“Η Αλίκη Βουγιουκλάκη φοβόταν για τα πάντα”

Γιατί δεν συνεργαστήκατε ξανά με την Αλίκη;

Η Αλίκη είχε ήδη πάει στη Φίνος Φιλμ και εγώ ήμουν σε άλλες εταιρίες. Ξανασυναντηθήκαμε έπειτα από 15 χρόνια, όταν εγώ είχα ήδη ενηλικιωθεί. Με πήγε, λοιπόν, ο Δημήτρης Παπαμιχαήλ στο καμαρίνι της. Έπαιζε τότε στο «Καίσαρ και Κλεοπάτρα». Η χαρά της ήταν τεράστια. Κάποια στιγμή με ρωτάει: «Πόσο είσαι, Γιαννάκη;» Της απαντάω ότι είμαι 18. «Και πόσο ήσουν, Γιαννάκη, όταν παίζαμε μαζί;» Της λέω εγώ: «Πεντέμισι». Γυρίζει και μου λέει: «Ε, όχι και πεντέμισι. Ήσουν 13, γιατί ήσουν μπασμένο» (σ.σ.: γέλια). Ήθελε να δείχνει πάντα πολύ μικρότερη. Ωστόσο κάναμε αρκετή παρέα τα επόμενα χρόνια, λόγω των συνδικαλιστικών του ΣΕΗ. Θυμάμαι σε μια διαδρομή, που περπατούσαμε μέχρι το σπίτι της με τα πόδια, γυρίζει λυπημένη και μου λέει: «Πιστεύεις πως εγώ δεν θέλω να παίξω άλλους ρόλους, πιο δυνατούς, πιο δύσκολους; Δυστυχώς, όμως, είμαι εγκλωβισμένη στην εικόνα μου».

Πότε την είδατε τελευταία φορά;

Στο αεροδρόμιο της Θεσσαλονίκης. Εγώ ήμουν στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος και εκείνη έφευγε από τη Θεσσαλονίκη για την Αθήνα. Έπαιζε τότε στη «Μελωδία της ευτυχίας» και πετούσαμε με την ίδια πτήση. Με αγκαλιάζει και μου λέει: «Γιάννη, δεν είμαι καλά. Θα σταματήσω να παίζω. Είμαι πλέον πολύ κουρασμένη». Είχε ήδη αρχίσει για εκείνη η αντίστροφη μέτρηση!

Αλίκη ή Τζένη;

Άλλο πράγμα η μία, άλλο η άλλη. Η Αλίκη ήταν εγκλωβισμένη στην εικόνα που ήθελε ο κόσμος για εκείνη. Πριν από την παράσταση έτρωγε μόνο ένα αβγό και ένα μαρουλόφυλλο για να κρατάει τη σιλουέτα της. Δεν μπορούσε να καπνίσει, δεν μπορούσε να πιει ούτε ένα ποτό. Φοβόταν για τα πάντα. Μόνο λίγα χρόνια προτού φύγει από τη ζωή είχε αρχίσει να καταλαβαίνει πόσο μικρή είναι η ζωή και άρχισε να ξεδίνει. Ενώ η Τζένη έζησε τη ζωή σε όλες τις πτυχές της.