Γιώργος Καφετζόπουλος: «Δεν με απασχολεί η σύγκριση με τον πατέρα μου»

Αν και κομμάτι πια κι ο ίδιος των αναγνωρίσιμων προσώπων, λόγω του ρόλου του στο σίριαλ «Σαν οικογένεια» του Alpha Κύπρου, ο Γιώργος Καφετζόπουλος θέλει να διατηρεί την αυτονομία του ως προσωπικότητα μακριά από τους «κανόνες» της showbiz.

«Υποδύομαι τον Πέτρο έναν φοιτητή ιατρικής κι έχω αναλάβει την υπόθεση του Γιάννη, ο οποίος έχει λευχαιμία», λέει ο Γιώργος στο Down Town Κύπρου και τον Αλέξανδρο Πρίφτη για τη σειρά στην οποία πρωταγωνιστεί. «Έχω στα χέρια μου τον φάκελό του και ψάχνω την οικογένειά του, έτσι ώστε να βρεθεί συμβατός δότης για να επανέλθει η υγεία του. Είμαστε πολύ δεμένοι με όλα τα παιδιά στην σειρά. Ο καθένας έχει αναλάβει να βρει την οικογένεια του άλλου ή τελοσπάντων, στοιχεία του γιατί βρέθηκαν όλοι σε ίδρυμα».

Πώς θα χαρακτήριζες τον Πέτρο, που υποδύεσαι;

Είναι ένα καλό παιδί, ανεξάρτητο, δυναμικό και, παράλληλα, είναι ο πιο ψύχραιμος από τους τέσσερις. Είναι ο πιο ώριμος και συναισθηματικά εκφράζεται λίγο πιο δύσκολα. Είναι ευαίσθητο παιδί.

Εσύ από μικρός ήσουν δυναμικός και ανεξάρτητος; Προσπάθησες από πιτσιρικάς να ανεξαρτητοποιηθείς από την οικογένειά σου;

Κοίτα, αυτό προέκυψε σε μία φάση της ζωής μου που δεν άντεχα να ζω άλλο με την οικογένειά μου. Δεν γινόταν άλλο. Ήθελα τον χρόνο μου, τον χώρο μου. Και αποφάσισα να μείνω μόνος μου. Φυσιολογικά έγινε. Από την άλλη, μου αρέσει που είμαστε ένας λαός που αγαπά την οικογένεια, χωρίς να εννοώ πως είμαι υπέρ της οικογενειακής καταπίεσης που υπάρχει στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό. Είμαι κάπου στο μέσο. Οι ξένοι, όταν το παιδί τους πάει 18 ετών, το διώχνουν για να μείνει μόνο του. Δεν είμαι 100% υπέρ αυτού και θα ήμουν ψεύτης αν έλεγα πως δεν με έχουν στηρίξει οι γονείς μου. Η ανεξαρτησία έχει και λίγο πόνο. Έτσι το βίωσα. Έχεις ένα θέμα και δεν πρέπει να πάρεις τηλέφωνο στην πρώτη δυσκολία τους γονείς σου. Πρέπει να το παλέψεις αρχικά μόνος σου. Ζορίστηκα λίγο σε όλα τα επίπεδα, αλλά τα κατάφερα. Είναι απελευθερωτικό.

Ήσουν ήρεμο παιδί;

Δεν ήμουν ατίθασος, ούτε μαλθακός. Πάντως, το μόνο σίγουρο ήταν ότι περίμενα πώς και πώς να τελειώσει το μαρτύριο του σχολείου. Δεν μου άρεσε καθόλου. Βιβλίο δεν άνοιγα. Δεν διάβασα ποτέ όσο ήμουν μαθητής.

Τι όνειρα είχες μικρός;

Ποτέ δεν με απασχολούσε το επαγγελματικό μου μέλλον. Όταν άκουγα παιδιά στα 17 και στα 18 να λένε ότι θέλουν να γίνουν γιατροί, δικηγόροι κλπ, εγώ δεν ήξερα τίποτα. Ήθελα απλά να τελειώσω το σχολείο. Τώρα που τελείωσα τη σχολή, εδώ και 5 χρόνια δηλαδή, συνειδητοποιώ ότι αυτό που κάνω σήμερα, αυτό ήθελα πάντα. Εκεί έτεινα.

Λόγω του πατέρα σου;

Ναι, λόγω του πατέρα μου κι άλλων συγγενών που ήταν στον χώρο αυτό. Όχι ηθοποιοί, ασχολούνταν με άλλες δουλειές. Προφανώς και με επηρέασε η δουλειά του πατέρα μου, αλλά ποτέ δεν την είδα σαν «δουλειά». Υπάρχει πίεση κάνοντας αυτό το πράγμα, αλλά και μία τρελή χαρά.

Όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα στον χώρο, φοβήθηκες καθόλου τη σύγκριση με τον πατέρα σου, Αντώνη Καφετζόπουλο;

Εγώ όχι. Ούτε το είχα στο μυαλό μου. Δεν με απασχολεί. Εσείς με ρωτάτε και λέω «αυτοί το βλέπουν έτσι». Τώρα είμαι πιο cool με αυτό το θέμα και λέω «οκ, ας κάνω και τηλεόραση». Στο παρελθόν είχα μία άρνηση, μία αντίδραση. Δεν ήθελα να μου λένε για τον πατέρα μου. Ούτε να ακούω σχόλια, ούτε να εκτεθώ. Δεν ήμουν έτοιμος να το πάρω σαν να μην συμβαίνει και κάτι.

Λογικό δεν είναι, όμως, να σε ρωτούν για τον πατέρα σου, τη στιγμή που είναι τόσο σημαντικός ηθοποιός;

Ναι, σε ένα βαθμό είναι. Πλέον δεν το εκλαμβάνω ως κάτι αρνητικό. Υπάρχουν, όμως, και κακόβουλοι που στέκονται μόνο σε αυτό και λένε «αν δεν ήταν ο γιος του Καφετζόπουλου, τι θα έκανε;». Εδώ υπάρχουν άτομα που το παίζουν εναλλακτικοί ή αντι-mainstream και το έχουν συνέχεια στο μυαλό τους – το βλέπω στο πώς με συστήνουν ή πώς με πλησιάζουν. Αλλά, μάλλον, έτσι πάει. Τώρα, βέβαια, με τη σειρά, έχω ακούσει ωραία πράγματα, δηλαδή μια κυρία μας σταμάτησε στο δρόμο, μας είπε «μπράβο» και μετά άρχισε να μου λέει διάφορα, ότι μοιάζω με τον πατέρα μου στη φωνή και ότι της αρέσουμε πολύ και οι δύο.

Θυμάσαι μία συμβουλή που σου έδωσε ο πατέρας σου στο ξεκίνημά σου;

Μου είχε πει ότι μία ιδέα, μία ιστορία, μπορεί να ειπωθεί απλά. Ακόμα και με τρεις λέξεις. Δηλαδή, να κρατάω την ουσία του πράγματος.

Η φήμη σε απασχολεί;

Σε ποιον δεν αρέσει; Όλοι είμαστε φιλάρεσκοί. Ειδικά οι καλλιτέχνες. Το έχω δει δίπλα μου κι ας μην είναι γνωστοί οι άλλοι. Δεν είναι καλό να βασίζεσαι σε αυτό, μπορεί να είναι αυτοκαταστροφικό. Δεν μπορείς να ακούς μόνο «μπράβο». Προσπαθώ να κρατάω αποστάσεις. Με βοήθησε κι ο πατέρας μου σε αυτό το κομμάτι. Όταν ήμουν μικρός έβλεπα πώς το χειριζόταν κι εκείνος. Γινόταν χαμός όταν έκανε τους «Παντρεμένους», ήταν τεράστια επιτυχία. Αλλά ήταν πολύ cool. Ήταν ήρεμος, το χειριζόταν καλά κι έβλεπες ότι όλο αυτό είναι μία ωραία οφθαλμαπάτη. Τα πράγματα μεγεθύνονται πολύ εύκολα. Νιώθεις τον άλλον που εκτίθεται πολύ κοντά σου. Πιστεύεις ότι είναι φίλος σου. Τα κατανοώ όλα. Πλέον έχω το μυαλό και την κρίση και λέω ότι όλο αυτό είναι και φυσιολογικό. Παλιά τη σνόμπαρα την τηλεόραση και όλο αυτό που την περιβάλλει. Είναι, όμως, μέρος του παιχνιδιού. Από την άλλη, για ποια διασημότητα μιλάμε, στην Ελλάδα του σήμερα; Μόνο βιοποριστικά σε βοηθάει.

Η δική σου γενιά, των σημερινών τριαντάρηδων, πιστεύεις ότι είναι χαμένη;

Δεν ξέρω αν είναι χαμένη, ξέρω ότι περνάμε δύσκολα. Η φάση αυτή σε βάζει να σκεφτείς και να βρεις λύσεις. Δεν είναι πια εύκολο. Απλά ζούμε όλοι σε καθεστώς τρομοκρατίας και «πολέμου». Αυτό βιώνουμε όλοι σήμερα. Είναι ένας «πόλεμος». Η πίεση είναι μεγάλη, το άγχος, κι ευτυχώς υπάρχουν μικρές χαζές στιγμές που πρέπει να εκμεταλλευόμαστε για να ηρεμούμε. Κατά τ’ άλλα, η φάση είναι ανθρωποφαγική. Ξέρεις πόση μοναξιά υπάρχει εκεί έξω; Τεράστια! Κι οι περισσότεροι δεν μιλάνε…

Την έζησες κι εσύ;

Κι ακόμα μπορεί να τη ζω. Είμαι μοναχικός. Παίρνω χρόνο για τον εαυτό μου.

