Η Ρ. Χρηστίδου απαντά στο δημοσίευμα περί εφορίας: «Μια Απάντηση Στους “Υπηρέτες” Tης Αλήθειας»

Η Ραλλία λοιπόν έγραψε στο facebook ένα κείμενο με τίτλο: «Μια Απάντηση Στους “Υπηρέτες” Tης Αλήθειας» και απαντησε στον σάλο που ξεσήκωσε η λίστα με τις αμοιβές των σταρ, αλλά και τα αιχμηρά σχόλια του Μανώλη Καψή:

Τα πρόσφατα και συνεχιζόμενα δημοσιεύματα της εφημερίδας ΤΑ ΝΕΑ, μέσω των οποίων βάλλονται οι τραγουδιστές που περιλαμβάνονται στη “λίστα” της, αλλά και τα χλευαστικά σχόλια, οι προσβλητικοί και υβριστικοί χαρακτηρισμοί από μεμονωμένους (ευτυχώς) δημοσιογράφους (βλ κ. Καψή) για πολύ σημαντικούς καλλιτέχνες, δε θα μπορούσαν, έτσι κι αλλιώς, να μ’ αφήσουν αδιάφορη. ΄Όταν όμως με “τιμούν” με το χρίσμα της “σταρ” (και μάλιστα της πίστας), η απάντηση είναι επιβεβλημένη για λόγους ευγένειας κι ας εγκαλούμαι ως φοροφυγάς.

Κατ’ αρχήν, σε ό,τι με αφορά και εντελώς ενημερωτικά, σημειώνω ότι είμαι επαγγελματίας μουσικός – τραγουδίστρια κι έχω κάνει έναρξη δραστηριότητας στην Εφορία, μ’ αυτή την ιδιότητα, από το έτος 2005. Όπου και όταν εμφανίζομαι (παραστάσεις σε μουσικές σκηνές, συναυλίες κ.λπ) εκδίδω για την αμοιβή μου αποδείξεις παροχής υπηρεσιών, παρακρατείται φόρος 20%, εισπράττω και αποδίδω στην Εφορία ΦΠΑ 13%. Μέχρι και σήμερα δεν είχα οποιαδήποτε εκκρεμότητα με την Εφορία, αν όμως υπήρχε θα προτιμούσα να το μάθω από την αρμόδια υπηρεσία και όχι με διοχέτευση στον τύπο (έντυπο ή ηλεκτρονικό). Τα φορολογικά στοιχεία που έχουν καταχωρηθεί στο δημοσίευμα της παραπάνω εφημερίδας (φύλλο 10ης Σεπτεμβρίου 2012), αφορούν σε εισοδήματα μου που αποκτήθηκαν τα έτη 2007 και 2008, τα οποία έχουν περιληφθεί στις δηλώσεις φορολογίας εισοδήματος των οικονομικών ετών 2008 και 2009, αντίστοιχα. Και είναι τα πραγματικά, καθώς η δραστηριότητά μου στη διάρκεια του έτους 2007 ήταν πολύ περιορισμένη. Όσοι, εξάλλου, παρακολουθούν την πορεία μου το γνωρίζουν πολύ καλά. Για τα εισοδήματα αυτά (όπως και των επόμενων ετών) έχω εκπληρώσει στο έπακρο τις υποχρεώσεις μου απέναντι στο Κράτος. Θα ευχόμουν και θα επιθυμούσα να είχα πολύ μεγαλύτερα εισοδήματα, όχι από υπερβολική αγάπη προς το χρήμα αλλά για να μπορώ να το διαθέτω για τους σκοπούς που εγώ θεωρώ ιερούς. Αν πάντως η επαγγελματική μου δραστηριότητα ήταν αυξημένη και οι οικονομικές μου απολαβές επέτρεπαν να δαπανήσω τα ποσά που απαιτούνται για την ίδρυση και λειτουργία μιας ΕΠΕ, ομολογώ πως θα το είχα κάνει. Για ποιό λόγο να μην ασκήσω ένα δικαίωμα που μου δίδει ο νόμος; Για ποιο λόγο, μόνο εγώ και οι όμοιοι μ’ εμένα δεν πρέπει να κάνουμε χρήση διατάξεων και ρυθμίσεων που ισχύουν; Επειδή είναι ευνοϊκές; Ας τις καταργήσουν! Ό,τι θεωρούν ως ανήθικη επιλογή για τους τραγουδιστές, αποτελεί ηθικό δικαίωμα όλων των υπολοίπων; Γιατί επαγγελματίες άλλων κλάδων που έχουν ιδρύσει εταιρείες της ίδιας μορφής ή/και ανώνυμες, δεν έχουν ποτέ διασυρθεί γι’ αυτή την επιλογή τους; Γιατί δεν ενοχλούνται οι συντάκτες των δημοσιευμάτων και τα έντυπα που τα φιλοξενούν για τις ανώνυμες τραπεζικές εταιρείες και τον τρόπο φορολόγησης τους; Γιατί εμφανίζουν τους καλλιτέχνες και ιδίως τους τραγουδιστές ως ανήθικους, ανέντιμους, φοροφυγάδες και υποκριτές; Γιατί τόση λάσπη και χυδαιότητα εναντίον τραγουδιστών, που δεν βολεύονται (όπως θα ήταν εύκολο να πράξουν) απολαμβάνοντας το θαυμασμό και την αγάπη του κόσμου για το χάρισμα της φωνής τους, αλλά τολμούν να εκφράζουν τις απόψεις τους για τα κοινωνικά ζητήματα, να αγανακτούν για την αδικία, να είναι αλληλέγγυοι με τον κόσμο που υποφέρει, να διεκδικούν το όνειρο, να συνεγείρουν για το όραμα μιας δίκαιης κοινωνίας ή να είναι αριστεροί;

