Γιάννης Κατινάκης στο TLIFE: «Ακόμα υπάρχουν επιθέσεις, δε θα χαρώ επειδή πλέον απλά δε μας κρεμάνε»

«Όνειρο μου να κάνω τους άλλους να γελάνε», με αυτή τη φράση συστήνεται ο Γιάννης Κατινάκης στα social media. Και το όνειρο αυτό γίνεται πραγματικότητα τα τελευταία χρόνια αφού μέσω της προσωπικότητάς του, του χιούμορ και του ταλέντου του έχει καταφέρει να ξεχωρίσει.

Η δική του ζωή όμως δεν είχε πάντα χαμόγελα. Ούτε τώρα έχει. Η ζωή του, αν και μόλις 24 ετών, είχε κλάμα, φόβο, σκοτάδι αλλά και φως, αγάπη και φίλους. Ο φόβος, όπως μας λέει είναι κάτι που υπάρχει μέχρι και σήμερα στη ζωή του, και τα σκοτάδια όμως πηγαινοέρχονται. Σε ποιόν όμως δε συμβαίνει αυτό;

Ο Γιάννης Κατινάκης φαίνεται χειμαρρώδης, κουλ και εξωστρεφής. Και μπορεί τα πρώτα δυο να είναι, ωστόσο η εξωστρέφεια που βγάζει κρύβει από πίσω το ακριβώς αντίθετο. Η συζήτηση μαζί του είναι απολαυστική, σε κάνει να νιώθεις άνετα από το πρώτο λεπτό, σαν να είναι εκείνος ο φίλος που είχες χρόνια να δεις και νιώθεις να μην πέρασε μέρα από την τελευταία σας συνάντηση. Τελικά, οι λόγοι που  ο Γιάννης Κατινάκης έχει καταφέρει να κάνει επιτυχία και να αγαπηθεί δεν κρύβονται μόνο στο ταλέντο αλλά και την ψυχή του.

Στο social media δίνεις την εικόνα ενός πολύ εξωστρεφούς ανθρώπου. Ήσουν πάντα έτσι;

Φαίνομαι αλλά δεν είμαι καθόλου εξωστρεφής. Θα έλεγα ότι είμαι ένας άνθρωπος πολύ βαθιά βουτηγμένος στη μελαγχολία και τις σκέψεις του. Για να μπορώ να παραμένω λειτουργικός και να το εξισορροπώ κάπως όλο αυτό, προσπαθώ να διακωμωδώ όσα με δυσκολεύουν. Αν με ρωτάς αν υπήρχε πάντα αυτός ο μηχανισμός άμυνας μέσα μου για να επιβιώνω, ναι. 

Προσπαθούσα πάντα να γελάω με τα προβλήματά μου και κατ΄ επέκταση να γελάνε και οι γύρω μου. Εξωστρεφή όμως δε θα με έλεγα. Δε βγαίνει αλλιώς. Όταν το μυαλό σου υπερλειτουργεί και υπεραναλύει πράγματα – η υπερανάλυση δεν είναι καλό – μπαίνεις σε δύσκολα και αρκετά σκοτεινά μονοπάτια. Για να μπορέσεις να περπατήσεις σε αυτά τα μονοπάτια, χρειάζεσαι κάποια όπλα. Εγώ, επιλέγω το γέλιο.

Η εσωστρέφειά σου ήταν που σε οδήγησε στην υποκριτική; 

Αυτό δε μπορώ να το απαντήσω με σιγουριά. Δεν έχω κάτσει ποτέ να σκεφτώ αν η εσωστρέφειά μου ήταν που με οδήγησε στο να κάνω αυτή τη δουλειά. Ίσως να ήταν η ανάγκη να κερδίσω μια αποδοχή που δεν είχα μικρός από τον περίγυρό μου, μπορεί να είναι η εσωστρέφειά μου, ενδεχομένως να είναι οι φοβίες μου, ίσως πάλι αυτό να είναι το μοναδικό μου ταλέντο και το μόνο πράγμα που μπορώ να κάνω. Ίσως να είναι και ένας συνδυασμός όλων αυτών. Σίγουρα όμως, η εσωστρέφειά μου έχει παίξει κάποιο ρόλο στο να ασχολούμαι με αυτά που ασχολούμαι σήμερα.

