Τι κι αν είναι μόλις 25 ετών, η Ευθυμία Γκούλη έχει μάθει από πολύ μικρή να μάχεται και να πετυχαίνει πάντα τους στόχους τους. Μπορεί να γεννήθηκε με ένα χέρι όμως αυτό για εκείνη δεν αποτέλεσε ποτέ εμπόδιο για το οτιδήποτε. Η ζωή της ήταν πάντα φυσιολογική, δεν ένιωσε ποτέ ότι υστερεί σε κάτι απ’ τα αρτιμελή άτομα – δεν θα έπρεπε άλλωστε – ενώ η απάντηση σε κάθε ενδεχόμενο αρνητικό σχόλιο είναι απλά το χαμόγελό της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η κολύμβηση μπήκε στη ζωή της όταν ακόμα ήταν πολύ μικρή και για πολλά χρόνια αγωνιζόταν απέναντι σε αρτιμελή άτομα. Η θέλησή της όμως να ξεπεράσει τα όρια της και να κατακτήσει τους στόχους της που περιελάμβαναν μετάλλια και διακρίσεις την έκανε να πάρει την απόφαση να δοκιμάσει να συμμετάσχει σε αγώνες για άτομα με αναπηρίες. Και έτσι, ήρθαν τα μετάλλια και οι διακρίσεις αλλά και μια συμμετοχή στην Παραολυμπιάδα του Τόκυο το περασμένο καλοκαίρι.
Την συναντήσαμε σε ένα διάλειμμα από τις καθημερινές της προπονήσεις στο κολυμβητήριο του ΟΑΚΑ. Χωρίς να χάσει στιγμή το χαμόγελό της μας μίλησε για τους στόχους της στην κολύμβηση, το πως αντιμετωπίζει η ίδια την αναπηρία της, τα viral πλέον video της στο Tik-Tok αλλά και για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ένας αθλητής αφού η κρατική στήριξη είναι μηδενική.
Eυθυμία, πάμε κατευθείαν στα βαθιά. Πως προέκυψε η αναπηρία σου;
Έχω μια αναπηρία στο δεξί χέρι. Λείπει το άκρο από τον αγκώνα και κάτω. Λέγεται φωκομέλεια του δεξιού βραχίονα. Έτσι γεννήθηκα. Το χέρι μου τυλίχτηκε στον ομφάλιο λώρο της μητέρας μου και όπως εικάζουν οι γιατροί, το έκοψε. Ήταν ένα ατύχημα επομένως και γεννήθηκα έτσι.
Και η κολύμβηση πως προέκυψε;
Οι γονείς μου από πολύ νωρίς άρχισαν να μιλάνε με ορθοπεδικούς. Ένας από αυτούς, ο κύριος Χρονόπουλος που έχει φύγει από τη ζωή, τους είχε πει ότι η καλύτερη άσκηση για να γυμνάσω το χέρι μου και να μην ατροφήσει τελείως είναι η κολύμβηση. Όταν λοιπόν έγινα τεσσάρων χρονών και πλέον επιτρεπόταν να γραφτώ σε μια ομάδα ξεκίνησα την κολύμβηση. Τότε μπήκα στην πρώτη πισίνα. Στην αρχή μου ήταν λίγο δύσκολο. Όχι από θέμα κινητικότητας αλλά γιατί φοβόμουν λίγο το νερό, τα φρεάτια κάτω στην πισίνα… Είχα τέτοια προβλήματα. Μέσα σε ένα μήνα όμως το συνήθισα πλήρως και όπως φαίνεται το αγάπησα.
Τότε καταλάβαινες τον λόγο για τον οποίο πηγαίνεις στο κολυμβητήριο ή το έβλεπες σαν μια απλή και διασκεδαστική ασχολία;
Όχι δεν το καταλάβαινα ότι ξεκινάω το κολύμπι λόγω της αναπηρίας μου. Βέβαια ήμουν και πολύ μικρή. Νόμιζα ότι οι γονείς μου με πάνε απλά σε μια δραστηριότητα για να μου γίνει τρόπος ζωής. Έγινε τρόπος ζωής. Το χέρι όμως, θέλω να σου πω ότι το χρησιμοποιούσα πάντα. Χρησιμοποιώ πάντα και τα δυο μου χέρια. Δεν περιοριζόμουν στο ένα μου χέρι, ούτε επέλεγα να έχω το άλλο κάτω. Η κολύμβηση όμως. με βοήθησε και στο κομμάτι της κοινωνικότητας και στο να αποκτήσω έναν συγκεκριμένο τρόπο ζωής, με έβαλε σε ένα πρόγραμμα. Το αγάπησα το κολύμπι πολύ γρήγορα και εξακολουθώ να το αγαπώ.
