Γιώργος Χρυσοστόμου στο TLIFE: “Έχω προδώσει και φίλο και σχέση και τα πιστεύω μου”

Ο Γιώργος Χρυσοστόμου είναι από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς του. Από αυτούς που θέλεις οπωσδήποτε, σαν δημοσιογράφος, να έχεις τη δυνατότητα να συναναστραφείς και να τους πάρεις συνέντευξη. Κι ακόμα πιο δελεαστικό είναι το γεγονός ότι δεν μιλάει συχνά. Όταν αποφασίσει να το κάνει δεν χάνει καθόλου αυτό το μυστήριο που τον κάνει γοητευτικό. Άμυνα; Εσωστρέφεια; Συνειδητή απόφαση; Ίσως λίγο απ’ όλα! Το TLIFE τον συνάντησε στο καμαρινι του στο θέατρο Μικρό Παλλάς, λίγο πριν ανέβει στην σκηνή για μία ακόμα παράσταση με το έργο “Προδοσία“.

Από εκεί ορμώμενη, τον ρώτησα ποιο είδος προδοσίας συγχωρείται πιο δύσκολα. “Εξαρτάται από τον άνθρωπο, τη φάση, το μέγεθος… Δεν είναι και όλες ίδιες. Είναι μια λέξη τώρα και στον καθένα χτυπάει τελείως όπως, ας πούμε, το ‘χει στη ζωή του ο καθένας”, μου εξηγεί. Και συνεχίζει: “Μπορεί κάποιος εύκολα να συγχωρήσει την προδοσία στη σχέση, αλλά να μη μιλάει με τα αδέρφια του. Ή το ανάποδο. Εγώ νομίζω ότι η πιο έτσι ανήθικη είναι της πατρίδος, δηλαδή μόνο αυτή νομίζω ότι είναι η πιο “grande”.. Η άλλη είναι ανθρώπινη, εφόσον πρόκειται για προσωπικό συμφέρον, φόβο. Κανείς δεν προδίδει με δόλο: “Ξύπνησα το πρωί και είπα  μ ‘αρέσει να προδώσω σήμερα”. Το καταλαβαίνεις εκ του αποτελέσματος ότι προδώθηκε η εμπιστοσύνη και χίλια δύο. Όσον αφορά την πατρίδα, όταν το κάνεις ξέρεις ότι το κάνεις. Είναι πιο συνειδητό έγκλημα για μένα. Όλο το άλλο είναι πολύ ρομαντικό για να το συζητάμε. Τι είναι πιο σημαντικό δεν ξέρω. Ο καθένας όπως το έχει ζήσει. Δεν μπορώ να απαντήσω για τον καθένα ξεχωριστά. Για μένα, τι να σας πω, δεν ξέρω. Εγώ έχω προδώσει και φίλο, έχω προδώσει και σχέση , έχω προδώσει και τα πιστεύω μου, έχω προδώσει και τα πάντα.”

Αναρωτιέμαι, ακούγοντας τον, αν θεωρεί ότι η “προδοσία” είναι κάτι που ξεπερνιέται για εκείνον. “Ο χρόνος είναι ο μεγαλύτερος προδότης, ούτως ή άλλως. Δηλαδή τι σημασία έχει; Στ’ αλήθεια είναι ή ο χειρότερος ή ο καλύτερος γιατρός. Ο άνθρωπος αισθάνεται προδωμένος όσο έχει την ψευδαίσθησή ότι θα ζει για πάντα, αλλά αυτό είναι μέσα στο DNA του.Το έχει προαποφασίσει ότι θα είναι έτσι”, μου λέει.

Θεωρείτε προδοσία της πατρίδας, ας πούμε, αυτό που κάνουν οι πολιτικοί; “Όχι. Ο καθένας κάνει ότι καλύτερο μπορεί, δεν είναι αυτό. Κι εννοείται ότι κι εγώ αν γινόμουν πολιτικός, όσο ηθικός κι αν ήμουν, θα βόλευα δέκα φίλους μου. Δηλαδή ποια είναι η προδοσία; Εννοείται ότι θα βοηθούσα δέκα κοντινούς μου. Ποιος άνθρωπος δε θα το ‘κανε αυτό; Προδοσία είναι να γίνεται πόλεμος και να πάω να πουλήσω μυστικά απέναντι. Να πάρω μαζί μου έναν ολόκληρο λαό, αυτό είναι που θεωρώ προδοσία. Τώρα αν πρόδωσα το φίλο μου και μετά από πέντε χρόνια τα ξαναβρούμε, ποια είναι η προδοσία;”

