Γνωστή ηθοποιός αποκαλύπτει: “Είδα την αδελφή μου να πεθαίνει μπροστά στα μάτια μου”

Για το θάνατο της αδελφής της από καρκίνο και τα σημάδια που άφησε στη ζωή της, τις στιγμές που την ένιωθε δίπλα της, την επιλογή της να γίνει ανύπαντρη μητέρα, το ρατσισμός που βίωσε, αλλά και τα πολύ δύσκολα τελευταία δύο χρόνια μίλησε η ηθοποιός Πέννυ Σταθάκη.

“Πρώτη φορά έκλαψα στη ζωή μου σε ηλικία επτά χρόνων, όταν έχασα τη μικρή μου αδελφή. Ηταν ένα χρόνο μικρότερη. Πέθανε δίπλα μου από υπερβολική αιμορραγία από τη μύτη της. Είχε καρκίνο. Οι γονείς την έφερναν πολύ συχνά στην Αθήνα προκειμένου να της κάνουν μεταγγίσεις και παρακεντήσεις στο Παίδων. Τότε οι γιατροί έκαναν ακόμα πειράματα στα παιδιά με μεσογειακή αναιμία. Κοιμόμασταν μαζί στο ίδιο κρεβάτι. Κάθε φορά που αιμορραγούσε την έπαιρναν και την έφερναν στην Αθήνα, γιατί εμείς μεγαλώσαμε στη Λακωνία. Όταν πέθανε, είχε τη μεγαλύτερη αιμορραγία. Πλημμύρησε από αίμα και ξεψύχησε στο μαξιλάρι δίπλα μου. Αυτό με σημάδεψε σε όλη μου τη ζωή. Μεγάλωσα σε μια οικογένεια που η μάνα αναζητούσε το χαμένο παιδί της για πολλά χρόνια, μέχρι να γεννήσει τα τρία αδέλφια μου και να επέλθει μια σχετική ισορροπία στην οικογένεια. Ένιωθα υπεύθυνη, επειδή ήμουν η μεγαλύτερη…”, εξομολογήθηκε στην “Espresso”.

Για το αν αισθανόταν ευθύνη για το θάνατό της δήλωσε: “Ναι, αισθανόμουν ευθύνη επειδή παρέμεινα εγώ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ επίσης το μανιάτικο μοιρολόι. Ακόμα το έχω στ’ αφτιά μου. Με έχει σημαδέψει!” και πρόσθεσε: “Δεν γνώριζα τι αρρώστια είναι. Ενα παιδί δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι ο καρκίνος”.

Όσον αφορά στα δύσκολα χρόνια που πέρασε στη ζωή της είπε: “Πέρασα πάρα πολύ δύσκολα τόσο επαγγελματικά όσο και προσωπικά. Ολοι νομίζω περνάμε κάποια στάδια στη ζωή μας, όπου καλούμαστε να υπερβούμε τις δυνατότητές μας” και πρόσθεσε: “Όταν ήμουν έγκυος και κλήθηκα να αποφασίσω αν θα κρατήσω το παιδί μόνη μου ως μονογονεϊκή οικογένεια. Επρεπε να αποφασίσω τι θα κάνω με μια άλλη ζωή, γιατί ήμουν και παραμένω ανύπαντρη. Δόξα τω Θεώ, έπραξα κατά συνείδηση”.

Τέλος, μιλώντας για την κόρη της και την απόφασή της να είναι ανύπαντρη μητέρα ανέφερε: “Τη θυμάμαι σαν εφιάλτη… Ένιωθα σαν να ήμουν δεκατεσσάρων ετών. Κουβάλαγα στο σώμα μου μια άλλη ψυχή… Δεν ήθελα να κάνω έκτρωση… Ενιωθα ανυπεράσπιστη. Οσο κι αν φαίνεται περίεργο, ακόμα και στην Ελλάδα του 2012 υπάρχει ρατσισμός απέναντι στις ανύπαντρες μητέρες” και συμπλήρωσε: “Η κόρη μου είναι ο καλός μου άγγελος και είμαι απόλυτα ευτυχισμένη από την ημέρα που την έφερα στη ζωή”.