Και πως αποφάσισες ότι θες να πας ένα βήμα παραπέρα και να ασχοληθείς με τον πρωταθλητισμό;
Tα πρώτα μου βήματα τα έκανα στην πισίνα του Αιγάλεω. Στα 12 μου άρχισα να βλέπω ότι η προσπάθειά μου δεν έχει κάποια εξέλιξη. Όσο μεγαλώναμε, μεγάλωνε και ο ανταγωνισμός. Εγώ είχα όνειρο να πάω σε αγώνες στο εξωτερικό, να κερδίσω μετάλλια. Ήξερα ότι ήταν αδύνατο βέβαια αυτό γιατί κολύμπαγα και ανταγωνιζόμουν αρτιμελή άτομα.
Πόσο εύκολο είναι να διαγωνίζεσαι με αρτιμελή άτομα;
Για μένα, ήταν εύκολο. Η αναπηρία μου, μου επιτρέπει να κολυμπάω με αρτιμελή άτομα. Λείπει ένα μέλος αλλά μπορώ να είμαι λειτουργική στο νερό. Δε μπορείς όμως να βάλεις ένα άτομο που είναι σε αμαξίδιο να κολυμπήσει σε μια τέτοια ομάδα. Θα θέλει τον χώρο του, μπορεί να πέφτουν επάνω του. Δεν είναι απλό. Η δική μου αναπηρία μου δίνει αυτή τη δυνατότητα. Έκανα το ίδιο ακριβώς πρόγραμμα με τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Οι χρόνοι όμως δεν διαφέρουν;
Εννοείται πως διαφέρουν. Αυτός είναι και ο λόγος που δεν υπήρχε πρόοδος. Οι χρόνοι μου έμεναν στάσιμοι. Καλώς ή κακώς πάντα σε μια ομάδα δίνεις περισσότερη βάση στα άτομα που είναι πιο ανταγωνιστικά. Αυτό όλο κάπως με κούρασε, παράλληλα έφυγαν και κάποιοι αγαπημένοι μου προπονητές. Εκεί ήρθε η απογοήτευση. Δε σου κρύβω ότι σκέφτηκα να σταματήσω, να κάνω μια παύση. Για καλή μου τύχη όμως, στους τελευταίους μου αγώνες με είδε ένας προπονητής που είχε σχέση με τα άτομα με αναπηρία και τον πρωταθλητισμό. Πρόκειται για τον κύριο Νίκο Βέζο που είναι ο προπονητής μου μέχρι σήμερα. Μας έκανε τότε την πρόταση με τους γονείς μου λέγοντας πως έτσι θα μπορέσω να διεκδικήσω και μετάλλια. Ωστόσο, όλα μου τα χρόνια κολυμπάω σε πισίνες και προπονούμε με αρτιμελή άτομα.
