Η Χριστίνα Αλεξανιάν μετρά πάνω από τρεις δεκαετίες στον χώρο της υποκριτικής, ωστόσο, μέχρι σήμερα καταφέρνει να κρατά ζωντανή μέσα της την αισιοδοξία και την ανεμελιά ενός έφηβου κοριτσιού. Πέρα όμως από ένα αισιόδοξο κορίτσι, η Χριστίνα Αλεξανιάν είναι και μια αρκετά δυναμική γυναίκα που ακόμη και στα δύσκολα, ξέρει να βάζει μπροστά την ψυχραιμία της.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ
Η φετινή τηλεοπτική σεζόν τη βρίσκει στη σειρά «Πανθέοι» του ΣΚΑΪ, να υποδύεται τη Βέτα. Με αφορμή τον ρόλο αυτό, μίλησε στο TLIFE και μας εξήγησε πώς αντιδρά στην εξαπάτηση, για τη σημασία της φιλίας, αλλά και τον ρόλο που έπαιξε ο Μηνάς Χατζησάββας στην απόφασή της να γίνει ηθοποιός.
Τη φετινή σεζόν σας βλέπουμε να πρωταγωνιστείτε στη σειρά «Πανθέοι». Ποιές ήταν οι πρώτες σας σκέψεις όταν σας έγινε η πρόταση; Φοβηθήκατε την ενδεχόμενη σύγκριση με τους Πανθέους του 1977;
Χάρηκα και χαίρομαι πολύ που είμαι μέλος αυτής της δουλειάς. Έχω μνήμες ως παιδί να συγκεντρώνεται η οικογένεια στο σπίτι για να δει τους Πανθέους. Ωστόσο, επειδή έχουν περάσει σχεδόν 50 χρόνια από τότε, δεν υπάρχουν τόσες πολλές μνήμες για να γίνεται αυτή η σύγκριση. Άλλωστε, δεν πήγαμε ποτέ να αντιγράψουμε κάτι, δημιουργήσαμε κάτι νέο κι ακόμη και οι άνθρωποι που έβλεπαν τότε τη σειρά, τη ξαναβλέπουν σήμερα ως κάτι νέο.
Νιώθω πραγματικά ευτυχία που συνεργάζομαι με αυτούς τους συναδέλφους. Ειδικά με τον Θανάση Κουρλαμπά που έχουμε τις περισσότερες κοινές σκηνές, την Ιφιγένεια Καραμήτρου που κάνει την κόρη μου, αλλά και όλα τα νέα παιδιά που είναι εξαιρετικά. Νιώθω ευγνώμων που βρίσκομαι σε μια παραγωγή που στηρίζει μια τέτοια σειρά εποχής, και για τον σκηνοθέτη μας, τον Σπύρο Μιχαλόπουλο που εμπιστευόμαστε απόλυτα
Στη σειρά σας βλέπουμε να υποδύεστε τη Βέτα, τη σύζυγο του Φάνη Πανθέου. Μια γυναίκα που έχει περάσει πολλά…
Ως σύζυγος του ατάσθαλου, Φάνη Πανθέου, πράγματι, έχω περάσει και εξακολουθώ να περνάω πολλά. Η Βέτα πέρα από τη γλυκύτητα και την κατανόηση που έχει, είναι και αρκετά δυναμική. Όταν οι υποψίες της, αποδείχθηκε ότι είχαν βάση, είδαμε τη Βέτα να αντιδρά με αρκετά δυναμικό τρόπο. Εγκατέλειψε το σπίτι της, έφυγε, δεν είχε μια αντίδραση που να δείχνει υποταγή.
Πήρε το παιδί της και έφυγε, επέστρεψε στους γονείς της. Μια κίνηση αρκετά δυναμική, ειδικά για εκείνη την εποχή. Βέβαια, μη ξεχνάμε ότι η Βέτα προέρχεται από μια αστική οικογένεια. Είναι ένα κορίτσι που μεγάλωσε σε μια «καλή οικογένεια» με αισθητική, οπότε η αξιοπρέπειά της δε θα της επέτρεπε να έχει και μια διαφορετική αντίδραση.
Ως Χριστίνα, εκπέμπετε κι εσείς την ίδια γλυκύτητα με τη Βέτα. Δυναμική είστε;
Νομίζω πως στη ζωή μου έχω τον ίδιο, ίσως και περισσότερο, δυναμισμό από τη Βέτα. Είμαι περισσότερο δυναμική απ’ ότι γλυκιά. Αυτή είναι η δική μου αίσθηση, αλλά και η αίσθηση όσων με ξέρουν καλά.
