Η Πάολα ξεσπά: “Είμαι αυτή που είμαι κι όποιος γουστάρει!”

Η αυθεντική λαϊκή φωνή και πιο εμπορική τραγουδίστρια αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα που καταφέρνει, κάθε βράδυ, να διασκεδάζει αλλά και να συγκινεί τον κόσμο, η Πάολα μιλάει στο χριστουγεννιάτικο τεύχος του Down Town για πολλά από όσα δεν έχει πει εδώ και πολύ καιρό, σε μία από τις σπάνιες συνεντεύξεις της σε περιοδικό.

Φέτος συνεργάζεσαι στο Κέντρο Αθηνών με τον Σάκη Ρουβά. Είναι εύκολο να συμπράττουν δύο μεγάλα ονόματα; Δεν πρέπει να γίνουν αμοιβαίες υποχωρήσεις;

Όχι μόνο δύο, αλλά και πέντε μεγάλα ονόματα. Άκουσε, αγάπη μου γλυκιά, άμα δεν έχεις μέσα σου άλυτα προβλήματα, κόμπλεξ, ντιβιλίκια κι εγωισμούς, μπορείς να δουλέψεις με όλους. Εγώ δεν έχω ανταγωνισμό με κανέναν! Και γιατί να έχω; Δεν είναι ότι το δούλεψα μέσα μου, αλλά έτσι είναι το σκαρί μου. Έτσι γεννήθηκα. Τι να πω, ότι δεν έχω προβλήματα μέσα μου; Χαζό είναι! Ξέρω ανθρώπους που είχαν «θέματα» και τα δούλεψαν. Τους θαυμάζω, γιατί άλλαξαν προς το καλύτερο. Το θέμα είναι να είσαι καλά στην ψυχή σου.

Σε θυμώνει όταν λένε κάποιοι για τα κομμάτια σου ότι είναι λαϊκά ή τα χαρακτηρίζουν σκυλάδικα και τα υποβιβάζουν;

Όχι, δεν με θυμώνει. Αυτή είναι η δουλειά μου κι ο καθένας ας πει ό,τι θέλει. Δικαίωμά του. Αν ένα τραγούδι είναι ωραίο και το υποτιμήσει, δείχνει το ποιος είναι. Αν πάλι έχω πει ένα κακό κομμάτι, μια σαχλαμάρα και το χλευάσουν, πάλι δείχνουν ποιοι είναι. Είναι φυσιολογικό να με κρίνουν για τη δουλειά μου. Για τη ζωή μου δεν δέχομαι να με κρίνουν! Είναι κατινιά και ξεφτίλα.

Με εντυπωσιάζει πάντως το γεγονός ότι ενώ είσαι μεγάλο όνομα στην πρώτη γραμμή, παραμένεις εκτός συστήματος, κλίκας και δημοσίων σχέσεων. Πώς τα καταφέρνεις;

Σε ό,τι κάνω στη ζωή μου, δεν έχω ενοχές. Είμαι αυτή που είμαι κι όποιος γουστάρει. Είναι επιλογή αυτό. Εγώ δεν θα μπορούσα με τίποτα να είμαι συστημική. Ξερνάω τώρα με αυτά. Είναι δηθενιές. Σχέσεις για τα μάτια του κόσμου και, πίσω από την πλάτη σου, να σε θάβουν όλοι αυτοί που σε φιλούσαν πριν… Βλέπω ανθρώπους στην πρώτη γραμμή, γνωστούς, που γελάω και τους φτύνω. Και βλέπω και άλλους, στην τρίτη ας πούμε γραμμή, που υποκλίνομαι για το ήθος και το ταλέντο που έχουν.

Τι έχεις κρατήσει από τον μπαμπά σου;

Τα πάντα. Τον ίδιο. Δεν λέω «ο μπαμπάς μου ήταν», λέω «ο μπαμπάς μου είναι». (Μου δείχνει στον απέναντι τοίχο της φωτογραφίες του). Μα, δεν είναι κούκλος; Πανέμορφος άντρας! Κάποιοι μου είπαν ότι μοιάζει με τον Antonio Banderas. Δεν ήξερα ποιος είναι και χτύπησα στο youtube να τον δω. Είναι καλλονός ο μπαμπάς! (Στρέφει το βλέμμα της αλλού και με ξανακοιτάει). Είμαι ερωτευμένη με τον πατέρα μου. Ο πατέρας μου είμαι εγώ! Είμαστε ίδιοι.

Ποια ήταν η κουβέντα που κράτησες από τον πατέρα σου;

Μου έμαθε να μην κρατάω κακία και να μη μισώ. Ό,τι είναι εκείνος είμαι κι εγώ. Είναι ο δρόμος μου. Ο πατέρας μου είναι ο πιο ευαίσθητος «αλήτης». Ο πιο σπουδαίος Αλέξανδρος όλων. Ο ήρωάς μου!