Έχεις μιλήσει ανοιχτά και για τη σεξουαλικότητά σου. Σε ποια ηλικία άρχισες να αντιλαμβάνεσαι ότι σε ελκύει το ίδιο φύλο;

Το κατάλαβα σε πολύ μικρή ηλικία. Στην ηλικία που αρχίζεις και ορμονικά πλέον να αντιλαμβάνεσαι τι γίνεται στο σώμα σου.

Έβαλες ποτέ τον εαυτό σου στη διαδικασία να σκεφτεί μήπως είναι λάθος όλο αυτό που νιώθει;

Αυτό είναι κάτι που ήρθε όταν άρχισα να δέχομαι επιθέσεις. Στο δημοτικό ή και πιο πριν ακόμα, έβλεπα όλα τα αγοράκια να παίζουν με τα αυτοκινητάκια και εγώ προτιμούσα να παίζω με τις κούκλες, να τις κουρεύω, να τις ντύνω, να τους βάφω τα μαλλιά… Αυτό δε δείχνει απαραίτητα τη σεξουαλικότητα κάποιου αλλά καταλάβαινα ότι δε μοιάζω με την πλειοψηφία των αγοριών γύρω μου. Όσο μεγάλωνα, καταλάβαινα ότι ελκύομαι από το ίδιο φύλο αλλά μέχρι ένα σημείο ένιωθα μια χαρά με αυτό γιατί προερχόμουν και από ένα πολύ υποστηρικτικό σπίτι.

Στο Γυμνάσιο, που εξαιτίας αυτού άρχισα να δέχομαι επιθέσεις, πέρασε από το μυαλό μου ότι, “μήπως εγώ κάνω λάθος;” Όταν όλοι σε δείχνουν με το δάχτυλο, και σου λένε ότι είσαι λάθος, αναπόφευκτα περνά από το μυαλό σου η σκέψη ότι μπορεί να έχουν δίκιο. Ευτυχώς, από το δικό μου μυαλό έφυγε γρήγορα η σκέψη αυτή.

Τις επιθέσεις αυτές που δεχόσουν στο σχολείο, τις μοιράστηκες με την οικογένειά σου;

Όχι. Νομίζω ότι ντρεπόμουν που ήμουν θύμα βίας. Ένιωθα άσχημα για μένα και τη θέση στην οποία βρισκόμουν. Είμαι ένας φύσει ηγετικός άνθρωπος, οπότε η εικόνα του εαυτού μου ως θύμα, δε μου άρεσε και ντρεπόμουν γι’ αυτήν. Δε το μοιράστηκα όσο το βίωνα. Το μοιράστηκα μετέπειτα.

Οι καθηγητές σου δεν έβλεπαν τι γινόταν;

Δεν το έβλεπαν μόνο, απλά αδιαφορούσαν για να μην πω ότι υπήρχαν και φορές που το επικροτούσαν. Θα σου δώσω ένα παράδειγμα. Η μόνη φορά που οι γονείς μου είχαν κάποια πληροφόρηση, χωρίς όμως να καταλαβαίνουν τι συμβαίνει, ήταν όταν η διευθύντρια του Γυμνασίου μου, είχε φωνάξει τη μητέρα μου και της είχε πει, “Ο Γιάννης είναι αρκετά θηλυπρεπής. Κάντε του μια σύσταση για να μην υπάρχουν αντιδράσεις από τα υπόλοιπα παιδιά. Η μητέρα μου της απάντησε όπως έπρεπε αλλά ήταν και η μοναδική πληροφορία που είχε για το ότι κάτι μπορεί να συμβαίνει στο σχολείο.

Οι υπόλοιποι καθηγητές έβλεπαν μπροστά στα μάτια τους να συμβαίνουν πράγματα και απλά αδιαφορούσαν.  Γι’ αυτό λέω ότι η σιωπή, πέρα από συνενοχή γιατί είναι συνενοχή, είναι και πολύ πιο δυνατή γιατί με τη σιωπή επιτρέπεις να συμβαίνουν πράγματα. Όταν σιωπούμε σε πράγματα που δε θα έπρεπε, θεωρώ ότι είναι εξίσου κακό με έναν κακοποιητικό λόγο.

Οι επιθέσεις αυτές πότε σταμάτησαν;

Aν μιλάμε για το σχολείο, σταμάτησαν πέντε χρόνια μετά. Θυμάμαι ήμουν τρίτη Λυκείου όταν γνώρισα το παιδικό μου παρεάκι, κάποια κορίτσια με τα οποία μέχρι και σήμερα κάνω παρέα, και μου έδωσαν αυτό που πάντα ήθελα. Αυτό που χρειαζόμουν ήταν ένα χτύπημα στον ώμο και κάποιον να μου πει ότι με αποδέχεται γι΄αυτό που είμαι. Χρειαζόμουν απλά αυτό για να πάρω φωτιά σαν πύραυλος και να εκτοξευτώ. Δεν ήθελα κάτι άλλο.