Πέραν του δυναμισμού και της γλυκύτητας, υπάρχουν άλλα στοιχεία στα οποία να ταυτίζεστε με τη Βέτα;
Πάντα εγώ είμαι που δημιουργώ τον χαρακτήρα. Επομένως, πολλά στοιχεία δικά μου, πολλοί τρόποι έκφρασής «ακουμπάνε» πάνω σε μένα. Οι χαρακτήρες άλλωστε, από γραφής τους, δεν είναι μονοδιάστατοι, δεν είναι ένα πράγμα, είναι πολυσύνθετα πρόσωπα με πολλές εκφάνσεις. Έτσι κι εγώ, είμαι ένας κανονικός άνθρωπος που χαίρεται, λυπάται, διεκδικεί.
Στο άδικο θα αντιδράσετε;
Δεν το συζητώ. Είμαι 100% αυτός ο χαρακτήρας.
Έχετε αισθανθεί ποτέ μέσα στα χρόνια να αδικείστε μέσα στον χώρο της υποκριτικής;
Δε θα το έλεγα αδικία. Αισθανόμουν πάντα, πως ο χώρος της υποκριτικής είναι τόσο ευρύς, που αν ένας ρόλος δε σου ήρθε, θα σου έρθει ένας επόμενος. Δεν αισθάνθηκα ποτέ ότι δε θα πάρω το κομμάτι που μου αναλογεί μέσα στον χώρο.
Και από πολύ νωρίς, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, που η μια δουλειά έφερε την άλλη, δεν αισθάνθηκα αδικημένη. Σαφώς μπορεί να χαθήκανε ρόλοι, που πήγανε σε άλλους, την ίδια όμως στιγμή μου ανοίγονταν 2-3 άλλοι ρόλοι. Πιστεύω πολύ στο «κάθε εμπόδιο για καλό», δεν έκανα κάτι, αλλά προέκυψε κάτι άλλο που μου βγήκε σε ακόμα καλύτερο και με εξέλιξε και ως ηθοποιό και ως άνθρωπο.
Η επιλογή να γίνεις κάποιος ηθοποιός στην ηλικία των 17-18 ετών, πόσο συνειδητή μπορεί να είναι;
Ασυνείδητο ήταν, αλλά είχα την τύχη τελικά να επιλέξω αυτό που θα μου έδινε χαρά. Από πολύ μικρή ηλικία, θυμάμαι να μου αρέσει να ντύνομαι με ρούχα, να δημιουργώ σκηνικά, να πλάθω εικόνες με τη φαντασία μου, και να υποδύομαι με έναν τρόπο διάφορα πράγματα.
Καταλυτικό ρόλο στην επιλογή μου να επιλέξω τελικά να γίνω ηθοποιός, έπαιξε ο Μηνάς Χατζησάββας. Οι γονείς μας ήταν οικογενειακοί φίλοι, ζήτησα τη γνώμη του για να δώσω εξετάσεις και μέσα σε δυο εβδομάδες, βρέθηκα να έχω μπει στη σχολή του Εθνικού Θεάτρου, με δυο κομμάτια που είχα ετοιμάσει μαζί του.
Θυμάμαι, με πολλή αγωνία να τον ρωτάω αν πιστεύει ότι πρέπει να δώσω, και μου απάντησε, «Χριστίνα θα δώσεις». Ο τρόπος που μου απάντησε, με έκανε σχεδόν να πιστέψω ότι έχω μπει ήδη στη σχολή. Με έκανε να πιστέψω πολύ στον εαυτό μου, ένιωσα ότι κάτι διέκρινε σε μένα.
Υπήρξε στιγμή που να σκεφτήκατε μήπως τελικά η επιλογή σας ήταν λάθος;
Όχι. Το λέω τόσο απόλυτα γιατί μου δίνει πολλή χαρά αυτή η δουλειά. Έχει μεν, πολλή αγωνία και κόπο, αλλά σου δίνει και μοναδικά συναισθήματα.