Και περνάω από τη θεωρία της παράστασης στο πρακτικό μέρος της που έχει να κάνει με τη συνεργασία του με τον Πυγμαλιώνα Δαδακαρίδη στη σκηνή. Πρόσφατα, κυκλοφόρησε ολόκληρη στο YouTube η ταινία “Έτερος Εγώ” όπου συμπρωταγωνιστούν, επίσης. Μια εκπληκτική δουλειά του Σωτήρη Τσαφούλια. Τον ρωτάω, λοιπόν, για αυτή τη “δεύτερη” συνάντηση με τον Πυγμαλίωνα και αν η οικειότητα που υπάρχει από αυτό είναι βοηθητική. “Δεν είναι και η ίδια συνθήκη, όπως δεν ήταν και η ίδια συνθήκη όταν βρισκόμασταν στους “Άγαμους”. Παρ’όλο, λοιπόν, που ήμασταν στους “Άγαμους” μαζί όλα αυτά τα χρόνια στ’ αλήθεια, τώρα, πρώτη φορά γνωριζόμαστε στη σκηνή. Και στην ταινία ήταν μια συνεργασία, αλλά δεν παίξαμε μπάλα , αν θα το λεγα έτσι με απλά ελληνικά. Τώρα γνωριζόμαστε πως είμαστε σαν ηθοποιοί πάνω στη σκηνή, αναμετριόμαστε, μετριόμαστε. Βεβαίως και έχουμε βάση τη φιλία μας και αυτό είναι ένα καλό παντεσπάνι για να ξεκινήσει  μια συνεργασία.”

Θεωρείτε σημαντικό να υπάρχει οικειότητα με τους συνεργάτες σας; Να έχετε ξαναδουλέψει..

Εξαρτάται, εξαρτάται από τους χαρακτήρες. Από την πορεία μου θα σας το πω αυτό, έχουν υπάρξει και φορές που η οικειότητα κάνει κακό. Γιατί δεν μπορείς να πεις στον άλλο ότι έκανε λάθος, μην τυχόν και τον πληγώσεις. Μπορεί εύκολα, επειδή υπάρχει οικειότητα, να βγάλεις τον εκνευρισμό σου. Εγώ είμαι και  γενικότερα fan να μην είναι και πολύ μπουχαχά η πρόβα. Δεν μπορώ πολύ. Ωραίο είναι να είναι ωραίο το κλίμα, αλλά μ’ αρέσει να παγώνουν λίγο τα πράγματα να γίνονται σκέτα επαγγελματικά κι αν προκύψει καλώς. Επειδή μέχρι στιγμής έχει συμβεί η πολλή οικειότητα να έχει λειτουργήσει ανασταλτικά. Δηλαδή γυρνούσε μπούμερανγκ πίσω. Δε λειτουργούσε, επειδή εντάξει δεν υπήρχε πειθαρχία .Όχι εδώ, μιλάω πάντα για γενικά. Κι αυτό είναι ένα πράγμα που δουλεύεται. Μπορεί να είμαστε φίλοι κολλητοί, αλλά συνεργάτες να μην είμαστε καλοί. Αυτο δεν το ξέρεις .

Είσαστε από αυτούς που τα λένε “χύμα” τα πράγματα; Αν σας ενοχλεί κάτι στην πρόβα, στη ζωή…

Εξαρτάται και πάλι.Έχει φορές που έχω κρατηθεί, έχει φορές που έχω μιλήσει. Δεν ξέρω, δεν υπάρχει συνταγη: Εγώ είμαι έτσι γενικά, έτσι δουλεύω. Είναι ό,τι προκύψει. Πάντα είναι καινούργοι άνθρωποι, παίρνεις άλλα και δίνεις άλλα. Πάντα εσύ είσαι βέβαια , αλλά πάντα ξεκινάς με μια καλή θέληση και στην πορεία μπορεί, ξέρω γω, να κουραστείς ή οτιδήποτε. Εγώ άμα δεν καταλαβαίνω κάτι το ρωτάω και άμα με ενοχλεί κάτι το λέω, αλλά πολλές φορές μπορεί και να μην το κάνω γιατί θα είναι καλύτερα για όλους. Νομίζω, αλλά αυτό το κρίνεις τη δεδομένη στιγμή και όχι, δεν το έχεις προαποφασίσει.

