Μπορεί χθες να είπαμε ποιες πρέπει να είναι οι αντιδράσεις μας στο άκουσμα ενός ληστή στο σπίτι μας και όταν μας παρενοχλεί κάποιος το δρόμο αλλά σήμερα θα μιλήσουμε για τις περιπτώσεις που το κακό έχει γίνει.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Τα κρούσματα εγκληματικών επιθέσεων, ληστείες, διαρρήξεις, σεξουαλικές επιθέσεις, μέρα με τη μέρα συνεχώς αυξάνονται. Το πληροφορούμαστε από τα δελτία ειδήσεων, το ακούμε στη δουλειά μας από τους συναδέλφους μας που έρχονται τρομοκρατημένοι ύστερα από κάποιο περιστατικό που έχουν είτε υποστεί είτε δει ως μάρτυρες, το αντιλαμβανόμαστε από τον οργισμένο γείτονα που σπεύδει να ενισχύσει την ασφάλεια του σπιτιού του και φυσικά και εμείς οι ίδιοι που με το αίσθημα ανασφάλειας να μας διακατέχει διερωτόμαστε που μπορεί να είμαστε ασφαλείς; Είμαστε όλοι εν δυνάμει θύματα; Και όταν πλέον δε κινδυνεύουμε μόνο αν κυκλοφορούμε έξω αλλά και μέσα στο ίδιο μας το σπίτι, τότε πραγματικά ο φόβος και ο πανικός μας ορίζουν τη καθημερινότητα.
Δυστυχώς με τέτοια ποσοστά εγκληματικότητας δεν είναι δύσκολο να έχεις πέσει θύμα κάποιας ληστείας ή κάποιου βιασμού. Κι αν όχι, τότε είναι πολύ πιθανό να έχει συμβεί σε κάποιον από το περιβάλλον σου. Τι πρέπει να κάνεις όμως για να ανταπεξέλθεις και να αντιμετωπίσεις την πραγματικότητα; Τι πρέπει να κάνεις αν ήταν μπροστά και το ανήλικο παιδί σου; Πώς πρέπει να φερθείς σε κάποιον που έχει πάθει κάτι κακό;
Τις απαντήσεις μας τις δίνει η ψυχολόγος Μαγδαληνή Δασκαλάκη
“Δυστυχώς , κάποιες φορές ακόμα και αν έχω λάβει μέτρα για τη προστασία μου είναι ενδεχόμενο να υποστώ κάποια εγκληματική πράξη , να γίνω και εγώ άλλο ένα νούμερο στον αριθμό των θυμάτων της ημέρας
Ακόμα και μέσα στο σπίτι μου , εκεί που πιο πολύ θα έπρεπε να νιώθω προστασία. Ακόμα και κατά τη διάρκεια της ίδιας διαδρομής που διανύω κάθε μέρα στο καθημερινό μου δρομολόγιο.
Μετά το αρχικό σοκ και αφού το περιστατικό τελειώσει τι κάνω; Πως νιώθω; Πώς διαχειρίζομαι όλο αυτό; Πώς θα μπορέσω να επουλώσω όχι μόνο τις εξωτερικές πληγές αλλά και τις «εσωτερικές» , της ψυχής και του μυαλού; Θα ήθελα να επισημάνω κάποια βασικά συμπτώματα που παρουσιάζουν τα θύματα επιθέσεων κοινά είτε αναφερόμαστε σε περιστατικά κλοπής και διάρρηξης είτε σωματικής κακοποίησης . Το σοκ που προκαλεί το περιστατικό είναι έντονο όπως και οι εκδηλώσεις του μετατραυματικου στρες μετά από αυτό . Το θύμα παρουσιάζει έντονο φόβο, άγχος, οργή , θυμό, αποκτά εμμονές, διακατέχεται από συναισθήματα αντεκδίκησης, παρουσιάζει και σε μάκρος χρόνου κατάθλιψη, διαταράσσεται ο ύπνος του, οι διατροφικές του συνήθειες, η κοινωνική του συμπεριφορά, γίνεται πιο εσωστρεφές, διαταράσσεται η σεξουαλική του συμπεριφορά, γίνεται οξύθυμο, αποκτά ρατσιστική συμπεριφορά.
Πολλές φορές το τι θα πρέπει να κάνουμε για να προχωρήσουμε μετά από μια τραυματική εμπειρία «κρύβεται» στο τι δε θα πρέπει να κάνουμε.
. Δεν αποκρύπτω το περιστατικό από ντροπή η’ επειδή θεωρώ ότι δε πρόκειται να γίνει κάτι από την αστυνομία θεωρώντας ότι είναι ένα ακόμα στα τόσα που συμβαίνουν .
. Δεν ενοχοποιώ τον εαυτό μου για αυτό που έγινε .Σε καμία περίπτωση δε θα προκαλούσα κάποια εγκληματική πράξη εναντίον μου .
. Δεν προσπαθώ να συμπιέσω τα συναισθήματα μου και τις αντιδράσεις μου
. Κατ’ επέκταση του προηγούμενου δεν ελαχιστοποιώ το συμβάν .
. Δεν εφευρίσκω τρόπους για να αποσπάσω τη σκέψη μου από το συμβάν. Αυτό δίνει πρόσκαιρη επιφανειακή ανακούφιση και όχι λύση.
. Δεν σπεύδω να καταχωρήσω το περιστατικό στο παρελθόν χωρίς πρώτα να έχω ουσιαστικά απελευθερωθεί από αυτό .
. Δεν υποκρίνομαι σα να μην συνέβη. Η άρνηση του δε σημαίνει και ότι δε συνέβη .
. Δε διστάζω η’ φοβάμαι να κοινοποιήσω τα συναισθήματα μου , επιλέγοντας τη «κοινωνική αποχώρηση» .
