Η μουσική, οι ρακές και οι celebrities! Ο Θέμης Γεωργαντάς στο TLIFE…

Στο Mad από την πρώτη μέρα που ξεκίνησε να εκπέμπει. Ok. Κάθε μέρα εκπομπή. Ok. Από το 1996. Ok. Γλυκούλης, προσιτός, οικείος. Πιο αρρενωπός από κοντά. Και πολύ… ok!

Στο ξεκίνημα την άκουσε λίγο με τη δημοσιότητα, αλλά τελικά νομίζω πως είναι φυσιολογικό. Σε όλους συμβαίνει. Άλλοι το παραδέχονται, άλλοι όχι. Πάντως… “όποιος πει ότι δεν την έχει ακούσει, οποιοσδήποτε άνθρωπος είναι στα μίντια και ειδικά στην τηλεόραση… λέει ψέματα”. Προφανώς. Εδώ δυο γκόμενοι στην πέφτουν στο δρόμο κι αρχίζεις να νιώθεις κάπως. Σκέψου να αρχίσουν να σε χαιρετάνε όλοι στο δρόμο;
“Μου λέγανε: γειά σου, μεγάλε… κι έλεγα… ξέρεις. Σε ανεβάζει αυτό και σε κάνει και αισθάνεσαι παράξενα. Ευτυχώς, μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα, μέσα σε κάποιους μήνες, αυτοσφαλιαρίστηκα”.

Προσγειώθηκε. “Συνειδητοποίησα ότι υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά πράγματα από αυτό το οποίο κάνω. Ξέρεις, κάποια στιγμή λες “ουάου!”, αυτό που κάνω είναι πολύ super και πολύ hot και πολύ σημαντικό. Και θεωρείς τον εαυτό σου σημαντικό. Μετά συνειδητοποιείς ότι είσαι ένα απόλυτο τίποτα. Δεν το λέω τώρα υπερβολικά, ούτε μειώνω τον εαυτό μου. Απλά σε σχέση με άλλα πράγματα που συμβαίνουν… Το ότι εγώ κάθομαι και λέω κάποια πράγματα μπροστά σε μια κάμερα και προσπαθώ να κάνω κάποιον να περάσει καλά θεωρώ ότι είναι πολύ πιο υποδεέστερο από αυτό που κάνει ένας γιατρός”.
Χμμμμμμ! Εξαρτάται τον γιατρό, ε;

Ψυχωτικός;
Άντε καλέ! Απλά τρελά παθιασμένος με τη μουσική. Με την πρώτη ευκαιρία… αεροδρόμιο και ταξίδια. Ταξίδια και συναυλίες. Αν δεν υπάρχει μουσική υπόκρουση, μουσικός στόχος, επιθυμία, φόντο δεν γίνεται. Είναι Mad ο τύπος σου λέω! Μπορεί να σου πει από τώρα τις συναυλίες που έχει προγραμματίσει μέχρι τον Νοέμβριο. “Έχω αρκετές”.

Και τρελαίνεται. Για τα πάντα. Από τα shirts που βρίσκονται κρεμασμένα με το που πλησιάζεις στον συναυλιακό χώρο μέχρι την ώρα που θα βγει ο καλλιτέχνης ο Θέμης “πετάει”. Έτσι γεννήθηκε. Με αυτό το πάθος. Τη μουσική.

Με τα μουσικής!
Αν θέλεις να τον φανταστείς μικρό, σκέψου τον ζωηρό. Να τις κάνει τις αταξίες και μάλιστα μερικές φορές να είναι και τρισδιάστατες. Πόσο; Όσο ένα μπουκάλι αναψυκτικού γυάλινο που φεύγει από το παράθυρο με κίνδυνο να τραυματιστεί κάποιος. “Ήμουνα μικρός, βέβαια. Ένα σκανταλιάρικο παιδί. Έχω κάνει διάφορα τέτοια. Ήμουνα γενικά λίγο ατίθασος”.