Δεν είναι ψυχοφθόρο όμως, που κάθε φορά, ενώ έχετε γίνει μια «οικογένεια» με μια ομάδα ανθρώπων, πρέπει τόσο απότομα να διακόψετε αυτή τη σχέση, και να μπείτε σε μια νέα;
Κάθε φορά είναι σαν να σε υιοθετεί μια καινούργια οικογένεια. Προσωπικά μου αρέσει αυτό το στοιχείο της δουλειάς. Μου αρέσει το γεγονός ότι επισπεύδονται οι διαδικασίες για να έρθουν πιο κοντά οι άνθρωποι μέσω της τέχνης. Φυσικά, μέσα από όλη αυτή τη διαδικασία δημιουργούνται κάποιες πολύ βαθιές και ουσιαστικές σχέσεις.
Έχω κρατήσει δεσμούς με ανθρώπους που συνεργάστηκα στο παρελθόν, στην πορεία δεν έτυχε να ξαναβρεθούμε επαγγελματικά, αλλά όταν τύχει να τους δω, νιώθω σαν να βρήκα έναν πολύ δικό μου άνθρωπο.
Πραγματικές φιλίες μπορούν να δημιουργηθούν;
Ναι, όχι πάρα πολλές, αλλά μπορούν. Προσωπικά δεν είμαι από τους ανθρώπους που πιστεύω στους πάρα πολλούς φίλους. Είναι πολύ λίγοι εκείνοι που μπορούμε να ακουμπήσουμε πάνω τους. Ακόμη και αν δεν έκανα αυτή τη δουλειά, τους ίδιους φίλους θα είχα αριθμητικά. Η πολλή συναναστροφή με κάποιους ανθρώπους, δε με ξεγελά ώστε να τους θεωρήσω κολλητούς μου. Οι φίλοι μου είναι λίγοι. Είναι όμως εκείνοι στους οποίους έχω απόλυτη εμπιστοσύνη. Και η εμπιστοσύνη για μένα, είναι πολύ σπουδαίο συναίσθημα.
Στη σειρά βλέπουμε τη Βέτα να έχει εξαπατηθεί από τον σύντροφό της. Ως Χριστίνα έχετε βιώσει την προδοσία, είτε από φίλους είτε από κάποιον σύντροφο;
Ε βέβαια. Λίγο πολύ όλοι μας, σε κάποια φάση της ζωής μας το έχουμε βιώσει αυτό. Προσωπικά κατεβάζω ρολά σε τέτοιες περιπτώσεις. Σε μια εξαπάτηση που θα γίνει τόσο ύπουλα που δε θα το καταλάβω, όταν αποκαλυφθούν τα πράγματα, και στις φιλικές και στις προσωπικές μου σχέσεις, κατεβάζω ρολά.
Δε μπαίνω στη διαδικασία να αναλύσω και να λύσω προβλήματα. Απλά φεύγω. Δημιουργείται μια συναισθηματική τρύπα που δε μπορεί να ξαναγεμίσει.
Σε παλαιότερη συνέντευξή σας, είχατε αναφερθεί σε ένα σοβαρό πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίσατε και μου έκανε εντύπωση η ψυχραιμία με την οποία μιλούσατε γι’ αυτό.
Είμαι φύσει θέσει αισιόδοξη. Θεωρώ ότι στις διάφορες δυσκολίες που προκύπτουν, πρέπει να συσπειρώνεσαι και να τις αντιμετωπίζεις με ψυχραιμία. Δεν έχει νόημα να ξοδεύεις το συναίσθημά σου και να χάνεις τη συγκέντρωσή σου. Σε ουσιαστικά και δύσκολα πράγματα, είμαι πολύ συσπειρωμένη και συγκεντρωμένη.
Ανέκαθεν ήσασταν έτσι;
Νομίζω πως ναι. Τη στιγμή της δυσκολίες έχω τέτοια ψυχραιμία, που κι εγώ η ίδια όταν το σκέφτομαι αργότερα, μου δίνω συγχαρητήρια (γέλια)
Τι είναι αυτό που μπορεί να ταράξει αυτή την ψυχραιμία;
Τα πολύ απλά πράγματα. Στα δύσκολα είμαι συγκεντρωμένη. Στα απλά αποσυντονίζομαι. Μπορεί να μη βρίσκω το κινητό μου, για παράδειγμα, και να χάσω την ψυχραιμία μου.
