Τα Σαββατοκύριακα μας κρατά συντροφιά από πολύ νωρίς το πρωί -και για 4 ώρες live- στο Epsilon, με την εκπομπή “Τώρα… ό,τι συμβαίνει” μιλώντας για όλες τις εξελίξεις στη χώρα και όχι μόνο. Εκτός πλατό, όμως, η Φαίη Μαυραγάνη μεταμορφώνεται στην… super μαμά για τα δυο αγγελούδια της (την Λυδία και τον Φώτη) και την τέλεια σύζυγο για τον καλό της!
Το TLIFE βρέθηκε στα backstage της εκπομπής της -και στο στολισμένο της πλατό- και εκείνη μας μίλησε για όλα. Τα 13 χρόνια κοινής πορείας με τον σύζυγό της Νίκο Μάνεση, η καλύτερη στιγμή τους, η απώλεια του αδελφού της που της στοίχισε πολύ, η σεξουαλική παρενόχληση, αλλά και οι στιγμές ευτυχίας με τα παιδιά της.
Για μια ακόμη χρονιά (τρίτη) σας συναντάμε στην πρωινή ενημέρωση του Σαββατοκύριακου στο Epsilon. Πώς έχει ξεκινήσει αυτή η σεζόν και τι περιμένετε στο μέλλον;
“Είναι ένας ωραίος αγώνας, για μένα και την ομάδα μου, εν μέσω τόσο πολλών και τόσο σημαντικών γεγονότων στην Ελλάδα και τον πλανήτη ολόκληρο, να προσπαθούμε να ενημερώνουμε με ψυχραιμία και φαντασία κάποιες φορές τον κόσμο που μας παρακολουθεί. Ξεκινήσαμε το ΣΚ των εκλογών, συνεχίζουμε με τσουνάμι αλλαγών σε σειρά ασφαλιστικών κεκτημένων, με σωρεία φόρων, παλιών και νέων, με κατακρήμνιση του υπάρχοντος πολιτικού σκηνικού, με τρομοκρατική βία πανταχόθεν. Μεγάλες απαιτήσεις, μεγάλη και η πρόκληση να βάλουμε και άλλα θέματα-και εδώ είναι η φαντασία που προανέφερα- ωραίους Έλληνες όπως τους λέμε και όχι μόνο, που έχουν να πουν κάτι θετικό, να μη μας πάρει από κάτω, νέες ιδέες, φρέσκος λόγος. Έτσι κινούμαστε μέσα-έξω από το άσχημο στο ωραίο, από το βαρύ στο ελαφρύτερο, όπως είναι και η ίδια η ζωή”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η εκπομπή ξεκινά πολύ νωρίς το πρωί και είστε ένα 4ωρο live. Αυτό σας δημιουργεί άγχος ή έχει γίνει πια ρουτίνα για εσάς;
“Θα σας πω ότι κάνουμε πλάκα με τους συνεργάτες μου διότι καταφέρνουμε τις περισσότερες φορές να μην μας φτάνουν οι 4 ώρες και πάρα πολλές φορές να μην μας “χωράνε” θέματα. Δεν καταλαβαίνω πότε περνάνε οι ώρες αυτές, ίσως μαθημένη από πολύωρα έκτακτα “ζωντανά” ως παρουσιάστρια ειδήσεων ή ως ρεπόρτερ. Δεν ξέρω. Το γεγονός ότι είναι διαφορετικοί οι καλεσμένοι κάθε ώρα και ανοίγουμε διαφορετικές ενότητες με κάνει να μην καταλαβαίνω πως πέρασε ο χρόνος. Το πολύ πρωινό που λέτε είναι ένα θέμα, αλλά παλεύεται διότι είναι μόνο 2 μέρες της εβδομάδα”.
Εκτός από τη δουλειά υπάρχουν και δυο παιδιά στο σπίτι. Προλαβαίνετε να τα δείτε όσο θα θέλατε;
“Ευτυχώς ναι. Τα απογεύματα μετά τη δουλειά και μιλώ για τις καθημερινές που προετοιμάζουμε την εκπομπή, είμαι 100% στο σπίτι με τα παιδάκια μου. Στα διαβάσματα, στις βόλτες, στο σινεμά. Είναι η κοινή μας ζωή. Αυτή είναι η διασκέδασή μου. Οι όποιες έξοδοι μας είναι πάντοτε οικογενειακές”.
