Γιάννης Γιοκαρίνης: «Έφτασα όντως πολύ κοντά στον θάνατο»

Ο καλλιτέχνης που σημάδεψε τη ροκ μουσική σκηνή της δεκαετίας του ‘80 και του ’90 με την «Ευλαμπία», το «Νοσταλγός του rock n’ roll», το «Δεν είμαστε καλά» και τόσα άλλα, συστήνεται στη νεότερη γενιά μέσα από το «The Voice» του ANT1 και μιλάει για τις απογοητεύσεις του star system, τις οικονομικές δυσκολίες που συνάντησε όταν πήρε την απόφαση να αποσυρθεί, αλλά και τη διάθεσή του, στα 60 του χρόνια, να προχωράει, όπως λέει, με δύναμη, πυγμή και… γούστο. Ο Γιάννης Γιοκαρίνης ανοίγει την καρδιά του στο κυπριακό περιοδικό Down Town και τον Γιάννη Πουλόπουλο.

Μέχρι τώρα οι τηλεοπτικές σας εμφανίσεις ήταν ελάχιστες. Είχατε ενδοιασμούς όταν σας πρότειναν να συμμετέχετε στο «The Voice»;
Δεν πήρα μέρος στο «The Voice» για να φανώ στην τηλεόραση ή να μάθουν το πρόσωπό μου τα νεότερα παιδιά που ίσως ξέρουν τα τραγούδια μου, χωρίς να γνωρίζουν ποιος είναι αυτός που τα ερμηνεύει. Αυτό που μέτρησε περισσότερο σε εμένα ήταν η επιθυμία του Μιχάλη (σ.σ. Stavento) που μου είπε ότι με θέλει για βοηθό του. Στο πρώτο τηλεφώνημα τού είπα ότι χρειάζομαι χρόνο να το σκεφτώ. Τελικά, αποδείχθηκε μία φοβερή εμπειρία και για εμένα τον ίδιο, γιατί είχα την ευκαιρία να έρθω σε επαφή με νέους καλλιτέχνες που έχουν καταπληκτικές φωνές. Δεν κρύβω ότι, πολλές φορές, στο «The Voice» αισθάνθηκα ότι βγαίνω έξω από τα νερά μου. Και μπορώ να πω πως βλέποντας τα παιδιά της ομάδας του Μιχάλη στις πρόβες, να τρέμουν σαν το ψάρι, εγώ έτρεμα περισσότερο, μην τυχόν κάνω λάθος και τα πάρω στο λαιμό μου.

Υπήρξαν συνάδελφοί σας που σας κατέκριναν γι’ αυτή σας την απόφαση;
Κανένας δεν αντέδρασε αρνητικά. Ακόμα κι από σκληροπυρηνικούς συναδέλφους μου, δεν άκουσα άσχημα σχόλια. Το μόνο που θυμάμαι, που είπε κάποιος χαριτολογώντας ήταν: «Άλλατις και στο Voice!» (γελάει).

Παρόλο που τα τραγούδια σας γνώρισαν μεγάλη επιτυχία τη δεκαετία του ‘80 και του ‘90, επιλέξατε για ένα μεγάλο διάστημα να αποσυρθείτε από τα μουσικά δρώμενα. Τι σας οδήγησε σε αυτή την απόφαση;
Για έντεκα χρόνια δεν κυκλοφορούσα νέα τραγούδια, ούτε εμφανιζόμουν σε μουσικές σκηνές. Ήταν κάτι που επέλεξα, γιατί με είχε κουράσει το star system. Και όχι μόνο αυτό. Είχα κουραστεί και απογοητευτεί από τις μπαγαποντιές και τις τρικλοποδιές των συναδέλφων μου. Είδα πράγματα που δεν μου άρεσαν σε αυτό τον χώρο. Είδα ανθρώπους να με αγκαλιάζουν και να με φιλάνε και το επόμενο λεπτό να με κατηγορούν στον διπλανό μου, τον οποίο προηγουμένως έθαβαν σε εμένα. Αλλά το χειρότερο είναι ότι είχα αρχίσει να χάνω τον Γιάννη. Είχα ανάγκη να αδειάσω το μυαλό μου, να χαλαρώσω, να ξεκουραστώ. Πιο σημαντικό από την καριέρα μου, ήταν να μη χάσω τον εαυτό μου!

