Η συγγνώμη της Ρ. Βαγιάνη με νέο άρθρο

Με νέο άρθρο με τίτλο “Αυτό που πόνεσε πιο πολύ” η δημοσιογράφος Ρίκα Βαγιάνη απαντάει σε όσους την κατηγόρησαν για το άρθρο που έγραψε στο site protagon για τη δολοφονία του Σωκράτη Γκιόλια λίγες ώρες πριν την κηδεία του δημοσιογράφου.

Tο άρθρο πυροδότησε πλήθος διαδικτυακών συζητήσεων, σχολίων και άρθρων, ακόμα και του Άρη Δαβαράκη, ο οποίος αρθρογραφεί στο ίδιο site με τη Ρίκα Βαγιάννη και έγραψε άρθρο με τίτλο: ¨Αγαπημένη Ρίκα διαφωνώ”

Σήμερα η δημοσιογράφος απαντά σε όλους και κυρίως στους αναγνώστες της που δεν σταμάτησαν να την βομβαρδίζουν με μηνύματα για το κείμενό της.

Γράφει μεταξύ άλλων : “ Κι αν χρειάζεται να το γράψω κι αυτό, αν και το έχω ξαναγραψει σε ανύποπτο χρόνο: Τους μισώ τους δολοφόνους κι αυτό που προσπαθούν να καταφέρουν. Προσπαθούσα να μην έχω στην καρδιά μου μίσος, αλλά τους μισώ, πάντα τους μισούσα, με όλη μου την καρδιά. Θέλω να τους βρουν και θέλω να μη μας σκοτώνουν πια. Ούτε τους εμάς, ούτε τους εσάς. Πάνω απ΄όλα θέλω να τους βρούν, επειδή τώρα μας έστρεψαν να σκιζόμαστε μεταξυ μας. Νικάνε; Πείτε μου ότι δεν νικάνε.

Παίρνω όμως πολύ σοβαρά τους ανθρώπους που μπήκαν στον κόπο να σχολιάσουν. Αυτό που πόνεσε ποιο πολύ ήταν της «Αννούλας» που μου θύμισε την επιβεβλημένη νεκρική σιγή πάνω από το σκοτωμένο. Αν και η Ηλέκτρα η Ευριπίδεια, γλώσσα δεν έβαλε πάνω από το κομματιασμένο του Αίγισθου σαρκίο, τον ξεφτίλισε εντελώς, πεθαμένο άνθρωπο, σα δε ντρέπεται. Εγώ βέβαια δεν είμαι Ηλέκτρα και η οικογενειά μου δεν είναι ο οίκος των Ατρειδών. Αλλά το ιερό ταμπού που απαγορεύει να μιλήσεις για θέμα που σχετίζεται με άταφου ανθρώπου έργο, το είχα και θα το έχω. Ελληνίδα είμαι, με αρκετή πείρα σε θανάτους και σε εξόδιες

Σε κάποιο σημείο του άρθρου της περιγράφει πως το έγραψε και ενώ ζητάει συγγνώμη σε όσους σχολίασαν το άρθρο της

“Μου ήταν αφάνταστα δύσκολο. Το κομμάτι γράφτηκε σε είκοσι λεπτά, κι έμεινε εκεί, ξερό στον υπολογιστή περισσότερες από εννιά ώρες. Πάτησα το send μαύρα μεσάνυχτα. Ηξερα ότι με τη δημοσίευση του «Ενας από Μας», θα έχανα, προδίδοντας την αρχή της σιωπής για τον άταφο νεκρό, ένα μικρό κομμάτι από την ψυχή μου.. Ανεβάζοντάς όμως το κείμενο, θα κατάφερνα να σώσω το μεγαλύτερο κομμάτι της. Κατάλαβα ότι δεν είχα επιλογή. Ζητώ βαθειά, βαθειά, συγγνώμη Αννούλα (και Άρη) και από όλους τους άλλους που αναφέρθηκαν στο ζήτημα. Ηξερα από την αρχή ότι έθιγα ένστικτα ελληνικά, αρχέγονα και απείρως πιο σημαντικά από τη χαμένη τιμή της ορθογραφίας. Ή της δημοσιογραφίας. Για την οποία, όπως ωμά έθιξε μια άλλη σχολιάστρια, «ποιος χέστηκε, όταν κείται στην άσφαλτο ένας σκοτωμένος»; Αλλά δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς, ο ανεμοστρόβιλος είχε χτυπήσει το σπίτι-δεν ήμουν πια στο Κάνσας.”

Το κείμενο τελειώνει με το εξής υστερόγραφο

ΥΓ. Για τους κολλημένους με τις λεπτομέρειες: Ο Μαίριλιν Μάνσον ήταν αυτός που εξαρχής είχα κατά νου, και όχι το τέρας Τσάρλς Μάνσον.
ΥΓΓ. Για τους σχολιαστές που με συμβουλεύουν να «κρυφτώ». Ευχαριστώ για το ενδιαφέρον, αλλά δεν είναι στις προθέσεις μου.
ΥΓΓΓ. αυτό που από την αρχή όφειλα να γράψω πρώτο και καλύτερο. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στους οικείους του θύματος: το βαρύ πένθος τους δεν μοιράζεται, αλλά η φρίκη μας είναι κοινή. Να είναι ο τελευταίος.