Η εντύπωση που έχω σχηματίσει είναι ότι είστε πάρα πολύ ευθύς κι αν κάτι σας ενοχλεί και ειδικά στο χώρο σας, έχετε τα όριά σας ξεκάθαρα.

Εξαρτάται τη φάση κάθε φορά. Μπορεί να μη με ενοχλήσει η παραβίαση τώρα, αλλά αύριο να με ενοχλήσει. Εξαρτάται. Ευθύς πάντως  προσπαθώ να είμαι. Και “καμπύλος” έχω υπάρξει και υποχθόνιος έχω υπάρξει και απ’όλα… Γιατί κι η πολλή ευθύτητα, ξέρετε, κρύβει κάτι πάντα: εγώ είμαι ευθύς να ξέρετε και τουτέστιν είναι μια θέση που τη βάζεις και μετά λες λειτουργήστε όλοι έτσι. Δεν είναι στ’ αλήθεια κι αυτό πολύ καλό, ούτε καν γοητευτικό. Κι επίσης δεν είναι και λειτουργικό πολλές φορές. Κάποιες φορές πρέπει να το βουλώνεις κιόλας.

Κι απ’ τις συνεντεύξεις σας ακόμα διαπιστώνει κανείς ότι μιλάτε πολύ ανοιχτά και ξεκάθαρα. Έχετε πει για τον εαυτό σας και πολύ σκληρά πράγματα, που ίσως κάποιος άλλος δε θα έλεγε. Να λέει, δηλαδή, ότι έχει την κακή πλευρά του εαυτού του και την έχει και πάνε παράλληλα με την καλή.

Με ρώτησαν κι απάντησα. Δε διαφημίζω τον εαυτό μου. Εγώ θέλω να συνδέομαι με τον κόσμο -κι είναι και η στάση μου  η πολιτική αυτή-  να μη νομίζουν οι άνθρωποι κι εγώ βάζω αυτές τις λεπτομέρειες. Εντάξει ένα κομμάτι πουλάει και γοητεία, ας πούμε , αλλά το ένα μεγαλύτερο κομμάτι είναι ότι, όταν έρχεται κάποιος να δει μια παράσταση να ξέρει ότι είναι άνθρωπος εκεί πάνω κι ότι δεν είναι κάτι μυθοποιημένο, επειδή έτσι ήταν κάποτε ή επειδή ήταν πιο μακριά οι ηθοποιοί κάποτε, ή πιο παλιά οι αστέρες από τον απλό, υποτίθεται, κόσμο. Άνθρωποι είναι όλοι, όλοι είμαστε. Κι έχουμε κι εμείς τα ζόρια μας. Θέλω να πω, είμαστε υπερεκτεθειμένα όντα, τραβάμε στομάχια, τραβάμε άγχη. Θέλω με αυτή τη στάση πάντα να δείχνω στον κόσμο ότι κι εγώ σαν κι εσένα είμαι. Δεν είναι κάτι. Μου είπε ένας ξάδερφός μου “Φαίνεται ότι είστε πανευτυχεις και ότι  είστε λυμένα όλα”. Πρέπει να την ξεπερνάει ο κόσμος αυτήν την ψευδαίσθηση, ότι είναι λυμένα όλα. Αν ήταν από την αρχή δε θα κάναμε αυτή τη δουλειά εν πάση περιπτώση.

Στη σκηνή όμως, φαντάζομαι, μένουν όλα πίσω έτσι;

Εξαρτάται από τη μέρα. Μπορεί και να τα φερεις και στη σκηνή.

Είναι ψέμα αυτό που λένε ότι το θέατρο λειτουργεί λίγο και ψυχοθεραπευτικά;

Για μένα δεν είναι, για άλλους είναι. Δεν ασχολούμαι πια με αυτήν την ερώτηση. Θέλω να πω για μένα δεν είναι ψυχοθεραπευτικό πια, είναι η δουλειά μου. Δεν το θεωρώ υγιές να έρχεσαι εδώ να θεραπεύεσαι. Τι φταίνε οι άλλοι ας πούμε; Εδώ οι άλλοι έρχονται να ακούσουν μια ιστορία απο κει και πέρα πήγαινε αλλού και θεραπεύσου. Κάπως έτσι το σκέφτομαι.

Και για σας αναρωτιέμαι αν λειτουργεί, πέρα από το θεατή που φαντάζομαι ο καθένας είναι αναλόγως το τι αποζητά.

