Γιώργος Αρσενάκος: «Από εκεί που ήμουν «βασιλιάς» στα 30 μου, έμεινα κυριολεκτικά στον αέρα – Ήταν μεγάλο σοκ»

Ο Γιώργος Αρσενάκος παραχώρησε μια άκρως αποκαλυπτική συνέντευξη στο περιοδικό Down Town και τον δημοσιογράφο Τάσο Μπιμπισίδη.

Μέσα σε όλα ο CEO της Panik Records αναφέρθηκε στον πρωταγωνιστικό ρόλο που έχει η μουσική στη ζωή του, την ενασχόληση με τον κόσμο της νύχτας αλλά και τις μεγάλες δυσκολίες που έζησε πριν γνωρίσει την απόλυτη επιτυχία. 

Δεν ήταν βουνό για ένα παιδί στα 19 να βρεθεί ξαφνικά στον κόσμο της νύχτας;

Σ’ εκείνη τη φάση ήμουν στα μάτια των άλλων ένας χαριτωμένος νεαρός τύπος που όλοι τον αγκάλιαζαν και τον συμπαθούσαν. Υπήρχαν βέβαια δυσκολίες, υπήρχε αγριάδα. Δυσκολίες όμως συναντάς και τη μέρα, και πολλές φορές χειρότερη χυδαιότητα απ’ ό,τι τη νύχτα. Γιατί η νύχτα έχει την αγριάδα που σου λέω, αλλά έχει και μια ευθύτητα, έναν αυθορμητισμό, μια ειλικρίνεια. Τη μέρα πολλές φορές υποκρινόμαστε, έχουμε δεύτερες σκέψεις.

Μετά από λίγα χρόνια, βέβαια, αποφάσισα ότι δεν θέλω να περάσω όλα μου τα χρόνια ζώντας από τις 12 το βράδυ μέχρι τις 7 το πρωί, ότι δεν θέλω να βγάζω γαρίφαλα από το κεφάλι μου. Έτσι ξεκίνησα να εργάζομαι στη Universal Music. Έμεινα εκεί πέντε χρόνια. Έγινα υπεύθυνος ελληνικού ρεπερτορίου – είχαμε καλλιτέχνες που πραγματικά «θέριζαν»: τον Μιχάλη Χατζηγιάννη, την Ελευθερία Αρβανιτάκη, τον Νίκο Βέρτη. Όλα αυτά μέχρι το 2011, που ξαφνικά ένα πρωί απολύθηκα. Από εκεί που ήμουν «βασιλιάς» στα 30 μου, έμεινα κυριολεκτικά στον αέρα.

Τι πήγε λάθος;

Ήμουν θύμα της αλλαγής διοίκησης και της γενικότερης κρίσης που υπήρχε τότε στην Ελλάδα. Ήταν μεγάλο σοκ. Πήγα ένα πρωί
στη δουλειά και απλώς με απέλυσαν, μου πήραν το αυτοκίνητο, μου πήραν το κινητό –ανήκαν όλα στην εταιρεία–, έχασα το
μισθό μου.

Όλα έτσι ξαφνικά, χωρίς καμία προειδοποίηση. Θυμάμαι μόνο ότι έφυγα από το γραφείο, κατέβηκα στη Λεωφόρο
Μεσογείων και έκατσα μόνος μου σε μια στάση λεωφορείου. Δεν ήξερα πού να στραφώ! Έβλεπα τα αυτοκίνητα να περνάνε και
έβαλα τα κλάματα.

Ένας ζωντανός νεκρός που κοιτούσε το χάος. Μετά από λίγη ώρα πήρα τη μητέρα μου τηλέφωνο για να έρθει
να με μαζέψει. Πήγαμε σπίτι, μου μαγείρεψε, με παρηγόρησε και από την άλλη κιόλας μέρα αποφάσισα να πάρω τα πάνω μου. Και
εδώ έρχονται για άλλη μία φορά οι φίλοι στη ζωή μου – άλλη μία φορά που διαπίστωσα πόσο σημαντικοί είναι. Έτυχε μέσα από τις παρέες που έκανα εκείνη την περίοδο να είναι καλή μου φίλη η Εριέττα Κούρκουλου-Λάτση. Το 2010 γνώρισα και τον αδερφό της, τον Πάρι Κασιδόκωστα, και κάναμε όλοι μαζί παρέα.

Εγώ γενικά είμαι πολύ ανοιχτός άνθρωπος, ό,τι έχω το λέω, δεν φοβάμαι να εκτεθώ. Οπότε εκείνη την περίοδο μιλούσα σε
όλους για το «δράμα» μου: Που δεν είχα δουλειά, που δεν είχα χρήματα, που δεν είχα να πληρώσω ούτε το κινητό μου. Μου λέει λοιπόν ο Πάρις: «Είσαι δουλευταράς. Έλα να κάνουμε μια εταιρεία μόνοι μας.» Τον αποπήρα αμέσως! Του λέω: «Πάρι μου, δεν μας αφήνεις;

Όλες οι εταιρείες κλείνουν κι εμείς θα πάμε να ανοίξουμε καινούργια;» Βέβαια, όντως η αγάπη μας για τη μουσική ήταν αυτό που μας ένωσε από την αρχή με τον Πάρι. Όμως για μένα τότε ήταν απαραίτητο να βρω άμεσα μια δουλειά, δεν είχα περιθώριο να περιμένω. Ευτυχώς, μετά από λίγες μόλις μέρες ξεκίνησα τη συνεργασία μου με τη Heaven Music και ηρέμησα. Ο φίλος μου ο Πάρις όμως επέμενε!