Και κλαψιάρης, μόνο σε ειδικές περιπτώσεις. Σουρεάλ! “Κατασκήνωση στον Άγιο Αντρέα, εδώ στην Αθήνα που πηγαίναμε οικογενειακώς και θυμάμαι που είχα κόλλημα κι έκλαιγα με το νερό. Που το νερό το λατρεύω by the way… (Ιχθύς με ωροσκόπο Καρκίνο, by the way). Mπορώ να μένω ώρες μέσα. Εγώ στο νερό μένω μέσα. Δεν βγαίνω για να ψήνομαι. Θυμάμαι τότε, να προσπαθώ να μπω μέσα, αλλά δεν ήθελα να βρέξω το μαγιό μου. Άκου τώρα κόλλημα! Έκλαιγα γιατί δεν ήθελα να βραχεί το μαγιό μου. Καθόμουν απέξω και κοιτούσα το νερό κι έκλαιγα. Μια παράνοια”.

Πήδα… κι ας μετανιώσεις!
Μπάντζι τζάμπινγκ. Αμέ. Στο Rock Wave. Τότε με τους Prodigy. Είπε να το κάνει. Γιατί όχι; Όταν όμως ο γερανός άρχισε να ανεβαίνει… να ανεβαίνει… “και ήταν από κάτω οι άνθρωποι κουκίδες τα έκανα πάνω μου. Λέω δεν μπορώ να πέσω, δεν παίζει αυτό το πράγμα”.

Ο Αντρέας Κουρής που τον ξεσήκωσε, έπεσε χαλαρά. Ούτε που το σκέφτηκε. Ο Θέμης το σκέφτηκε. Το ξανασκέφτηκε. Μετά, όπως ο καθένας νομίζω άλλωστε, σκέφτηκε και όλους τους άλλους που θα τον έβλεπαν να κατεβαίνει με τον γερανό, χωρίς να έχει τολμήσει να πέσει… και έπεσε. “Αυτό που ήθελα μόνο ήταν να ζήσω. Αυτό που ήθελα ήταν να κρατήσει το σκοινί. Όταν μετά με τράβηξε το σκοινί κι άρχισε να κάνει ταλαντώσεις πάνω κάτω ήταν τέλειο. Όταν ένιωσα ότι λειτούργησε το σκοινί το απόλαυσα. Μετά ήταν φανταστικό”.

Αλλά δεν ξέρει αν θα το ξαναέκανε. Ίσως μαζί με τη Ζέτα (Μακρυπούλια) “που είναι πολύ των extreme sports!”.

Συνωμοσίες!
Μπορεί το μπάντζι να του φάνηκε λίγο άγριο, μιας και έπεσε λάθος, με τα πόδια δηλαδή, αυτό που θα τον αγριέψει πραγματικά όμως… σκύψε να σου πω στο αυτί… αυτό που θα τον φέρει στο σημείο να σου χαρίσει ένα δηλητηριώδες βλέμμα… Άκου…

Θα κανονίσεις ταξίδι μαζί του. Για συναυλία φυσικά. Ο Θέμης θα οργανώσει τα πάντα. Τα πάντα όμως. Είναι τρελά οργανωτικός και ειδικά όταν πρόκειται για συναυλία. Έχει πρόγραμμα. Το οποίο και οφείλεις να σεβαστείς. Απόλυτα. Και το καλό που σου θέλω, μην χαλάσεις το πρόγραμμα…

“Όταν έχεις 15 άτομα και πρέπει να είσαι συγκεκριμένη ώρα στο χώρο της συναυλίας για να μπορέσεις να είσαι στο χώρο που πρέπει να είσαι για να μπορέσεις να δεις την Kylie έτσι όπως βλέπω εγώ εσένα, σε τέτοια απόσταση, πρέπει να τηρηθούν κάποιοι κανονισμοί. Όταν λοιπόν έχουμε ραντεβού στις 7 στη ρεσεψιόν θα μου κατέβεις 7. Δεν θα μου κατέβεις 7 και τέταρτο…”

Έχει δίκιο. Έχει απόλυτο δίκιο. Αλλά, δεν θα κακιώσει αν αργήσεις. “Θα έχω στεναχωρηθεί όμως. Γιατί θα έχεις καθυστερήσει 14 άτομα. Είναι λίγο άδικο για 14 άτομα να καθυστερήσουν εξαιτίας σου. Την υπόλοιπη μέρα κάνε ό, τι θέλεις. Δεν θα σου βάλω πρόγραμμα”. Στη συναυλία όμως η πειθαρχία στο χρονοδιάγραμμα είναι must!