Το περασμένο καλοκαίρι σε είδαμε να φτάνεις και στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο
Πράγματι. Το καλοκαίρι του 21 βρέθηκε στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο, οι οποίοι αρχικά ήταν προγραμματισμένοι για το καλοκαίρι του 2020 αλλά αναβλήθηκαν λόγω κορονοϊού. Πρόκειται για μια μοναδική εμπειρία. Απαιτεί τρομερό κόπο, δάκρυα και να ξεπεράσεις πολλά εμπόδια για να πετύχεις έναν τέτοιο στόχο. Είχα περάσει πολλά χρόνια προσπαθώντας να πιάσω το όριο για βρεθώ στους Παραολυμπιακούς. Το είχα προσπαθήσει και για το Ριο το 2016 αλλά δεν τα κατάφερα. Για τους Παραολυμπιακούς του Τόκιο μπορώ να πω ότι έκανε την καλύτερη προετοιμασία που είχα κάνει ποτέ για αγώνες. Όταν μου ανακοίνωσαν ότι έπιασα το όριο και θα συμμετάσχω σε αυτούς ένιωσα μια τεράστια ανακούφιση και συγκίνηση. Αυτό είναι το όνειρο κάθε αθλητή και νομίζω πως όλες οι προετοιμασίες που γίνονται στους αθλητές είναι για να βρεθούν σε μια τέτοια διοργάνωση. Είμαι πάρα πολύ ικανοποιημένη από την εμφάνισή μου εκεί. Δεν προσδοκούσα ένα μετάλλιο αλλά να βρεθώ στον πίνακα τελικής κατάταξης και το κατάφερα.
Ο επόμενος στόχος ποιος είναι;
Η επόμενη Ολυμπιάδα εννοείται που θα πραγματοποιηθεί το 2024. Βέβαια έχουμε έναν χρόνο λιγότερο για να προετοιμαστούμε αλλά θα βάλουμε τα δυνατά μας. Μέχρι τότε όμως, έχουμε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα που θα διεξαχθεί τον Ιούνιο στη Μαδεϊρα και στόχος είναι να πάρουμε μια διάκριση. Η επίτευξη του στόχου μου στους Παραολυμπιακούς του Τόκιο μου έδωσαν δύναμη και ενέργεια για να προσπαθήσω ακόμα περισσότερο
Οικονομικά πόσο εύκολο είναι για έναν αθλητή να συμμετάσχει σε μια τέτοια διοργάνωση;
Η αλήθεια είναι ότι από το κράτος δεν υπάρχει καμία στήριξη και πλέον όλοι οι αθλητές μιλάμε ελεύθερα για αυτό, δε χρειάζεται να κοροϊδεύουμε τον κόσμο. Είμαστε στην Ελλάδα και η Ελλάδα ως γνωστόν τρώει τα παιδιά της. Είναι ντροπή αυτό για τη χώρα μας γιατί είναι αυτή που ανέδειξε το αθλητικό πνεύμα και οι Ολυμπιακοί Αγώνες ξεκίνησαν από εδώ. Το μόνο που γίνεται, είναι όταν επιστρέφουμε με κάποια διάκριση, να μας συναντάνε στα Μέγαρα και τη Βουλή και να μας δίνουν συγχαρητήρια και επαίνους. Αυτό που έλεγα όμως πάντα είναι ότι οι έπαινοι δεν τρώγονται.
Δε θα με βοηθήσει κανένας έπαινος να καλύψω τον εξοπλισμό μου και την αποστολή σε αγώνες. Επίσης και οι χορηγοί δε σε αναλαμβάνουν τόσο εύκολα. Αν δεν έχεις “όνομα” και followers δε σε αναλαμβάνουν. Ο αθλητισμός όμως είναι ένα δύσκολο κομμάτι και χρειάζεται στήριξη. Αυτή η παντελής έλλειψη στήριξης θεωρώ πως είναι και ο λόγος που είμαστε λίγο πίσω σε διακρίσεις. Εγώ μόλις έχω πάρει έναν τίτλο Παραολυμπιονίκη και έχω φτάσει να μην έχω κανέναν χορηγό. Δεν έχω καμία στήριξη. Αν τραυματιστώ, δε θα μου καλύψει κανείς αυτό το έξοδο, ούτε τα έξοδα για τα μαγιό που κοστίζουν 400 ευρώ. Ένα αγωνιστικό μαγιό μπορεί να φορεθεί σε δέκα αγώνες το πολύ. Δε μας παρέχει κανείς τίποτα. Τα έξοδα είναι όλα των αθλητών.
Δεν έχουν εξετάσει καλά το σύστημα του αθλητισμού και το πως πρέπει να διαχειριστούν ξεχωριστά το κάθε άθλημα αλλά και τους ίδιους τους αθλητές. Θα σου μιλήσω με παραδείγματα. Με τη διάκρισή μου στους Παραολυμπιακούς, μπήκα στον ειδικό πίνακα για θέση στο δημόσιο. Φέτος, διορίστηκαν τα άτομα που ήταν Παραολυμπιονίκες το 2010… Εγώ που είμαι το 2021 θα πρέπει να φτάσω 50 χρονών; Έχουν βγάλει νόμους που στην κυριολεξία μας χαντακώνουν. Όταν πάρεις ένα μετάλλιο σε παγκόσμιο επίπεδο, θα πρέπει να πάρεις μια οικονομική επιβράβευση. Εγώ έχω δυο μετάλλια σε παγκόσμιο επίπεδο και δεν έχω λάβει καμία χρηματική αμοιβή. Αυτό γιατί έχουν θεσπίσει έναν νόμο που απαγορεύει να δοθεί χρηματικό έπαθλο αν στην τελική 8αδα βρίσκονται δυο αθλήτριες της ίδιας χώρας. Μόνο στην Ελλάδα υπάρχει αυτός ο νόμος.
Το ότι δίνεται πάντα περισσότερη βάση και προβολή στους Ολυμπιακούς σε σχέση με τους Παραολυμπιακούς Αγώνες είναι κάτι που σε ενοχλεί;
Δε θα έλεγα ότι με ενοχλεί. Είναι όμως κρίμα. Είναι κρίμα για τον κόσμο γιατί δεν γνωρίζει την έννοια της αναπηρίας. Έχουμε άγνοια σε αυτό το κομμάτι σαν λαός. Σίγουρα δεν αντιμετωπιζόμαστε με τον ίδιο τρόπο. Με το πέρασμα βέβαια του χρόνου γίνονται προσπάθειες για να αλλάξει αυτό. Ο κόσμος πρέπει να μας μάθει. Και δεν εννοώ να μάθει εμένα σε προσωπικό επίπεδο αλλά, να μας μάθει συνολικά. Να μπορεί να παρακολουθεί αγώνες μας. Για να παρακολουθήσει κάποιος έναν δικό μας Παγκόσμιο Αγώνα θα πρέπει να μπει στο internet, δε γίνεται τηλεοπτική μετάδοση.
Δε φταίει ο κόσμος όμως που μας αγνοεί, είναι θέμα της πολιτείας που δεν κάνει ένα βήμα παραπάνω για να μας προωθήσει και να μάθουν οι άνθρωποι πως μπορούν να βοηθήσουν και να διαχειριστούν μια αναπηρία αλλά και το που μπορεί να φτάσει κάποιος. Είμαστε όλοι εν δυνάμει ανάπηροι. Μπορεί να ακούγεται κακό αλλά ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει. Γι ‘ αυτό καλό θα ήταν να βοηθάμε αυτό το κομμάτι και να το προβάλλουμε.
Εσύ όπως μου είπες γεννήθηκες με αυτή την αναπηρία. Αντιμετώπισες ποτέ περίεργα βλέμματα;
Εννοείται. Τα περίεργα βλέμματα σε όλες τις αναπηρίες και ειδικά σε αυτές που λείπει κάποιο άκρο, είναι κάτι το σύνηθες. Σαν Έφη όμως, ακριβώς επειδή γεννήθηκα έτσι, δεν ένιωσα ποτέ ότι μου λείπει κάτι.
Ρώτησες ποτέ τους γονείς σου γιατί διαφέρεις από τα υπόλοιπα παιδιά;
Την είχα αυτή την απορία σαν παιδάκι. Μια φορά νομίζω όμως το ρώτησα. Η μητέρα μου ήταν όμως πάντα εκείνη που μου έλεγε ότι δε θα πρέπει να το κρύβω ποτέ και να το χρησιμοποιώ κανονικά. Θυμάμαι, την πρώτη μέρα που ήταν να πάω στο σχολείο με είχε προετοιμάσει. Μου έλεγε, “να ξέρεις ότι θα ακούσεις τη λέξη κουλή, μπορεί να σε κοροϊδέψουν, να σε χλευάσουν… δεν πρέπει να στεναχωρηθείς, θα πρέπει να χαμογελάσεις και να πεις ότι αυτή είμαι και σε όποιον αρέσω”. Με είχε προετοιμάσει κατάλληλα για να πάω και να αντιμετωπίσω το κάθε αδιάκριτο βλέμμα, την κάθε ατάκα που μπορεί να μου έλεγε κάποιος για να με κοροϊδέψει.