Ξεπερνιέται μια τέτοια απώλεια;

Ποτέ. Απλά αγκάλιασα τον πόνο και ζω μ’ αυτόν. Το σώμα μου το βλέπεις εδώ. Δεν είμαι όμως εδώ. Δεν έχω επανέλθει μέσα μου. Προσπαθώ να ξεχάσω και να κρατήσω αυτά τα όμορφα που έζησα δίπλα του… Έκανα προσπάθεια για να επανέλθω και στη δουλειά. Ενώ θα μπορούσα να μείνω εκτός κι άλλο. Έχω, όμως, μία ομάδα πίσω μου, μουσικούς, συνεργάτες, που δεν θα τους αφήσω χωρίς δουλειά, επειδή πενθώ. Το τι νιώθω το κουβαλάω μέσα μου. Και δεν θέλω να το μοιραστώ! Δεν θέλω να με λυπούνται, προτιμώ να πεθάνω καλύτερα. Δεν θέλω το χάδι της παρηγοριάς.

Αμέσως μετά την απώλεια του μπαμπά σου, έχασες και τον φίλο σου, Παντελή Παντελίδη. Έπεσαν όλα μαζί. Είπες ποτέ «γιατί, θεέ μου σε μένα όλα;».

(Μου δείχνει την εικόνα του Χριστού με το ακάνθινο στεφάνι από πάνω της). Αλέξανδρέ μου, δεν έχω το δικαίωμα να ρωτήσω «γιατί» τον θεό. Φοβάμαι να το πω. Έχω κι άλλα πίσω μου, κι άλλους ανθρώπους που αγαπώ και τρέμω γι’ αυτούς. Θα το πω για πρώτη φορά και τελευταία αυτό: μετά τον μπαμπά μου και τον Παντελή, έχασα άλλους δύο αγαπημένους μου ανθρώπους. Δύο φίλους, ανθρώπους πολύ δικούς μου. Μεγάλες απώλειες. Πραγματικά έπεσαν όλα μαζί. Φοβάμαι μη μου συμβεί και κάτι άλλο. Ο θεός δεν μας παίρνει τη ζωή. Μας τη χαρίζει. Ο θεός δεν είναι άδικος και δεν παίρνει τη ζωή από ένα δίχρονο αγγελούδι. Η ζωή τα φέρνει έτσι, η ανθρώπινη φύση, το αδύναμο σώμα. Όλα είναι ανθρώπινα. Κι αν το σκεφτείς καλά, θα δεις ότι δεν είμαστε τίποτα.

Σε ενοχλεί όταν βλέπεις στην τηλεόραση ή στα sites θέματα για τον Παντελή, μόνο και μόνο για να πουλήσουν και να επωφεληθούν τα Μέσα;

Με εξοργίζει. Τραγικό. Είναι ντροπή που το κάνουν και αίσχος. Δεν σέβονται και δηλώνει την κατινιά τους και την ανηθικότητά τους. Αλλά δεν μπαίνω σε όλα αυτά, απέχω για να μη λερωθώ. Υπάρχει και μία οικογένεια πίσω που θρηνεί. Ας το σεβαστούν.

Η Παολίνα είναι στήριγμα για σένα;

Όλη η οικογένειά μου είναι. Αλλά η κόρη μου είναι όλη μου η ζωή!

Πλέον, με τι χαίρεσαι;

Με το να βλέπω ανθρώπους να τραγουδούν και να χορεύουν. Τρελαίνομαι να τους βλέπω να χορεύουν!

Η Παολίνα δεν σου ζήτησε ποτέ αδελφάκι;

Στην αρχή δεν ήθελε με τίποτα. Μετά άλλαξε και ήθελε. Κοίτα, θα ήθελα να είχα τρία παιδιά. Ήρθε η Παολίνα όταν ήμουν μικρή και μετά το άφησα. Θα μπορούσα να τα κάνω τώρα, αλλά δεν είμαι σε αυτή τη φάση. Μπορεί να έρθουν στο μέλλον.

O έρωτας σου λείπει;

Όχι, είμαι μία χαρά. Έχω προσωπική ζωή και τον άνθρωπό μου. Ποτέ δεν μου έλειψε το να είμαι ερωτευμένη. Από τότε που καταλάβαινα τον εαυτό μου, δεν υπήρξα ούτε μία μέρα που να μην είμαι ερωτευμένη!

Μία γυναίκα με ένα παιδί, δεν είναι πιο δύσκολο να κάνει καινούρια αφετηρία στη ζωή της;

Όχι, καθόλου. Να δώσει σωστό παράδειγμα. Κι όταν έχεις ένα παιδί και μία τόσο μεγάλη ευθύνη, το συναίσθημα που νιώθεις για κάποιον είναι πολύ σοβαρό και όχι επιπόλαιο.

Διάβασε περισσότερα στο Down Town Κύπρου που κυκλοφορεί!

Φωτογραφία: Κωνσταντίνος Ρήγος