Η μητέρα της άτυχης Γαρυφαλλιάς παρέλαβε το μεταπτυχιακό της: «Κοίτα, τα κατάφερες»

Σε μια πολύ συγκινητική κίνηση προχώρησε η Φαρμακευτική σχολή του ΕΚΠΑ για τη Γαρυφαλλιά Ψαρράκου, τη νεαρή κοπέλα που έπεσε θύμα δολοφονίας από τον σύντροφό της στη Φολέγανδρο πριν μερικούς μήνες. Η Γαρυφαλλιά, αν ζούσε, θα παραλάμβανε το μεταπτυχιακό της δίπλωμα στη Φαρμακευτική, αντ’αυτού το παρέλαβε η μητέρας της η οποία δεν κατάφερε να κρίψει τη συγκίνησή της.

Η Φαρμακευτική Σχολή του ΕΚΠΑ οργάνωσε ειδική εκδήλωση με θέμα τις γυναικοκτονίες που τον τελευταίο  χρόνο έχουν φτάσει τις  13 στη χώρα μας. Η Γαρυφαλλιά που δολοφονήθηκε από τον σύντροφό της κατά τη διάρκεια των διακοπών τους στη Φολέγανδρο ήταν η 5^η από αυτές τις 13.

Η μητέρα της Γαρυφαλλιάς παρέλαβε το μεταπτυχιακό της νεκρής κόρης της με ένα συγκινητικό λόγο: «Πολυαγαπημένη μου Γαρυφαλλιά, σήμερα βρισκόμαστε εδώ για να σε τιμήσουμε. Σήμερα παίρνεις το μεταπτυχιακό σου αγαπημένο μου παιδί. Νιώθω πως ότι και να πω είναι λίγο για εσένα με πλημμυρίζουν τόσα συναισθήματα και σκέψεις, τόσες αναμνήσεις, εικόνες, γέλια, μυρωδιές, αγκαλιές. Πώς να σας τα κάνω όλα αυτά λέξεις; Πώς να τα κάνω λόγια να σας τα πω;» είπε και με τρεμάμενη φωνή συνέχισε,

«Ήσουν πάντα ταπεινή, χαμηλών τόνων αλλά με ένα πανίσχυρο όπλο: το χαμόγελό σου, η ευγένειά σου η καλοσύνη σου. Θυμάμαι τον κόπο σου, την προθυμία σου και την αστείρευτη αγάπη γι’ αυτό που έκανες. Πάντα ήσουν ένας στρατιώτης για την επιστήμη σου. Κάποιες φορές σε κοιτούσα κρυφά από την πόρτα. Ήσουν σκυμμένη σε ένα γραφείο, χαμένη ανάμεσα στα βιβλία σου. Κοίτα Γαρυφαλλιά μου, τα κατάφερες κορίτσι μου. Είμαι τόσο περήφανη για εσένα. Όλοι είμαστε. Ακόμη κι από εκεί ψηλά που είσαι μας στέλνεις δώρα κορίτσι μου. Ακόμη και από εδώ που είμαι σου στέλνω την αγάπη μου εκεί στους καθαρούς ουρανούς που βρίσκεσαι. Η αγάπη μου για εσένα είναι τόσο μεγάλη και δυνατή που ξεπερνά τον πόνο μου πραγματικά. Αυτό μου άφησες παιδί μου αγάπη και φως και δυνάμεις στα λόγια μου».

Ακούστε στο 55.31 η μητέρα της Γαρυφαλλιάς:

Η μητέρα της άτυχης Γαρυφαλλιάς σε άλλο συμείο της ομιλίας της συνέχισε λέγοντας: «Έφυγες για ένα ταξίδι χωρίς επιστροφή, χωρίς να το έχεις επιλέξει. Τόσο βίαιος ο τρόπος και τόσο φωτεινός ο δρόμος του παραδείσου. Ένα φως είσαι και εσύ ανάμεσα σε αγγέλους. Ένα φως που δεν στάθηκε αρκετό να σε γλιτώσει από το σκοτάδι αυτού του δολοφόνου. Μακάρι αυτός ο άνανδρος να έπαιρνε λίγο από το φως σου και το αγγελικό σου βλέμμα και να έσωζε την ψυχή του κι εσένα. Κι εγώ εδώ κορίτσι μου συνεχίζω το ταξίδι, θα προχωράω για πάντα. Μα πάντα κάτι θα μου λείπει: η παρουσία σου άγγελε μου. Ήταν τόσο άδικο αυτό για εσένα. Τόσο άδικο. Ακόμη δεν έχω καταλάβει πως έφυγες παιδί μου. Ακόμα. Σου υπόσχομαι Γαρυφαλλιά μου να είμαι δυνατή. Πάντα έτσι με έλεγες: δυνατή. Μαζί με τον πατέρα σου σου δίνουμε μία υπόσχεση: να σε τιμούμε πάντα και θα σε κρατάμε φυλαχτό μας στην καρδιά μας».

Η μητέρα μίλησε και για τα αδέρφια της Γαρυφαλλιάς: «Σου υποσχόμαστε να είμαστε δίκαιοι απέναντι στα αδέρφια σου. Να είμαστε οι ίδιοι γονείς που ήμασταν πάντα για εσάς. Τα αδέλφια σου μας δίνουν πάρα πολύ μεγάλη δύναμη και χρειάζονται κι εμάς να είμαστε δυνατούς δίπλα τους. Έχουμε τέσσερα υπέροχα παιδιά κι είμαστε περήφανοι για εσάς. Τα τρία είναι ακόμη κοντά μας κι ένα είναι ψηλά στον ουρανό. Σας αγαπάμε πάρα πολύ».

Η μητέρα στο τέλος απήγγειλε το γνωστό ποίημα του Γιάννη Ρίτσου: «Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους» και το αφιέρωσε σε όλους τους γονείς που έχασαν παιδιά: «Στη μητέρα του Παύλου, του Γιακουμάκη, του Ζακ».

«Ποτέ δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά απ’ τα σπίτια τους, τριγυρίζουν εκεί, μπλέκονται στα φουστάνια τής μητέρας τους την ώρα που εκείνη ετοιμάζει το φαΐ κι ακούει το νερό να κοχλάζει σα να σπουδάζει τον ατμό και το χρόνο. Πάντα εκεί.

Και το σπίτι παίρνει ένα άλλο στένεμα και πλάτεμα σάμπως να πιάνει σιγαλή βροχή καταμεσής καλοκαιριού, στα ερημικά χωράφια. Δε φεύγουν τα νεκρά παιδιά. Μένουν στο σπίτι κι έχουν μια ξέχωρη προτίμηση να παίζουν στον κλεισμένο διάδρομο και κάθε μέρα μεγαλώνουν μέσα στην καρδιά μας, τόσο που ο πόνος κάτω απ’ τα πλευρά μας, δεν είναι πια απ΄τη στέρηση μα απ’ την αύξηση. Κι αν κάποτε οι γυναίκες βγάζουν μια κραυγή στον ύπνο τους,είναι που τα κοιλοπονάνε πάλι».