Η Ναταλία Γερμανού κατάφερε να βγει από τη βαριά σκιά του πατέρα της. Και αυτό δεν ήταν κάτι εύκολο ή ανώδυνο. Χρειάστηκαν πολλές προσπάθειες για να πάψει να είναι απλά «η κόρη του Φρέντυ Γερμανού». Η παρουσιάστρια μιλά στο περιοδικό People για τη συντροφική σχέση τους.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Ακολουθεί σχετικό απόσπασμα:
Είναι και το επίθετο βαρύ…
Βασικά ήταν το επίθετο. Ξέρεις, τι θα πει ο κόσμος, μη «λερωθεί» το επίθετο του μπαμπά. Ουσιαστικά, μέχρι να φύγει από τη ζωή ο μπαμπάς μου –άντε και κάποια χρόνια πριν–, εγώ ήμουν «η κόρη του Φρέντυ Γερμανού». Στην καλύτερη περίπτωση ήμουν «η κόρη του Φρέντυ Γερμανού και αυτή που έκανε το Mega Star». Οπότε, ήταν λογικό το ότι πρόσεχα τι θα κάνω και πώς, μη στενοχωρήσω τον μπαμπά μου ή τι θα πουν για την κόρη του Φρέντυ. Από τη στιγμή που έφυγε από τη ζωή ο πατέρας μου, είναι πλέον «τι θα πουν για τη Ναταλία». Που κι αυτό με νοιάζει, δεν μπορώ να το παίζω και πολύ άνετη.
Φυσικά, αλλά σε νοιάζει, φαντάζομαι, να επικοινωνούνται σωστά όλα αυτά που είσαι ως προσωπικότητα και όσα απηχούν τις απόψεις και την κοσμοθεωρία σου.
Σίγουρα! Δεν με νοιάζει να υποκρίνομαι, να γίνω κάποια άλλη για χάρη του κόσμου. Δεν θα το έκανα ούτε για συγγενή μου. Διαβάζω συνεντεύξεις όπου δηλώνουν ότι δεν τους νοιάζει η γνώμη του κόσμου και λέω «μπράβο τους», για μένα όμως δεν ισχύει. Με ενδιαφέρουν και η άποψη και η κριτική του κόσμου.
Θα μπορούσαμε να πούμε πως αυτή η ενηλικίωσή σου συμβολικά σε βγάζει από τη σκιά του πατέρα σου ή αυτό που ένιωθες εσύ ως σκιά του πατέρα σου;
Είναι πολύ πιθανό να ισχύει αυτό. Είναι λογικό τα οκτώ από τα δέκα παιδιά διασήμων που ακολουθούμε ένα επάγγελμα το οποίο λίγο-πολύ έχει μια σχέση με αυτό του γονιού μας –ειδικά όταν εκείνος είναι ένας θρύλος στο συγκεκριμένο χώρο– να βρισκόμαστε για πολλά χρόνια στη σκιά του ή κάτω από τα προστατευτικά του φτερά. Όπως και να ’χει, θα τον ακολουθούμε. Αυτή τη στιγμή δεν θυμάμαι κάποιο παιδί διασήμου που κατάφερε να ξεπεράσει το γονιό του. Κάποια πέτυχαν να βαδίσουν άξια στα βήματά του, ενώ άλλα είπαν «άσ’ το, δεν γίνεται» και πήραν άλλο δρόμο. Αγαπούσα πολύ τον πατέρα μου, τον θαύμαζα και δεν τον έβλεπα ανταγωνιστικά. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να μπορέσει κάποτε να πει «μπράβο το κοριτσάκι μου, τα κατάφερε καλά». Δεν ξέρω αν το 1999 που έφυγε είχε προλάβει να σκεφτεί «τα κατάφερε καλά η κορούλα μου» γιατί τότε ήμουν στην τηλεοπτική μου εφηβεία, έκανα το Mega Star. Αλλά το πιστεύω, είναι παρών και τώρα – όπως και αν ακούγεται αυτό. Θεωρώ ότι βλέπει, καταλαβαίνει, με προστατεύει.
Λόγω της έρευνας για το μυθιστόρημά μου για τον Καζαντζάκη, γνωρίζω ότι ο πατέρας σου είχε ένα ιδιότυπο καθεστώς αυτονομίας από την εφηβική ηλικία του, εξαιτίας της εμπιστοσύνης που του έδειχνε η μητέρα του. Φαίνεται πως αυτή την αυτονομία την έχεις κληρονομήσει…
Απόλυτα! Ήμουν αυτόνομη με το που τελείωσα το σχολείο, από τα 17. Δούλευα σε περιοδικά, όπου έκανα μεταφράσεις και ρεπορτάζ, ταυτόχρονα, δε, σπούδαζα στο Εργαστήρι Επαγγελματικής Δημοσιογραφίας. Όλα αυτά για να κατορθώσω να ζω μόνη μου. Ήθελα να είμαι ανεξάρτητη από τα 17. Η ανεξαρτησία και η αυτονομία είναι λέξεις ιερές για μένα. Αυτές τις έννοιες μου τις έβαλαν στο κεφάλι και οι δύο γονείς μου: «Κάνε ό,τι θέλεις στη ζωή σου, ερωτεύσου, χτυπήσου, αγάπησε, αλλά ποτέ μην εξαρτηθείς από κανέναν άνθρωπο, ούτε οικονομικά, ούτε κοινωνικά, ούτε επαγγελματικά».
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