“Αν έχουμε κάνει κράτηση σε εστιατόριο στις δέκα, πρέπει να βρεθούμε στη ρεσεψιόν στις 9.30. Αν εσύ κάνεις το αφρόλουτρό σου και αργήσεις θα γίνω έξαλλος. Θα περιμένουμε όλοι κάτω. Με τη Ναταλία (Γερμανού) έχουμε τσακωθεί σε διακοπές για αυτό το πράγμα”.

Σπασικλάκι;
Όχι καλέ. Μαθητής του 16 και του 17. Ok! Για τον Παύλο Σταματόπουλο όμως, ναι. “Σπασικλάκι με φωνάζει ο Παύλος στο Μες στην καλή χαρά” και δεν καταλαβαίνω γιατί. Μάλλον επειδή είμαι πολύ τυπικός”.

Ή επειδή οι γνώσεις σου πάνω στη μουσική είναι για υποτροφία. Κινητή εγκυκλοπαίδεια. Το μυαλό του ξεχειλίζει νότες, πληροφορίες, εικόνες, νέα, απόψεις… Από μικρός αποθηκεύει στο σκληρό δίσκο του μυαλού του όλα όσα έχουν να κάνουν με τη μουσική βιομηχανία. Όλο το χαρτζιλίκι γινόταν δίσκοι και μουσικά περιοδικά.

“Το Σάββατο το πρωί πήγαινα με τους φίλους μου στο κέντρο της Αθήνας κι έτρεχα στα δισκοπωλεία”. Ακόμα πηγαίνει. “Με πήγαινε με το ζόρι να ψωνίσω ρούχα η μαμά μου γιατί δεν με ενδιέφερε. Για μένα το βασικό ήταν η μουσική. Όχι η μόδα”.

Μπορούσε να ήταν με το ίδιο παντελόνι, δεν τον ενδιέφερε. Αυτό που τον έκαιγε είναι να αγοράζει cd και Ποπ Κορν. Το περιοδικό καλέ! Φανατικός αναγνώστης. Είχε όλα τα τεύχη. Και φυσικά… δεν του τα άγγιζε κανείς. Κι αν ήθελες να το ξεφυλλίσεις θα σε επιτηρούσε. Κι αν τύχαινε και το τσαλάκωνες θα στο χάριζε. Θα πήγαινε να πάρει άλλο, καινούριο.

Δεν κοροϊδεύω. Το καταλαβαίνω. Έτσι κάνω κι εγώ με τα περιοδικά μόδας. Ή με τα ρούχα μου. Με τα παπούτσια μου. Με τις τσάντες μου. Με ό, τι θεωρεί ο καθένας πολύτιμο.

Η “καμπάνα” του Μουρατίδη
Πώς μπήκε στο χώρο; Καταρχάς, για δικηγόρος προοριζόταν, μιας και είχε ταλέντο στο “μπλα-μπλα”, έπειθε, αλλά τελικά δεν πέρασε. Γιατί κάθε εμπόδιο για καλό.

Γνωριμίες δεν είχε, είχε όμως γνώσεις. Μουσικές γνώσεις. Και έπαιρνε μέρος σε διαγωνισμούς. Εξαιρετικό ταλέντο και με τεχνική. Στο ραδιόφωνο του Ant1 κέρδιζε δαιμονισμένα. Σχεδόν τα πάντα. Cd… special editions φυσικά. Τον είχανε μάθει από τις πολλές φορές που μπαινόβγαινε για να παραλάβει τα κερδισμένα του. “Δεν υπήρχε το πόσα πράγματα είχα κερδίσει από τους διαγωνισμούς”.

