Η Φιλαρέτη Κομνηνού παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό Gala και τον Κώστα Μπουρούση και αναφέρθηκε στα περιστατικά βίας στο θέατρο που έχουν καταγγελθεί τις τελευταίες ημέρες, στον σεξισμό στο θέατρο, στους γονείς αλλά και τον γιο της, Γιώργο Παπαγεωργίου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Για τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις και τη βία στο θέατρο: “Θεωρώ ό,τι πιο σιχαμένο, ανήθικο και χωρίς καμία δικαιολογία είναι όλα αυτά τα γεγονότα και οι αποκαλύψεις για σεξουαλικές κακοποιήσεις και παρενοχλήσεις. Όλα αυτά που έχουν υποστεί νεαρά κορίτσια μέσα στον χώρο της εργασίας τους. Είναι καλό που έχει αρχίσει και ξεβρωμίζει το τοπίο με τις αποκαλύψεις γιατί η συγκάλυψη τόσων χρόνων, αυτό που όλοι το ξέρουμε αλλά κανένας δεν τολμάει να μιλήσει, διαιωνίζει όλο το κακό και επιτρέπει τέτοιες συμπεριφορές”.
Για το σεξισμό στο θέατρο: “Φυσικά και υπάρχει σεξισμός στο θέατρο και στη showbiz. Και ξέρετε που ποντάρουν αυτά τα σιχάματα; Στην επιθυμία των νεαρών ηθοποιών να παίξουν ρόλους και να πετύχουν. Αυτό είναι συνήθως και το δόλωμα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτό που μου είπε δάσκαλος μου στη δραματική σχολή. Ήθελε ως «προαγωγός» κανονικά να με πάει πακέτο σε διάσημο πρωταγωνιστή και όταν βρήκα το θάρρος να τον αποκρούσω και να τον βρίσω, γύρισε κυνικά και μου είπε: “Ταλέντο μπορεί να έχεις αλλά με τέτοια μυαλά δεν πρόκειται να κάνεις τίποτα στο θέατρο”. Και κάτι άλλο γνωστός στους πάντες. Την παρενόχληση στο χώρο του θεάματος δεν την δέχονται μόνο τα κορίτσια ή οι γυναίκες, τη δέχονται κατά κόρον τα αγόρια”.
Για την αντίδραση των γονιών της όταν ανακοίνωσε ότι θέλει να γίνει ηθοποιός: “Τον πρώτο καιρό οι γονείς μου ήταν αρνητικοί! Θεωρούσαν ότι το κορίτσι της αφήνει την πανεπιστημιακή καριέρα, ένα επάγγελμα που καταλαβαίνεις για τη γενιά εκείνη τι αίγλη είχε, για να γίνει θεατρίνα. Υπήρχε μεγάλη απόσταση. Η μητέρα μου ήρθε μετά από χρόνια να με δει στο θέατρο.
Ο πατέρας μου, μέχρι το ’96 που τον έχασα, δεν πρόλαβε ίσως να αλλάξει γνώμη. Αλλά είχε αποφασίσει να μην έρχεται στις παραστάσεις. Έβλεπε τις σειρές, διάβαζε και μάθαινε για μένα αλλά για κάποιο λόγο δεν ήθελε να έρθει στο θέατρο. Μη φαντάζεστε ότι μετά πήγα στο ντιβάνι του ψυχαναλυτή. Με τον πατέρα μου είχαμε συμφωνήσει σε μια άλλου είδους σχέση, ιδιαίτερα μοναδική. Και αποδέχτηκα ότι έχει δικαίωμα να μην γουστάρει το θέατρο”.
Για τον γιο της αλλά και τους φοιτητές της στο ΑΠΘ: “Είμαι καλή μάνα νομίζω! Δεν το θεωρώ μικρότερης αξίας. Βλέποντας τον Γιώργο (σ.σ: Παπαγεωργίου) πώς είναι τώρα λέω: “Εντάξει, ρε Φιλαρέτη τα κατάφερες και εσύ και ο πατέρας του και κάνατε ένα παιδί που το καμαρώνετε”. Κάθομαι και τον καμαρώνω. Νιώθω ότι ένα χαμόγελο καρφώνεται στο πρόσωπό μου.
Νομίζω ότι το δεύτερο ταλέντο που μπορεί να έχω είναι της δασκάλας. Η σχέση που έχω με τους μαθητές και φοιτητές του Τμήματος Θεάτρου του ΑΠΘ. Είναι μεγάλη ιστορία να μπορείς να διαμορφώσεις μια νέα γενιά ηθοποιών. Έρχεται μια γενιά με πολλή ορμή και ανάγκη να κατακτήσει. Και η δική μου η γενιά θα πρέπει να δημιουργήσει ένα περιβάλλον στους νέους ανθρώπους για να οδηγήσουν το θέατρο σε περιοχές ακόμα πιο δύσκολες, ακόμα πιο περίεργες, ακόμα πιο ανατρεπτικές. Η υποκριτική δεν τελειώνει ποτέ. Δεν φαντάζεστε τι δυναμική, τι ηλεκτρισμό δημιουργούν οι νέοι”.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