Πόσο εύκολο είναι για ένα ζευγάρι που κινείται στον ίδιο επαγγελματικό χώρο να συνυπάρξει αρμονικά; Έχουν υπάρξει στιγμές έντασης στο γάμο ή λόγω κοινής δουλειάς υπάρχει μεγαλύτερη κατανόηση;
“Για μένα είναι απολύτως αναγκαίο, έτσι όπως το ζω τουλάχιστον, να κάνει ο άντρας μου την ίδια δουλειά με εμένα. Έχω ανάγκη να καταλάβει τα τρελά μου ωράρια και εγώ τα δικά του, χωρίς να παλεύω να εξηγώ γιατί και πως είναι έτσι τα επαγγελματικά δεδομένα. Σε ποιον άνθρωπο με κάποιου είδους κανονικότητα στα ωράρια μπορείς να εξηγήσεις ότι κάθε ΣΚ στις 4:30 το πρωί θα φεύγεις από το σπίτι. Όσα χρόνια είμαστε μαζί με το Νίκο, ποτέ δεν είχαμε ούτε ένα ελεύθερο ΣΚ. Ο ίδιος τώρα λείπει σαν ναυτικός πολλές μέρες το μήνα. Το ωράριο είναι ένα βασικό θέμα, από ΄κει και πέρα και τα όσα κουβαλάς από αυτή τη δουλειά συνήθως κάποιος «αμύητος» θα τα έβρισκε απολύτως παλαβά!”
Μετά από 13 χρόνια κοινής ζωής με τον Νίκο Μάνεση, ποια είναι η πιο όμορφη στιγμή που σας έρχεται πρώτα στο μυαλό;
“Όταν μόλις ένα μήνα μετά τη σχέση μας, μου είπε να παντρευτούμε!”
Τόσο εσείς όσο και ο σύζυγος, είστε δυο ιδιαίτερα αναγνωρίσιμα πρόσωπα. Τα παιδιά πώς το αντιλαμβάνονται όλο αυτό. Αν για παράδειγμα βρεθείτε κάπου έξω και δουν ότι σας αναγνωρίζει ο κόσμος;
“Ο μεγάλος αναγνωρίσιμος της οικογένειας είναι ο μπαμπάς και πολύ λιγότερο εγώ. Στις καλοκαιρινές διακοπές γίνεται “χαμός” με κόσμο που θέλει να του πει πόσο του αρέσει η εκπομπή “60΄ Ελλάδα” , γιατί δεν την προβάλλουν νωρίτερα και πότε θα πάει και στο δικό τους μέρος. Σε μικρότερη κλίμακα γίνεται αυτό με εμένα. Τα παιδιά ωστόσο δεν δίνουν και μεγάλη σημασία.
Ο Φώτης, ο γιός μου ο οποίος είναι 5 ετών μου είπε χθες “μαμά είσαι διάσημη”, τον ρωτάω τι εννοεί και μου απαντάει, σε έχω δει στην τηλεόραση, σε έχω δει σε αφίσα στο δρόμο, σε έχω δει σε περιοδικά, άρα είσαι διάσημη. Πέρυσι επιστρέφοντας ως προνηπιάκι με το λεωφορείο από εκδρομή για θεατρική παράσταση, βλέπει στο δρόμο διάφορες αφίσες του “Ε” μεταξύ των οποίων και μια δική μου και λέει στη δασκάλα του “επιτέλους, άρχισε να φτιάχνει η μέρα”!”
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς θα αντιδρούσατε αν σας έλεγαν ότι θέλουν να γίνουν και εκείνα δημοσιογράφοι;
“Ήδη το έχουμε περάσει αυτό το στάδιο, η Λυδία από πιτσιρίκι 3-4 ετών, ερχόταν στον ΑΝΤ1 όπου δούλευα και «έλεγε» ειδήσεις από το μυαλό της στο πλατό των κανονικών ειδήσεων. Την «έγραφαν» οι τεχνικοί σε dvd για να το έχουμε για ενθύμιο και τους έλεγε βάλτε και άλλο dvd, δεν τέλειωσα έχω να πω κι άλλα!
Και τώρα υπάρχει σε μια λανθάνουσα μορφή στο μυαλό της ότι κάπου εκεί έξω μετά από κάποια χρόνια θα κάνει αυτή τη δουλειά. Ο δε Φώτης, αφού μας είπε πέρυσι «τι ωραία δουλειά, να δουλεύετε σε γράμματα, στον «Άλφα» ο ένας, στο «Ε» ο άλλος», πέρασε και αυτός τη φάση παίρνω ένα στυλό για μικρόφωνο και «σπικάρω» ανελέητα για καμιά ώρα! Δεν υπάρχει αντίδραση, τώρα γελάμε βέβαια, από ΄κει και πέρα όμως τελεία. Δική τους η ζωή, δική τους και η επιλογή”.
