Φωτεινή Αθερίδου: “Δεν φοβάμαι τη σύγκριση με τους γονείς μου!

Φέτος κάνει το τηλεοπτικό της ντεμπούτο και πρωταγωνιστεί στην επιτυχημένη σειρά του Alpha “Μην αρχίζεις τη μουρμούρα”. Ο λόγος για την κόρη του Θοδωρή Αθερίδη και της Ελένης Γκασούκα, Φωτεινή Αθερίδου που εκτός από την τηλεοπτική Λένα που ενσαρκώνει γράφει και σενάρια για τη σειρά

“Είναι μεγάλο το βάρος και η ευθύνη, αλλά δεν το βλέπω έτσι… Δημιουργώ και κάνω αυτό που μου αρέσει. Δεν θεωρώ ότι κάνω κάτι τρομερά δύσκολο. Μου βγαίνει εντελώς αβίαστα. Πηγάζει από μέσα μου”,αποκαλύπτει μιλώντας στο Down Town Κύπρου και συνεχίζει: “Πρέπει πάντως να σου πω ότι έχω πολλά κοινά στοιχεία με τη Λένα που υποδύομαι. Δεν είναι κόντρα ρόλος από μένα”.

Δηλαδή;

Είναι αυθόρμητη, δεν φοβάται να δείξει ποια είναι και τι θέλει. Είναι πολύ παρορμητική, ανώριμη σε κάποια θέματα και απίστευτα ώριμη κάπου αλλού. Επίσης, είναι αρκετά δοτικός και συναισθηματικός τύπος. Μοιάζουμε. Έτσι είμαι κι εγώ.

Εσύ, σε τι είσαι ανώριμη;

Ουουου, σε πολλά. Μπορεί να είμαι αρκετά πιο ώριμη σε ένα σοβαρό θέμα, σε μία έκρυθμη κατάσταση ας πούμε και σε κάτι απλό να κλατάρω. Τα πάω λίγο ανάποδα (γελάει). Ανάλογα με τις συνθήκες όμως.

Είναι ένα προσωπικό στοίχημα το να γράφεις και να παίζεις ταυτόχρονα στην πρώτη σου δουλειά;

Είναι κάτι που με κάνει χαρούμενη. Δεν το βλέπω σαν «στοίχημα». Ξέρω ότι θα τα καταφέρω. Ναι, είναι πρόκληση, αλλά δεν με λυγίζει αυτό. Πιο πολύ απολαμβάνω τη χαρά της δημιουργίας. Δεν είναι ότι έχω άγχος.

Την υποκριτική την αγάπησες μέσα από τους γονείς σου; Τον πατέρα σου, Θοδωρή Αθερίδη και τη μητέρα σου, Ελένη Γκασούκα;

Ναι, ξεκάθαρα. Από εκεί επηρεάστηκα. Είχα όλα τα ερεθίσματα από πολύ μικρή. Νομίζω φυσικό κι επόμενο ήταν να κάνω κι εγώ το ίδιο πράγμα.

Όχι, απαραίτητα. Κάποιο άλλο παιδί θα μπορούσε να μισήσει αυτή τη δουλειά, δεδομένου ότι του «έκλεβε» καθημερινές στιγμές από τους γονείς του, που δεν τους έβλεπε συχνά…

Ναι, καταλαβαίνω τι λες. Αυτό μπορεί να γίνει. Προσωπικά, όμως, δεν βίωσα ούτε μία στιγμή κάτι τέτοιο. Το θέατρο και η υποκριτική τέχνη είναι μία δουλειά αγάπης. Αυτό διδάχτηκα από τους γονείς μου και δεν θα γινόταν, σε καμία περίπτωση, να μισήσω αυτή τη δουλειά, επειδή δεν τους είχα όλη την ημέρα μαζί μου. Άλλωστε, πήγαινα συχνά στο θέατρο και ήμουν μαζί τους.