Αυτό έκανε το μυαλό μου να γυρίσει και να αλλάξω την όλη μου συμπεριφορά. Κατάλαβα ότι δεν είμαι υποχρεωμένος να ανέχομαι καμία συμπεριφορά βίας και κανέναν κακοποιητικό λόγο. Όταν τα όρια προέρχονται από μέσα σου, θεωρώ ότι ο άλλος θα βρει πιο δύσκολα πρόσφορο έδαφος για να “επιτεθεί”. 

Έκανα λοιπόν μια μεγάλη αλλαγή στην εμφάνισή μου, στην αύρα μου. Στην ουσία βγήκαν άμυνες. Πήγα από το 0 στο 100. Αυτό όμως συνετέλεσε στο να δέχομαι πολύ λιγότερα πράγματα. Ήταν και η παρέα μου πολύ προστατευτική μαζί μου. Είχα ένα τείχος προστασίας γύρω μου γι’ αυτό και αγαπώ και εκτιμώ πολύ αυτά τα άτομα. Έπαιξαν πολύ καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου.

Είχες επιθέσεις και εκτός σχολείου;

Ακόμα έχω. Αυτές δε σταματάνε ποτέ.  Μπορεί τώρα που μιλάμε, να περάσει κάποιος και να αρχίσει να με βρίζει. Υπάρχουν εκατοντάδες τέτοιοι άνθρωποι με τέτοιου είδους συμπεριφορές. Σκέψου ότι αποφεύγω να κυκλοφορώ με τα Μ.Μ.Μ γιατί φοβάμαι, το ίδιο και πολλά άλλα παιδιά όπως εγώ. Φοβόμαστε να περπατήσουμε στο δρόμο. Είναι 8 στα 10 σίγουρο ότι θα δεχτούμε κάποια επίθεση, από λεκτική μέχρι το χειρότερο που μπορείς να φανταστείς.

Το να περνάς από έναν δρόμο και να ακούς κάποιον να σε φωνάζει πο@@@@ρα είναι κάτι που πάντα θα σε ενοχλεί, θα σε πληγώνει και θα σε νευριάζει αλλά έχει γίνει καθημερινότητα που φτάνεις σε σημείο να το συνηθίζεις. Αυτό, είναι η απόλυτη απόδειξη ότι τέτοια φαινόμενα δε θα σταματήσουν ποτέ να υπάρχουν. Ναι, δειλιάζω να μπω στα Μέσα γιατί θέλω να πάω κάπου χωρίς να έχω δεχτεί πριν δέκα επιθέσεις. Έχω επιλέξει να κρατάω την ψυχική μου υγεία σε μια ισορροπία, δε θέλω να βάζω σε αυτή τη διαδικασία τον εαυτό μου, αφού ξέρω τι θα συμβεί. Είμαι ρεαλιστής. Ξέρω ότι και οι επόμενες γενιές θα είναι έτσι.

Δε πιστεύεις δηλαδή ότι αλλάζουν τα πράγματα;

Προφανώς υπάρχει κάποια πρόοδος αλλά ας μην κοροϊδευόμαστε. Όταν στο αυτονόητο που είναι ο σεβασμός, υπάρχει μια μικρή πρόοδος, δε μπορώ να χαρώ. Να πω τι, “α, τι ωραία που δε μας κρεμάνε και μας βρίζουν μόνο;” Το θεωρώ λίγο αστείο να πω ευχαριστώ για κάτι τέτοιο. Ναι, γίνονται ωραίες προσπάθειες. Και τώρα που ψηφίζεται ο νόμος για τον γάμο, είναι πολύ ωραίο αλλά η καθημερινότητα είναι ακόμα δύσκολη. Δε μπορώ να παραβλέψω αυτά που συμβαίνουν κάθε μέρα. Αν πάμε τώρα μια βόλτα, είναι σίγουρο ότι κάτι θα ακούσω.

Εγώ, ακόμα και αν δε συμπαθώ κάποιον, ακόμα και αν αυτός ο κάποιος μου έχει κάνει κακό, αν τον δω στο δρόμο, θα ντραπώ να του φωνάξω και να τον βρίσω. Πόσω μάλλον σε έναν άγνωστο άνθρωπο. Μου φαίνεται αδιανόητο.

