Για τον Βαγγέλη…

Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια για να μπορούν να εκφράσουν επ ΄ακριβώς όλα αυτά που σκέφτομαι και αισθάνομαι μέρες τώρα… Δεν ξέρω αν υπάρχουν λόγια ή αν αξίζει πια κανείς να μιλήσει για την απώλεια του 20χρονου Βαγγέλη Γιακουμάκη, με την έννοια ότι τώρα πάει, το παιδί χάθηκε… Αποφάσισε να γίνει άγγελος και να πετάξει ψηλά. Αποφάσισε να μας γυρίσει την πλάτη. Αποφάσισε να μας φτύσει κατάμουτρα και να φύγει για έναν άλλο κόσμο, εκεί που κανείς δεν μπαίνει στη γωνία, εκεί που κανένας δεν μπαίνει στο περιθώριο…

Αλήθεια, μα σε πόσο ανάπηρη κοινωνία ζούμε; Αλήθεια, πόσο απάνθρωποι είμαστε; Είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2015 να μην μπορεί να σεβαστεί ο ένας την φιλοσοφία, την θεωρία, τις επιλογές και την στάση ζωής του άλλου; Είναι δυνατόν στην Ελλάδα του 2015 να μην μπορεί κανείς να αγκαλιάσει την διαφοετικότητα και να την περιθωριοποιεί; Και τελικά ποιος είναι κι εκείνος που μπορεί να τραβήξει κόκκινες γραμμές και να πει τι είναι διαφορετικό και τι όχι… Τι είναι φυσιολογικό και τι όχι…

Ο Βαγγέλης χάθηκε , σιώπησε για πάντα… Η σιωπή ,όμως, αυτή είναι… εκκωφαντική! Η απώλεια αυτή είναι για όλους μία γερή γροθιά στο στομάχι… Για όλα όσα δεν έχουμε κάνει μέχρι τώρα… Για την ανοχή που έχουμε δείξει απέναντι σε ένα ανύπαρκτο κράτος… Για ένα κράτος που δεν έχει καμία ευαισθησία, δεν διαθέτει κοινωνική μέριμνα, δεν έχει ασχοληθεί ποτέ σοβαρά και συστηματικά με την παιδεία και όχι μόνο φυσικά…

Αλήθεια, δεν ξέρω αν ηθικοί αυτουργοί είναι στη πραγματιοκότητα αυτά τα 20χρονα παιδιά της Γαλακτοκομικής Σχολής Ιωαννίνων, που σαφέστατα με τα βασανιστήρια στα οποία υπέβαλλαν τον Βαγγέλη του όπλισαν το χέρι και του έκοψαν με απίστευτη σκληρότητα το νήμα της ζωής του, ή αν είναι οι ίδιοι οι γονείς τους. Οι γονείς αυτοί που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά με έναν πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Οι γονείς αυτοί που μεγάλωσαν αυτά τα παιδιά σύμφωνα με το μοντέλο της βίας, της κακοποίησης (όποια μορφή κι αν έχει…), της… τσάμπα μαγκιάς και της δήθεν… αντρίλας, η οποία χρόνια τώρα όταν έρχονται τα δύσκολα, εξαφανίζεται κάτω από τα φουστάνια της… μαμάς της.

Ναι, αυτοί οι γονείς είναι “συνεργοί” σε αυτή την τραγωδία και για ακόμα ένα λόγο… Γιατί σιώπησαν, κάλυψαν και δεν παρακίνησαν κανέναν να μιλήσει… Οσο για τους διευθυντάδες, υποδιεθυντάδες, τοπικούς άρχοντες και λοιπούς παρατρεχάμενους, τι να πει κανείς; Υπάρχουν λόγια; Πόσο εγκληματική αποδείχθηκε η αμέλειά τους; Ανθρωποι στα χέρια των οποίων όλοι οι γονείς αυτού του τόπου δεν εμπιστεύονται μόνο την κατάρτηση, αλλά και τις ζωές των παιδιών τους.

Σήμερα άκουσα πολλές υποσχέσεις, πολλές διαβεβαιώσεις για το τι θα αλλάξει από ΄δω και μπρος… Πολλές δεσμεύσεις για να γίνουν έτσι μαγικά από την μια μέρα στην άλλη, ότι δεν έγινε τόοοοσα χρόνια. Ας είναι… Μακάρι έστω και στο ελάχιστο να καταφέρουν αυτές οι δεσμεύσεις να πραγματωθούν.

Ακόμα και τώρα… Ακόμα και τώρα που χρειάστηκε να θυσιαστεί ο Βαγγέλης για να ανοίξουμε τα μάτια μας, τ ΄αυτιά μας, το στόμα μας…

Βέβαια, σιχάθηκα και όλους εκείνους τους πολιτικούς που με αφορμή την ανείπωτη αυτή τραγωδία, βρήκαν την ευκαιρία να κάνουν μέσω των social media το δικό τους πολιτικό και επικοινωνιακό παιχνίδι, συνδυάζοντας την απώλεια του Βαγγέλη με τις διαπραγματεύσεις της χώρας με τους δανειστές!!! Πόση χυδαιόητα Θέε μου;

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά είχαμε να ακούμε και όλη μέρα για το ότι “η εγχώρια σόου-μπιζ θρηνεί το χαμό του Βαγγέλη”!!! Συγκινηθήκαμε… Ανατριχιάσαμε… Η γιαλαντζί και πραγματικά αστεία εγχώρια σόου μπιζ θρηνεί για το χαμό του παλικαριού και εμείς πρέπει να συγκλονιστούμε…

Για να μην μιλήσω και για όλες εκείνες τις πανωραίες, ανόητες παρουσιάστριες που με αβυσσαλέα ντεκολτέ και με μία διάθεση “η αβάσταχτη ελαφρότητά του είναι…” βγήκαν να τοποθετηθούν για τον Βαγγέλη και να μας μεταφέρουν το πόσο έχουν κλονιστεί κι αυτές με την τραγική κατάληξη που είχε η συγκεκριμένη υπόθεση…

Αυτές είναι ορισμένες από τις σκέψεις που γυροφέρνουν από την Κυριακή στο μυαλό μου… Σκέψεις τις οποίες θέλησα να μοιραστώ μαζί σου, πάνω απ ΄όλα ως μανούλα…

Καλό ταξίδι Βαγγέλη και να είσαι σίγουρος πως θα ακούσουμε προσεκτικά την σιωπή σου…

Καλό ταξίδι Βαγγέλη και να είσαι σίγουρος πως θα προσπαθήσουμε να μάθουμε από την… θυσία σου.

Ο φόβος σκοτώνει… Η σιωπή σκοτώνει… Διεκδικήστε όλοι ότι ακριβώς σας ανήκει, χωρίς εκπτώσεις, χωρίς υποχωρήσεις, χωρίς συμβιβασμούς…

Αν είστε γονείς μείνετε κοντά στα παιδιά σας, μην απομακρυνθείτε ποτέ… Προσπαθήστε πάντα να ακούτε προσεκτικά όχι μόνο τα όσα έχουν να σας πουν, αλλά και όλα εκείνα που δεν σας λένε… Πλημμυρίστε τα με αυτοπεποίθηση, με δύναμη, με σιγουριά για τον εαυτό τους… Κάντε τα να νιώθουν πως πατούν γερά στα πόδια τους και πως εσείς θα είστε πάντα εκεί για ΄κείνα. Τουλάχιστον, αυτό θα προσπαθήσω και εγώ να κάνω με τα παιδιά μου…

Μην ξεχνάμε πως η διαφορετικότητα είναι αυτή που κάνει όλους εμάς και τον καθένα μας φυσικά ξεχωριστά, μοναδικόυς!!!!!!!