Η φωνή του “Κάτι Ψήνεται ” στο TLIFE!

Από πρόπερσι ακούμε την φωνή του στο “Κάτι ψήνεται” του Alpha! Φέτος, τον γνωρίζουμε έσα από το καινούριο τηλεπαιχίδι “Λες και το’ ξερες”. Ο λόγος για τον Γιώργο Χατζηπαύλου, ο οποίος καθημερινά τρέχει και δεν φτάνει, για να ανταπεξέλθει σε όλες τις επαγγελματικές του υποχρεώσεις. Παράλληλα με την τηλεόραση, είναι στον ραδιοφωνικό σταθμό Freedom καθημερινά 4 με 7, δίνει παραστάσεις stand up comedy στο θέατρο ενώ τις Πέμπτες εμφανίζεται στον Σταυρό του Νότου με την Μάρω Μαρκέλλου. Το TLIFE τον πέτυχε σε ένα μικρό διάλειμμα από το φορτωμένο προγραμμά του και μας μίλησε για την δουλειά του, για τους συνεργάτες του και για την σχέση του με το φαγητό!

Όλη μέρα σκέφτομαι κείμενα

Αν διάλεγα ένα από όλα αυτά, σίγουρα στο stand up comedy νιώθω πιο οικεία γιατί είναι κάτι για το οποίο έχω την απόλυτη ευθύνη. Γράφω τα κείμενα, τα παρουσιάζω, τα σκηνοθετώ. Όλη η σειρά, η δημιουργική γραμμή που έχει μία θεατρική παράσταση περνάει από έναν άνθρωπο. Κι αυτό είναι και κάτι που το κουβαλάω και συνέχεια πάνω μου γιατί όλη μέρα σκέφτομαι κείμενα. Αυτό δεν τελειώνει ποτέ. Αμέσως μετά θα έβαζα το ραδιόφωνο γιατί είναι περισσότερο αληθινό. Στο ραδιόφωνο δεν έχεις ούτε κάποιο ρόλο, ούτε κάποιο χαρακτήρα. Είσαι εσύ, με την όρεξή σου τον χαρακτήρα σου και οι ακροατές! Από κει και πέρα αυτό που κάνουμε στο “Λες και το’ ξερες” είναι πολύ κοντά σε αυτή την φιλοσοφία αλλά αν ήταν να διάλεγα ένα θα διάλεγα το stand up comedy με κλειστά τα μάτια. Από το οποίο δεν ζεις βέβαια αλλά αν μπορούσα θα διάλεγα αυτό.

Το 95% όσων λέμε στην σκηνή είναι κείμενο

Γενικά μπορούσα πάντα πιο έυκολα να μιλήσω σε εκατό ανθρώπους παρά σε έναν. Μου είναι πολύ πιο εύκολο να πω βαθιά πράγματα και αστεία σε πολλούς ανθρώπους παρά σε έναν. Αυτό δεν ξέρω γιατί γίνεται, δεν το έχω ψάξει ποτέ. Φοβάμαι τι θαβρώ άμα το ψάξω! Όταν κάποιος έρχεται στο θέατρο για να σε δει, έρχεται για να σε δει. Ισχύει η σύμβαση τον συμπαθώ-δεν τον συμπαθώ. Έχει επιλέξει να έρθει να σε δει οπότε με το που βγαίνεις ξέρεις ότι δεν είναι άνθρωποι που βρίσκονται εκεί αγκαριακά. Αυτό σε κάνει να να νιώθεις μία αγάπη, κάτι πολύ θετικό, και βοηθάει. Σίγουρα δεν είναι εύκολο. Ένας Αμερικάνος κωμικός έλεγε: “Βάση μίας έρευνας ο νούμερο ένα φόβος του ανθρώπου είναι να μιλήσει δημόσια. Το νούμερο δύο είναι ο θάνατος. Προτιμάς δηλαδή να είσαι στην κάσα παρά αυτός που θα εκφωνίσει τον επικήδειο”. Είναι λίγο τρομακτικό αλλά έχει να κάνει με τον φόβο της αποτυχίας που πρέπει να είναι πάντα μικρότερος από την επιθυμία της επιτυχίας. Είναι η απαραίτητη μαθηματική εξίσωση για την σκηνή.

Το 95% όσων λέμε στην σκηνή είναι κείμενο. Οφείλεις σε αυτόν που θα πληρώσει για να έρθει να σε δει να είσαι εντάξει, να του παρουσιάσεις ένα δουλεμένο κείμενο, μία δουλειά σωστή και να μην βασιστείς εκείνη την ώρα στο αν θα μου έρθει η καή ατάκα. Ο αυτοσχεδιασμός προκύπτει και προκύπτει καμιά φορά από την πολύ καλή διάθεση. Ένα κείμενο που το έχεις γράψει, το έχεις δουλέψει, το έχεις κάνει πρόβα και το ξέρεις απ’έξω κι ανακατωτά κάποια στιγμή χαλαρώνεις τόσο πολύ στην σκηνή – ειδικά αν είναι και η καλή σου μέρα – που έρχονται κι άλλα πράγματα. Κείμενα έχουν γενηθεί επάνω στην σκηνή , έχουν διπλασιαστεί επάνω στην σκηνή. Δεν έχω ξεχάσει ποτέ κείμενο, δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Έχω δει εφιάλτες ότι το ξεχνάω, σχεδόν κάθε χρόνο πριν την πρεμιέρα αλλά ποτέ δεν το ξεχνάω. Δεν μπορείς να ξεχάσεις ένα κείμενο, μπορεί να ξεχάσεις ένα-δύο σημεία, μία ατάκα ή δύο. Άλλωστε τα κείμενα έτσι όπως τα γράφω εγώ έχουν και συνειρμό, μία επαγωγή. Περνάω από το ένα θέμα στο άλλο με την λογική ότι το τελευταίο κομμάτι του προηγούμενου συνδέεται με το πρώτο κομμάτι του επόμενου. Είναι η μορφή του πως γράφαμε την έκθεση του σχολείου!

Δύο φίλοι που λένε να κάνουν μαζί μια δουλειά

Το stand up comedy δεν πουλάει γιατί δεν έχει διαφημιστεί σωστά και στους χώρους που διαφημίστηκε, διαφημίστηκε με πάρα πολύ λάθος τρόπο. Στην Ελλάδα έχουμε την εντύπωση ότι το stand up είναι κάτι απλό που ο οποιοσδήποτε μπορεί να ανέβει να μαζέψει πέντε ανέκδοτα για να τα πει στην σκηνή και να κάνει αστεία εις βάρος του κοινού. Δεν είναι όμως καθόλου έτσι, αυτό είναι γελοιότητα. Το stand up comedy είναι θεατρικό είδος, είναι ένας κωμικός μονόλογος με αυστηρούς κανόνες. Δεν έχει εμπλοκή με τον κόσμο και ο καθένας δουλεύει και γράφει τα κείμενά του. Ο κόσμος το φοβάται γιατί θεωρεί ότι όταν θα πάει θα τον προσβάλουν, θα τον ανεβάσουν πάνω στην σκηνή, θα του πουν διάφορα ενώ ο ρόλος είναι ξεκάθαρος. Αυτός ήταν και ο λόγος που ήταν επιλογή εμένα και του Σίλα που δουλεύουμε μαζί να το βάλουμε σε θέατρο και όχι σε μουσική σκηνή η bar. Συνήθως στα bar έχει κακοποιηθεί, και όσο μποτούμε να το περισόσουμε, τα τελευταία 4-5 χρόνια είμαστε σε θέατρο γι’ αυτό τον λόγο. Γνωριστήκαμε ως επαγγελματίες και μετά γίναμε φίλοι. Αυτό στεριώνει καλύτερα και την φιλία και την επαγγελματική σχέση. Το αντίθετο ποτέ! Δύο φίλοι που λένε να κάνουν μαζί μια δουλειά, θα καταλήξει τις περισσότερες φορές σε καυγά.