Φαντάζομαι ότι αυτή σας η απόφαση είχε οικονομικό κόστος…
Για κάποια χρόνια ζούσα από τα έτοιμα. Μέχρι που εξαντλήθηκαν. Αυτό που έκανα ήταν να τα βάλω κάτω κι εκεί που θα χαλούσα δέκα δραχμές, ξόδευα τέσσερις. Υπήρχαν στιγμές που δεν είχα να πληρώσω τον λογαριασμό της ΔΕΗ. Αλλά ευτυχώς υπήρχαν κάποιοι φίλοι που με βοήθησαν, δανείζοντάς μου χρήματα.

Πόσο υπολογίζατε να κρατήσει αυτό το διάλειμμα;
Δεν είχα κάποιο συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό μου. Έντεκα χρόνια μετά, αποφάσισα ουσιαστικά να ξεκινήσω από το μηδέν, κάνοντας κάποιες εμφανίσεις με παλιούς ρεμπέτες. Θυμάμαι, υπήρχαν κάποιοι που με αναγνώριζαν και μου ζητούσαν να πω κάποια δικά μου τραγούδια. Δεν το έκανα ποτέ και τους εξηγούσα ότι εκεί βρισκόμουν για να υπηρετήσω ένα άλλο είδος μουσικής. Μου άρεσε που ξεκινούσα πάλι από την αρχή.

Θα έχετε ακούσει να λένε πώς όταν φύγουν τα φώτα της δημοσιότητας από έναν καλλιτέχνη τρελαίνεται και δεν μπορεί να το διαχειριστεί…
Εγώ δεν τρελάθηκα. Και δεν τρελάθηκα γιατί ήταν δική μου απόφαση να φύγω. Εμένα με ενοχλούσαν τα φώτα της δημοσιότητας.

Τα μακριά μαλλιά σας είναι το σήμα κατατεθέν σας. Μπήκατε ποτέ στον πειρασμό να τα κόψετε;
Τα μαλλιά μου από τα 14 μου χρόνια που άρχισα να τα μακραίνω, μέχρι τώρα που είμαι εξήντα, τα έκοψα μόνο μία φορά όταν πήγα στον στρατό.

Φαντάζομαι ότι τότε θα ήταν δαχτυλοδεικτούμενο ένα αγόρι που είχε μακριά μαλλιά…
Έχω ακούσει διάφορα, στην Κοκκινιά, που είναι η συνοικία που μεγάλωσα. Από το απλό «Τι μαλλιά είναι αυτά που έχεις!», μέχρι «Άντε να κουρευτείς, ρε Μπίγλη!», όπου με τη λέξη «Μπίγλης» εννοούσαν τα μέλη των Beatles. Οι πρώτοι που αντιδρούσαν όταν με έβλεπαν με μακριά μαλλιά ήταν οι γονείς μου! (γελάει). Δεν τους άρεσαν καθόλου. Όπως δεν τους άρεσε καθόλου το ενδεχόμενο να ασχοληθώ επαγγελματικά με τη μουσική.

Πώς αντιδράσατε όταν είδατε για πρώτη φορά τον εαυτό σας στον καθρέφτη με κοντά μαλλιά;
Δεν με ενόχλησε, γιατί το είχα πάρει απόφαση. Λίγο πριν παρουσιαστώ έπιασα τον ηχολήπτη που είχαμε και του είπα «θέλω να με κουρέψεις». Πραγματικά, πήρε τη μηχανή, μου τα πήρε με τη μεγάλη σκάλα και μου έβαλε τα μαλλιά μου σε μία σακούλα και τα έχω κρατήσει για ενθύμιο. Όταν με είδαν οι συνάδελφοι κουρεμένο δεν με αναγνώρισαν (γελάει).

Ξέρω ότι φτάσατε δύο φορές κοντά στον θάνατο. Πόσο διαφορετικά αντιμετωπίζετε τη ζωή τώρα;
Έφτασα όντως πολύ κοντά στον θάνατο. Η πρώτη φορά ήταν στις 25 Μαρτίου του 2011. Ήμουν μαζί με τη γυναίκα μου στο αμάξι του μικρότερου αδελφού της. Κι εκεί που έλεγα από μέσα μου «τι ωραία που οδηγεί», ήρθε κατά πάνω μας ένας Βαγγέλης που ήταν μεθυσμένος, ο καημένος! Δεν θυμάμαι τη σκηνή της σύγκρουσης, ούτε πρόλαβα να ακούσω το μπαμ. Η επόμενη σκηνή που θυμάμαι είναι να ξυπνάω στο Γενικό Κρατικό της Νίκαιας με τραύματα στο κεφάλι. Ευτυχώς, αυτό ξεπεράστηκε. Πριν από ενάμισι χρόνο, είχα ακόμα ένα ατύχημα που μου έχει αφήσει κάποια τραύματα στο πόδι, αλλά θα το ξεπεράσω κι αυτό. Επέστρεφα από το εξοχικό που έχω στη Σαλαμίνα με τη μηχανή και σε μία γλυκιά στροφούλα, πέρασε ξυστά από δίπλα μου ένας βιαστικός οδηγός με το αυτοκίνητο του και ακούμπησε τον καθρέφτη μου. Δεν πρόλαβα να δω καν τι μάρκα ήταν το αμάξι. Έχασα την ισορροπία μου και είδα την μπροστινή μου ρόδα να φλερτάρει με το πεζοδρόμιο. Δεν ξέρω ποιος με μάζεψε και με πήγε στο νοσοκομείο. Εκεί, λίγο πριν μπω στο χειρουργείο, είπαν στη γυναίκα μου, τη Σοφία, ότι υπήρχε περίπτωση να μην ξαναβγώ ζωντανός γιατί είχα χάσει πολύ αίμα. Ευτυχώς, όλα πήγαν καλά! Στα εξήντα μου χρόνια, ξέρω ότι δεν λειτουργώ, όπως στα τριάντα ή στα σαράντα μου, αλλά προχωρώ με δύναμη, με πυγμή και με γούστο πάνω από όλα.

Αν είχατε απέναντί σας τον οδηγό που σας παράτησε αιμόφυρτο στο δρόμο, τι θα του λέγατε;
Θα τον συμβούλευα να είναι λίγο πιο προσεκτικός, γιατί είναι πολύ επικίνδυνο αυτό που κάνει.

Μόνο αυτό;
Μόνο. Δεν μου αρέσει να κρατάω κακίες. Δεν έχει νόημα, αν κάποιος κάνει ένα λάθος, να τον βρίσεις. Αν του επισημάνεις το σφάλμα του με ωραίο τρόπο, μπορεί να το καταλάβει και να το διορθώσει.

Πόσα χρόνια είστε μαζί με τη γυναίκα σας, τη Σοφία;
Έντεκα χρόνια.

Τι είναι αυτό που αγαπάτε σε αυτήν;
Το ότι με καταλαβαίνει και μου συμπαραστέκεται. Δεν αρκεί να λες μόνο ότι τον αγαπάς τον άλλον. Αυτό που έχει σημασία είναι να το δείχνεις κιόλας.

Θα θέλατε να αποκτήσετε παιδί;
Όποτε έρθει ένα παιδί στη ζωή μας θα είναι καλοδεχούμενο.