Δέχεσαι και στα social media τέτοιου είδους επιθέσεις;

Στα social media είμαι πιο τυχερός. Δέχομαι ελάχιστα υβριστικά μηνύματα.

Έχεις μπει ποτέ στη διαδικασία να απαντήσεις είτε στα social media είτε στον δρόμο;

Όχι ποτέ. Στον δρόμο δεν το κάνω γιατί σκέφτομαι την ασφάλειά μου. Πάνω από την ασφάλειά μου, την ψυχική και σωματική μου ακεραιότητα, δε βάζω τίποτα. Ξέρω ότι και να απαντήσω, πέραν του ότι θα δώσω την ικανοποίηση στον άλλο, πιθανόν να θέλει να το πάρει σαν αφορμή για να κάνει κάτι χειρότερο. Με άρρωστα μυαλά δε θέλω να συνδιαλέγομαι. 

Στα social media δεν απαντάω γιατί ξέρω ότι έτσι τρέφονται και ότι σου γράφουν κάτι για να απαντήσεις. Αλλά σου ξαναλέω στα social media δεν έχω τέτοια μηνύματα. Μπορεί να είναι 1 στα 1000, “α, να ένας γκέι”. Χαίρω πολύ, δε το ήξερα. Στα social οι περισσότεροι που με παρακολουθούν, γελάνε. Όταν γελάσεις με κάτι, μετά σου είναι λίγο πιο δύσκολο να το μισήσεις. 

Θα σου πω όμως, δέχομαι κάποια σχόλια που επίσης δε μου αρέσουν κι ας μην είναι υβριστικά. Μου στέλνουν ας πούμε, “σε είδα, γέλασα, είσαι γ@@@@ος και είσαι ο μοναδικός γκέι που συμπαθώ”. Αυτό εγώ δεν το παίρνω ως θετικό σχόλιο. Δεν είναι θετικό επειδή είπες ότι συμπαθείς εμένα. Τι θα πει “είσαι ο μόνος γκέι που συμπαθώ;” Είναι όλο λάθος από τη ρίζα του. Από πότε η σεξουαλικότητα είναι κριτήριο για το αν συμπαθείς ή όχι κάποιον;

Δέχομαι να μου πεις ότι είμαι ο μόνος κωμικός που γελάς, ο μόνος που του πάνε τα ξανθά μαλλιά ναι, αλλά το άλλο όχι. Ή “με έκανες να συμπαθήσω τους γκέι”. Όχι, πως σε έκανα να τους συμπαθήσεις; Επειδή γέλασες μαζί μου; Αρχικά, δε ξέρεις αν με συμπαθείς. Δε ξέρεις αν είμαι καλός ή κακός άνθρωπος και αυτό που είδες, δεν έχει να κάνει με τη σεξουαλικότητά μου.

Στους γονείς σου πότε μίλησες ανοιχτά για τη σεξουαλικοτητά σου;

Δε χρειάστηκε να τους μιλήσω ποτέ. Όπως ένα straight άτομο δεν κάνει ποτέ come out, έτσι δε χρειάστηκε να κάνω κι εγώ. Είναι όμως δίπλα μου σε όλα. Κυρίως η μητέρα μου που τη βλέπω και πιο συχνά αλλά και ο μπαμπάς μου με στηρίζει σε όλα. Έχουμε μια πολύ όμορφη σχέση αλλά εντάξει, υπάρχουν και οι καβγάδες και οι εντάσεις ανάμεσά μας. Ποτέ όμως η σεξουαλικότητά μου δε στάθηκε αφορμή για κάποιον τσακωμό μας.

Τα άτομο που σου κάνανε αυτές τις επιθέσεις στο σχολείο, μετά την αναγνωρισιμότητα που έχεις πάρει, σε έχουν προσεγγίσει;

Έχει υπάρξει άτομο που το έχω πετύχει σε ένα μπαρ της περιοχής μου που δουλεύει και μου ζήτησε να βγάλουμε φωτογραφία για την κοπέλα του που με παρακολουθεί. Το έκανα. Για μένα η συγχώρεση, είναι μεγάλο αγαθό και βοηθά πολύ στη λύτρωση της ψυχής. Δε το καταφέρνω πάντα αλλά προσπαθώ όταν βλέπω την ελάχιστη καλή προαίρεση στους άλλους, να τους αντιμετωπίζω με τον ίδιο τρόπο. Δε δικαιολογώ αυτό που έκανε ο οποιοσδήποτε αλλά δε θέλω να δηλητηριάζω άλλο την ψυχή μου και να συνεχίζω αυτό τον κύκλο τοξικότητας.