Ήμουν πάντα ένα πολύ χαρωπό και αθώο παιδί. Το έκανα όλο να είναι πολύ φυσιολογικό γιατί για μένα είναι. Όταν με κοροϊδευαν έλεγα πάντα “παιδιά έτσι γεννήθηκα, έτσι με έστειλε ο Θεός, αν δε θέλετε να με κάνετε παρέα δεν πειράζει”. Επέλεγαν ποιοι θα κάνουν παρέα μαζί μου και εγώ αντίστοιχα ποιους θέλω κοντά μου. Ήμασταν μικρά παιδιά, ποτέ δεν κατέκρινα κανέναν. Ακόμα και τώρα, που μπορεί να βγω με τους φίλους μου και να υπάρξουν αδιάκριτα βλέμματα, η παρέα μου πάντα θα πάει να αντιδράσει.
Θα τους συγκρατήσω όμως. Είναι λογικό το μάτι του άλλου να πάει εκεί. Και εγώ, όταν θα πάω στον καθρέφτη μου θα το δω. Είναι εμφανές ότι λείπει. Το μάτι του ανθρώπου δεν έχει συνηθίσει αυτή την εικόνα. Οπότε το δικαιολογώ.
Πιστεύεις ότι είμαστε πίσω στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζουμε τα άτομα με αναπηρίες;
Ναι, είμαστε αρκετά πίσω. Μπορεί τώρα που μιλάμε, να έχεις στο μυαλό σου ότι δεν πρέπει να παρκάρεις σε μια μπάρα αναπήρων. Όταν έρθει όμως η στιγμή που θα βιάζεσαι θα σκεφτείς “δεν πειράζει”. Ο κόσμος δεν αντιλαμβάνεται όμως ότι το να κλείσει μια μπάρα εμποδίζεις αυτόματα την καθημερινότητα ενός ανθρώπου. Είναι σαν να του κόβεις τα πόδια, του κλείνεις τον δρόμο. Δε μπορούμε να έχουμε πάντα κάποιον από πίσω με τον βούρδουλα. Πρέπει να αναπτύξουμε το κομμάτι της συνείδησης. Χρειάζεται πολύ και συνεχής δουλειά μέχρι να βελτιωθεί αυτή η κατάσταση και να μπει στη συνείδηση του κόσμου ότι πρέπει να είναι προσεκτικός και ότι υπάρχουν και άτομα με αναπηρίες.
Εσύ ασχολείσαι πολύ και με τα social media. Πολλά από τα video σου έχουν γίνει viral. Πως προέκυψε όλο αυτό;
Η αλήθεια είναι ότι ήμουν λίγο… ανίδεη με τα social media. Eίχα Instagram και facebook αλλά μέχρι εκεί. Εν μέσω καραντίνας, όταν πρωτοβγήκε η εφαρμογή του Tik Tok, την κατέβασα για να χαζεύω περισσότερο. Στη συνέχεια, άρχισα να κάνω κάποια χιουμοριστικά video. Mετά άρχισα να κάνω κάποια live στα οποία όμως είχα πολύ λίγα άτομα μέσα. Τα σχόλια που λάμβανα είχαν να κάνουν με την αναπηρία μου. Οι περισσότεροι ήθελαν να μάθουν αν έγινε από ατύχημα.
Το βρήκα σαν μια καλή ευκαιρία να πω στον κόσμο ότι γεννήθηκα έτσι και ότι ο οποιοσδήποτε έχει μια αναπηρία δεν πρέπει να νιώθει κανένα κόμπλεξ με αυτή. Η καθημερινότητά μου είναι ίδια με όλου του υπόλοιπου κόσμου. Ένα βράδυ λοιπόν, ήμουν με την κολλητή μου και αποφάσισα να φτιάξω ένα βίντεο στο οποίο εξηγούσα κάποια πράγματα για την αναπηρία μου. Έκλεισα το Internet και την επόμενη μέρα που το άνοιξα ξανά είδα ότι είχε πάρει πάρα πολλές προβολές και πάρα πολλά θετικά σχόλια. Όταν είδα αυτή την ανταπόκριση άρχισα να ανεβάζω περισσότερα.
