“Η Σπιναλόγκα ήταν κατάρα, όποιος έμπαινε δεν έφευγε”

Η ταινία είχε θεωρηθεί ιστορική και είχε παίξει σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα ιστορία του νησιού και των κατοίκων του, αφού έγινε η αφορμή να κλείσει το λεπροκομείο της Σπιναλόγκας και οι ελάχιστοι εναπομείναντες πρώην λεπροί να μεταφερθούν στο νοσοκομείο λοιμωδών στην Αγία Βαρβάρα.

Η ίδια αποκαλύπτει στο “People” πως η ταινία της ήταν σταθμός και γιατί σε αυτή πρωταγωνίστησε ένα ζευγάρι λεπρών που ζούσε πραγματικά στη Σπιναλόγκα. “Μαζί με τους ηθοποιούς έπαιξαν και λεπροί, λεπρές οικογένειες που ζούσαν στο νησί. Τους το πρότεινα και δέχτηκαν. Το έκανα για να δώσω ρεαλισμό στη σκηνή”, αναφέρει και προσθέτει: “Εκαναν έρωτα και φαίνονταν οι πληγές, τα κομμάτια του δέρματος που έπεφταν”.

Παράλληλα, αποκαλύπτει πως η ίδια είχε επισκεφθεί το νησί, όταν λειτουργούσε ως λεπροκομείο και είχε δει πως εκεί δεν ζούσαν μόνο λεπροί, αλλά και άνθρωποι που είχαν καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη. Ενώ, συμπληρώνει πως όταν βρέθηκε εκεί δεν φοβήθηκε. “Στο νησί είδα λεπρούς να περπατούν και να πέφτουν κομμάτια του δερματός τους”, αναφέρει.

Τέλος, η ίδια σημειώνει πως η ίδια επέλεξε να γυρίσει την ταινία για να δείξει όλα όσα είχε αντικρύσει κι εκείνη στο νησί. “Ήθελα να μάθει ο κόσμος να μην φοβάται”, λέει χαρακτηριστικά.