. Δε σκεπάζω τους φόβους μου βρίσκοντας καταφύγιο σε ουσίες .
. Δε «φοράω» το κουστούμι του τιμωρού και εκδικητή .
Θεωρώ απαραίτητο
. Να απευθυνθώ στο σύστημα απονομής δικαιοσύνης, ξεκινώντας από τη καταγγελία του γεγονότος στην αστυνομία. Άμεσα έχουμε τη μείωση της συναισθηματικής έντασης. Και φυσικά το αίσθημα αδικίας μειώνεται όταν πιαστεί ο δράστης .
. Να στραφώ στους γύρω μου . Μειώνουμε το άγχος και τους φόβους μας και νιώθουμε τη προστασία στη παρουσία των αγαπημένων μας .
. Απευθύνομαι σε ειδικούς έτσι ώστε να μπορέσω να δεχτώ τη σωστή βοήθεια χωρίς να αφήσω κατάλοιπα στο ψυχικό τραύμα που το περιστατικό αδιαμφισβήτητα μου προκάλεσε.
Πως μπορώ να συντρέξω στο θύμα με το σωστό τρόπο;
. Προσπαθώ να διατηρήσω τη ψυχραιμία μου και να συντρέξω στο θύμα χωρίς να το φορτώσω με επιπλέον πανικό.
. Εάν το θύμα δεν είναι σε θέση κάνω εγώ ότι πρέπει να γίνει άμεσα , όπως να καλέσω την αστυνομία , τις πρώτες βοήθειες , να πάρω σε ασφαλές μέρος εκεινον / νη και οποίον άλλο χρειάζεται , να κάνω έλεγχο στο σπίτι , κλπ .
. Δεν είμαστε επικριτικοί απέναντι του λέγοντας «σου είχα πει να κλείσεις τη πόρτα» , «γιατί βγήκες βράδυ έξω» , κλπ .
. Είναι πολύ σημαντικό να συμπαρασταθώ με το να νιώσει το θύμα ότι συμπάσχω μαζί του και το κατανοώ. .Μια αποστασιοποιημένη αντίδραση συναισθηματικά προκαλεί σύγχυση στο θύμα γιατί δε το βοηθά να απελευθερώσει τα συναισθήματα του .
. Δεν παρασυρόμαστε ότι όλα «ξεχάστηκαν» αν το θύμα «δείχνει» μια χαρά .
. Δε ξαφνιαζόμαστε αν και μετά από καιρό το θύμα αντιδράσει με ένταση , φόβο , πανικό , σε κάποια ερεθίσματα όπως σκοτεινό δρόμο , ξαφνικό θόρυβο κλπ .
. Το συμβουλεύουμε να απευθυνθεί σε κάποιο ειδικό .
. Μπορούμε να προτείνουμε να κάνουμε μαζί μαθήματα αυτοπροστασίας.
Και όταν τα παιδιά μου είναι αυτόπτες μάρτυρες;
Δυστυχώς οι πιθανότητες τα παιδιά μου να είναι παρόντα σε κάποια σκηνή εγκληματικής πράξης ή βιαιοπραγίας είναι πλέον μεγάλες.
Όπως οι ενήλικες έτσι και τα παιδία μπορούν να επηρεαστούν σημαντικά από ανάλογα περιστατικά. Η αναστάτωση είναι η ίδια τόσο στα αγόρια όσο και στα κορίτσια , ενώ ακόμα τα παιδιά της ίδιας οικογένειας μπορεί να αντιδράσουν διαφορετικά. Κανένα παιδί δεν είναι πολύ μικρό για να αισθανθεί σοκ , ωστόσο τα μικρά παιδιά ενδέχεται να δυσκολευτούν να κατανοήσουν τι συνέβη και να εξηγήσουν τα συναισθήματα τους. Μπορεί να πυροδοτηθούν τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά συμπτώματα . Πονοκέφαλοι, στομαχόπονος, βραδινή ενούρηση, φόβος να μείνει μόνο του, διαταραχές στο φαγητό, άρνηση να πάει σχολείο, κακή απόδοση στα μαθήματα του, επιθετικότητα και οξυθυμία. Και επειδή κανείς δε γνωρίζει τα παιδιά όσο οι ίδιοι οι γονείς, οφείλουμε να είμαστε παρατηρητικοί στις διάφορες αλλαγές συμπεριφοράς. Και προσοχή, εάν και εσείς είστε θύματα τα παιδιά δεν είναι απαραίτητο να παρουσιάσουν τα ίδια με εσάς συμπτώματα.
. Καθησυχάστε το παιδί σας από τους φόβους του .
. Μην τον πιέσετε να επιστρέψει στις κανονικές του συνήθειες , ακολουθήστε τους ρυθμούς του .
. Μη διστάζετε να μιλήσετε για το γεγονός μήπως χειροτερέψει η κατάσταση .Δώστε τους το παράδειγμα για να μπορέσουν να ανοιχτούν .
. Αφήστε τα να μιλήσουν για τους φόβους τους και ακούστε τα με σεβασμό .
. Εάν έχουν δυσκολία να μιλήσουν ενθαρρύνετε τα να εκφράσουν τα συναισθήματα τους από την εμπειρία είτε μέσω της ζωγραφικής είτε γράφοντας μια ιστορία .
. Ρωτήστε το τι θα έκανε το ίδιο για να νιώσει ασφαλές .
. Απευθυνθείτε σε κάποιο ειδικό .
. Επειδή ενδέχεται να φοβάται στο σκοτάδι αφήστε κάποιο φως αναμμένο . Αφήστε του τη πόρτα του δωματίου του ανοιχτή
. Αποκοιμίστε το με κάποια χαλαρωτική μουσική.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