Ο Νίκος Μουρατίδης χαμογελούσε. Τον έβλεπε άλλωστε να μπαινοβγαίνει τόσες φορές. “Πολύ φιλικός. Κάποια στιγμή τον ρώτησα… Και μου λέει κυνήγα το, στείλε βιογραφικά… Γιατί δεν γράφεις στο Ποπ Κορν;”

Ντονγκ! “Κυνήγα το. Εσύ πρέπει να το κυνηγάς. Δεν θα έρθει ποτέ κανείς να σου πει… Θέμη… Εκείνη τη στιγμή ήταν σαν να χτύπησε καμπάνα στο κεφάλι μου”. Μια φίλη τον βοήθησε να φτιάξει βιογραφικό και το έστειλε στο λατρεμένο του Ποπ Κορν. “Με φαξ, από την ντροπή μου. Ούτε καν πήγα από κει”. Και μετά από δύο εβδομάδες τον πήρε τηλέφωνο η γραμματέας να πάει από κει. Αυτό ήταν!

Ο Ρουβάς και ο Ρέμος ήταν από τους πρώτους φίλους. “Τους έχω στο μυαλό μου κάτι σαν γούρια μου. Ο Ρουβάς ήταν η πρώτη μου συνέντευξη”. Όχι τόσο σταρ ακόμα, μόλις είχε κάνει την πρώτη του εμφάνιση στη Ρούλα με το Παρ’ τα.
“Ο Ρέμος ξεκίνησε το ΄96, όταν ξεκίνησε και το Mad και ήταν από τις πρώτες μου εκπομπές!”.

Ε, ας πιούμε και κάτι!
Ο Θέμης ήταν και είναι ένα παιδί που δουλεύει πραγματικά πολύ. Ποτέ δεν απασχόλησε τα μεσημεριανά, ποτέ δεν έδωσε αφορμές για σχόλια. Διακριτικός και προσηλωμένος στη δουλειά του. Και ξαφνικά… μπήκε στη ζωή του η ρακή!!! Ο Φουκάκης.

-Φρίκαρες;
Φρίκαρα. Αυτό έγινε Σάββατο. Την Κυριακή δεν είχε μεγάλη αναπαραγωγή. Το πρωί της Δευτέρας…
-Συγνώμη, που διακόπτω. Έγινες πολύ λιώμα;
Χάλια.
-Ξερνούσες και τέτοια;
Όχι. Δεν έχω ξεράσει ποτέ μου σε μεθύσι -που μπορεί να είναι και κακό αυτό, γιατί άμα κάνεις εμετό μετά νομίζω είσαι πιο καλά. Γενικά είμαι άνθρωπος που δεν πίνει. Δεν πίνω ποτέ. Κυρίως αναψυκτικό. Ή στο τσακίρ μια Ursus, αυτή η γλυκιά βότκα με το φραγκοστάφυλο. Ένα ποτήρι. Ουίσκι δεν έχω πιει ποτέ. Μόνο που το μυρίζω…
-Και ήπιες ρακή!!!
Έχω πιει στην Κρήτη ρακί και έχω ξαναπάθει το ίδιο πράγμα. Με Αντώνη Ρέμο και Ναταλία Γερμανού. Πολύ αστείο περιστατικό. Μου κάνανε αυτό το παιχνίδι που είναι… ένα ποτηράκι ρακή κι ένα νερό. Τα μπερδεύουνε… Ποιος θα πιει τη ρακή και ποιος το νερό. Και το έπαιξα με το Ρέμο με 10 ρακές. Πέτυχα 9 φορές τη ρακή εγώ!!!
-Σε θέλει, όμως.
Πραγματικά. Με είχανε πάρει σηκωτό στο ξενοδοχείο.
-Η μαμά μου μου είπε: το συμπαθούσα αυτό το παιδί, αλλά μετά από αυτό το σκηνικό το λάτρεψα. Ήταν αστείο, αλλά νομίζω στη θέση σου θα είχα φρικάρει πολύ.
Φρίκαρα. Το είπα και πριν ότι φρίκαρα. Δεν σου λέω ψέματα. Πέρασα πολύ καλά. Κι έγινε τελείως αυθόρμητα. Ήρθαν οι ρακές, άρχισα να πίνω… Πρώτη, δεύτερη, στην τρίτη -επειδή δεν πίνω καθόλου- έγινε shut down στον οργανισμό μου και δεν καταλάβαινα τίποτα. Μου βγήκε ό, τι βγήκε, όπως με είδες δηλαδή να είμαι πολύ αυθόρμητα γιατί εκείνη τη στιγμή δεν μπορούσα να το κοντρολάρω. Το Σάββατο μου χάρισε όλο αυτό ένα φριχτό πονοκέφαλο και μια θολούρα. Την Κυριακή κάποια γλυκά σχόλια από τα παιδιά στην εκπομπή και τη Δευτέρα…

