη ήξερε πάντα τι ήθελα να κάνω. Με έζησε σε φάσεις που δεν περνούσα καλά στο θέατρο και στενοχωριέμαι που δεν βιώνει το τώρα μου για να ησυχάσει, βλέποντας με πολύ χαρούμενη. Είχα πολύ στενή σχέση μαζί της, με έτρεφε με τις αξίες και τη δύναμη της.

Θυμάμαι, χαρακτηριστικά, πως όταν αποχώρησα από την παράσταση που έπαιζα με τον Γιώργο Κιμούλη- ήταν Σάββατο, βραδινή παράσταση με γεμάτη αίθουσα – πήγα κατευθείαν στο σπίτι της. Αιφνιδιάστηκε όταν με είδε μπροστά της, ξέροντας ότι έχω παράσταση. Της είπα «μαμά έφυγα, δεν άντεξα άλλο». Δεν θα ξεχάσω πως με πήρε αγκαλιά και μου είπε «μπράβο Ευδοκάκι, τι ωραία που έφυγες».

Δεν ξέρεις πόση δύναμη μου έδωσε αυτό γιατί, τότε, κατεβαίνοντας τις σκάλες του «Βρετάνια», δεν ήμουν παρά ένα 25χρονο κορίτσι που βιοποριζόταν από το θέατρο κι εκείνη την ώρα άκουγε τη φωνή του παραγωγού να της λέει «αν φύγεις τώρα δεν θα ξαναβρείς ποτέ δουλειά στο θέατρο» εξομολογήθηκε η Ευδοκία Ρουμελιώτη.

Τι σας έδεσε τόσο έντονα;

Οι συνθήκες. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν πολύ μικρή, μεγάλωσα με τη μητέρα μου κι εκείνη μέχρι να ξαναπαντρευτεί – έναν υπέροχο άνθρωπο που αγάπησα σαν αληθινό μου πατέρα – ήταν μητέρα και πατέρας μου. Δούλευε σκληρά για να μας μεγαλώσει, την θαύμαζα πολύ γιατί ήταν γενναία και συνάμα πολύ φροντιστική μαμά. Όταν πια της είπα πως θέλω να προχωρήσω ως ηθοποιός φοβήθηκε για το αν θα αντέξω τις απαιτήσεις του χώρου και μου είπε «να είσαι πάντα με το ένα πόδι μέσα και το άλλο έξω.

Μην χάσεις ποτέ την Ευδοκία». Δεν φαντάζεσαι πόσο πολύ με ισορρόπησε αυτή η κουβέντα της, γιατί όταν έκανα το «Δάσκαλο» και ζούσα μέσα τη φούσκα της τηλεόρασης, κατάφερα να μην υποκύψω καθόλου στην παγίδα της αναγνωρισιμότητας. Σκέφτηκα ότι ναι, τώρα ο κόσμος με γνωρίζει· του χρόνου, όμως, μπορεί να μην με θυμάται.

Ήμουν πάντα μέσα κι έξω με την επίγνωση ότι αυτό πολύ γρήγορα μπορεί να τελειώσει. Θυμάμαι πως κατά την πρεμιέρα της Επιδαύρου, κάνοντας τη διαδρομή από τα καμαρίνια στην ορχήστρα, αντικρίζοντας τις γεμάτες κερκίδες αισθάνθηκα ότι βγαίνω σε αρένα· και τότε κοίταξα ψηλά και της είπα «είμαι εγώ κι εσύ. Μόνο εσύ μπορείς να μου δώσεις δύναμη».

Ο χαμός της μητέρας σου έφερε μια άλλη Ευδοκία στο φως;

Ναι, αλλά έφερε και την Ευδοκία στο σκοτάδι. Είμαι μια άλλη μετά το θάνατο της. Δεν ξαναγέλασα ποτέ, όπως όταν ζούσε. Υπάρχει μια Ευδοκία πριν και μετά τη μαμά της. Και νομίζω ότι όσα χρόνια κι αν περάσουν θα κρατάει μαζί της ένα μεγάλο κομμάτι μου. Εξάλλου, έπαψα να είμαι παιδί.