Αν θες μια φωτογραφία για την κοπέλα σου, θα τη βγάλουμε και τέλος. Δε θα γίνουμε κολλητοί. Έχω όμως και ένα πολύ σπουδαίο παράδειγμα. Παιδί, που ήταν πολύ μέσα σε όλη αυτή την κατάσταση των επιθέσεων που δεχόμουν στο σχολείο, με έπιασε μόνο του, πριν αρκετά χρόνια, και μου ζήτησε συγγνώμη. Την ίδια χρονιά, τον είδα στο gay pride να διαδηλώνει μαζί μας. Το παιδί αυτό είναι straight. Σε αυτόν τον άνθρωπο μόνο respect μπορώ να πω, είναι ένα παράδειγμα ότι ο άνθρωπος, αν θέλει, μπορεί να εξελιχθεί.

Γι’ αυτό πάντα λέω ότι δε πρέπει να τα ρίχνουμε όλα στην οικογένεια. Από τα 18 και μετά, είσαι υπεύθυνος για τον εαυτό σου και την προσωπική σου εξέλιξη.

Μου είπες πριν ότι από το 0 πήγες στο 100. Έφτασες ποτέ στα άκρα;

Είμαι άνθρωπος των άκρων. Δεν έχω μια ήρεμη ζωή. Όταν ήμουν πιο μικρός, και άρχισα να έχω μια κοινωνική ζωή από εκεί που δεν είχα τίποτα, έβγαινα στις 8 και γύρναγα το πρωί στο σπίτι, πάντα μεθυσμένος και σε μια αλλόκοτη κατάσταση. Από το 0 στο 100 πήγε και η σεξουαλική μου ζωή. Δε βίωσα όλα τα στάδια του να έχεις ένα φλέρτ, το πρώτο φιλί, το πρώτο ραντεβού κτλ. Δεν τα είχα αυτά. Πήγα με τη μία στα 17 και είπα “τώρα θα γνωρίσω όσους περισσότερους άντρες γίνεται”, Πολύ ποτό, πολλές έξοδοι. Δεν ήθελα κανείς να μου μιλάει. Ήθελα να ζήσω τη ζωή που δεν έζησα. Σαν σήριαλ του Παπακαλιάτη ξαφνικά. Κάποια στιγμή αυτό το χορταίνεις.

Άρχισα να δουλεύω στη νύχτα. Εκεί τα ωράρια ήταν δύσκολα επίσης. Μετά έφυγε και αυτό. Τώρα, ενώ φαινομενικά η ζωή μου δείχνει πιο ήρεμη, οι σκέψεις που κάνω και τα ξεσπάσματα που μπορεί να έχω, είναι ακόμα των άκρων. Ακόμα ξεσπάω πράγματα από μέσα μου που δεν είναι όλα συνδυασμένα με τη σεξουαλικότητά μου και το bullying που έχω δεχτεί.

Και η υποκριτική πότε ήρθε;

Πάντα υπήρχε. Ήμουν στο σπίτι, έβαζα περούκες και έκανα την Βουγιουκλάκη. Έβλεπα την Καβογιάννη και την Παναγιωτοπούλου και αντέγραφα τις ατάκες τους. Αυτό ήταν όλη η παιδική και εφηβική μου ηλικία. Ακόμα και στο ξέσπασμά μου, όταν δούλεψα νύχτα, έκανα drag show που είναι παρακλάδι της υποκριτικής. Μετά έγινε πιο συνειδητά, πήγα σε μια σχολή και τώρα είναι αυτό που κάνω.

Και όλο αυτό με τα βίντεο στο Τik Tok και το instagram πως προέκυψε;

Όσο έκανα τα show, βγάζαμε βίντεο για να προωθήσουμε τα show. Αυτά τα βίντεο, τα είχε δει πάρα πολύς κόσμος, είχανε πάρει κάτι προβολές τρελές. Εγώ εκεί εμφανιζόμουν σαν την drag persona μου. Από εκεί, είχε αρχίσει να με μαθαίνει κάποιος κόσμος. Από εκεί με γνώρισε η Super Κική και αρχίσαμε να κάνουμε μαζί κάποια βίντεο που τα ανέβαζε εκείνη. Κάποια στιγμή είπα να ανεβάσω κι εγώ ένα, μετά έκανε ένα μόνος μου και όλο αυτό σιγά σιγά εξελίχθηκε και έχουμε φτάσει στο σήμερα.