Είναι μια διέξοδος για κάποια ώρα. Είσαι συγκεντρωμένος σε κάτι και σαν να διαλογίζεσαι, δεν ψυχοθεραπεύεσαι. Είναι σαν να επικεντρώνεσαι σε μια τελεία για 1,5 ώρα και κοιτάς μόνο αυτήν. Παρ’ολ’ αυτά έχει άλλα η σκηνή. Είναι σε υπερένταση και υπερδιέγερση οι αισθήσεις, ο ψυχισμός σου, παίρνεις αντιδράσεις, ακούς κριτικές, διαβάζεις, κάνεις, δείχνεις. Ακούς να ενοχλείται, ακούς να ενοχλείσαι. Θέλω να πω δεν είναι και η σκηνή ένα πράγμα που είναι  απαλούτσικο, είναι ζόρικο. Ειδικά άμα είσαι κουρασμένος ή  από ένα σημείο και μετά πολύ πολύ έμπειρος.

Τι λειτουργεί για σας σαν επιβράβευση; Επειδή μιλήσατε και για κριτικές. Οι κριτικές των αυθρώπων του χώρου, το κοινό;

Πάντα έχεις άγχος να αρέσεις και στον κόσμο. Εγώ έφαγα αρκετή φαιά ουσία και άγχος για να αρέσω στους συναδέλφους μου. Αυτό μετά από καιρό μου έφυγε και προτιμώ να αρέσω στον κόσμο. Τώρα αν θα πουν οι συνάδελφοι πόσο καλός είμαι… Εννοείται ότι πάντα το ζητάω και υπάρχει ο ναρκισσισμός να σου λένε μπράβο, αλλά από ένα σημείο και μετά οι ηθοποιοί, ξέρετε, είναι σαν μωρά παιδιά. Θέλουν χάδια. Ειδικά μετά από πρεμιέρες και παραστάσεις . Γι’ αυτό όταν μου λέει κάποιος φίλος μου την άποψή του για την παράσταση του λέω πες την μου μια μέρα μετά, γιατί εκείνη την ώρα δε θες να ακούς πολλά, μόνο μπράβο Γιωργάκη και σπίτι σου. Γιατί είσαι πολύ εκτεθειμένος και είσαι τρυφερός εκείνη την ώρα, σαν μωρό . Δεν μπορείς να ακούσεις χάλια ήταν, δηλαδή θα πέσεις κάτω. Όποιος κι αν είσαι. Από εκεί και πέρα εντάξει. Απλά θεωρώ ότι υπάρχουν ακόμα σκηνοθέτες και ηθοποιοί που κάνουν δουλειές μόνο και μόνο για να αρέσουν στον κύκλο και δεν ασχολούνται με τον κόσμο. Οπότε αυτό, ίσως λίγο έχει αλλάξει τη ζωή μου. Θέλω να πηγαίνει να βλέπει κάποιος μια παράσταση και αν μη τι άλλο να καταλαβαίνει τι γίνεται. Τώρα αν κάτι αποδομήσει και μην τυχόν και μας πουν ότι το ανεβάσαμε σαν τον προηγούμενο… με τρελαίνουν λίγο αυτά. Θέλω η μητέρα μου που δεν έχει δει και πολύ θέατρο να καταλαβαίνει τι γίνεται. Καταλάβατε;

Το είχατε πει σε μία συνέντευξη αυτό και ήταν πολύ ωραίο. Σας είχανε ρωτήσει για τη δραματουργία και είχατε πει απαντήσει ότι το σημαντικό είναι να το περνάς ξεκάθαρα στον κόσμο και να φτάνει στην ψυχούλα του.

Ναι, ας το περάσει ξεκάθαρα και ας αποφασίσει αυτός τι είναι σωστό και τι λάθος. Έτσι είναι θεωρώ το σωστό. Λες την ιστορία έτσι όπως είναι, έτσι όπως την έγραψε ο συγγραφέας. Με τις παύσεις του και τις τελείες του. Γιατί για κάποιο λόγο τις έβαλε κι από κει και πέρα καταλαβαίνει ο άλλος. Μπορεί να μην καταλάβει συνειδητά και μετά από μια δυο μέρες να καταλάβει τι ειπώθηκε, τι έγινε, τι αίσθηση του άφησε κτλ κτλ.

Εσείς είστε από τους “τυχερούς” – Αν και δεν πιστεύω ότι είναι τύχη, πιστεύω ότι είναι η δουλειά που έχετε κάνει- που σας κατατάσσουν στους πολύ ταλαντούχους και πετυχημένους της γενιάς σας.

Ευχαριστώ!

Το εισπράττετε αυτό από τον κόσμο;

Ναι, βεβαίως! Εννοείται το βλέπω. Εντάξει, δεν έρχονται κάθε μέρα και μου λένε είστε ταλαντούχος, αλλά το καταλαβαίνεις στον τρόπο με τον οποίο γεμίζουν οι παραστάσεις, ότι σε εμπιστεύεται ο κόσμος, ότι σε διαβάζει, ότι ακούει τη γνώμη σου και όσο κρατήσει κι αυτό.

Παράλληλα με την “Προδοσία” συνεχίζει να παιζει και μία αλλη παράσταση, το “Πετρες στις τσεπες του”. Πως τα προλαβαίνετε όλα;

Το ένα είναι Δευτέρα, Τρίτη, το άλλο Τετάρτη-Κυριακή, τα προλαβαίνουμε μια χαρά.

Όλη η εβδομάδα φουλ δηλαδή!

Ναι! Έτσι είναι. Δουλεύω πολύ, δε θέλω να κάθομαι. Κι ήταν ωραίο contrast τώρα να έχω και το ένα και το άλλο. Είναι λίγο δύσκολο την Κυριακή να αποφορτιστώ από το ένα και να φορτιστώ για το άλλο και την Τετάρτη πάλι το ίδιο, αλλά και αυτό είναι μία διαδικασία, είναι ένα καλό μάθημα για να μην ταυτίζεσαι με την παράσταση κι ότι έτσι θα ‘ναι αυτή μόνο για πάντα και τίποτα άλλο. Γιατί κι εσύ μπαίνεις σε μια τρύπα ψευδαίσθησης ότι έτσι θα είναι για πολύ καιρό και μετά δεν είναι έτσι για πολύ καιρό.

Στην άλλη παράσταση υπάρχει πολύ έντονο το στοιχείο του αυτοσχεδιασμού. Φεύγετε  από το ρόλο και επικοινωνείτε με τον κόσμο. Είναι πιο δύσκολο αυτό;

Άλλο το ένα , άλλο το άλλο. Δεν υπάρχει δύσκολο και εύκολο. Κι αυτό δύσκολο είναι. Το καθένα έχει τη δυσκολία του και εδώ που δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τον κόσμο, πρέπει να βρεις έναν άλλο τρόπο να επικοινωνήσεις με τον κόσμο. Και πάλι επικοινωνείς με τον κόσμο, απλά από άλλη οδό. Δύσκολο και εύκολο στις συγκεκριμένες δύο δε βρίσκω. Έχουν και οι δύο το βάρος τους. Άσχετα με το τι κείμενα είναι, είναι η συνθήκη διαφορετική και η κάθεμιά τραβάει το δικό της ζόρι.

Το ότι έχετε έναν προσανατολισμό προς το θέατρο είναι επιλογή ή έχει να κάνει και συγκυριακά;

Πάντα είναι συγκυριακά και πάντα είναι “βλέποντας και κάνοντας”. Όταν ζήτησα να κάνω τηλεόραση μου ήρθε και έκανα. Τώρα δε θέλω να κάνω. Με τον κινηματογράφο δεν τα πάω πολύ καλά. Δεν έχει προκύψει και κάτι για να.. Το αφήνω λίγο και στη ροή του. Το θέατρο το αγαπάω απλά, το αγαπάω πολυ. Μ’αρέσει να αισθάνομαι εκεί πάνω ασφαλής και πάντα ότι και να κάνω το θέατρο είναι η βάση για μένα.

Σας αγχώνει το γεγονός ότι είναι ένας χώρος που, ειδικά πλέον σε περιόδους κρίσης,  το να έχεις δουλειά κάθε σεζόν δεν είναι και αυτονόητο;

Έτσι ήταν πάντα για μένα δεν έχω καμία διαφορά από παλιά. Πάντα μένεις άνεργος κάθε 6 μήνες, πάντα πληρώνεσαι μετά -πολύ μετά- την ώρα σου. Δεν έχει διαφορά για μένα η κρίση, στ’ αλήθεια. Δεν είναι ότι έχασα κάτι ή κάποια σιγουριά ή ήμουν μόνιμος στο Εθνικό Θέατρο και με διώξανε και τώρα δεν έχω στον ήλιο μοίρα. Είμαι ελεύθερος επαγγελματίας και αυτό έχει το ρίσκο του. Όλοι οι ελεύθεροι επαγγελματίες το ξέρουν αυτό.

Φωτογραφίες: Πέτρος Χόντος