Γιώργος Νταλάρας: «Τον αδελφό μου τον είχαν στείλει σε σχολείο για άπορα και ορφανά παιδιά, ο πατέρας μας ήταν πάντα απών»

Στα δύσκολα παιδικά χρόνια και τις ευθύνες που κλήθηκε να αναλάβει από πολύ μικρός αναφέρθηκε ο Γιώργος Νταλάρας σε νέο του συνέντευξη.

Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε στο ένθετο Κ της Καθημερινής και στον δημοσιογράφο Βλάση Κωστούρο για τη συνεχή απουσία του πατέρα του και ξεκαθάρισε πως ποτέ μέχρι σήμερα δεν ξέχασε από που ξεκίνησε.

«Μεγάλωσα με πολλές δυσκολίες. Από μικρό παιδί έπρεπε να κάνω ένα σωρό δουλειές για να επιβιώσουμε. Τον αδελφό μου τον έστειλαν σε ένα σχολείο στο εξωτερικό, στο Πεσταλότσι στην Ελβετία, για άπορα και ορφανά παιδιά και γω έμεινα πίσω με τη μητέρα μου. Ο πατέρας μου, λαϊκός τραγουδιστής, ήταν πάντα απών. Αυτό είναι ένα τραύμα που με συνοδεύει ακόμη. Ανέλαβα πολλές ευθύνες σε πολύ νεαρή ηλικία. Σαν να έπρεπε να μεγαλώσω απότομα.

Παράλληλα, ξεκινώντας νεαρός το τραγούδι, έπρεπε να υποστώ την κακή ατμόσφαιρα της δουλειάς, τα κακά αφεντικά, τις παγίδες της νύχτας. Οπότε, πράγματι, ίσως τώρα να γίνομαι ξανά αυτό το μικρό ονειροπόλο αγόρι, κάπου στα Εξάρχεια, έτοιμο να δημιουργήσει ξανά προβλήματα στον εαυτό του. Ξέρετε τι νιώθω τώρα;

Τι νιώθετε;

Νιώθω ότι στις συνεντεύξεις γίνομαι πάντα λίγο μονότονος, με την έννοια ότι επαναλαμβάνω πολλές φορές τα ίδια πράγματα. Το κάνω όμως για έναν συγκεκριμένο λόγο. Γιατί δεν ξέχασα.

Τι δεν έχετε ξεχάσει;

Από που ξεκίνησα. Είναι σημαντικό ο άνθρωπος να μην ξεχνάει ποτέ την αφετηρία του. Δεν είναι παράλογο ένα παιδί πέντε ετών να ξέρει απέξω χιλιάδες τραγούδια. Η μουσική με μάγευε, της παραδινόμουν. Το ραδιόφωνο ήταν η παρηγοριά μου στις δυσκολίες και στα σκοτάδια των παιδικών μου χρόνων. Το τραγούδι είναι ένα πολύ περίεργο πράγμα. Έχει απίστευτη δύναμη. Λέει τα περισσότερα ψέματα και τις περισσότερες αλήθειες ταυτόχρονα. Μέσα από αυτή την αντίφαση δημιουργείται μια μορφή τέχνης που μπορεί να προστατεύσει τον άνθρωπο. Εμένα η μουσική με προστάτευσε.