Μένεις ακόμα στα Εξάρχεια;

Εκεί μεγάλωσα κι έμεινα μέχρι τα 21 μου. Πιο πριν μέναμε όλοι μαζί, έπειτα χώρισαν οι δικοί μου, έμεινα με τη μητέρα μου κι όταν ήμουν 20 χρόνων περίπου, μετακόμισε σε άλλη γειτονιά. Τώρα, μένω στα Πατήσια.

Ισχύουν όλοι οι μύθοι και οι φήμες των Εξαρχείων;

Εγώ δεν φοβήθηκα ποτέ. Άλλωστε, όλα αυτά που «διαφημίζει» η τηλεόραση για τα Εξάρχεια είναι υπερβολικά ή είναι μία από τις πολλές πλευρές ενός μέρους. Ήρθε μια φορά ο ξάδερφός μου από το χωριό και σοκαρίστηκε που είδε την Αθήνα. Ακόμα και η Κύπρος είναι εντελώς διαφορετική από την Ελλάδα – εδώ, στο νησί, είναι πιο ήρεμα τα πράγματα. Το 2012 με την κρίση υπήρχε μεγάλη έξαρση βίας, γενικότερα στην Αθήνα, όχι μόνο σε ένα μέρος ή μια γειτονιά. Ακούγονται, ξέρεις, πολλά ακραία περιστατικά, αλλά στις ειδήσεις βλέπουμε πολύ συχνά πόσο άγρια και βίαια είναι τα πράγματα στις κλειστές κοινωνίες. Στην επαρχία, αν είσαι για παράδειγμα gay και το εκφράσεις, μπορεί να σου κάνει μπούλινγκ όλο το χωριό ή να σε στείλουν σε μοναστήρι. Στα Εξάρχεια δεν θα ασχοληθούν καν. Ήταν πάντα μία κανονική γειτονιά του κέντρου, που δεν θα έλεγες ποτέ σε μία κοπέλα «μη βγεις μόνη σου έξω το βράδυ». Σε άλλες γειτονίες είναι πολύ πιο επικίνδυνα.

Είσαι εναλλακτικός;

Όχι. Δεν είμαι εκτός συστήματος. Σε αυτό το σύστημα δουλεύω, εδώ ζω. Αλλιώς, θα ήμουν σε άλλη χώρα.

Πρόσφατα έγραψες στο Facebook για «υποκριτές πολιτικούς, σημερινούς καλλιτέχνες που είναι αριστερά αφεντικά». Μα και ο πατέρας σου ασχολήθηκε με την πολιτική. Όλο αυτό πήρε μεγάλες διαστάσεις. Το μετάνιωσες;

Δεν παρεξηγήθηκε αυτό. Βρήκαν αφορμή να το φουντώσουν επειδή είμαι ο γιος του τάδε διάσημου. Αν ήξερα τι θα γινόταν, θα το έγραφα και πάλι, αλλά κάπως διαφορετικά. Γενικώς, θα γράφω ό,τι γουστάρω, αλλά ενδεχομένως με έναν τρόπο άλλο. Δεν περίμενα να ασχοληθούν μαζί μου. Από πού κι ως πού να απασχολεί κάποιους η άποψή μου; Δεν με θεωρώ σημαντική προσωπικότητα, ούτε καν με ξέρουν! Το είδα ψύχραιμα. Ήταν το τριήμερο της εβδομάδας για να πουλήσουν τα περιοδικά και τα blogs. Προσωπικά, δεν θέλω να γίνομαι το θέμα του τριημέρου που απασχολεί με ό,τι πει. Γενικώς, δεν θέλω να γίνομαι «θέμα».

Ζεις έντονα τη ζωή σου;

Να πίνω πολύ αλκοόλ, να γίνομαι λιώμα και να μεθάω; (γελάμε). Ε όχι, αλλά κάνω αυτό που μου αρέσει.

Τον έρωτα τον ζεις έντονα;

Είμαι πιο επιφυλακτικός και σκληρός απέναντι στον έρωτα. Προσπαθώ πια να είμαι και πιο ανοιχτός. Όλοι έχουμε και ανασφάλειες και κόμπλεξ και πολλά. Δεν είναι εύκολο πράγμα οι σχέσεις.

Γιατί έχεις τόσες άμυνες;

Επειδή μπορεί να μην ήμουν καλά με τον εαυτό μου. Αν δεν τα έχω καλά με μένα, πώς θα είμαι με τον άλλον άνθρωπο; Αν περνάω μια σκοτεινή περίοδο, δεν είναι εύκολο να μοιραστώ πράγματα.