Από τις μεγάλες κυρίες του ελληνικού κινηματογράφου και του θεάτρου, η Γεωργία Βασιλειάδου είναι γνωστή στους περισσότερους από εμάς από τους εκπληκτικούς και αξέχαστους ρόλους της στις ελληνικές ταινίες. Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε λίγα για τη ζωή της… Ο συλλέκτης Άρης Λουπάσης δημοσίευσε μια σπάνια φωτογραφία της γοητευτικής ” άσχημης” του ελληνικού σινεμά, στο νέο σπίτι της το 1959 καθώς και άγνωστες πτυχές της προσωπικής της ζωής!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ο Άρης Λουπάσης γράφει: Η αγαπημένη Γεωργία Βασιλειάδου στο σαλόνι του σπιτιού της στο Μαρούσι σε αφιέρωμα της εφημερίδας “Εμπρός” στις 18 Ιουλίου του 1959. Το συγκεκριμένο σπίτι το χτίζει ένα χρόνο πριν και αποτελεί ουσιαστικά την αμοιβή της από τον Φίνο όταν ζητά αύξηση των αποδοχών από τις ταινίες για να φτιάξει ένα σπίτι για την μοναχοκορη της. Ο μεγάλος παραγωγός προτείνει έναντι της αμοιβής να αναλάβει την επίβλεψη και την ολοκλήρωση του νέου σπιτιού. Εκεί μετακομίζει από το Νέο Ηράκλειο όπου διαμένει χρονια, μαζί με τον δεύτερο σύζυγό της Κώστα Γαμπαρο και την κόρη της Φωτουλα την οποία έχει αποκτήσει στις αρχές του ’30 από τον πρώτο της γάμο με έμπορο της εποχής.
Μετά από σκληρά φτωχικα χρονια θεωρεί την ακίνητη περιουσία την καλύτερη επένδυση και έτσι στα χρόνια των μεγάλων επιτυχιών καταφέρνει να δημιουργήσει τρία σπίτια με κόπο και πολύ μεράκι. Το ’59 όπου γίνεται και το συγκεκριμένο αφιέρωμα, αποτελεί σταθμό στην καριέρα της θριαμβευοντας σε επιθεώρηση στο “Ακρόπολ” και γυρίζει ταυτόχρονα και τρεις ταινίες. Δύο χρόνια αργότερα με τον θρυλικό θίασο Βασιλειάδου -Αυλωνίτης -Ρίζος, βιώνει ασύλληπτη επιτυχία με την δεύτερη πιο επιτυχημένη περιοδεία στα θεατρικά χρονικά μετά την περιοδεία της Αλικης. Στα μέσα του ’60 η λάθος κίνηση της να φύγει από τον Φίνο την οδηγεί σε μια σειρά ταινιών που δεν ανταποκρινονται στην μέχρι τότε πορεία και το εύρος των υποκριτικων της δυνατοτήτων, καταφέρνει όμως και εκεί να ξεχωρίζει και να κλέβει κάθε φορά την παράσταση. Στις αρχές της επόμενης δεκαετίας αραιωνει τις εμφανίσεις της και μέσα του ’70 αποσύρεται δηλώνοντας πως θέλει να φύγει με “Ζήτω και όχι με γιούχα”. Μια κορυφαία κωμική φυσιογνωμία που αγαπήθηκε από το κοινό όσο λίγοι και αποτύπωσε μοναδικά με την παρουσία της τις μυρωδιές της Αθήνας του ’50 με τις γειτονιές, τα γραφικά ταβερνάκια και τους ήχους της Πλακιωτικης λατερνας. Στην κηδεία της η καταρρακτωδης βροχή στερεί την δυνατότητα από πολύ κόσμο να την συνοδεύσει στο τελευταίο της “ταξίδι”, όσοι όμως καταφέρνουν να παρευρεθούν αισθάνονται την λυπη και την συγκίνηση της απώλειας ενός πολύ δικού τους ανθρωπου.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