Η Ε. Αδάμ στο TLIFE για την οικογένειά της, την τηλεόραση και για το πώς βιώνει την οικονομική κρίση!

Η Εύη Αδάμ μίλησε στο TLIFE για την δουλειά της, την τηλεόραση, την οικονομική κρίση και την οικογένεια. Τηλεφωνώντας της, την πετύχαμε στο σπίτι της να διαβάζει την μεγάλη κόρη της για το μάθημα των γαλλικών. Η μικρή κόρη όπως μας είπε μαθαίνει γερμανικά, προτιμάει τη γλώσσα που ξέρει καλύτερα η μαμά της αν και μια χαρά ακούσαμε την Εύη να μιλάει και τα γαλλικά…

Σε στενοχωρεί που δεν κάνεις κάτι αυτή την περίοδο στην τηλεόραση; “Δεν μπορούμε να είμαστε πάντα παντού… Ειδικά αυτές τις εποχές που δεν ξέρω κατά πόσο αξίζει τον κόπο. Εγώ αυτή την περίοδο έχω μια καταπληκτική συνεργασία με ένα ιατρικό κέντρο αισθητική, κάνω τις παρουσιάσεις μου, κανω κάποια project με τα γερμανικά μου – κάποιες μταφράσεις- για ένα λεύκωμα που ετοιμάζεται για το Άουσβιτς… Η βασική δουλειά μου είναι τα παιδιά μου κι ευτυχώς δεν χρειάζεται να “κλαίω τη μοίρα μου” για τα προβλήματα των καιρών. Η τηλεόραση είναι ένα επικοινωνιακό μέσο και θα μπορούσε να τρομερά ενημερωτική κι εκπαιδευτική. Αν σκεφτούμε ότι σε κάθε σπίτι υπάρχει από μία τηλεόραση για παρέα, ο καθένας θα μπορούσε να διδαχτεί πολλά πράγματα από εκείνη. Αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να είναι και σ’ένα επίπεδο και με τη φοβερή κιτρινίλα που έχει τώρα, αυτό δεν γίνεται. Θα πρέπει να εξυπηρετούνται όλα μέσα από την τηλεόραση, σωστά. Και η ψυχαγωγία και η ενημέρωση… Σε όλα να υπάρχει σωστή ισορροπία. Αυτή την περίοδο θεωρώ ότι η ενημέρωση είναι ελλειπής. Αν τη συγκρίνουμε με τα υπόλοιπα δελτία της Ευρώπης… Εμείς βγάζουμε σε όλα τα δελτία πολλά παράθυρα και να μιλάνε όλοι μαζί! Δεν καταλαβαίνεις τίποτα!”

Πώς βρίσκεις την κατάσταση που βιώνει η χώρα; “Κλαίω γενικά γι’αυτή τη χώρα, που είναι κρίμα λόγω έλλειψης παιδείας, λόγω ομαδικού πνεύματος – γιατί είμαστε τρομερά ατομιστές- που δεν καταφέραμε αυτό τον τόπο να τον κάνουμε ένα πολύ καλά οργανωμένο παράδεισο και να εισπράττουμε εμείς τα οφέλη! Παρά μόνο έχουμε βρεθεί σ’αυτή την άθλια κατάσταση και είμαστε σιωπηλοί παρατητρητές λέγοντάς μας τι θα κάνουμε οι ξένοι! Καλά να πάθουμε κατά την άποψή μου! Θεωρώ επίσης μεγάλη προδοσία, να έχουμε εδώ και χρόνια πολιτικές αρχές που δεν είναι υπέρ των Ελλήνων και του έθνους και που εξυπηρετούν συμφέροντα ατομικά. Έχουμε παραδείγματα του Βενιζέλου, του Καποδίστρια που λένε ότι και πτώχευση να είχαμε υποστεί παλιότερα, τουλάχιστον θα ήταν εθνικιστές! Τώρα αυτό το φαινόμενο λείπει εδώ και καιρό κι αυτό με λυπεί. Γιατί στα χάλια τα δικά μου είναι όλοι! (γέλια) Δεν είναι ατομικό το πρόβλημα, είναι ομαδικό.”

Στο ιατρικό κέντρο τι ακριβώς κάνεις; “Κάνω τις δημόσιες σχέσεις για λογαριασμό της εταιρείας και είμαι η πρέσβειρά τους. Αυτό το κέντρο το έχει ο Νίκος ο Μεταξωτός, ο οποίος έχει κι ένα κέντρο μη κερδοσκοπικό οργανισμό, υποστήριξης καρκινοπαθών γυναικών στο οποίο δραστηριοποιούμαι κι εγώ και σε αυτό το πλαίσιο τρέξαμε και στον Κλασικό Μαραθώνιο. Το σωματείο αυτό λέγεται “I live for me” και θεωρώ ότι γενικά αυτή η συνεργασία με πάει αρκετά παρακάτω και μου αρέσει πάρα πολύ…”

Θα απέτρεπες τις κόρες σου απ’ το να ασχοληθούν με τον χώρο του θεάματος; ”Όταν τα κορίτσια θα είναι 20 χρονών δεν θα προσπαθήσω να κάνω τίποτα γιατί μέχρι τότε θα τα έχω μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο ώστε να μπορούν να κάνουν μόνες τους τις επιλογές τους. Αυτός είναι και ο στόχος όταν μεγαλώνεις παιδιά, όχι να παρεμβαίνεις στις επιλογές τους όταν θα είναι 20. Αλλά να τα έχεις μεγαλώσει με τέτοιο τρόπο ώστε να έχουν τη δική τους κρίση και να κάνουν όσο το δυνατόν καλύτερα το σωστό για τον εαυτό τους. Εάν αξίζει τον κόπο τότε το θέαμα κι αυτός ο χώρος και οικονομικά και καλλιτεχνικά θα το επικροτήσω ακόμα περισσότερο. Προς το παρόν, δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο. Τώρα τα παιδιά μου είναι ακόμα στο δημοτικό. (γέλια) Έχουν κάποιες τάσεις, τραγουδάνε, χορεύουν, αλλά θεωρώ ότι αυτό συμβαίνει σε όλα τα παιδάκια… Δεν θέλω να κοιτάξω στο μέλλον, δεν είμαι τόσο χαζομαμά. Προς το παρόν κοιτάζω να είναι εντάξει στα μαθήματά τους κι από κει και πέρα τα εξωσχολικά πράγματα που τους αρέσει να κάνουν τα κάνουν, για να ψυχαγωγούνται και να εκτιμήσουν την προσωπικότητά τους ομαλά. Από κει και πέρα δεν είμαστε ακόμα σε σημείο να κάνουμε επιλογές για το τι θα κάνουν, γιατί είναι πολύ μικρές ακόμα. Αυτό θα έρθει αργότερα και μόνο συμβουλευτικό χαρακτήρα μπορούν να έχουν οι γονείς πια σε αυτές τις ηλικίες, όχι επεμβατικό.”

Πιστεύεις ότι για τους ανθρώπους που γίνονται γνωστοί εξαιτίας του επαγγέλματός τους, όπως είσαι εσύ κι ο Λάμπης, είναι δυσκολότερο να κυλά αρμονικά η οικογένεια;
”Όχι, είμαστε όλοι άνθρωποι και δεν εξαρτάται η αρμονία μιας οικογένειας από το επάγγελμα. Για όνομα του Θεού! Αυτό θα ήταν πολύ απόλυτο αν το λέγαμε (γέλια) Κάθε άνθρωπος είναι ένας και μοναδικός, σαν το δακτυλικό του αποτύπωμα και καθόλου δεν διέπεται κάτι τέτοιο από το επάγγελμα. Και τα ωράρια, αν προσεγγίσουμε το θέμα έτσι, είναι ανώμαλα πλέον για όλους. Δηλαδή είτε είσαι γιατρός, είτε δάσκαλος, είτε οδοκαθαριστής, τα ωράρια είναι μεγάλα και συνήθως δουλεύουν πάντα και οι δύο, οπότε… Δεν σημαίνει ότι από τα επαγγέλματά μας διαταράσσεται η οικογενειακή αρμονία.

Το δικό σου και του Λάμπη το μυστικό ποιο είναι και διατηρείτε όλα αυτά τα χρόνια τον θεσμό της οικογένειας;
“Τα παιδιά μας. Και τα πολλά χρόνια που είμαστε μαζί. Όταν κάποιον τον γνωρίζεις πολύ καλά. ξέρεις και συμπορεύεσαι μαζί του. Είμαστε μαζί 14 χρόνια.”

Υπάρχει κάτι που σ’ενοχλεί στους δημοσιογράφους; Έχουμε δει τον Λάμπη για παράδειγμα που άλλα απαντάει την μία ημέρα κι άλλα την άλλη και λέει πως θα τρελάνει αυτός τους δημοσιογράφους κι όχι εκείνοι, εκείνον…
“Αυτό που δεν θα ήθελα να κάνουν είναι να παραποιούν τα λόγια του συνεντευξιαζόμενου. Από εκεί και πέρα δεν με ενοχλεί κάτι, αλίμονο.”

Η οικονομική κρίση σας έχει αγγίξει σαν οικογένεια; Έχετε αλλάξει πράγματα; Ναι, όλοι μας έχουμε αλλάξει πράγματα και θεωρώ ότι αυτές οι αλλάγες έπρεπε να έχουν γίνει και πολύ νωρίτερα. Όταν οι Έλληνες είμασταν στο τραπέζι τέσσερις και παραγγέλναμε τέσσερα κυρίως, δύο σαλάτες και δεκαοχτώ ορεκτικά με αποτέλεσμα τα μισά να πεταχτούν, δεν ήταν κι ό,ότι καλύτερο σαν φιλοσοφία ζωής. Γενικά δεν θεωρώ ότι είμαστε οικονόμοι σαν έθνος και δεν θεωρώ ότι οπωσδήποτε να οδηγούμε ένα υπερτεράστιο τζιπ. Εκτός αν έχουμε πάρε δώσε με Ελβετία οδικώς! (γέλια) Κάποια πράγματα έπρεπε να έχουν συμβεί ούτως ή άλλως πολύ νωρίτερα. Άνθρωποι που μένουν στο κέντρο δεν χρειάζεται να έχουν αυτοκίνητο, μπορούν να έχουν ποδήλατο. Όλα αυτά έγιναν τώρα μόνο εξαιτίας της οικονομικής κρίσης, ενώ σε άλλες χώρες που έχουν παιδεία (κι άλλη εξυπηρέτηση, τα μέσα μαζικής μεταφοράς δεν συγκρίνονται), είναι πάντα και πιο ταπεινοί από εμάς. Εστω και με την οικονομική κρίση γίναμε κι εμείς λίγο πιο ταπεινοί. Συμορφωθήκαμε λίγο στα παράλογα έξοδα… Από εκεί και πέρα το οικονομικό budget μιας οικογένειας δεν μαζεύεται όταν υπάρχουν και τόσα παράνομα χαράτσια, δυστυχώς. Εγώ π.χ πήραένα καταπληκτικό χιλιάρι αυτοκινητάκι, που δεν κάιει τίποτα και δεν έχει υψλά τέλη κυκλοφορίας. Εκανα αυτή την αλλαγή. Τέλος στο μεγάλο αυτοκίνητο κι απορώ γιατί δεν το είχα κάνει και νωρίτερα να γλύτωνα βενζίνη. Ψωνίζω πολύ λιγότερα ρούχα, γιατί πραγματικά δεν τα χρειάζομαι, αλλά δεν ήμουν και ποτέ πολυέξοδη γιατί έχω και γερμανική νοοτροπία. Αντέ να χαλούσα κάτι παραπάνω στις διακοπές μου.”

Εσύ θα πληρώσεις το χαράτσι; “Είναι παράνομο κι εντελώς αντισυνταγματικό! Εχουν γίνει ήδη κάποιες κινητοποιήσεις απ’όσο γνωρίζω ομαδικών προσφυγών. Εγώ δεν ξέρω, δεν έχω αποφασίσει ακόμη αν θα το πληρώσω.”

Θα σκεφτόσουν ποτέ να φύγεις από την Ελλάδα; “Θα το σκεφτώ μόνο αν κινδυνεύσει πραγματικά το μέλλον των παιδιών μου,. Η παιδεία τους βασικά που με απασχολεί αυτό τον καιρό.” Πηγαίνουν σε δημόσιο σχολείο; “Πηγαίνουν σε ημιδημόσιο.”

Τα Χριστούγεννα θα φύγετε από την Αθήνα; “Ποτέ δεν φεύγουμε εκτός Αθηνών τα Χριστούγεννα γιατί θεωρώ ότι είναι μία γιορτή, που περιμένεις να ξεκουραστείς και να χαλαρώσεις στο σπίτι σου. Όλα αυτά τα χρόνια, συνήθως ο Λάμπης δούλευε κιόλας και δεν έχουμε καταφέρει να φύγουμε. Πρέπει όλοι να απολαύσουμε το σπίτι μας τώρα που δεν έχουμε υποχρεώσεις. Τα παιδιά τώρα που δεν θα έχουν σχολείο να χαρούν λίγο τα δωμάτιά τους, τις φίλες τους, τα cinema τους… Το τζάκι μας, τους κουραμπιέδες που θα φτιάξουμε, το δέντρο που θα στολίσουμε! Τα Χριστούγεννα πάντα στην Αθήνα και το Πάσχα πάντα στην ύπαιθρο.”