Οποισδήποτε δηλώνει αυστηρός επαγγελματίας και εγώ κοιτάω την δουλειά μου δεν είναι ακριβές. Αυτές οι δουλειές δεν γίνονται αν δεν υπάρχει κέφι. Σαφώς και κάποιος ηθοποιός και οποιοσδήποτε καλλιτέχνης θέλει να λειτουργεί μόνο επαγγελματικά – και καλά κάνει – αλλά ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι δεν μπορείς άμα δεν έχεις κέφι να κάνεις αυτή την δουλειά, δεν γίνεται! Όσο καλός και να είσαι, άμα πηγαίνεις να κάνεις μία παράσταση και είναι ο ένας σκοτωμένος με τον άλλον θα βγει στην σκηνή. Είναι πολύ σημαντικό το κέφι και οι καλές σχέσεις όταν και εφόσον και στον βαθμό που έρχονται.

Στο “Λες και το’ ξερες” είμαστε παιδική χαρά

Είμαστε παιδική χαρά! Κάποιοι γνωριζόμασταν και από πριν αλλά είχαμε αρκετό χρόνο γιατί αυτή η δουλειά προετοιμαζόταν καιρό. Δεν αποφάσισε το κανάλι ότι αυτή θα είναι και πάμε να γράψουμε το πρώτο επεισόδιο. Κάναμε πάρα πολλές πρόβες, πολλά δοκιμαστικά, βρισκόμασταν και συζητούσαμε, οπότε είχαμε τον χρόνο να γνωριστούμε και λίγο καλύτερα μεταξύ μας. Όχι μόνο σαν χαρακτήρες αλλά να καταλάβουμε και το χιούμορ που έχει ο ένας με τον άλλον, την διαδραστηκότητα να το πω έτσι. Κι από κει και πέρα ήταν και η πάστα των ανθρώπων τέτοια που ταιριάξαμε μεταξύ μας.

Πρέπει να το αγκαλιάσει ο κόσμος, να το δει, να του δώσει μία ευκαιρία. Όλοι συζητάμε για κάτι καινούριο στην τηλεόραση, για καινούριες, καινούρια πρόσωπα οπότε ήρθε, να! Αυτό μπορεί να αποτελέσει τον προθάλαμο για άλλα πράγματα, διαφορετικά, ενδιαφέροντα. Όλα τα προγράμματα έχουν ψεγάδια, το θέμα είναι η δυναμική που προσφέρουν, Σαφώς το πρώτο talk show που έγινε ποτέ στην Ελλάδα δεν ήταν το καλύτερο αλλά έδωσε βήμα και ευκαιρίε στα επόμενα, να διορθώσουν, να βελτιώσουν, να φτιάξουν κάποια πράγματα. Εγώ θεωρώ ότι το “Λες και το’ξερες” έχει μία δυναμική η οποία από την μία σημαίνει μία καινούρια ιδέα στην τηλεόραση κι από την άλλη χώρος για καινούριες ιδέες γιατί αφού έγινε ένα μπορούν να γίνουν κι άλλα.

Το “Κάτι ψήνεται” πάει πάρα πολύ καλά

Ενδιαφέρει η μαγειρική τον κόσμο σημαίνει ότι ο κόσμος κάθεται και σημειώνει τις συνταγές. Δεν νομίζω ότι τον ενδιαφέρει τον κόσμο από αυτή την πλευρά η μαγειρική. Νομίζω ότι απολαμβάνει να βλέπει παρέες που κάνουν χαβαλέ, μιλώντας κυρίως για το “Κάτι ψήνεται”, που μοιάζουν ενδεχομένως και στην δική τους παρέα. Ο Έλληνας θέλει παρέα, θέλει φαγητό, θέλει πλάκα! Αυτά είναι τα στοιχεία που ψάχνει ο καθένας τουλάχιστον στην χαλαρή πλευρά της ζωής του. Όσον αφορά τις υπόλοιπες εκπομπές μαγειρικής, είναι διαγωνισμός μαγειρικής αλλά χωρίς τον χαβαλέ.