Ξυπνάω το πρωί και βλέπω ένα ωραιότατο δεκάλεπτο στον Καραμέρο και στον Χαριτάτο. Όπου βλέπω τον Σπύρο, που τον αγαπώ πολύ, να έχει βάλει στη διαπασών το Πρώτο σου Φιλί κι εγώ να χορεύω λιώμα. Μετά από λίγο σε άλλη εκπομπή… Όλη μέρα… Και αρχίζω να νιώθω ότι αυτό το πράγμα γίνεται huge. Παίζει παντού.

Και είμαι το βράδυ στο σπίτι, κρυμμένος, έχω καθίσει στον καναπέ μου και ξαφνικά βλέπω τα Αρβυλάκια, τον Κανάκη να γυρνάει και να λέει: ε, πριν λίγες μέρες ο Φουκάκης πήγε στο Μες στην Καλή Χαρά… κι ο Θέμης Γεωργαντάς ο οποίος δεν ήθελε να πιει καθόλου ρακή… Πάμε να δούμε τι έγινε. Και με δείχνει πριν. Ξαναβγαίνει ο Κανάκης και λέει: Δείτε τον Θέμη μετά από τρεις ρακές. Και ξέρεις… Και μετά τελειώνει αυτό. Έχω μείνει κάγκελο στον καναπέ και επιστρέφουνε από τις διαφημίσεις και λέει ότι έχουνε σπάσει τα mail και τα μηνύματα για να ξαναδείξουν το βιντεάκι. “Πάμε να το ξαναδούμε” λέει κι εκεί καταλαβαίνω ότι αυτό το πράγμα έχει λίγο φύγει. Κι εκεί αισθάνομαι περίεργα γιατί δεν ξέρω πως θα σχολιαστεί. Είναι μια ευάλωτη στιγμή του εαυτού σου.

-Είναι και που δεν έχεις συμμετάσχει ποτέ σε αυτό το “κομμάτι” της τηλεόρασης.
Ακριβώς.
-Και ξαφνικά ανοίγει ένα παράθυρο κατά λάθος.
Ακριβώς. Ανοίγει ένα παράθυρο κατά λάθος, εσύ νιώθεις ευάλωτος και αισθάνεσαι αμήχανα και περίεργα. Οπότε για αυτό σου λέω φρίκαρα στιγμιαία.
-Ντράπηκες;
Ντράπηκα, ναι. Εννοείται. Full φρίκαρα.
-Δεν σκέφτηκες, ας το διασκεδάσω, για να μην φρικάρω. Το λέω, γιατί αυτός ο χώρος, ξέρεις, άλλες φορές αστειεύεται, άλλες κανιβαλίζει και άλλες τεμαχίζει.
Μετά, τις επόμενες μέρες, άρχισα να ζω με αυτό (γέλια)… Και έβλεπα -και είμαι χαρούμενος για αυτό- ότι κανείς δεν με κατηγόρησε ή δεν το σχολίασε άσχημα. Μου είπαν όλοι ότι βγήκε πολύ γλυκά όλο αυτό. Όμορφα, γλυκά και αυθόρμητα.
-Μα, είχε πλάκα. Και να σου πω και κάτι; Επειδή η τηλεόραση έχει μια απόσταση… Όλο αυτό ήταν τόσο ανθρώπινο.
Παιδάκι μου, φτιάχτηκε group στο facebook που λέγεται “Ναταλί”, επειδή ούρλιαζα εγώ εκείνη τη στιγμή “Να-τα-λίιιιιιιι!” και με δείχνει που πίνω και έχει 40.000 μέλη. Έπαιξε τόσο πολύ. Αν δεις τα χτυπήματα στο youtube.
-Γιατί πιστεύεις ότι έπαιξε τόσο πολύ;
(γελάει) Δεν ξέρω… Εσύ θα μου πεις. Σήμερα το πρωί με είδε ένα παιδί στο δρόμο. Ήταν ένας τυπάς με την κοπέλα του… μου πιάνει το χέρι και μου λέει: Αγόρι μου, δεν υπάρχεις, δεν υπάρχεις… Όποτε θέλω να μου φτιάξει η διάθεση βλέπω το βιντεάκι στο youtube.
-Πιστεύεις ότι θα γινόταν το ίδιο αν ήταν άλλος στη θέση σου;
Δεν ξέρω. Πιστεύω ότι θα μπορούσαν εύκολα -αυτό που είπες- να τον τεμαχίσουν αν ήταν κάποιος άλλος. Εύκολα. Για αυτό κι εγώ είχα φρικάρει στην αρχή που δεν ήξερα αυτό το πράγμα μέχρι που θα πάει και μέχρι που θα φτάσει.

