Ηλίας Μαμαλάκης: Ο θάνατος της πρώτης του συζύγου και η νέα ζωή στο πλευρό της Ντορίτας

Η εικόνα που έχει ο κόσμος για τον Ηλία Μαμαλάκη είναι διαφορετική από αυτό που είναι στην πραγματικότητα. Ο ίδιος υποστηρίζει πως δεν είναι ο συμπαθητικός καλοκάγαθος άνθρωπος που όλοι νομίζουν αλλά αντίθετα είναι σκληρός. Ο θάνατος της γυναίκας του τον έκανε ακόμα πιο σκληρό αλλά ο νέος έρωτας τον άλλαξε. Ο αγαπημένος τηλεοπτικός σεφ μιλάει στο κυπριακό Down Town και τον Πιερή Παναγή για τη νέα του ζωή στο πλευρό της Ντορίτας αλλά και πολλά ακόμα.

Σε τι διαφέρει ο Ηλίας Μαµαλάκης των 30 χρόνων απ’ τον σηµερινό;
Όταν είσαι νέος είσαι πιο ανέµελος. Όσο µεγαλώνεις αρχίζεις να φορτώνεσαι. Να ασχολείσαι µε τα αδέλφια σου, µε τη µάνα σου, την γκόµενα, τη γυναίκα, τα παιδιά, τη δουλειά, τον προϊστάµενο. Ήµουν πιο ανέµελος τότε. Είχα πολύ µικρότερη οικονοµική άνεση αλλά και µια ευτυχισµένη ζωή.

Σήµερα; ∆εν είστε ευτυχισµένος;
∆εν είµαι δυστυχισµένος αλλά χρειάζεται πολύ φαιά ουσία για να εξισορροπήσεις τα πράγµατα γύρω σου. Θέλει ενέργεια για να αντιµετωπίσεις όλες αυτές τις ευθύνες. Όταν όµως κάνεις µια δουλειά που αγαπάς, αυτό σου δίνει µεγάλη χαρά και αισιοδοξία. Σήµερα το πρωί, πριν έρθω εδώ µπήκα στην κουζίνα του µαγαζιού και έφτιαξα καµιά εκατοστή αµπελοντολµάδες. Ήµουν πανευτυχής. Μύριζε υπέροχα η γέµιση, ήταν καλά τα φύλλα µου. Στα απλά, καθηµερινά βρίσκεται η ευτυχία τελικά φίλε µου.

Έχετε ζήσει µια γεµάτη ζωή, µε χρήµατα, αναγνώριση, βραβεία. Υπάρχει κάτι που σας χρωστά η ζωή;
Έχουµε ξοφλήσει. Ούτε της χρωστώ, ούτε µου χρωστά. Όλη αυτή η επιτυχία βέβαια, µέσα από τη δυσµενή θέση της Ελλάδας έχει ανατραπεί. Οι δουλειές έχουν πέσει πάρα πολύ και τα εισοδήµατα τα πήρε το κράτος βάζοντας έκτακτους φόρους. Αυτό, δεν σου κρύβω, µε στεναχωρεί γιατί δεν είµαι πιτσιρίκι. Μπορεί να έχω ενέργεια, να δουλεύω ακατάπαυστα αλλά είµαι 64 χρόνων. ∆εν µπορώ σε αυτή την ηλικία να δουλεύω σαν το σκυλί. Έπρεπε να έχω άνεση, να ζω λίγο καλύτερα. ∆εν θέλω τη σύνταξη. Όσο κρατάνε τα χέρια και τα πόδια µου δεν θέλω να βγω στη σύνταξη. Θέλω να δουλεύω αλλά κάπως πιο ήρεµα.

Τη γυναίκα σας από τι τη χάσατε;
Από καρκίνο, τον Αύγουστο του 2010. Ο τελευταίος χρόνος όµως ήταν τροµερά δύσκολος. Μπαινοβγαίναµε στα νοσοκοµεία κάθε 10 µέρες. Τα παιδιά του ασθενοφόρου, τα ήξερα µε το µικρό τους. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα τη χάσω, πίστευα πάντα ότι θα είναι εδώ, ότι θα κερδίσουµε άλλη µια µέρα.

Και όταν συνειδητοποιήσατε ότι έµπαινε σε ένα δρόµο χωρίς επιστροφή;
∆εν το συνειδητοποίησα ποτέ… Είναι µια νοοτροπία της ιατρικής της Ελλάδας όπου δεν σου λένε ποτέ την πλήρη αλήθεια. Και αυτό, για µένα, είναι λάθος. Ήλπιζα µέχρι τελευταία στιγµή. Και αν ήξερα, θα µπορούσα να έχω µια διαφορετική συµπεριφορά απέναντί της.

Τι θα άλλαζε;
Συνειδητοποίησα, καιρό αργότερα, πως στην αγωνία µας να σώσουµε έναν άνθρωπο, τον κάνουµε να υποφέρει ακόµα περισσότερο. Αυτές οι θεραπείες είναι τροµερά οδυνηρές. Θα προτιµούσα να την άφηνα να ηρεµήσει λιγάκι, να φύγει ήσυχη.

Προλάβατε να της πείτε όλα όσα θέλατε ή υπάρχουν απωθηµένα; Ειπώθηκαν εκείνα που έπρεπε;
Με τη Στέλλα ζήσαµε 38 χρόνια. Ήµασταν ένα ζευγάρι πολύ ενωµένο. ∆εν είχαµε παιδιά και αναπτύξαµε µια τροµερή σχέση. Όχι ένα ζευγαράκι που είναι µελωµένο όλη την ώρα. Και τις εντάσεις µας είχαµε και τους τσακωµούς µας αλλά όπως ένα κανονικό ζευγάρι. Την αγαπούσα και µε αγαπούσε, χωρίς στεγανά, χωρίς εγωισµούς ή εκείνο το κράτηµα που έχουν οι σχέσεις.

Τι θυµάστε από τότε; Αφού τη χάσατε;
Έβγαινα κάθε βράδυ. ∆εν ήθελα να είµαι στο σπίτι. Αλήτεψα πολύ… Και όταν έµπαινα σπίτι, άνοιγα την τηλεόραση για να κοιµηθώ ενώ άφηνα ανοικτό το φως. ∆εν µπορούσα αλλιώς. Ήταν µια σκέτη ανωµαλία. Κοιµόµουν πρωινές ώρες, ξυπνούσα µετά από µια ώρα. Ήµουν ανακατωµένος…

Μετανιώνετε σήµερα που δεν κάνατε παιδιά;
∆εν ήταν επιλογή µας… Ούτε της Στέλλας ούτε δική µου. Η τεχνολογία της γενετικής, την εποχή µας ήταν πολύ δύσκολη και πολύ οδυνηρή. Όταν καταλάβαµε τι σήµαινε αυτό, είπαµε να το αφήσουµε. Πέσαµε µε τα µούτρα στη δουλειά και το ξεχάσαµε. Αν κάναµε παιδί, σήµερα θα ήταν 30 χρόνων. Θα το ήθελα, θα µε στήριζε και µένα κάποιος αφότου έµεινα µόνος µου. Η Ντορίτα, η γυναίκα µου σήµερα, έχει 3 παιδιά και… παλεύω µαζί τους γιατί δεν ξέρω από παιδιά ούτε πώς είναι κάποιος πατέρας.

Η γνωριµία µε την Ντορίτα άλλαξε την εικόνα της αλητείας που περιγράψατε προηγουµένως;
Την έφερε τούµπα. Ξαναδοµήθηκα σε οικογένεια.