Η Εβελίνα Παπούλια που υποδύεται τη μάγισσα στη θρυλική παράσταση Δαίμονες που ανέβηκε στο θέατρο Παλλάς μετά από 22 χρόνια, μίλησε στην εφημερίδα Real Life για την συνεργασία της με την Άννα Βίσση και θυμάται που βρισκόταν όταν ανέβηκε για πρώτη φορά η παράσταση!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Πώς προέκυψε η συμμετοχή σου στο ριμέικ της θρυλικής ροκ όπερας;
Πέρασα οντισιόν! Όχι, μία, αλλά τέσσερις!΄Ηταν μια διαδικασία – απαραίτητη εν όψει της οπερατικής ερμηνείας στην απαραίτητη αυτή παράσταση – που κυριολεκτικά με “ξύπνησε”. Δεν παίχτηκε το “όνομα” – πάρα πολλοί καταξιωμένοι καλλιτέχνες πέρασαν από την ακρόαση, όπως και ταλαντούχα, νέα παιδιά – κι αυτό μου θύμισε τα χρόνια της Αμερικής, κάνοντας με περήφανη που τα καταφέρνω ακόμη.
Η ηρωίδα σου, μια μάγισσα του Μεσαίωνα που οδηγείται στην πύρα από τη βασίλισσα, “ μετενσαρκώνεται” σε ηθοποιό ενός σύγχρονου νεοϋορκέζικου θιάσου που θέλει να εκδικηθεί την πρωταγωνίστρια και νυν ερωμένη του σκηνοθέτη με τον οποίο διατηρούσε σχέση. Αναρωτιέμαι αν οι “Δαίμονες”, με τη σειρά τους, στάθηκαν αφορμή για ένα δικό σου ταξίδι στο παρελθόν…
Το ’91 που πρωτανέβηκαν βρισκόμουν στη Νέα Υόρκη για μεταπτυχιακό στον χορό και σπουδές στην υποκριτική, παίζοντας ταυτόχρονα σε μιούζικαλ και έργα ρεπερτορίου. Εκείνα τα πολύ κρίσιμα χρόνια της ζωής μου γνώρισα τον Τζορτ Λόρος, έναν πολύ προχωρημένο σκηνοθέτη, που μου δίδαξε πως θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα στο κομμάτι της δημιουργίας και της συνεργασίας. Αυτό, λοιπόν, το ξαναβρήκα είκοσι χρόνια μέσα στο πρόσωπο του Γιάννη Κακλέα. Ήταν κάτι που είχα ξεχάσει η δεν ήξερα ότι μπορεί να συμβεί και στην Ελλάδα… Με τους “Δαίμονες” είναι σαν να ξεκινώ από την αρχή. Κι αυτό είχε τεράστια γοητεία για όποιον λειτουργεί σαν πιτσιρίκι που θέλει να ανακαλύπτει όλα, απαλλαγμένος όμως από την αγωνία του πρωτάρη.
Εκτός από τον Κακλέα, γνώρισες και την Άννα Βίσση. Πώς ήταν η συνεργασία σου μαζί της;
Εγώ είναι γνωστό δεν έχω ιδιαίτερη σχέση με την ελληνική μουσική. Η Άννα για μένα ήταν μια σταρ που έχουμε στην Ελλάδα και την ξέρουν μέχρι και οι πέτρες. Τη θαύμαζα για την εικόνα της και την ελευθερία του λόγου της. Και φοβόμουν μήπως η συναναστροφή μαζί της την απομυθοποιήσει. Ώσπου ανακάλυψα έναν υπέροχο άνθρωπο που, ναι, θα μπορούσε να είναι φίλη μου. Είναι ουσιαστικά καλή και συνεργάσιμη, απίστευτα επαγγελματίας και δουλευταρού. Δηλώνω καταγοητευμένη. Δεν περίμενα τόση απλότητα.
Τώρα που το μιούζικαλ και ο χορός- ένα κομμάτι του τουλάχιστον- είναι στα πάνω τους στην Ελλάδα, θα σε κάλυπτε η ιδέα της εγχώριας δραστηριότητας ή αυτή η χώρα εξακολουθεί να σε πνίγει;
Το δεύτερο. Το να αφομοιώσεις τις εξελίξεις στα καλλιτεχνικά πράγματα που δεν ξεπερνούν τη 15ετία δεν γίνεται από τη μια στιγμή στην άλλη. Εξ ου και ορισμένοι συμπεριφέρονται σαν επαρχιώτη που μεγαλοπιάστηκε.
Θεωρείς που έχεις βρει την ταυτότητα σου στο ελληνικό καλλιτεχνικό στερέωμα;
Δεν φιλοδοξώ να έχω ταυτότητα, γιατί δεν μου αρέσει η μανιέρα. Θέλω να είμαι ο “μπαλαντέρ” που μπορεί να ερμηνεύσει από τον πιο ακραίο χαρακτήρα μέχρι το πιο αθώο και αδιάφορο πλάσμα. Μ΄αρέσει να ανακαλύπτω μέσα από το ίδιο μου τον εαυτό. Δεν έγινα ηθοποιός για να υπηρετώ μαι περσόνα.
Πώς θα περιέγραφες τον εαυτό σου;
Είμαι δυναμική, πολυπράγμων, με άγνοια κινδύνου και πολύ καλοπροαίρετη.
Θέλεις έναν ακόμη γάμο;
Ο γάμος δεν μου πάει. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που πρέπει να παντρεύονται. Νιώθω πως μου στερεί ένα κομμάτι της ελευθερίας μου κι έτσι, λοιπόν, χωρίζω!
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