Μεγάλωσες, κατά κάποιο τρόπο, στα καμαρίνια;

Κάπως έτσι… Έχω πάει αμέτρητες φορές στις παραστάσεις των γονιών μου, στις πρόβες τους. Ξέρω από πολύ νωρίς πώς να συμπεριφερθώ όταν είμαι στο θέατρο. Ξέρω πότε να μιλήσω και πότε να σωπάσω, γιατί χρειάζονται ησυχία. Ξέρεις, όλα αυτά για μένα ήταν πολύ φυσιολογικά. Μπορεί να μην περνούσα αμέτρητες ώρες με τους δικούς μου στο σπίτι, αλλά βρισκόμασταν στο θέατρο. Όταν ένα παιδί μαθαίνει έτσι, δεν του μοιάζει παράξενο.

Έχεις γνωρίσει όλους τους stars του θεάτρου;

Ναι, από τα καμαρίνια πέρναγαν οι πάντες. Δεν θα σου πω ονόματα, ούτε θα ξεχωρίσω κάποιον. Αλλά τους γνώρισα όλους από μικρή. Ωραία ήταν.

Φοβάσαι τη σύγκριση ή ακόμα και την ταύτιση με τους γονείς σου;

Όχι, αυτό δεν γίνεται. Πώς να ταυτιστώ; Σε αυτό φταίει και ο τρόπος που με μεγάλωσαν και με ανέθρεψαν. Τι εννοώ; Όταν είσαι ακομπλεξάριστος και μεγαλώνεις το παιδί σου ελεύθερα, δεν υπάρχει ούτε το άγχος, ούτε ο φόβος, μήπως χάσει την προσωπικότητά του και ταυτιστεί μαζί σου. Οι γονείς μου είναι οι γονείς μου και εγώ είμαι εγώ. Η Φωτεινή.

Στην προσωπική σου ζωή, στον έρωτα, λειτουργείς διαφορετικά σε σχέση με τα επαγγελματικά σου;

Ναι, ξεκάθαρα. Καμία σχέση. Στα επαγγελματικά μου είμαι αρκετά συγκρατημένη. Σε ό,τι έχει να κάνει με το συναίσθημα, είμαι εντελώς αυθόρμητη.

Άρα και πληγωμένη από δυνατά συναισθήματα;

Όχι απαραίτητα. Ποτέ μου δεν φοβήθηκα τα δυνατά συναισθήματα. Ούτε τον έρωτα. Ούτε μήπως πληγωθώ.

Είναι αλήθεια ότι κάνεις ψυχοθεραπεία πολλά χρόνια;

Κάνω ακόμα και σήμερα. Με βοηθάει πολύ!

Γιατί το έκανες; Ο χωρισμός των γονιών σου έπαιξε ρόλο σε αυτή σου την απόφαση;

Θεωρώ άτοπο αυτό το ερώτημα. Και δεν θα ‘θελα να πάμε προς τα ‘κει. Σε ό,τι αφορά στο συγκεκριμένο, δεν υπάρχει λόγος για να ξεκινήσει κανείς ψυχοθεραπεία. Πρέπει να το κάνουμε όταν αισθανόμαστε έτοιμοι γι’ αυτό.

Κι όμως, οι περισσότεροι απευθύνονται σε έναν ειδικό, όταν έχουν ένα πρόβλημα…

Ναι, οι περισσότεροι καταλήγουν σε έναν ψυχολόγο με μία τέτοια αφορμή που λες, αλλά καταλήγουν να μην κάνουν ψυχοθεραπεία. Δεν πρέπει να πας να κάνεις ψυχοθεραπεία έχοντας έναν λόγο. Όταν θα πας, πίστεψέ με, θα βρεις άλλους χίλιους λόγους που θα δικαιολογούν την παρουσία σου εκεί. Όλοι μας έχουμε άπειρα «θέματα».

Διαβάστε περισσότερα στο Down Town Κύπρου!

Φωτογραφίες Πάνος Γιαννακόπουλος