Ας παίξουμε!
Θα σου λέω ονόματα θα μου λες μια λέξη… ναι;
-Ζέτα Μακρυπούλια.
Δεν είμαι αντικειμενικός. Είναι λατρεμένη μου φίλη. Παιδική σχεδόν. Τη Ζέτα τη γνώρισα όταν πήγαινε ακόμα σχολείο και η πρώτη μας επαφή ήταν… Μου έφερε κόλιβα!!!
Ήταν τότε με έναν κοινό μας φίλο ο οποίος ήταν πολύ της υγιεινής διατροφής και του άρεσαν πολύ τα κόλιβα. Κι έρχεται η Ζέτα ως καλή νοικοκυρούλα και του φέρνει ένα τάπερ κόλιβα! Και το βλέπω αυτό και παθαίνω εγκεφαλικό. Κι από τότε γενικώς κάνουμε πολύ παρέα. Και την αγαπώ πολύ. Θεωρώ ότι είναι εξαιρετικό παιδί κι έχω στεναχωρεθεί πολύ για όλη αυτήν την επίθεση που της γίνεται αλλά ξέρω ότι όλο αυτό γίνεται επειδή πουλάει κι επειδή είναι ένα πολύ λαμπερό πρόσωπο.

-Θεοδωρίδου.
Νατασούλα. Τόσο οικείο παιδί!
-Ρέμος.
Γούρι.
-Ρουβάς.
Σταρ.
-Χατζηγιάννης.
Ταλέντο.
-Onirama
Ενέργεια. Full ενέργεια.
-Σίσσυ
Μάνα
-Αγαπημένος σου, ποιος;
Ναταλία.
-Γερμανού.
Να-τα-λίιιιιιιιιιιι….!
-Τάμτα
Ξεχωριστή. Η Τάμτα είναι σαν ξωτικό.
-Βανδή
Και η Δέσποινα είναι στους φίλους. Σέξι. Είναι πολύ σέξι η Δέσποινα.
-Βίσση
Φωνάρα!

Extra Bonus Track… Ναταλία Γερμανού: “Η Ναταλία είναι σαν αδερφή μου”.
-Τι έχει η Ναταλία και την αγαπάς τόσο πολύ;
Αν έχεις χιούμορ με έχεις κερδίσει 100%. Το χιούμορ. Μου αρέσουν οι άνθρωποι που έχουν χιούμορ και αυτοσαρκάζονται.
-Που πιστεύεις ότι οφείλεται η επιτυχία της;
Είναι ειλικρινής. Αυτό που βλέπεις στο Μες στην Καλή Χαρά είναι σαν να βλέπεις να είμαστε στον καναπέ του σπιτιού μου.