Ο Λευτέρης Λαζάρου μου αρέσει πάρα πολύ στο Mega. Ο Λαζάρου είναι ένας άνθρωπος που άμα κάτσεις και συζητήσεις μαζί του ή ακούσεις συνέντευξή του έχει πολλά μαθήματα ζωής , που δεν αφορούν μόνο στο φαγητό. Είναι η πιο ενδιαφέρουσα προσωπικότητα ανάμεσα σε αυτά τα παιχνίδια. Εγώ πιστεύω ότι η μαγειρική είναι όπως όλα τα πράγματα στην Ελλάδα. Είμαστε λιγάκι του ξεζουμίσματος, πέφτουμε με τα μούτρα. Έγινε κάτι επιτυχημένο την μία χρονιά θα γίνουν άλλα τόσα!

Το “Κάτι ψήνεται” πάει πάρα πολύ καλά, τρέχει από μόνο του τρίτη σεζόν τώρα! Το μόνο που έχω να πω, είναι αυτοί οι τηλεκριτικοί που λέγανε θα το κάψουν στις 20:00, είπε κανείς από αυτούς mea culpa; Στην Ελλάδα έχουμε και αυτό το είδος, τον τηλεκριτικό που έχουν ένα και μοναδικό προσόν: έχουν τηλεόραση σπίτι τους! Οι τηλεκριτκοί είναι φοβεροί! Υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι πραγματικά κάνουν εύστοχες παρατηρήσεις στην τηλεόραση αλλά όμως δεν υπάρχει τηλεκριτικός στην Ελλάδα. Με τι εμπειριά; Παλιοί δημοσιογράφοι που δεν έκαναν αυτό που ήθελαν στην τηλεόραση κι έγινα τηλεκριτικοί. Η κριτική πρέπει να έχει και την δοκιμιακή λογική, να έχει πρόταση μέσα. Το να κάθομαι σπίτι και να γράφω τι δεν μου αρέσει είναι η εύκολη λύση. Όλοι αυτοί οι κύριοι που γράφουν τηλεκριτικές, κι αυτό το λέω με αφορμή το “Κάτι Ψήνεται”, δεν υπάρχει η δουλειά τους στην Ελλάδα, είναι οι ίδιοι άνθρωποι, στα ίδια κανάλια.

Είμαι καλός στο να τρώω. Δεν έχω καλή σχέση με την μαγειρική. Μπορώ να σου πω το καλό φαγητό πιο είναι αλλά δεν μαγειρεύω. Ξέρω να φτιάχνω κάποια πράγματα αλλά θα σου πω το τετριμένο, ο χρόνος είναι λίγος και δεν προλαβαίνω. Ούτε οι φίλοι μου έχουν ιδέα από μαγειρική, έχουμε κάνει τα delivery να μας ξέρουν με τα μικρά. Δεν δίνουμε διέυθυνση πια, από την φωνή μας καταλαβαίνουν. Δεν έχω μπει στην διαδικασία να ψαχτώ με την μαγειρική, εχω ξεσηκώσει όμως κάποια κόλπα που, αν ποτέ μαγειρέψω, θα τα έχω υπόψιν μου να τα εφαρμόσω. Άλλωστε την ώρα που σπικάρω το επεισόδιο έχω περισσότερο το μυαλό μου στο τι θα πω και πως θα το πω γιατί έχω μπροστά μου το κείμενο και φεύγει λιγάκι το μάτι από την μαγειτική. Βλέπω τα φαγητά και με πιάνει λιγούρα, ειδικά όταν φτάνει μεσημέρι και βλέπεις όλα αυτά…Παναγία μου! Από τα φαγητά μου αρέσει πάρα πολύ το σνίτσελ με οποιαδήποτε σάλτσα και μου αρέσουν πάρα πολύ τα φασόλια και η φασολάδα. Έχω και του σαλονιού και του λιμανιού φαγητό. Τα όσπρια μου αρέσουν πάρα πολύ!

Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να παρουσιάσω μία δική μου εκπομπή

Σε αυτή τη δουλειά μπήκα πολύ παράδοξα. Εγώ έκανα stand up comedy, που ήταν το χόμπι μου ουσιαστικά, και είχα κάποιες προτάσεις και λειτούργησα με την λογική “καλή ιδέα φαίνεται, ας το κάνω”. Μετά από αυτό ήρθαν και άλλες καλές ιδέες που είπα καλές είναι, ας τις κάνω! Δεν λειτούργησ ποτέ βάση επιθυμιών , θέλω να κάνω αυτό , θέλω να κάνω εκείνο. Οπότε, όταν παρουσιάζεται κάτι κοιτάζω κατά πόσο μου αρέσει και κατά πόσο μπορώ να το κάνω. Δεν έχω σκεφτεί ποτέ να παρουσιάσω μία δική μου εκπομπή, δεν έχω φτάσει μέχρι εκεί. Δεν έχω πει ποτέ υπάρχει ένα concept που θέλω να το κάνω εγώ και θέλω να είμαι εγώ παρουσιαστής. Μου αρέσουν οι ομάδες, λειτουργώ πολύ καλύτερα μέσα σε ομάδες. Ξεκολάει και το δικό μου το μυαλό δηλαδή, ειδικά όταν έχει και κείμενο κι έχει σκετς. Γενικά να έχει γράψιμο. Οπότε ότι και να έκανα θα επιδίωκα να είμαι μέσα σε ομάδα.

Αν μου έκανα πρόταση να συμμετάσχω στο Just the two of us θα εξέταζα αν μπορώ να τραγουδήσω. Στον χορό ας πούμε, με τις κινήσεις μαθαίνεις κάποια πράγματα αλλά και πάλι δύσκολα να τα καταφέρεις μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα. Το τραγούδι όμως δεν μαθαίνετα, δεν μπορείς να μάθεις μέσα σε μία εβδομάδα άμα δεν έχεις φωνή και δεν θεωρώ ότι έχω καλλιεργημένη φωνή. Μπορώ να τραγουδήσω ανεκτά αλλά νομίζω πως δεν θα έπαιρνα μέρος. Μετά εκτείθεσαι και λένε γιατί πήγε, πήγε για να φανεί ενώ κανονικά πρέπει να πας αν έχεις φωνή. Θα εκτιθόμουν ανεπανόρθωτα φαντάζομαι!

Είναι κομμάτι της δουλειάς η αναγνωρισιμότητα

Μου ζητάνε αστεία στο δρόμο και τους ρωτάω, αν ήμουν υδραυλικός θα με φωνάζατε στο σπίτι να φτιάξω τις βρύσες; Είμαι ευχάριστος! Δεν είναι πολλοί αυτοί που σου ζητάνε να τους πεις κάτι, συνήθως έχουν μία εγκαρδιότητα γιατί το γέλιο είναι πολύ καλός κώδικας και φέρνει κοντά τους ανθρώπους. Σου χαμογελάνε, σου λένε “μας έχεις κάνει να περάσουμε καλά”, ειδικά όταν συναντάω παιδιά που έχουν έρθει στην παράσταση. Λίγοι είναι αυτοί που σου ζητάνε παραπάνω, να πεις ένα αστείο έτσι σαν δείγμα δουλειάς, στα όρθια στο δρόμο. Είναι κομμάτι της δουλειάς η αναγνωρισιμότητα αλλά δεν μπορώ να πω ότι είναι επιδίωξη. Σαφώς και είναι καλό. Δεν μπορώ αυτούς που λένε: “Ωχ, θα πάω και θα μεγνωρίσουνε”. Ας ούμε μην κάνεις τέτοια δουλειά, πώς θα γίνει; Ξεκινώντας, είναι αυτό που οι ηθοποιοί είναι οι τύποι που κάνουν τα πάντα για να γίνουν γνωστοί και μετά φοράνε γυαλιά και τραγιάσκες για να μην τους αναγνωρίσουν. Δυστυχώς, έτσι γίνεται. Χαίρομαι πάρα πολύ όταν ακούω ανθρώπους που είναι ηθοποιοι και λένε απολαμβάνω να μιλήσω με τον κόσμο, να με χαιρετήσουν. Είναι βασικό κομμάτι της δουλειάς μου.