Συχνά γίνεται λόγος και για τους ανθρώπους που μπαίνουν στον χώρο της υποκριτικής, χωρίς να έχουν σπουδάσει πάνω σε αυτή. Εσείς πώς το βλέπετε όλο αυτό;
Η υποκριτική είναι μια δύσκολη δουλειά. Όποιος το βλέπει απ’ έξω, μπορεί να θεωρεί ότι είναι κάτι απλό. Στην πραγματικότητα όμως, πρόκειται για μια επίπονη δουλειά. Είναι δύσκολη ακόμη και για εκείνους που έχουν μεγάλη τριβή με το επάγγελμα. Δεν είναι κάτι που το κατακτάς και τελειώνει, είναι κάτι που κερδίζεται φορά με τη φορά. Κάθε φορά ξεκινάς κάτι από το μηδέν. Αν κάποιος, καταφέρει να μπει στον χώρο, να τον δεχθεί το κοινό και να αντέξει στις δυσκολίες, τότε μπράβο του.
Το λεγόμενο «σεντόνι» το έχετε βιώσει ποτέ πάνω σε κάποια σκηνή;
Βέβαια… Εκείνη την ώρα θες να ανοίξει μια καταπακτή και να πέσεις μέσα (γέλια). Είναι ο εφιάλτης κάθε ηθοποιού. Μπορεί όλο αυτό να διαρκέσει 30 δευτερόλεπτα, αλλά εσένα εκείνη την ώρα σου φαίνεται αιώνας. Το κοινό μπορεί να μην καταλάβει τίποτα, αλλά εσύ εκείνη την ώρα νιώθεις να σταματούν οι χτύποι της καρδιάς. Μου έχει συμβεί, αλλά με κάποιο τρόπο προχώρησα την παράσταση.
Το άγχος πριν από τις πρεμιέρες χρόνο με το χρόνο μειώνεται ή παραμένει πάντα το ίδιο;
Δεν είναι μόνο πριν τις πρεμιέρες. Είναι πριν από κάθε παράσταση. Η αγωνία του αν θα τα καταφέρω, αν θα μπορέσω να αναπτύξω τη σωστή επικοινωνία με τους θεατές, είναι τεράστια. Όταν όμως μπαίνεις στη σκηνή, αφήνεσαι.
Θυμάστε κάποιο σχόλιο που σας έχουν κάνει μετά από παράσταση;
Είναι ένα σχόλιο που μου είχε κάνει ο Ιάκωβος Καμπανέλλης. Ήμουν τότε στις εξετάσεις για το πτυχίο μου στο Εθνικό, είχαμε κάνει μια παράσταση, και ήρθε στα παρασκήνια για να με βρει. Αφού με βρήκε και μου έδωσε συγχαρητήρια, μου είπε, «Ακόμα και αν δεν επιλέξετε τη σκηνή, σας έχει επιλέξει εκείνη». Ήταν από τα πιο κολακευτικά πράγματα που έχω ακούσει.
Στα παιδιά που κάνουν τώρα τα πρώτα τους βήματα στον χώρο, τη συμβουλή δίνετε;
Δε μπορώ να δώσω κάποια συμβουλή. Αυτό που θα του πω όμως είναι, καλή τύχη, να έχουν συνέπεια, να είναι πειθαρχημένα, να μην χάσουν την πίστη στον εαυτό τους λόγω των δυσκολιών του επαγγέλματος, και πως όταν επιμένεις σε κάτι, στο τέλος κερδίζεις.
Η υποκριτική έχει μέσα της και το παιχνίδι. Αυτό είναι κάτι που σας βοηθά να κρατάτε ζωντανό το στοιχείο της παιδικότητας μέσα σας;
Αυτό που λέω για μένα, είναι ότι διανύω μια παρατεταμένη εφηβεία. Δε ξέρω αν φταίει η δουλειά ή ο χαρακτήρας μου αλλά νιώθω αυτόν τον ενθουσιασμό του «πρώτη μέρα στο σχολείο».
Θεατρικά θα σας δούμε κάπου;
Θεατρικά έχω έναν μονόλογο, ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν επτά χρόνια «Τα τετράδια της Ανζέλ Κουρτιάν». Πρόκειται για μια αληθινή ιστορία για τη γενοκτονία των Αρμενίων και τη Μικρασιατική καταστροφή.
Έχω κάνει τη μεταφορά από το βιβλίο και τη σκηνοθεσία. Με το έργο αυτό έχω πάει στην Αμερική, τη Γαλλία, και σε πολλές πόλεις της Ελλάδας. Αυτή την περίοδο έχουμε μπει σε λίγο πιο χαλαρούς ρυθμούς λόγω των πολύωρων γυρισμάτων της σειράς. Όταν τελειώσουμε με τη σειρά, θα συνεχίσω θεατρικά με αυτόν τον μονόλογο.
ΔΙΑΦΗΜΙΣΗ