Η πιο δύσκολη στιγμή στη ζωή του Αντώνη Κανάκη

Το 2015 ήταν μια χρονιά σταθμός για τον Αντώνη Κανάκη. Είναι η χρονιά που έχασε τον πατέρα του, τον ήρωα των παιδικών του χρόνων, όπως τον έχει περιγράψει σε παλιότερη συνέντευξή του στην εφημερίδα Δημοκρατία. Ο Γιάννης Δανιήλ – Δούμας, ο πατέρας του, ήταν καθηγητής Αγγλικών και ιδιωτικός υπάλληλος, αλλά και εκείνος που με την ανατροφή που έδωσε στα δυο του παιδιά τα βοήθησε να αναπτύξουν την ελευθερία της σκέψης και της νόησης, τη φαντασία, το κριτικό πνεύμα, στοιχεία αναγνωρίσιμα από τους τηλεθεατές στο πρόσωπο του Αντώνη. Στον πειρατικό σταθμό του έφηβου γιου του υπήρξαν συμπαραγωγοί. Στο αυτοσχέδιο booth του φωταγωγού, στην πολυκατοικία επί της Αγίου Δημητρίου, πολλές φορές ο ένας έδινε πάσα στην εκπομπή του άλλου – ο πατέρας του αγαπούσε την τζαζ.

Ο ίδιος παραδέχεται πως μεγαλώνοντας κλαίει πιο εύκολα. «Είναι οι εμπειρίες μάλλον. Μπορεί να δακρύσω με τη μουσική, με μια ταινία, με ανθρώπινες ιστορίες. Με εκείνους που έχουν θυσιάσει πολλά για τα προσωπικά τους “πιστεύω”, που μένουν πιστοί στις αρχές τους. Με συγκινεί η αφοσίωση» λέει σε συνεντεύξεις του και κάνει τη σύνδεση με τον πατέρα του. Ο ξαφνικός χαμός του, στα τέλη Μαρτίου του 2015, τον σόκαρε, τον θύμωσε, τον έβαλε σε επίμονες σκέψεις για το πώς θα μπορούσε να αποφευχθεί η συγκεκριμένη απώλεια, πέρασε από κατάθλιψη, για να έρθει στο τέλος η αποδοχή. Πέρασε δηλαδή και τα πέντε στάδια της απώλειας, ξεσπώντας σε ογδόντα λευκές σελίδες χαρτιού, που έγιναν σελίδες στο βιβλίο του Μπαμπά… (μια κανονική ημέρα): «Το θάνατο, το δικό μου θάνατο, δεν τον φοβάμαι πλέον. Πριν τον φοβόμουν. Πριν μου δείξει πως ο δικός μας θάνατος λίγη σημασία έχει. Το θάνατο, όμως, του Μπαμπά σου, αυτόν πρέπει να φοβάσαι. Αυτός θα σε γ***σει. Κι όμως… συγχρόνως, και με έναν απόλυτα αντιφατικό και συμπαντικό τρόπο, αυτός είναι που θα σε πάει μπροστά».

Το καλοκαίρι που ακολουθεί είναι το πιο ήρεμο, το πιο ενδοσκοπικό ίσως της ζωής του. Η εικόνα κλισέ –«σε μεγάλο βαθμό κατασκευασμένη από τα Μέσα», όπως λέει πρόσωπο που τον γνωρίζει καλά– να παίζει ρακέτες στις παραλίες (το καθιέρωσε ως εθνικό καλοκαιρινό σπορ), όπου οι παπαράτσι τον «αιχμαλωτίζουν» να κάνει πλάκα με τους φίλους του, ή να κάνει ξέφρενα ξενύχτια, αποτελεί πια στοιχείο του παρελθόντος. Ο Αντώνης αλλάζει, παρ’ όλα αυτά τα επαγγελματικά του πρότζεκτ καλπάζουν: το Ράδιο Αρβύλα και ο Imagine 89,7. Άλλωστε, τόσα χρόνια η επαγγελματική του ευτυχία πάει σετ με τους καθημερινούς πονοκεφάλους, τα ατελείωτα ωράρια δουλειάς, τους χειμώνες που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να δουλεύει και, φυσικά, τη Θεσσαλονίκη. Δεν έχει κρύψει ποτέ πως είναι τελειομανής, συγκεντρωτικός στα επαγγελματικά του και αθεράπευτα Σαλονικιός. Από το 1988 που έκανε την παρθενική του εκπομπή στη Δημόσια Τηλεόραση Θεσσαλονίκης TV 100, με συμπαρουσιαστή το γνωστό σκηνοθέτη βιντεοκλίπ Κώστα Καπετανίδη, αρνείται πεισματικά να ακολουθήσει τη διαδρομή τόσων άλλων συντοπιτών του παρουσιαστών.

Λίγο πριν μπει το 2016, παραχωρεί συνέντευξη στη Μαρία Χούκλη, όπου κάνει τον απολογισμό της χρονιάς που φεύγει. «Νομίζω ότι το 2015 για εμένα θα είναι μια χρονιά τού πριν και του μετά. Δηλαδή η ζωή μου, ο εαυτός μου πριν από το 2015 και μετά».

Διάβασε περισσότερα στο People που κυκλοφορεί