Οι πολύ επιτυχημένοι στην τηλεόραση δεν είναι οι όμορφοι

Έχω μία αποστασιοποίηση με τον εαυτό μου. Όταν με βλέπω, γιατί με βλέπω και σε παραστάσεις επειδή γράφω σχεδόν όλες τις παραστάσεις για να βλέπω μετά και να διορθώνω πράγματα ή να θυμάμαι τι έκανα κινησιολογικά, δεν αισθάνομαι ότι βλέπω πάντα εμένα. Αρκετές φορές δεν απολαμβάνω ιδιαίτερα να με βλέπω γιατί μπαίνω στην λογική της κριτικής κι έχω μία σχιζοφρενική σχέση με τον εαυτό μου. Δεν είμαι πάντα απολύτως σίγουρος ότι καλώς κάνω αυτό που κάνω με αποτέλεσμα να το κριτικάρω. Την επικοδομιτική κριτική ο καθένας την κάνει για τον εαυτό του. Ξεκινάει από το τι δεν μου αρέσει για να το διορθώσω. Αν βλέπεις τον εαυτό σου για να τον απολαμβάνεις είναι λίγο η λογική του Ντόριαν Γκρέι. “Τι ωραία, τι καλά” είναι πολύ ναρκισιστικό! Ζούμε στην εποχή του ίντερνετ και μπορούμε κάλλιστα να δούμε προγράμματα αμερικάνικα, αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ισπανικά και να έχουμε την τηλεόραση μπροστά μας παγκόσμια.

Οι πολύ επιτυχημένοι στην τηλεόραση δεν είναι οι όμορφοι, είναι αυτοί που μπορούν και γράφουν κείμενο, αυτοί που έχουν χιούμορ, αυτοί που σκέφτονται, αυτοί που παράγουν κάτι. Ούτε ο Letterman είναι όμορφος ούτε ο Jay Leno ούτε ο Jon Stewart, δηλαδή άνθρωποι πο κάνουν επιτυχία. Δεν θα ακούσεις ποτέ καμία γυναίκα να λέει : “Ποιος Brad Pitt, o Letterman”. Κανείς στην ζωή του, πέρα από την τηλεόραση, προχωράει όταν εντοπίζει αυτά που τον κρατάνε πίσω. Τα μειονεκτήματα είναι αυτά που πρέπει να διορθώσουμε. Είναι κι αυτό που έλεγα πριν για την κριτική, η κριτική πρέπει να έχει πρόταση. Δεν έχει νόημα να απολαμβάνεις και να λες τι ώραια που τα έκανα όλα, θα μείνεις για πάντα εκεί, όποιο ταλέντο και να έχεις. Είναι πολύ σημαντικό να εντοπίσεις τι δεν κάνεις καλά, δεν μπορείς να τα κάνεις όλα καλά, και να συνεχίσεις να τα βρεις, να τα φτιάξεις λίγο καλύτερα. Εγώ από τον εαυτό μου αυτό βλέπω συνήθως, τι μπορώ να κάνω καλύτερα, τι μπορώ να αλλάξω, τι δεν μπορώ να κάνω – που προσπαθώ να το κάνω – και να το αφήσω στην άκρη. Δεν μπορώ, τελείωσε! Είναι πιο τίμιο και ειλικρινές να πεις αυτό δεν μπορώ να το κάνω. Είναι το μεγάλο ναι και το μεγάλο όχι του Καβάφη. Δικαιώνεσαι για τα όχι που λες και όχι για τα ναι, τελικά!