Ούτε ο στόχος ούτε η στιγμή είναι τυχαία.

Είναι ολοφάνερο από τη συνολική εντύπωση που δημιουργεί τόσο το αρχικό όσο και τα επόμενα δημοσιεύματα της παραπάνω εφημερίδας (συνδυασμός τίτλων, υποτίτλων, κυρίως άρθρου αλλά και μονόστηλου στο περιθώριο), ότι στόχος δεν είναι η ενημέρωση του κόσμου και η υπηρέτηση της αλήθειας, αλλά η παραπλάνηση των αναγνωστών (προσβλέποντας στο θυμικό τους) και η αποδόμηση και απαξίωση των τραγουδιστών που αναφέρονται στη ”λίστα” αλλά και άλλων που παραλείπονται μα σπιλώνονται χυδαία, καθημερινώς (με διάθεση ανθρωποφαγίας) και η κατασυκοφάντηση ολόκληρου του κλάδου.

Γιατί, όμως; Μήπως επειδή κάποιοι επιδιώκουν να δημιουργήσουν κλίμα αντιπαράθεσης μεταξύ των πληττόμενων (πράγματι) κοινωνικών στρωμάτων (μισθωτών, συν/χων κ.λπ) και των καλλιτεχνών – τραγουδιστών που αγαπούν, ακολουθούν, θαυμάζουν ή/και εκτιμούν, οι οποίοι συμπεριφερόμενοι (δήθεν) ανέντιμα και ανήθικα, αποκρύπτουν εισοδήματα, δεν υποβάλλουν φορολογικές δηλώσεις, δεν πληρώνουν φόρους, αναγκάζουν τους επιχειρηματίες να τους δίδουν παραστατικά με μικρότερες αμοιβές και εκμεταλλεύονται την αγάπη του κόσμου κάνοντας “αρπαχτές”, ενώ εκείνοι (μισθοσυντήρητοι) καλούνται συνεχώς να “πληρώνουν τα σπασμένα”;

Δεν είναι απίθανο να ισχύει.

Με τον τρόπο αυτό πετυχαίνουν, κατά τη γνώμη μου, δύο στόχους. Από τη μια μεταθέτουν την αγανάκτηση του κόσμου σε λάθος κατεύθυνση κι από την άλλη, απαξιώνοντας τους καλλιτέχνες που θαυμάζουν, στερούν από τον περισσότερο κόσμο ένα σημαντικό “αποκούμπι”, που έχει τη δύναμη (υπό προϋποθέσεις) να του μεταδώσει και να του απελευθερώσει συναισθήματα, να του προκαλέσει ψυχική ανάταση και αγαλλίαση, να τον κάνει να “ταξιδέψει”, να ξεφύγει από τη μελαγχολία και την κατάθλιψη έστω και προσωρινά, να γίνει αισιόδοξος, να θελήσει να αγωνιστεί ή /και να διεκδικήσει.

Ίσως γι’ αυτό επιλέγουν να στραφούν εναντίον ανθρώπων που ο καθένας χωριστά, ανάλογα με το είδος μουσικής που υπηρετεί, προσφέρει και δίδει πολλά από την ψυχή του. Και η προσφορά καλλιτεχνών που σήμερα διασύρονται είναι γνωστή και δεδομένη.