Πριν λίγα χρόνια αντιμετωπίσατε μια σοβαρή και ξαφνική απώλεια στην οικογένειά σας. Πώς το διαχειριστήκατε; Φοβάστε το θάνατο;
“Φοβάμαι παθολογικά το θάνατο. Το αισθάνομαι σαν κάτι αφύσικο και παράλογο μέσα στη ζωή. Δεν μπορώ να δεχτώ τη φυσική πορεία της φθοράς που οδηγεί εκεί, ή ακόμα χειρότερα την ξαφνική και απροσδόκητη απώλεια. Η μητέρα μου λέει “αφού ήρθαμε, θα φύγουμε” , πότε μου δεν συμφιλιώθηκα με αυτό. Τι θα φύγουμε και που θα πάμε; Και έχω και έναν τεράστιο φόβο από παιδί για όλα όσα «υλικά» σχετίζονται με το θάνατο. Μεγάλωσα στην επαρχία, όπου όταν συνέβαινε κάτι τέτοιο το βίωνε ολόκληρο το χωριό. Θυμάμαι παιδάκι να τρέμω να κοιμηθώ μόνη μου μετά από κάτι τέτοιο, μέχρι που η μητέρα μου αναγκάστηκε να με στέλνει στη θεία μου στους Δελφούς, μέχρι να περάσει το «κακό». Μεγαλώνοντας μέτρησα δύο τεράστιες απώλειες, αυτή του αδελφού μου και μετά του πατέρα μου. Δεν συμφιλιώνεσαι ποτέ. Δεν έχεις τρόπο να το αντιμετωπίσεις. Δεν υπάρχουν εγχειρίδια. Υπάρχει πόνος”.
Τα τελευταία χρόνια όλο και περισσότεροι επώνυμοι μιλούν για κατάθλιψη, κρίσεις πανικού και επισκέψεις σε ψυχολόγο, βάζοντας τέλος σε όλα όσα θεωρούνταν παλιά ταμπού. Εσείς έχετε βρεθεί ποτέ σε κάποια τέτοια κατάσταση;
“Ευτυχώς δεν ένιωσα ποτέ ότι οι όποιες ψυχικές πιέσεις μου ήρθαν στη ζωή, έχουν τη δύναμη να με βγάλουν έξω από τις ράγες. Είναι συνδυασμός δεδομένων. Επί παραδείγματι στην τεράστια απώλεια του αδελφού μου, ο άντρας μου ήταν στήριγμα ζωής για μένα, μετά από λίγους μήνες γέννησα την κόρη μου και ήρθε νέα ζωή στα χέρια μου. Βέβαια δεν μπορεί να αντικαταστήσει σε καμία περίπτωση κάποιον που «έφυγε», αλλά δίνει δύναμη ώστε να συνεχίσεις”.
Σε παλαιότερη συνέντευξη είχατε αναφέρει πως σε μικρή ηλικία δεχτήκατε σεξουαλική παρενόχληση. Ποια ήταν η αντίδρασή σας και τι συμβουλεύατε να κάνουν τα νεαρά κορίτσια που έχουν αντιμετωπίσει παρόμοιο πρόβλημα;
“Νομίζω ότι δεν υπάρχουν πολλές κοπέλες που δεν έχουν γίνει στόχος παρενόχλησης στο επαγγελματικό ή στο ευρύτερό τους περιβάλλον. Το αντίθετο θα έλεγα. Το έχω δει να συμβαίνει σε ΄μένα, το έχω δει να συμβαίνει και σε άλλες γυναίκες γύρω μου. Αυτό που με ενοχλούσε από τότε μου ήμουν πολύ μικρή είναι το γεγονός ότι ορισμένοι έχουν τη λογική «όλες ίδιες είναι», την οποία λογική απέκτησαν από κάποιες γυναίκες που την καλλιέργησαν συστηματικά. Αυτό βέβαια δεν απαλλάσσει όσους συμπεριφέρονται γουρουνοειδώς και έχοντας την όποια εξουσία, συνήθως, απαιτούν ή τάζουν ανταλλάγματα με το αζημίωτο. Με δεδομένο όλα αυτά το μόνο που έχω να πω στα νέα κορίτσια είναι ότι υπάρχει και άλλος δρόμος, όσο και αν φαίνεται δύσκολος. Δεν πρέπει να ενδώσουν σε τέτοιου είδους πιέσεις για να πάνε μπροστά”.