Όση ώρα είμαστε εδώ, έχει σταματήσει αρκετός κόσμος για να σου μιλήσει και να σου πει πόσο τους αρέσει αυτό που κάνεις. Σε φέρνει ποτέ σε αμηχανία αυτό;

Όχι. Δε με φέρνει σε αμηχανία το να λαμβάνω την αποδοχή και την αγάπη του κόσμου. Γι’ αυτό κάνω αυτή τη δουλειά, δεν την κάνω για μένα. Παίρνω χαρά μέσα από αυτό. Ότι κάποιες φορές ντρέπομαι γιατί δεν ξέρω τι να απαντήσω, ναι. Λέω “ευχαριστώ” και μετά σκέφτομαι, “φτάνει αυτό ή μήπως φαίνομαι ξινός;” 

Λέω, “σε ευχαριστώ πολύ” και μετά λέω, “μήπως πρέπει να πω και κάτι άλλο για να χαρεί παραπάνω αυτός που με χαιρετάει;” Αυτό είναι το όνειρό μου, μόνο τέτοιες συναναστροφές θέλω να έχω.

Πόσο εύκολο είναι να γράφεις όλα αυτά τα κείμενα για τα βίντεο καθημερινά;

Για τα βίντεο είναι πολύ εύκολο. Το δύσκολο είναι για τις παραστάσεις, για τα stand up. Στα κείμενα για τα stand up ζω μια τρέλα, δε κοιμάμαι, δε μου αρέσει τίποτα, μετά μου αρέσει. Έχω φτάσει μέχρι και στο νοσοκομείο. Το να μου έρθει η ιδέα για το αστείο, μου βγαίνει αβίαστα αλλά όταν πρέπει να το αναλύσεις για μια παράσταση, να το παίξεις, να το ξεζουμίσεις… Ε, εκεί είναι τρέλα.

Το να μου βγει όμως ένα αστείο είναι πολύ εύκολο. Παλιά, που ήθελα να ξεσπάσω όλο αυτό που είχα μέσα μου, το έβγαζα πολύ στην παρέα. Τώρα, που έχει γίνει δουλειά μου, στην παρέα δεν είμαι τόσο ευχάριστος και αστείος. 

Παράλληλα, κάνεις και ραδιόφωνο.

Ναι, είμαστε καθημερινά 17.00 με 20.00 στον Ρυθμό με τη Σοφία Κουρτίδου. Ο Ρυθμός, είναι ένας σταθμός που μου άρεσε πάντα πάρα πολύ. Όταν σκεφτόμουν τον Ρυθμό, σκεφτόμουν πάντα μια ευχάριστη παρέα με πολύ γέλιο. Το να δουλέψω εκεί, δεν το είχα σκεφτεί ποτέ. Είχα ξεκινήσει να κάνω τα podcast με την Super Κική, μέχρι που με πήραν τηλέφωνο, μου είπαν ότι με βλέπουν και τους αρέσει όπως τα λέω και έτσι πήγα. Περνάω πολύ ωραία όμως, η επιλογή μου με δικαίωσε.

Σε κάποιο σήριαλ, θα έβλεπες τον εαυτό σου;

Εννοείται. Τι σήριαλ όμως: Θέλω κωμωδίες, τύπου “Εγκλήματα”, “Κάτω Παρτάλι”, “Μουρμούρα”.. Κάποια στιγμή θα θελήσω να κάνω και το πιο κόντρα. Θα έπαιζα και σε μια σειρά τύπου “Χαρά αγνοείται”. Απλά, δε μου αρέσουν οι σαπουνόπερες. Τρέχοντας θα έκανα σήριαλ. 

Ιδανικά πως φαντάζεσαι τον Γιάννη σε μερικά χρόνια;

Ρεαλιστικά ή τι θα ήθελα. (γέλια) Το μόνο που θέλω είναι να αφορώ ακόμα τον κόσμο, να θέλει να με βλέπει και να με ακούει. Είναι σκληρή αυτή η δουλεία. Μπορείς να εξαφανιστείς από τη μια μέρα στην άλλη. Γι΄αυτό προσπαθώ να είμαι συνεπής και να δουλεύω πολύ. Θέλω, με όποιο τρόπο, η δουλειά μου να συνεχίσει να έχει αποδέκτες.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος