Η Ν. Καρρά στην Τατιάνα: ”Όταν έχασα τη μητέρα μου, λειτουργούσα σαν ρομπότ για 1,5 χρόνο!”

Η Νικολέτα Καρρά βρέθηκε σήμερα στο πλατό της Τατιάνας και του ”Αξίζει να το ζεις”, όπου μίλησε για τα παιδικά της χρόνια, τα επαγγελματικά της βήματα και πόσο της στοίχισε ο θάνατος των γονιών της.

Τι είναι για την ίδια το 50 -50; ”Για ‘μένα το 50 – 50, είναι μια απασχόληση όπου πάω για να περάσω πάρα πολύ ωραία και παράλληλα να πάρω και κάποια χρήματα. Είναι ότι καλύτερο έχει συμβεί στην επαγγελματική μου ζωή. Μια φορά με είχε πιάσει νευρικό γέλιο με μια ατάκα. Είχαμε πάει στο σούπερ μάρκετ να πάρουμε κάποια πράγματα για το καινούργιο μας σπίτι κι είχαμε διαλέξει ένα σουρωτήρι. Γυρνάω λοιπόν και λέω: Παυλίτο, αυτή η κατσαρόλα γιατί έχει τρύπες; Κι άλλη μία φορά, μου είχε φέρει ο Παυλίτος επαναφορτιζόμενο σκουπάκι. Eγώ το είχα περάσει για σεσουάρ κι έλεγα: Είναι μεγάλο όμως, θα με βολέψει για σεσουάρ;”

Πώς ήταν τα παιδικά της χρόνια; ”Είχα ήρεμα παιδικά χρόνια και η οικογένειά μου ήταν πολύ δεμένη, μέχρι την ημέρα που στα 8 μου, έχασα τον πατέρα μου. Κι εγώ αν κάποια στιγμή παντρευτώ, θα ήθελα η οικογένειά μου να είναι κάπως έτσι, αρκετά ήρεμη κι αγαπημένη. Αν δεν μπορεί να είναι έτσι, καλύτερα να μην υπάρξει, να μην δημιουργηθεί ποτέ.”

Πώς βίωσε τον θάνατο του πατέρα της; ”Όταν είσαι μικρός δεν καταλαβαίνεις το νόημα του θανάτου. Όμως, τον βιώνεις. Μέσα από δικό μου ”ψάξιμο” με τον εαυτό μου, κατάλαβα ότι ο χαμός του πατέρα μου μ’ έχει επηρεάσει υποσυνείδητα, πολύ περισσότερο απ’ ότι φανταζόμουν. Μαθαίνεις ότι ο πατέρας σου πέθανε. Τι σημαίνει πέθανε; Πού να ξέρει ένα παιδάκι 8 χρονών τι σημαίνει αυτό; Και μάλιστα, θυμάμαι, τότε που ήμουν πιτσιρίκι, ντρεπόμουν να πω στο σχολείο ότι ο μπαμπάς μου πέθανε. Γιατί δεν ήξερα πόσο δεμένο πράγμα είναι αυτό με τη ζωή. Οπότε αυτό ήταν κάτι που δεν με πόνεσε όταν έγινε, αλλά μετά.”

Πόσο της στοίχισε ο θάνατος της μητέρας της; ”Σαν γεγονός, με πλήγωσε περισσότερο ο χαμός της μητέρας μου. Κι αυτό γιατί ήμουν μεγάλο κορίτσι, είχα μάθει τι είναι ο θάνατος. Επειδή την μητέρα μου, δυστυχώς, την έχασα από τη γνωστή ασθένεια, το είχα πάρει απόφαση από πριν, ότι θα την χάσω… Πέρασα από διάφορα στάδια. Καθόμουν μόνη μου κι έκλεγα για να μην με βλέπει, προσπαθούσα να βρω κουράγιο, ήμουν συνεχώς δίπλα της. Είχα μπει στη διαδικασία… Όταν την έχασα λειτουργούσα σαν ρομπότ και τώρα που βλέπω αυτήν την κατάσταση από μακριά, συνειδητοποιώ ότι ήμουν σαν ρομπότ για ενάμιση χρόνο. Μετά πήρα τα ηνία στα χέρια μου. Με αυτό κατάλαβα πόσο αδύναμος είναι ο άνθρωπος μπροστά στο μεγαλείο της φύσης κι ότι δεν έχει επιλογές. Δεν είχα κανένα στήριγμα, πραγματικά.”

Δες το βίντεο: