Η 20χρονη κούκλα που θα ανοίξει τη συναυλία των Onirama στο Λονδίνο μιλά στο TLIFE

Η Sma RaG Da είναι νεαρό ταλαντούχο κορίτσι που έκανε το πρώτο του single στα 17. Έκτοτε -αλλά και πριν από αυτό- συνεχίζει να κάνει αυτό που αγαπάει πολύ. Ασχολείται με τη μουσική της και έχει βάση το Λονδίνο όπου σπουδάζει κιόλας.

Στη βρετανική πρωτεύουσα θα συναντήσει απόψε στο O2 Forum Kentish Town τους Onirama, τον Πάνο Μουζουράκη και τον Stereo Mike. Θα πάρει μέρος στο μοναδικό World Party που ετοίμασε το δυναμικό συγκρότημα και λίγες ώρες πριν το live μιλάει στο TLIFE.

Το TLIFE και η Άρτεμις Θύμιου βρίσκονται στο Λονδίνο μαζί με τους Onirama και τον Πάνο Μουζουράκη και θα σου μεταφέρουν το κλίμα της συναυλία και όχι μόνο του γνωστού συγκροτήματος στην βρετανική πρωτεύουσα!

Πώς προέκυψε η πρόταση να είσαι το opening act στη συναυλία;

Τυχαίνει ο Stereo Mike να είναι καθηγητής μου στο πανεπιστήμιο και μια μέρα που τον πέτυχα στον διάδρομο μου λέει “Έρχονται οι Onirama για live στο Λονδίνο και ψάχνουν opening act. Εγώ θα είμαι guest. Θα σε ενδιέφερε;”. Του είπα πως εννοείται! Με πρότεινε στα παιδιά, τους άρεσα και κάπως έτσι κανονίστηκε. Γενικά από τότε που μετακόμισα Λονδίνο για τις σπουδές μου δεν κάνω live όσο συχνά θα ήθελα και χάρηκα πολύ που ήρθαν έτσι τα πράγματα και μου δόθηκε αυτή η ευκαιρία.

Έχεις ξαναπαίξει σε τόσο μεγάλο συναυλιακό χώρο;

Νομίζω πως όχι. Η αλήθεια είναι πως αγχώνομαι λιγάκι αλλά το καλό είναι πως όταν είσαι πάνω στη σκηνή δεν βλέπεις και πολύ τι γίνεται από κάτω. Σου σκάνε οι προβολείς στα μάτια κι όλα από κάτω φαίνονται μαύρα. Τι 200 άτομα λοιπόν, τι 2000!

Η ανάρτησή της στο Facebook

Ήξερες το συγκρότημα και τα τραγούδια του από πριν;

Μα φυσικά. Πρώτη φορά που είχα ακούσει Onirama ήταν λίγο μετά την κυκλοφορία του “Δύσκολος καιρός για πρίγκιπες” σε ένα live που έκαναν στην Πάτρα. Νομίζω ήταν 2006 ή 2007, σχετικά αρχή της καριέρας τους. Τελείως τυχαία περνούσα από την Πλ. Γεωργίου που γινόταν η συναυλία και θυμάμαι ότι μου έκανε εντύπωση η ενέργεια τους. Ήταν σαν να βρέθηκα ξαφνικά σε ένα μεγάλο πάρτι! (Σημ.: Το 2007 ήμουν 12 χρονών!)

Η δική σου ενασχόληση με τη μουσική πώς προέκυψε; Πώς είναι στα 17 σου να βγάζεις το πρώτο single;

Ξεκίνησα να ασχολούμαι με τη μουσική στα 13. Στα 14 άρχισα να γράφω τα δικά μου τραγούδια και μέσα μου ήξερα πως με αυτό πρόκειται να ασχοληθώ. Καλοκαίρι 2011, στα 16 μου, ανέβασα κάποια βιντεάκια στο youtube στα οποία τραγουδούσα δικά μου τραγούδια στις σκάλες της πολυκατοικίας μου στην Πάτρα. Ανοιγόκλεινε το φως της πολυκατοικίας, ανά διαστήματα ακουγόταν το ασανσέρ, αλλά ήταν πολύ αυθόρμητα κι ειλικρινή κι αποφάσισα να τα ανεβάσω. Κάπως έτσι ξεκίνησαν όλα. Χάρη σε αυτά τα βιντεάκια προέκυψαν κι οι πρώτες επαγγελματικές προτάσεις και συνεργασίες. Το single και το άλμπουμ που ακολούθησαν ήταν νομίζω η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Το κακό με το να συστήνεται όμως κάποιος στο κοινό σε μικρή ηλικία, είναι πως ο κόσμος κάπως σαν να παγώνει την εικόνα του καλλιτέχνη εκεί. Πολύς κόσμος νομίζει πως είμαι ακόμα 17!

Ποια είναι τα όνειρά σου για το μέλλον αναφορικά με τη μουσική;

Δεν έχω κάποιον συγκεκριμένο στόχο που θέλω να πετύχω πχ να παίξω στο τάδε φεστιβάλ ή να κάνω ντουέτο με τον τάδε καλλιτέχνη ή να είμαι πρώτη στα charts. Θέλω απλά να συνεχίσω να μοιράζομαι τις ιστορίες μου με τον κόσμο. Με ειλικρίνεια και μεράκι.

Ξέρουμε ότι ζεις στο Λονδίνο. Όταν ολοκληρώσεις τις σπουδές σου θα επιστρέψεις;

Δεν έχω ιδέα. Υπάρχουν πολλά πράγματα που μου λείπουν όμως και πολλά που με απωθούν από την Ελλάδα αυτή τη στιγμή. Νιώθω πως ανήκω στη γενιά που θα πληρώσει τα της κρίσης χωρίς να φταίει. Ναι, θέλω να γυρίσω. Μου είναι δύσκολο το να μην βλέπω θάλασσα. Δεν ξέρω όμως ακόμα. Φοβάμαι ότι αν γυρίσω κι οι συνθήκες είναι ακόμη οι ίδιες, δε θα μπορώ να καταφέρω τίποτα από όσα θέλω. Ελπίζω στον ένα χρόνο σπουδών που μου απομένει να έχω αποφασίσει.

Τι είναι αυτό που αγαπάς στην πόλη που ζεις και τι αυτό που σου λείπει από τη γειτονιά σου στην Αθήνα;

Απ’ τα Εξάρχεια μου λείπει πιο πολύ η πλατεία κι οι πεζόδρομοι τα καλοκαιρινά βράδια. Κι η λαϊκή της Καλλιδρομίου. Μου άρεσε τόσο πολύ να κάθομαι στο προποτζίδικο της πλατείας και να παρατηρώ τον κόσμο. Το Λονδίνο το αγαπώ για διάφορους λόγους αλλά νομίζω ο κυριότερος είναι το ότι η διαφορετικότητα γιορτάζεται. Ένας από τους κυριότερους λόγους είναι πως το Λονδίνο είναι ένα από τα πιο πολυπολιτισμικά κέντρα του κόσμου. Σε τέτοια μέρη δεν έχεις επιλογή, μαθαίνεις να αποδέχεσαι και να σέβεσαι το διαφορετικό, και μέσα από αυτό μαθαίνεις. Ένας άλλος πολύ σημαντικός λόγος είναι πως οι τέχνες δεν αντιμετωπίζονται ως κάτι δευτερεύουσας σημασίας όπως πολύ συχνά συμβαίνει στην Ελλάδα. Για παράδειγμα αν στην Ελλάδα σε ρωτήσουν με τι ασχολείσαι και πεις “Κιθαρίστας” το πιο πιθανό είναι να σου απαντήσουν “Α ωραία! Και τι δουλειά κάνεις;”. Αυτό δεν υπάρχει τόσο εδώ. Γι’ αυτό άλλωστε κατέληξα Λονδίνο για σπουδές. Στην Ελλάδα δεν έβρισκα καν αντίστοιχο πτυχίο.