Πολλές φορές μέσα από τα βίντεό μου αυτοσαρκάζομαι. Όταν έχεις μια αναπηρία πρέπει να αυτοσαρκάζεσαι για να δείχνεις στον κόσμο ότι είσαι άνετος και δεν έχεις κόμπλεξ. Όταν δείχνεις στον κόσμο ότι έχεις κόμπλεξ και δε νιώθεις άνετα με την αναπηρία σου είναι σαν να βάζεις μόνος σου τον εαυτό σου στο περιθώριο. Εγώ την αναπηρία μου τη λατρεύω. Είμαστε σε μια εποχή που σε στιγματίζουν τόσα άλλα πράγματα που το να μένεις στην αναπηρία κάποιου είναι αστείο. Πλέον τα βίντεό μου έχουν μεγάλη ανταπόκριση και χαίρομαι όταν παίρνω μηνύματα και μπορώ να απαντήσω και να λύσω απορίες στον κόσμο που τα βλέπει.
Ποια είναι η ερώτηση που σου κάνουν πιο συχνά;
Μου στέλνουν πολλά παιδάκια, γιατί το Tik Tok έχει γεμίσει από παιδάκια Δημοτικού κυρίως, και με ρωτάνε πως έχασα το χέρι μου. Αυτή είναι η πιο συνηθισμένη ερώτηση. Μετά με ρωτάνε πράγματα όπως το πως ντύνομαι, πως πληκτρολογώ στο κινητό, πως δένω τα κορδόνια, πως κάνω τις δουλειές στο σπίτι… ακόμα και πως κάνω μπάνιο με ρωτάνε. Ενθουσιάζονται με όλο αυτό. Απαντάω πάντα στα μηνύματα. Διασκεδάζω με όλο αυτό.
Έχεις απαντήσει και σε αρνητικά μηνύματα;
Ναι εννοείται αλλά τώρα τελευταία έχω σταματήσει γιατί πολλές φορές όταν κάποιος γράψει κάτι αρνητικό και απαντήσω, μετά το προφίλ αυτό “στιγματίζεται” από τον κόσμο που με ακολουθεί και γίνεται μια επίθεση. Εγώ δεν το κάνω όμως για να γίνει επίθεση αλλά για να δείξω πως όλα είναι δυνατά και τίποτα ακατόρθωτο.
Η καθημερινότητά του πως είναι;
Όπως όλων των ανθρώπων. Δε μου έχει τύχει να αντιμετωπίσω κάποια δυσκολία. Ο ελεύθερος χρόνος μου όντας αθλήτρια είναι περιορισμένος. Τώρα μάλιστα που έχω αποφοιτήσει και από το Πανεπιστήμιο, η μέρα μου μοιράζεται κυρίως ανάμεσα στην πισίνα και το σπίτι. Έχω βέβαια και την προσωπική μου ζωή αλλά το μεγαλύτερο μέρος το περνάω στην πισίνα.
Όσα είχα το σχολείο, είχα ένα υπερβολικά γεμάτο πρόγραμμα που κατέληγα να πηγαίνω σπίτι μου το βράδυ. Η αναπηρία μου όμως ποτέ δεν μπήκε εμπόδιο στην καθημερινότητά μου. Μπορώ να πω δε, ότι με βοήθησε κιόλας. Αν μου δινόταν η ευκαιρία να ξαναγεννηθώ θα ήθελα να γεννηθώ ακριβώς έτσι. Να έχω αυτά τα μυαλά και αυτή την προσωπικότητα.
Έχει να κάνει και με το περιβάλλον που μεγαλώνει ένα παιδί. Είναι πολύ σημαντικό να μην κρύβεσαι. Εγώ δεν κρύφτηκα ποτέ. Πάντα ήμουν ελεύθερη στις κινήσεις μου και το βασικό είναι ότι δεν ντράπηκα ποτέ. Δεν ντράπηκα ποτέ να πιάσω τα μαλλιά μου ή να κουνήσω το χέρι μου μπροστά σε άλλους. Ακόμα και όταν θέλουν να το αγγίξουν, δε νιώθω άβολα. Είναι σαν να αγγίζει κάποιος το αριστερό μου χέρι.