Στην καθημερινότητά σας είστε άνθρωπος αυθόρμητος ή δράτε με τη λογική;
“Και τα δύο κατά περίπτωση. Μου αρέσει η λογική, μου αρέσει να έχουν μια συνοχή τα πράγματα, να πατάνε σε μια βάση, ωστόσο δεν θα κάτσω να σκεφτώ με το γράμμα της λογικής όταν κάποια συναισθήματα για τους δικούς μου ανθρώπους, μου επιβάλλουν να κινηθώ με άλλο τρόπο”.
Ποιο είναι το μεγαλύτερο όνειρο σας που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμη;
“Ειλικρινά δεν ξέρω. Ακούγεται πεζό αλλά δεν είχα ποτέ κάποιο τεράστιο όνειρο, από αυτά που λέμε άπιαστα. Ήθελα να φύγω από το χωριό μου, να μάθω πράγματα, να κάνω αυτή τη συγκεκριμένη δουλειά, να αποκτήσω οικογένεια. Να αγαπάω και να με αγαπούν. Νομίζω ότι η ζωή είναι ένας διαρκής αγώνας, όνειρο και ευχή είναι μέσα σε αυτόν τον αγώνα να καταφέρνεις να παίρνεις και να δίνεις κυρίως ωραία πράγματα και να «μαυρίζεις» τον εαυτό σου και τους άλλους όσο λιγότερο μπορείς. Αυτό είναι ένα όνειρο διαρκείας”.
Η εκπομπή δεν περιορίζεται σε θεματολογία της πρωτεύουσας, αλλά όλης της χώρας με κόσμο από κάθε περιοχή να επικοινωνεί με την εκπομπή “Τώρα ό,τι συμβαίνει”. Πόσο εύκολο ή δύσκολο είναι όλο αυτό;
“Είναι γοητευτικό, να ανοίγουμε παράθυρο στον κόσμο, μέσα και έξω από την Αθήνα, μέσα και έξω από την Ελλάδα. Τα ψάχνουμε αυτά τα θέματα, ψάχνουμε πρόσωπα όπως σας είπα που έχουν έναν φρέσκο λόγο. Που αγωνίζονται, το παλεύουν και χαίρονται για αυτό, «κατεβάζουν» ιδέες και τις υλοποιούν με τα όποια προβλήματα, στην Ελλάδα ή αλλού. Η κυριότερη δυσκολία είναι να μάθουμε για αυτά τα θέματα, διότι δεν υπάρχει η δυνατότητα για επιτόπιο ρεπορτάζ και προσπαθούμε μέσα από το γραφείο να τα βρούμε. Ωστόσο έχουμε φτάσει μέχρι την Ινδία μέσω skype, έχουμε βρει Έλληνες στο Κατάρ, στο Ντουμπάι, στην Αφρική, ωραίες ιστορίες που μας άλλαξαν για λίγο το μίζερο κλίμα των εξελίξεων της κρίσης”.
Τέλος, λόγω των τελευταίων εξελίξεων στο Παρίσι, θέλω και το δικό σας σχόλιο σε όλα αυτά που συμβαίνουν. Πιστεύετε ότι θα συνεχίσει να εξαπλώνεται αυτός ο τρόμος σε όλη την Ευρώπη;
“Δυστυχώς πιστεύω ότι ξανάνοιξε αυτή η αυλαία και άρχισε αυτό το έργο του παραλόγου που ήταν σε μια κάποια ύφεση μετά το χτύπημα στην Αμερική. Οι άνθρωποι αυτοί είναι πολλοί αριθμητικά, πιστεύω ότι είναι βουτηγμένοι στον παραλογισμό, υπάρχουν χρήματα, όπλα και στόχος. Ο τρόμος έχει ήδη αλλάξει αυτές τις μέρες τον τρόπο ζωής σε μεγάλες ευρωπαϊκές πόλεις, με αντίκτυπο, στην καθημερινότητα, αλλά και στον τουρισμό”.
Συνέντευξη – Επιμέλεια κειμένου: Νατάσσα Στρόβιλα
Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος
Ευχαριστούμε θερμά το Epsilon για τη φιλοξενία στο πλατό της εκπομπής!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Αριθμός Πιστοποίησης Μ.Η.Τ.232164