Είπες πριν για τα μαλλιά σου. Στα δικά μου μάτια φαντάζει ακατόρθωτο να τα πιάσω με το ένα χέρι.
Αυτό είναι ίσως και το μόνο κομμάτι που δεν έχω τελειοποιήσει. Με κλάμερ τα πιάνω κανονικά. Είμαι όμως λίγο περίεργη με το μαλλί μου και θέλω όταν θα κάνω μια κοτσίδα να μην πετάει τίποτα. Δε θα βγω όπως κι όπως έξω, οπότε δεν το κάνω μόνη μου. Θα πάω βέβαια στη μαμά μου να της ζητήσω να μου πιάσει μια κοτσίδα και επειδή είμαι περίεργη μπορεί να τη βάλω να μου την κάνει πέντε φορές. Κατά τα άλλα όμως δεν αντιμετωπίζω κάποια δυσκολία και τα κορδόνια μου τα δένω κανονικά.
Ως παιδάκι πόσο εύκολο ήταν να το κάνεις αυτό;
Το να μάθω να δένω τα κορδόνια με πήρε μια ολόκληρη μέρα. Η μαμά μου, συνήθιζε να μου αγοράζει παπούτσια με τα αυτοκόλλητα. Εγώ αποφάσισα ότι θέλω παπούτσια με κορδόνια. Μου είπε ότι θα μου τα πάρει αλλά δε θα είναι συνέχεια πίσω μου για να τα δένει, θα μου δείξει πως γίνεται και μετά θα πρέπει να το κάνω μόνη μου.
Μου έβαλε μπροστά τα παπούτσια, μου έδειξε 4-5 φορές πως γίνεται – με τα δυο της χέρια – και μετά πήρα τα παπούτσια μου, έκατσα στον καναπέ και προσπαθούσαν να βρω τον τρόπο για να τα δένω. Στο τέλος εκείνης της μέρας τα είχα καταφέρει. Χρησιμοποιώ και τα δυο μου χέρια για να τα δέσω, πάντα συμμετέχει και το δεξί μου χέρι. Νομίζω είναι ένστικτο.
Υπάρχει ένα μήνυμα που θα ήθελες να περάσεις στα μικρά παιδιά;
Τα παιδιά αρχικά θα πρέπει να ενημερώνονται από εκπαιδευτές και τους γονείς τους. Να μάθουν να μην κατακρίνουν κανέναν και αν κατακρίνουν κάποιον, εμείς, τα άτομα με αναπηρίες να μπορούμε να τους εξηγήσουμε τι συμβαίνει. Η αναπηρία δεν είναι ντροπή. Κάποιος που έχει μια αναπηρία δε θα πρέπει να μειώνει τον εαυτό του. Όσο πιο ψηλά έχουμε εμείς τον εαυτό μας, τόσο πιο ψηλά θα μας έχουν και οι άλλοι.
Όταν κάποιος αποκτά μια αναπηρία, δε θα πρέπει να κλείνεται στο σπίτι. Αντίθετα, πρέπει να βγαίνει και να ζει γιατί η ζωή είναι λίγη. Το να έχουμε την υγεία μας είναι το σημαντικό. Θέματα κινητικά και σωματικής αναπηρίας μπορούν να αντιμετωπιστούν. Υπάρχουν άλλα πιο σοβαρά θέματα υγείας που μπορούν να κοστίσουν και τη ζωή μας. Εμένα μπορεί εύκολα να μου πει κάποιος ότι γεννήθηκα έτσι και δεν έχω βιώσει πως είναι να ζεις με τα δυο σου χέρια. Πράγματι και δεν κάνω την έξυπνη σε κανέναν που είχε το χέρι του και το έχασε. Και αυτός ο άνθρωπος όμως οφείλει να προσαρμοστεί γιατί του έχει δοθεί μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή. Με ένα χαμόγελο όλα μπορούν να λυθούν.
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